ตอนที่ 32 งานเลี้ยงนัดบอด
“แล้วคุณแม่จะทำยังไง?”เมื่อได้ยินคำพูดของแม่แล้ว เวินหรวนหรวนรู้สึกตื่นเต้นมาก
“ถึงเวลาคุณก็รู้เอง”หลี่หยุนไม่ได้บอกแผนตนเองให้เวินหรวนหรวนรู้ เรื่องนี้คนรู้น้อยยิ่งดีเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุที่คาดเดาไม่ถึง
“โอเค นั้นฉันก็รอดูละครที่ดี”เวินหรวนหรวนไม่ได้ถามต่อ เพียงแค่ว่ามีความเยาะเย้ยเกิดขึ้นที่มุมปาก
โรงแรมจินหลิง เหมือน5ปีก่อน ยังคงอยู่ห้องโถงของชั้นสอง
ด้วยอิทธิพลของบริษัทเวินซื่อกรุ๊ปที่มีต่อเมืองA และความโด่งดังของคุณปู่เวิน จึงทำให้วันนี้มีแขกมาร่วมงานเยอะมาก แน่นอนว่ามีหนุ่มๆมากันหลายคน เพราะว่าคุณปู่เวินได้ปล่อยคำพูดว่าจะมอบบริษัทเวินซื่อกรุ๊ปให้เวินลั่วฉิง ใครได้แต่งงานกับเวินลั่วฉิง ก็เปรียบเสมือนว่าได้แต่งกับบริษัทเวินซื่อกรุ๊ป แรงจูงใจนี้ใหญ่มากทีเดียว
มันไม่เหมือนการแต่งงานทั่วไปแล้ว
เย่ซือเฉินยังคงยืนอยู่ตำแหน่งที่เหมือน5ปีก่อน เพราะว่าตำแหน่งนี้สามารถมองเห็นได้ทุกสิ่งในห้องโถงชั้นสอง มองเห็นนางได้ชัดเจน ส่วนคนที่อยู่ข้างหน้า ไม่สามารถมองเห็นเธอได้
เวินลั่วฉิงไม่ค่อยชื่นชอบงานเลี้ยงแบบนี้ แต่คุณปู่บังคับให้เธอต้องมา เธอจะไม่มีปัญญาทำอะไรได้
แต่โชคดีว่า อีกไม่นานเธอก็จะกลับไปประเทศM เพราะฉะนั้น วันนี้เป็นเพียงแค่เล่นๆ
เมื่อหลี่หยุนถึงโรงแรมแล้ว ก็หาโอกาสเข้าไปในออฟฟิศข้างหลัง แล้วก็ล็อคประตูไว้ จากนั้นหยิบแฟลชไดรฟ์ขึ้นมาอันหนึ่งเพื่อมาเปลี่ยนแฟลชไดรฟ์ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์เดิม เมื่อทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว หลี่หยุนก็เดินออกจากห้องราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอเห็นว่าเวินลั่วฉิงยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ ยืนพิงกำแพงแล้วมองไปที่เธอด้วยความใบหน้าที่หัวเราะเยาะแยะ
หลี่หยุนประหลาดใจเล็กน้อย รู้สึกมีความตื่นเต้น แต่เธอนึกถึงเมื่อกี้ได้ล็อคประตูไว้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เวินลั่วฉิงได้เห็นถึงทำอะไรอยู่ แล้วเวินลั่วฉิงก็เป็นแค่คนโง่ แม้ว่าเห็นอะไรเธอก็ไม่ต้องห่วง
“ฉิงฉิง ทำไมคุณอยู่ตอนนี้?”เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลี่หยุนก็ไว้ใจลง ใบหน้าหัวเราะขึ้นทันที แล้วเดินมาทางเวินลั่วฉิง”งานเลี้ยงวันนี้จัดขึ้นเพื่อคุณ ตอนนี้ก็ใกล้จะเริ่มงานแล้ว คุณต้องรีบไปที่ห้องโถงสิ”
“ฉิงฉิงวันนี้สวยจริงๆ คืนนี้ต้องเป็นจุดเด่นแน่เลย มาเร็ว ฉันพาคุณไปที่ห้องโถง”หลี่หยุนมาถึงข้างๆเวินลั่วฉิง เอื้อมมือออกไปคิดจะไปจับมือเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดสักคำ เพียงแต่ใช้สายตามองเขาอยู่ตลอด เมื่อเห็นมือของเขาเอื้อมมา ดวงตาของเวินลั่วฉิงหมุนไปเล็กน้อย เหมือนว่ามีความสบายและเบาบางอยู่ในตัว แต่ทำให้คนรอบข้างมีความกดดัน
เมื่อเห็นสายตาของเขาแล้ว หลี่หยุนรู้สึกใจหาย และหยุดการเคลื่อนไหวโดยการไม่รู้สึกตัวแล้วมองไปที่เวินลั่วฉิงด้วยความโง่เง่า
“ฉิงฉิง เป็นไรหรือเปล่า”ฉิงฉิงฟื้นตัวกลับมา พยายามให้ตนเองใจเย็น เธอรู้สึกว่าวันนี้เวินลั่วฉิงมีความแปลกๆ
“คำพูดนี้ฉันควรจะมาถามป้าสอง”ริมฝีปากของเวินลั่วฉิงค่อยๆหงายขึ้น พูดด้วยเสียงที่เย็นชาและมีความอันตรายอยู่ด้วย
“ฉิงฉิง หมายความว่าอย่างไรหรอ?หลี่หยุนรู้สึกตกใจ มองไปที่เวินลั่วฉิงด้วยความไม่น่าเชื่อถือ รู้สึกห่วงอยู่ในใจ ตกลงมันได้ค้นพบอะไรหรือเปล่า
แต่มันก็ไม่ถูกนะ มันเป็นคนที่โง่ตลอด แต่วันนี้ทำไมรู้สึกผิดปกติหละ?
“แล้วป้าสองรู้สึกว่าฉันมีความหมายอะไรพิเศษหรือเปล่า”ดวงตาที่ชาเย็นของเวินลั่วฉิงหายเป็นทันที แล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสเหมือนปกติ พอพูดเสร็จเธอก็ไปทางห้องโถง ยังไม่ทันรอหลี่หนุนรู้สึกตัวขึ้นมา
หลี่หนุนเห็นว่าเงินลั่วฉิวเดินไปแล้ว ก็รู้สึกงงขึ้นทันที มีความรู้สึกที่ซับซ้อน
มุมปากของเวินลั่วฉิงค่อยๆหงายขึ้น เมื่อกี้เธอได้บอกเขาแล้ว แต่ไม่ได้บอกครบถ้วน เธอรู้ว่าคำพูดแบบนี้จะทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ
คนอื่นไม่มาทำร้ายเธอ เธอก็ไม่ไปทำร้ายคนอื่น แต่ถ้ามีคนมาทำร้ายเธอ เธอก็จะคืนไปเป็นสิบเท่า
หลี่หนุนอยากจะเล่น เธอก็เล่นกับเขาอย่างจริงจัง เธอเชื่อว่าต่อไปจะมีการแสดงที่ดีได้ชม
เชื่อว่าตอนจบของเรื่องนี้จะทำให้หลี่หยุนจำได้ตลอดชีวิต
