ปู้ฟางเดินเอาจานก๋วยเตี๋ยวหลอดหน้าตาเหมือนหยกสลักลายวิจิตรเข้าไปในบริเวณห้องอาหาร เขามองก๋วยเตี๋ยวหลอดที่ส่องประกายวิบวับ จากนั้นท้องก็ร้องออกมาเบาๆ
กลิ่นก๋วยเตี๋ยวหลอดไม่ได้แรงมาก อาจเป็นเพราะแผ่นแป้งห่อไส้เอาไว้ กระนั้นหน้าตาของอาหารจานนี้ก็ยังดูน่ากินยิ่ง จนปู้ฟางเองก็ทนความหิวไม่ไหวอีกต่อไป
การกินก๋วยเตี๋ยวหลอดนั้นต้องกินกับซอสสูตรพิเศษ เพียงแค่นึกถึงรสชาตินุ่มลิ้นแสนอร่อยของก๋วยเตี๋ยวหลอดบวกกับซอสรสเปรี้ยว ไม่ว่าใครก็ต้องตื่นเต้นทั้งนั้น
ปู้ฟางกัดก๋วยเตี๋ยวหลอดหนึ่งคำ น้ำมันจากเนื้อในไส้ไหลออกมาทันที พร้อมด้วยกลิ่นหอมของอาหารที่ระเบิดออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของปู้ฟาง ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ แป้งห่อก๋วยเตี๋ยวหลอดนั้นนุ่มลื่นอร่อยลิ้น ทั้งยังกระเด้งเล็กน้อยอยู่ในปากของเขายามที่กัดลงไป
ของที่ระบบจัดหามาให้นั้นคุณภาพยอดเยี่ยมที่สุดจริงๆ รสชาติของก๋วยเตี๋ยวหลอดจานนี้อร่อยมาก คุ้มราคาสิบผลึกอย่างแน่นอน ปู้ฟางพยักหน้ากับตนเองก่อนตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวหลอดต่อไป
“ตายๆ! เถ้าแก่ปู้ ในที่สุดท่านก็เปิดร้านแล้ว! สองวันที่ผ่านมานี้ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!”
ขณะที่ปู้ฟางกำลังกินก๋วยเตี๋ยวหลอดอยู่นั้น เสียงคนพูดดังลั่นก็ลอยเข้ามาในร้าน เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนมาถึงอย่างยิ่งใหญ่อลังการ พวกเขาเห็นปู้ฟางนั่งอยู่พอดีขณะก้าวเข้าร้านมา
ดวงตาของเจ้าอ้วนจินเป็นประกาย เขาดูอดรนทนไม่ไหวขณะสูดกลิ่นหอมที่ลอยอบอวลอยู่ในร้าน
“เถ้าแก่ปู้ มีอาหารจานใหม่รึ” ชายอ้วนเอ่ยถาม
“อ้อ… ใช่” ปู้ฟางพึมพำขณะมองเจ้าอ้วนจิน ก๋วยเตี๋ยวหลอดยังคงเต็มปาก
เจ้าอ้วนจินกลืนน้ำลายเอื๊อก ท้องร้องออกมาโครกใหญ่อย่างอดไม่ได้ขณะมองปู้ฟางกินก๋วยเตี๋ยวหลอดคำสุดท้ายเข้าไป เขาหันไปมองรายการอาหารบนผนัง
“อาหารจานใหม่… คือก๋วยเตี๋ยวหลอดรึ หา มีสูตรปรับปรุงเหมือนข้าวผัดไข่ด้วยหรือนี่” เจ้าอ้วนจินอุทานเสียงดัง เมื่อมองราคาที่เขียนอยู่ข้างชื่ออาหารอีกครั้ง ก็เห็นว่าก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรธรรมดาขายอยู่ที่จานละสิบผลึก ส่วนก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุงนั้น… สวรรค์ช่วย! ขายที่จานละหกสิบผลึกเชียวรึ!
“เถ้าแก่ปู้… ราคามันจะต่างกันเกินไปแล้ว!” เจ้าอ้วนจินพูดขณะหันหน้ามามองปู้ฟางที่กำลังเก็บโต๊ะหลังกินเสร็จ
“พอได้ลองเจ้าก็จะเข้าใจเองว่าเหตุใดข้าจึงต้องตั้งราคานี้” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนเดินกลับเข้าครัวไป เขาใส่จานเข้าไปในเครื่องล้างจานแล้วเดินกลับมาที่บริเวณห้องอาหาร
เจ้าอ้วนจินกำลังสองจิตสองใจ แม้เขาจะรวยล้นฟ้า แต่การใช้จ่ายวันละหลายร้อยผลึกนั้นก็ยังถือว่าเยอะอยู่ดี ถึงบ้านเขาจะเป็นเจ้าของเหมืองผลึกก็เถอะ
“ข้าเอาก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรธรรมดาก่อนก็แล้วกัน แล้วก็เอาซี่โครงเปรี้ยวหวาน เนื้อตุ๋นตำรับจีน แล้วก็ข้าวผัดไข่สูตรปรับปรุงด้วย! กินข้าวผัดไข่ของเถ้าแก่ปู้แล้วข้าพัฒนาขั้นปราณได้เร็วมากทีเดียวเชียว” เจ้าอ้วนจินพูดกลั้วหัวเราะ
“ได้ รอสักครู่” ปู้ฟางพยักหน้าตอบ เขาจดรายการอาหารที่คนอื่นสั่ง จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าครัวไป
พอมีมีดทำครัวกระดูกมังกรทอง ทักษะการใช้มีดของเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มเตรียมวัตถุดิบได้เร็วขึ้นมากกว่าเดิม ไม่นานนักก็เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วเริ่มทำอาหาร
กลิ่นหอมลอยออกจากห้องครัวเข้าไปยังบริเวณห้องอาหาร ทำให้เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนมีสีหน้าเหมือนต้องมนต์สะกด
“อาหารของเถ้าแก่ปู้หอมที่สุดแล้ว แค่ได้กลิ่นก็มีความสุขมากเหลือ” เจ้าอ้วนจินพึมพำอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
ไม่นานนักปู้ฟางก็เดินออกมาจากครัวพร้อมจานอาหาร เขานำก๋วยเตี๋ยวหลอดไปให้เจ้าอ้วนจินก่อนเป็นอันดับแรก ซึ่งมันก็เป็นอาหารจานที่เจ้าอ้วนจินอยากกินมากที่สุดด้วยเช่นกัน เนื่องจากเป็นรายการใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน
“นี่ก๋วยเตี๋ยวหลอดที่สั่ง กินให้อร่อย” ปู้ฟางพูดแล้ววางจานก๋วยเตี๋ยวหลอดลงตรงหน้าเจ้าอ้วนจิน พร้อมด้วยชามเล็กสำหรับใส่ซอส
เมื่อชายอ้วนเห็นก๋วยเตี๋ยวหลอดที่หน้าตาเหมือนภาพศิลปะ เขาก็อดเลียปากไม่ได้ เจ้าอ้วนจินหยิบก๋วยเตี๋ยวหลอดไปจิ้มซอส แล้วกัดลงไปทันที
ตอนที่เจ้าอ้วนจินกัดลงไปที่แป้งห่อก๋วยเตี๋ยวเด้งดึ๋งซึ่งภายในมีไส้หมูหอมหวนอยู่นั้นเอง น้ำมันหมูก็ไหลเข้าปาก ทำให้ร่างของชายอ้วนสั่นสะท้านอย่างมีความสุข ดวงตาเป็นประกายขึ้นทันที
“อร่อยมาก! อาหารของเถ้าแก่ปู้ยอดเยี่ยมที่สุดจริงๆ!” เจ้าอ้วนจินเลียปากตัวเองจนสะอาด ก่อนตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวหลอดต่อไป แต่ด้วยความที่เขากินจุมากจึงกินหมดภายในสามคำ
ชายอ้วนดูดนิ้วตัวเอง เนื้อบนใบหน้าแทบจะยู่รวมกันเป็นก้อนเดียว อาหารจานเล็กเพียงเท่านี้ไม่พอยาไส้เขาอย่างแน่นอน
แต่ร้านเล็กๆ ของฟางฟางนั้นให้สั่งได้แค่รายการละจานต่อวันเท่านั้น…
“เถ้าแก่ปู้ ข้าเอาก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุง!” เจ้าอ้วนจินทนความอยากไม่ไหวอีกต่อไป จนต้องกัดฟันสั่งก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุงที่ราคาแพงกว่าถึงหกเท่า
ปู้ฟางที่อยู่ในครัวประหลาดใจไปชั่วครู่ จากนั้นมุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแล้วพยักหน้ารับ
หลังจากที่ชายหนุ่มทำอาหารรายการอื่นๆ ที่เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนสั่งจนเสร็จเรียบร้อย เขาก็เริ่มทำก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุง
กรรมวิธีนั้นไม่มีอะไรต่างจากก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรธรรมดาแม้แต่น้อย มีเพียงไส้เท่านั้นที่ไม่เหมือนกัน โดยเนื้อที่เขาใช้เป็นเนื้อของวัวมังกรพเนจรที่ปู้ฟางออกไปล่ามาด้วยตนเอง
ชายหนุ่มหั่นเนื้อวัวมังกรพเนจรเป็นชิ้นเล็กๆ เนื้อนั้นทั้งสดใหม่และอ่อนนุ่มมีไขมันเป็นลายหินอ่อนส่องประกายระยิบระยับสีสันสดใส พลังปราณอัดแน่นอยู่ภายในเนื้อ
ชายหนุ่มใช้มีดทำครัวกระดูกมังกรทองสับเนื้อให้ละเอียด ด้วยความที่มีดนี้มีคุณสมบัติในการรักษาพลังปราณในวัตถุดิบเอาไว้ พลังปราณทั้งหมดในเนื้อวัวมังกรพเนจรจึงยังอยู่ครบถ้วนทุกหยด
พอทำเสร็จ กลิ่นหอมของเนื้อก็กระจายไปทั่วห้องครัวรุนแรงเหมือนระเบิดลง เหล่าชายอ้วนในห้องอาหารต่างพากันเทความสนใจไปที่กลิ่นดังกล่าว ทุกคนกลืนน้ำลายเอื๊อก หันไปมองทางห้องครัวที่ปู้ฟางอยู่
“นี่มันเนื้ออะไรกันนี่… กลิ่นหอมมากเหลือเกิน! ข้าไม่เคยได้กลิ่นเนื้ออะไรที่หอมถึงเพียงนี้มาก่อนเลย!” นี่คือสิ่งที่เหล่าชายอ้วนกำลังคิด ความคาดหวังต่ออาหารจานใหม่ที่ปู้ฟางกำลังจะนำออกมาจากครัวมีสูงมาก
ไม่นานนักร่างสูงโปร่งก็เดินออกจากครัวมา นิ้วเรียวยาวของเขาจับจานกระเบื้องเอาไว้ ข้างในจานมีก๋วยเตี๋ยวหลอดโปร่งใสเหมือนแก้วสวยวางอยู่ตรงกลาง…
ดวงตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความคาดหวังเปลี่ยนเป็นผิดหวังทันที หน้าตาของมันก็ยังคงเป็นก๋วยเตี๋ยวหลอดเหมือนเดิม…
แต่เจ้าอ้วนจินไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้แม้แต่น้อย เนื่องจากเขาเป็นคนที่จะได้กินมัน ด้วยเหตุนี้ชายอ้วนจึงนั่งรอให้ก๋วยเตี๋ยวหลอดมาถึงโต๊ะตัวเองอย่างสุขใจ
“เจ้าพวกโง่! นี่มันก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุงที่ราคาจานละหกสิบผลึกเลยนะ! จะตัดสินมันที่หน้าตาได้อย่างไรกัน ต้องดูที่ความงามภายในสิ!” เนื้อบนหน้าของเจ้าอ้วนจินกระเพื่อมไม่หยุด
“ก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุง กินให้อร่อย” ปู้ฟางพูดเรียบๆ
เจ้าอ้วนจินเหลือบตามองปู้ฟาง ก่อนหยิบก๋วยเตี๋ยวหลอดขึ้นมาแล้วจิ้มซอสเล็กน้อย มือของเขาสั่นเทาขณะเอาก๋วยเตี๋ยวหลออดเข้าปาก
คำนี้… ยี่สิบผลึก!
เจ้าอวนจินรู้สึกเหมือนตนเองไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวหลอดอยู่… แต่เป็นผลึกหายากราคาแพง!
ด้วยเหตุนี้เขาจึงระมัดระวังเป็นอย่างมาก หลังจากที่กัดคำแรกเข้าไปแล้ว ชายอ้วนก็เม้มปากเอาไว้ ไม่ยอมให้เนื้อบดแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวหลุดออกจากปาก
ทันทีที่ก๋วยเตี๋ยวหลอดคำแรกเข้าปาก เจ้าอ้วนจินก็พลันรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง ดวงตาของเขาที่ปกติเล็กมาก กลับเบิกโพลงจนถึงขีดจำกัดภายในอึดใจเดียว
รูจมูกของเจ้าอ้วนจินเองก็บานออกเช่นกันเพื่อระบายลมร้อนออกจากร่างกาย! ภายในลมร้อนนั้นมีพลังปราณหนาแน่นเป็นไอออกมาด้วย!
เอื๊อก!
หลังจากที่เคี้ยวอยู่สักพัก เจ้าอ้วนจินก็กลืนก๋วยเตี๋ยวหลอดลงท้อง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกราวกับเพิ่งลงจากเครื่องเล่นหวาดเสียวที่สวนสนุกก็ไม่ปาน
“รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง” ปู้ฟางถามด้วยความสงสัย เขายังไม่ได้ลองกินก๋วยเตี๋ยวหลอดสูตรปรับปรุงด้วยตัวเอง แต่ก็มั่นใจมากว่ารสชาติของเนื้อวัวมังกรพเนจรจะต้องยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน
ริมฝีปากของเจ้าอ้วนจินสั่นระริก พลังปราณยังคงทะลักออกจากรูจมูก เขามองหน้าปู้ฟางพร้อมยกนิ้วโป้งให้สองนิ้ว
“ยอดเยี่ยมหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้! อร่อยมากที่สุดบนโลกใบนี้!” เจ้าอ้วนจินยิ้มกริ่ม “พลังปราณระดับนี้… ทำให้ปราณในกายข้าพุ่งขึ้นไปติดอยู่ที่คอขวดในพริบตาเดียว! ข้ามั่นใจมากขึ้นเยอะว่าจะบรรลุขั้นต่อไปได้อย่างแน่นอน!”
หลังจากชื่นชมอาหารจานใหม่เสร็จ เจ้าอ้วนจินก็ไม่พูดสิ่งใดอีก เขารีบกินก๋วยเตี๋ยวหลอดที่เหลือให้หมด จ่ายเงินเรียบร้อย แล้วกลับไปพร้อมสหาย
ชายอ้วนอยากกลับบ้านไปฝึกปราณให้บรรลุเสียที
ปู้ฟางถอนหายใจอย่างโล่งอกเช่นกัน “ดูเหมือนว่าผลตอบรับจะดีใช้ได้สำหรับวัตถุดิบที่ข้าหามาได้เอง…”
ชายหนุ่มเก็บโต๊ะจนเรียบร้อย แล้วบรรยากาศภายในร้านก็กลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง
ปู้ฟางลากเก้าอี้ไปที่ทางเข้าร้านแล้วขึ้นไปนอนขดอยู่บนนั้น เขามองไปที่ตรอกเงียบเชียบร้างผู้คนที่องค์ชายรัชทายาทมาซ่อมแซมให้ใหม่แล้ว คำถามหนึ่งผุดขึ้นในใจ
“ปกติเจ้าเด็กนั่นต้องมาถึงแล้วนี่ เหตุใดยังไม่มาอีก ลืมไปหรือเปล่านะว่าวันนี้ร้านเปิดแล้ว”
ปู้ฟางคิดขณะหาวอย่างสบายกาย
…………………………..
Related
