บทที่ 316 คุณชายสามเย่ทำทุกวิธีการจริงๆ
“ดังนั้นท่านประธานให้ผู้ช่วยเวินกลับห้องไปพักผ่อนเถอะครับ” อย่างไรก็ตามแต่เลขาหลี่ก็ยังคงพูดคำพูดของตกเองจนจบ
ไม่ใช่ว่าเลขาหลี่เป็นคนกล้าหาญ ไม่เกรงกลัวสิ่งใดๆ แต่ในขณะนี้เลขาหลี่ตกใจจนสมองหยุดทำงานและหยุดคิดไปชั่วขณะ และนั่นคือสิ่งที่เขาพูดโดยไม่รู้ตัว
จู่ๆ เวินลั่วฉิงก็อยากจะหัวเราะ แต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้เลขาหลี่เป็น “ผู้เสียสละอันใหญ่หลวง” ของเธอ ถ้าเธอหัวเราะตอนนี้ ก็คงเป็นการเนรคุณจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเธอหัวเราะในเวลานี้ ก็จะถูกเปิดเผย และการแสดงนี้ก็คงจะดำเนินต่อไปไม่ได้
เลขาหลี่คนนี้ช่างสมกับที่เธอรู้สึกตั้งแต่แรกเห็น มีความยุติธรรมเป็นอย่างมากและยังยึดมั่นถือมั่นมากและเด็ดเดี่ยวสุดๆ
สายตาของเย่ซือเฉินหันไปเล็กน้อย พร้อมกับมองไปที่เวินลั่วฉิง เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงเป็นเช่นนั้น ดวงตาครึ่งหนึ่งกรอกกลับไปกลับมาในใจของเธอคิดอะไรทำไมเขาจะไม่รู้
เธอจงใจขอให้เลขาหลี่ช่วยเหลือ
บังเอิญเลขาหลี่เป็นคนดื้อรั้น
เมื่อสักครู่เลขาหลี่ไม่ได้จากไป ตอนนี้เห็นเธอ “กลัว” และ “ไม่กล้าโกรธและไม่กล้าพูด” แบบนี้ ยิ่งไม่ไปอย่างแน่นอน
ด้วยความดื้อรั้นของเลขาหลี่ทำให้ไม่มีผลกับเรื่องนี้ เลขาหลี่ก็คงจะไม่ไปจริงๆ
เธอคงเห็นสิ่งนี้ในเลขาหลี่ตั้งแต่ตอนแรก ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
สายตาของเย่ซือเฉินมองตรงไป คมเหมือนกับใบมีด ไม่มีใครสามารถเพิกเฉยได้
ร่างของเวินลั่วฉิงหดเล็กลงและเอนไปทางด้านเลขาหลี่ ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะกลัวเกินกว่าจะหายใจได้
“ท่านประธาน ถ้าไม่อย่างนั้นให้ผมไปส่งผู้ช่วยเวินที่ห้องอื่นเถอะครับ”
เลขาหลี่เห็นท่าทางของเวินลั่วฉิง ตนนั้นไม่สามารถที่จะทนต่อไปได้ ดังนั้นจึงเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อพูดประโยคนั้นออกมา
เวินลั่วฉิงรู้สึกซาบซึ้งใจในการ”ปกป้องจนตัวตาย” ที่เลขาหลี่ทำ เธอสาบานว่าจะปกป้องเลขาหลี่อย่างเต็มที่ หากเย่ซือเฉินจะคิดแก้แค้นในภายหลัง
“คุณไปเอากระเป๋าเดินทางของผมมา” เย่ซือเฉินเข้าใจนิสัยของเลขาหลี่ จึงไม่แปลกใจมากนัก
“ท่านประธานต้องการอยู่ที่ห้องนี้? ได้ครับ ผมจะไปเอาเดี๋ยวนี้”
เลขาหลี่แอบสูดลมหายใจลึกๆ แต่เขาก็ยังไม่เขาจึงกล่าวเสริมว่า “งั้นผมพาผู้ช่วยเวินไปด้วยนะครับ”
ต้องบอกว่าเลขาหลี่นั้นเป็นคนที่มีความยุติธรรมเป็นอย่างมาก
“เธอต้องอยู่นี้” ตอนที่เย่ซือเฉินมองไปที่เวินลั่วฉิง ภายในดวงตาดูเหมือนจะซ่อนรอยยิ้มไว้เล็กน้อย รอยยิ้มที่แปลกประหลาดและคาดเดาไม่ได้
เวินลั่วฉิงรู้สึกไม่ดี เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินนั้นดูเหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ และดูเหมือนว่าจะสามารถหาวิธีพลิกแพลงสถานการณ์ทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์
เขาเสแสร้งหรือเขามีจริง?
ถ้ามีจริง แล้วอะไรที่ทำให้เขาไม่แยแสและมั่นใจได้ขนาดนี้?
“ท่านประธาน ผู้ช่วยเวินเธอ …” เลขาหลี่หันมาสบตากับเวินลั่วฉิง เมื่อเห็นท่าทางที่ “ประหม่า” ของเวินลั่วฉิง ก็ไม่อาจไว้วางใจได้
“คุณเพิ่งบอกไปเองว่า สามีของเธอใจแคบ โหดร้ายและมีแนวโน้มจะเป็นหัวรุนแรง คุณไม่กลัวเหรอ?”
คุณชายสามเย่ออกมือเอง เลขาหลี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้จริงๆ แต่ประโยคนี้ก็ปิดกั้นเลขาหลี่จนพูดไม่ออก
มุมริมฝีปากของเวินลั่วฉิงกระตุกอย่างรุนแรง เป็นครั้งแรกที่เห็นด่าคนของตัวเอง แถมยังด่าได้อย่างสบายใจไม่มีอะไร
“งั้นรอผมนำกระเป๋าเดินทางของท่านประธานกลับมา ผู้ช่วยเวินค่อยกลับเข้าไป” เลขาหลี่มองไปที่เวินลั่วฉิงอย่างไม่สบายใจอีกครั้ง นี่เป็นคำพูดที่กล่าวกับเย่ซือเฉิน และยังกล่าวถึงเวินลั่วฉิงอีกด้วย
เวินลั่วฉิงไม่รู้ว่าทำไมเย่ซือเฉินถึงขอให้เลขาหลี่เข้าไปเอากระเป๋าเดินทาง หรือแค่ต้องการขับไสเลขาหลี่ไป?
แต่เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่า จะไม่ใช่ และนั่นไม่ใช่สไตล์ของเย่ซือเฉิน แม้ว่าเย่ซือเฉินจะดูร้ายกาจและใจดำ แต่ทำสิ่งใดไม่มีทางที่ไม่มีแบบแผนอย่างแน่นอน สิ่งที่เขาทำได้ดีคือการจี้จุดสำคัญ และไม่หยุดที่จะโจมตีจุดสำคัญของศัตรู
เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าตอนนี้เย่ซือเฉินไม่ปล่อยเธอไปในตอนนี้ เธอก็คงจะไปไม่ได้อีกแน่ ดังนั้นเธอจึงอยู่ต่อ และดูว่าเขาอยากทำอะไรกันแน่?
“กระเป๋าเดินทางมาแล้วครับ ท่านประธาน” ความเร็วของเลขาหลี่นั้นเร็วมาก ใช้เวลาไม่เกินหนึ่งนาที แต่เดิมกระเป๋าเดินทางของเย่ซือเฉินนั้นยังไม่เปิดออก
“เอามานี่” เย่ซือเฉินนั่งลงบนเตียง ไม่ขยับ มีเพียงแค่สายตาที่มองไปที่เวินลั่วฉิง
ในครั้งนี้เลขาหลี่กลับไม่มีความลังเลสักนิด รีบนำเอากระเป๋าเข้าห้อง
ริมปากของเย่ซือเฉินยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย มองไปที่เวินลั่วฉิงด้วยสายตาที่ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ผู้ช่วยเวิน รบกวนคุณช่วยเปิดออกด้วย”
ในขณะนี้คำพูดของเย่ซือเฉินนั้นช่างสุภาพและยังเรียกเธอว่าผู้ช่วยเวิน จนเวินลั่วฉิงไม่อาจหาเหตุผลมาปฏิเสธได้
คราวนี้ แม้แต่เลขาหลี่ก็รู้สึกปกติมาก ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร
เวินลั่วฉิงจึงทำได้เพียงค่อยๆ เดินเข้าไปในห้อง ขยับไปที่กระเป๋าเดินทางของเขา แล้วก้มลงเพื่อเปิดกระเป๋าเดินทางของเขา
ในช่องเก็บสัมภาระของเขายกเว้นเสื้อผ้าสองชุด ส่วนอื่นๆ ทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าของผู้หญิง เสื้อผ้าสตรีหลายชุดเตรียมไว้อย่างดี
เวินลั่วฉิงยังเห็นไปยังชุดชั้นในและชุดนอนที่ทำด้วยผ้าชนิดที่ไม่ค่อยได้เห็นมากนัก
เลขาหลี่ตะลึง จะมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในกระเป๋าเดินทางของท่านประธานได้อย่างไร?
เสื้อผ้าพวกนั้นไม่ใช่ของท่านประธานอย่างแน่นอน คราวนี้ท่านประธานมากับผู้ช่วยเวิน หรือว่าเป็นเสื้อผ้าของผู้ช่วยเวินเหรอ?
แต่ทำไมเสื้อผ้าของผู้ช่วยเวินถึงอยู่ในกระเป๋าเดินทางของท่านประธานล่ะ?
มุมปากของเวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะกระตุกอย่างหนัก ก่อนอื่นเลยตอนที่เย่ซือเฉินเข้าไปเก็บกระเป๋าเดินทาง เธอก็ไม่ได้ตามเข้าไปด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเย่ซือเฉินจะเตรียมเสื้อผ้ามากมายของเธอไว้ด้วย
หรือว่านี่คือจุดประสงค์ของเย่ซือเฉิน ในกระเป๋าเดินทางของเขาเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเธอ เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน
เมื่อมองไปที่ปฏิกิริยาของเลขาหลี่ เวินลั่วฉิงก็มั่นใจมากยิ่งขึ้นไปอีก
ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจและใจดำจริงๆ
เห็นอย่างได้ชัดว่า เวินลั่วฉิงประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้ของคุณชายสามเย่ต่ำไป
คุณชายสามเย่ลงมือเอง มีหรือที่เรื่องจะจบลงอย่างง่ายๆ ดังนั้นสิ่งต่างๆ จึงห่างไกลจากความคิดง่ายๆ ของเธอเป็นอย่างมาก
“มีของอยู่ระหว่างช่อง นำออกมาด้วย” เย่ซือเฉินพูดขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มมากยิ่งขึ้น นุ่มนวลเหมือนคำบอกรัก
ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบไปมา มีของ? ยังมีของอะไรอีก?
ไม่ใช่ว่าเป็นของที่ทำให้คนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ใช่ไหม? เช่นถุงยางอนามัยพวกนี้
แต่เย่ซือเฉินไม่เคยใช้ถุงยางอนามัยเมื่อครั้งที่อยู่กับเธอ แต่ก่อนก็ไม่เคยใช้ แต่หลังจากที่เธอบอกเขาว่าเธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ เขาก็ยิ่งไม่จำเป็นต้องใช้มันอีก ว่ากันว่าการใช้สิ่งนั้นจะช่วยลดความรู้สึกบางอย่างลง
เย่ซือเฉินไม่ใช้คนที่จะให้ตัวเองเสียเปรียบ
ด้วยความสงสัย เวินลั่วฉิงสอดมือเข้าไปในช่องที่เขาพูด แล้วแตะโดนสมุดเล่มเล็กๆ
มันไม่ได้ใหญ่มากนัก มันมีขนาดประมาณฝ่ามือ
เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่มันอะไรกัน?!!
