บทที่ 194: การพบพานที่รอคอยมานาน
ไม้เท้าที่ราคาเต็มมีมูลค่าถึงหนึ่งล้านเหรียญทองมีหน้าตาเป็นอย่างไรกัน?
คนส่วนใหญ่อาจจะไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้ แต่วันนี้โรเอลโชคดีพอที่จะเห็นมันด้วยตาของตัวเองสำหรับคำถามนั้นแล้ว
เด็กชายนั่งบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ บนระเบียง สำรวจไม้เท้าสีดำในมืออย่างระมัดระวัง โดยกองเหรียญทองภูเขาลูกเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อครู่นี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยไปเป็นที่เรียบร้อย
แน่นอนว่า 300,000 เหรียญทองนั้นถือเป็นจำนวนเงินมหาศาลอย่างไม่ต้องสงสัย แม้แต่กับเศรษฐีในเมืองโรซ่าผู้มั่งคั่งก็ตาม กระนั้นเงินทั้งหมดนี้ได้ถูกนำไปใช้เพื่อซื้อไม้เท้าสีดำยาวหนึ่งเมตร ขนาดโรเอลที่เป็นคนตัดสินใจซื้อมันด้วยตนเองก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง
น่าเกลียดชะมัด…
นี่คือความประทับใจแรกของโรเอลที่มีต่อไม้เท้าอสรพิษเก้าหัว แม้ว่ามันจะมีชื่อเสียงสรรพคุณอันน่าสะพรึงกลัว แต่รูปร่างของมันก็ไม่ได้ดูสง่างามทรงพลังอย่างที่เขาคิดไว้ มันดูธรรมดามาก เหมือนเป็นเพียงแท่งไม้สีดำวาววับ ไม่ต่างจากแท่งเหล็กเขี่ยถ่านที่ชาวบ้านใช้กัน
ในอดีตชาติของโรเอล ว่ากันว่าวัตถุศักดิ์สิทธิ์ มักจะดูธรรมดา อาวุธที่มีพลังหรือวิญญาณ ความรู้สึกมักจะปิดบังรูปแบบและความสามารถที่แท้จริงของมัน ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่ภายนอกพวกมันจะดูปกติ แต่ตรรกะนี้ใช้ไม่ได้กับในทวีปเซีย ไอเท็มระดับสูงส่วนใหญ่ในทวีปเซีย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ของที่มนุษย์สร้างขึ้น มักจะดูยิ่งใหญ่อลังการงานสร้าง พยายามโอ้อวดความงดงามของพวกมัน
ในยุคปัจจุบัน ไม้เท้ามักจะถูกนำมาใช้เป็นของประดับตกแต่ง จัดอยู่ในประเภทเดียวกับต่างหูและสร้อยคอ อย่างไรก็ตาม หากย้อนรอยไปได้ไกลกว่านั้น แท้จริงแล้วมันคือสัญลักษณ์แห่งอำนาจ อิทธิพล และสง่าราศี บางครั้งก็ใช้เพื่อแสดงถึงอำนาจของราชวงศ์ แต่โดยธรรมชาติแล้ว มันไม่ใช่สิ่งของที่ใคร ๆ จะสามารถใช้ได้
หากพิจารณาตามข้อเท็จจริงว่าไม้เท้าอสรพิษเก้าหัวเป็นอาวุธโบราณ มันก็น่าจะเป็นของอุปกรณ์เวทที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยเชื้อสายขุนนาง อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาถึงประวัติและพลังความสามารถของมัน เป็นไปได้ว่าไม้เท้านี้ อาจจะเป็นถึงอาวุธประจำชาติของอาณาจักรโบราณเลยก็เป็นได้ มันจึงดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นักที่มันจะถูกออกแบบให้มีรูปร่างเหมือนแท่งเหล็กเขี่ยถ่าน
“มันน่าเกลียดจริง ๆ ให้ตายสิ ทำไมพวกเขาถึงได้ทำอาวุธแบบนี้… หืม? เดี๋ยวนะ!”
ระหว่างที่โรเอลกำลังบ่น เขาก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างเกี่ยวกับไม้เท้านี้… มันไม่มีการไหลเวียนของพลังเวทเลยแม้แต่น้อยนิดเดียว!
อุปกรณ์เวทส่วนใหญ่ แม้ว่าจะอยู่ในสถานะที่ยังไม่ได้ใช้งาน มันก็จะยังปล่อยพลังเวทออกมาบางส่วน ทว่าลักษณะดังกล่าวไม่มีอยู่ในไม้เท้าอสรพิษเก้าหัว กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ รูปร่างที่แท้จริงของมันถูกปกปิดไว้เป็นอย่างดี ซึ่งหมายความว่ามันสามารถปลอมเป็นวัตถุธรรมดา ๆ และนำเข้าไปยังสถานที่ต่าง ๆ ได้โดยไม่มีใครสงสัย
ในทวีปเซีย จอมเวทนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้นำไม้เท้าเข้าร่วมงานเลี้ยงไปด้วย คล้ายกับที่อัศวินถูกห้ามไม่ให้นำดาบของพวกเขาไปในงานต่าง ๆ อย่างไรก็ตาม ด้วยที่รูปร่างภายนอกของไม้เท้าอสรพิษเก้าหัวนั้นดูไม่ต่างอะไรไปจากของประดับตกแต่งที่ไม่เป็นอันตรายทั่ว ๆ ไป นั่นหมายความว่ามันสามารถข้ามผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยต่าง ๆ ไปได้อย่างง่ายดาย ซึ่งถือเป็นข้อได้เปรียบอย่างมากสำหรับโรเอล
ยิ่งไปกว่านั้น โรเอลยังมีข้อสันนิษฐานเกี่ยวกับมันอีกอย่าง
ไม้เท้าอสรพิษเก้าหัวนี้อาจจะเป็นอุปกรณ์เวทที่ต้องใช้พลังเวทเพื่อเปิดใช้งาน และแน่นอนว่าเขาต้องลองใช้มันถึงจะได้รู้
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว โรเอลก็ลงมือทันที
นับว่าเป็นโชคดีของโรเอล ที่สวนร้อยปักษานั้นมีขนาดใหญ่มาก มันเป็นที่อยู่อาศัยของนกหลายร้อยสายพันธุ์ เนื่องจากชาร์ล็อตไม่อยู่ที่นี่ เด็กชายจึงขอให้คนรับใช้พาเขาเข้าไปในเขตป่าของที่นี่ ซึ่งเป็นพื้นที่กว้างขวาง และเป็นที่ส่วนตัวที่โรเอลจะสามารถใช้ทดลองอุปกรณ์เวทชิ้นใหม่ของเขาได้อย่างเต็มที่
หลังจากเตรียมของเสร็จ โรเอลก็สั่งให้เหล่าคนรับใช้หลบออกไป แล้วจึงหยิบไม้เท้าสีดำออกมา เคาะเบา ๆ ที่พื้น เขาหลับตาลงและเริ่มควบคุมพลังเวทให้มุ่งตรงไปยังไม้เท้า
วินาทีต่อมา โรเอลก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขาตื่นเต้น ไม้เท้านี้ดูดซับพลังเวทของเขาเข้าไปจริง ๆ แต่เหมือนมันไม่ใช่เพียงแค่การเปิดใช้งานไม้เท้า มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังฟักไข่ของอะไรบางอย่างในนั้นอยู่
โรเอลกุมไม้เท้าเอาไว้ในมือ ใส่พลังเวทลงไปทีละน้อย เติมเต็มไข่และบำรุงเลี้ยงมัน จากนั้นรูปร่างของไม้เท้าก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย ส่วนภายนอกที่เป็นสีดำของมันเริ่มลอกออก เผยให้เห็นแสงระยิบระยับส่องออกมาจากภายใน ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ
“นี่มัน…”
โรเอลเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เขารีบตรวจสอบไม้เท้าที่เปลี่ยนรูปร่างไปอย่างรวดเร็ว ทำให้สังเกตเห็นถึงลวดลายรูปทรงใหม่ที่ถูกเปิดเผยออกมา
ตอนนี้มันมีส่วนโค้งสีทองอยู่บนฐานสีดำ เต็มไปด้วยลวดลายโบราณชวนให้นึกถึงภาพเขียนในถ้ำจากยุคหิน ลวดลายเหล่านั้นแสดงให้เห็นภาพของสัตว์อสูร อสรพิษเก้าเศียร แม้ว่าจะเป็นลวดลายที่เรียบง่าย แต่ก็มีความงดงามแฝงอยู่
นอกจากการเปลี่ยนแปลงภายนอกแล้ว วัสดุของไม้เท้าก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน ก่อนหน้านี้มันทั้งแข็งและหยาบกระด้าง แต่หลังจากที่มีแสงพุ่งออกมาแล้ว พื้นผิวของมันก็เรียบเนียนราวกับเนื้อหยก
มีรอยแตกเล็กน้อยบนด้ามไม้เท้า เผยให้เห็นอัญมณีคล้ายกับตาของงู มันเชื่อมต่อกับเส้นสีทองเข้มที่ดูไม่เด่นเท่าไหร่ แต่ทอดยาวไปทั่วพื้นผิวของไม้เท้า ซึ่งพอมองดูใกล้ ๆ แล้ว มันเหมือนกับว่ามีเลือดสีทองเข้มไหลผ่านเส้นเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา
มันดูโบราณและทรงพลัง ถ่อมตัวแต่สง่างาม ส่งกลิ่นอายอันตรายออกไปรอบ ๆ เมื่อมองดูไม้เท้าที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างสมบูรณ์ในมือ โรเอลก็ซ่อนความประหลาดใจของเขาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เด็กชายรีบหันไปมองที่ระบบ
【ไม้เท้าอสรพิษเก้าหัว (ไม่สมบูรณ์ สภาพเปิดใช้งาน)
ผู้ปกครองแห่งอสรพิษ
พิษของสัตว์อสูรโบราณยังคงหลงเหลืออยู่ภายในซากของมัน ผู้ใช้สามารถใส่พลังเวทลงไป เพื่อสกัดมันออกมาใช้ประโยชน์ได้ ความแรงของพิษขึ้นอยู่กับปริมาณพลังเวทที่ใส่ลงไป
การฟื้นฟูอนันตกาล
ผู้ใช้สามารถใช้พลังเวทกระตุ้นความสามารถในการฟื้นฟูในซากของอสรพิษเก้าเศียร เรียกร่างของสัตว์ประหลาดโบราณฟื้นคืนกลับมายังโลกใบนี้ ความแข็งแกร่งของอสรพิษเก้าเศียรขึ้นอยู่กับปริมาณพลังเวทที่ใช้ร่าย 】
เมื่อได้อ่านความสามารถของอุปกรณ์เวทที่เพิ่งซื้อมาใหม่ หัวใจของโรเอลก็เต้นระรัว รอยยิ้มก่อตัวขึ้นบนริมฝีปากของเด็กชายในทันที ดูเหมือนว่าการลงทุน 300,000 เหรียญทองนั้นจะไม่ได้เปล่าประโยชน์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ไม้เท้าอสรพิษเก้าหัวเป็นอุปกรณ์เวทที่ทรงพลังมาก เขาแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะได้ลองใช้มัน
ความสามารถแรก ผู้ปกครองแห่งอสรพิษ จะต้องใช้สิ่งมีชีวิตเพื่อทดสอบความแรงของพิษ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับโรเอลเลยที่จะหาหนูทดลอง ที่นี่ต้องมีนกอย่างน้อย ๆ หนึ่งพันตัว และพวกมันทุกตัวล้วนเป็นสัตว์อสูร ทว่าหลังจากไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป
ตอนนี้โรเอลอยู่ภายในอาณาเขตบ้านของชาร์ล็อต แม้ว่านกเหล่านั้นจะไม่ได้ถูกเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี แต่พวกมันก็ถือว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอโดยพฤตินัย มันจึงไม่สมควรเท่าไหร่ที่เขาจะไปฆ่าพวกมัน นอกจากนี้ นกเหล่านี้ก็อยู่ด้วยกันกับชาร์ล็อตมาโดยตลอด เคียงข้างเธอในช่วงวัยเด็กอันโดดเดี่ยว เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ก็มากเกินพอที่จะปัดเป่าความคิดใด ๆ ที่มีต่อการใช้พวกมันเป็นหนูทดลองไปได้แล้ว
ช่างมันไปก่อนก็แล้วกัน ฉันจะไว้ชีวิตพวกแกทุกตัวก็ได้
โรเอลเหลือบมองไปยังนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ไม่ไกลนัก ก่อนจะหันความสนใจไปที่ความสามารถที่สองของไม้เท้า
เด็กชายใส่พลังเวทลงไปในไม้เท้า ด้วยปริมาณที่เหมาะสมอย่างระมัดระวัง เพื่อที่จะได้ไม่สร้างภาระให้กับสภาพร่างกายของตัวเอง ส่งผลให้ไม้เท้าเริ่มสั่น และค่อย ๆ ขยายออกไป ราวกับว่ามันกำลังจะกลายร่างเป็นอสรพิษเก้าเศียรจริง ๆ ทันใดนั้นเสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาในหูของเขา
“เจ้าหนู เจ้ากำลังทำอะไรอยู่งั้นเหรอ?”
มันคือเสียงของเปตรานั่นเอง
