บทที่ 178 โจรชั่วเข้าบ้าน
จางซิ่วเอ๋อนึกถึงความทรงจำสมัยก่อนแล้วมองหวังกลากเกลื้อน สีหน้าย่ำแย่ขึ้นมาทันที!
ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าพวกหวังกลากเกลื้อนมาบ้านตัวเองดึกดื่นแบบนี้ต้องการอะไร
ขณะนั้นคนทั้งหมดได้คลำทางไปยังตัวบ้านแล้ว
จางซิ่วเอ๋อร้อนใจขึ้นมาทันที
ชุนเถายังอยู่ในบ้านอยู่เลย!
ถ้าโดนคนพวกนี้ทำมิดีมิร้ายจริง ๆ! จะทำอย่างไร?
ขณะนั้นชายชุดเทาก็ดีดนิ้วเบา ๆ หินก้อนหนึ่งกระแทกใส่ศีรษะของหวังกลากเกลื้อน
หวังกลากเกลื้อนเจ็บจนต้องลูบศีรษะตัวเอง
เขายิงฟันเหลืองอ๋อยหันไปด่าเบา ๆ “ใครเป็นคนตีข้า!”
คนที่ตามหลังหวังกลากเกลื้อนฉายาหลัวสามสุนัขเอ่ยเสียงแผ่ว “พี่ใหญ่ พวกข้ากล้าตีพี่ที่ไหน!”
อู๋เฟิงเองก็รีบเสริม “ใช่แล้ว ๆ ต่อให้พวกเรากินดีเสือดาวเข้าไปก็ไม่กล้าตีพี่ใหญ่หรอกขอรับ!”
ในขณะที่คุยกันอยู่ หินอีกก้อนกระแทกใส่ศีรษะของหวังกลากเกลื้อน
ครั้งนี้ทุกคนเห็นหมดว่าหินร่วงลงมาจากศีรษะของหวังกลากเกลื้อน
อู๋เฟิงขี้กลัวสุด หน้าตาของเขาดูขาวซีด เวลานี้เขาเบิกดวงตาเล็กของตัวเองพูดอย่างหวาดผวา “เกิดอะไรขี้นกัน? พี่ใหญ่! ได้ข่าวว่าที่นี้เฮี้ยนมาก หรือพวกเราเจอกับของโสมมเข้าให้แล้ว?”
อู๋เฟิงพูดพลางมองไปรอบ ๆ ลานบ้าน
ในลานบ้านเงียบกริบ ไร้ซึ่งผู้คน
หวังกลากเกลื้อนทำใจกล้าขึ้นมา เขาแค่นเสียง “ไอ้คนขี้ขลาด! มิน่าล่ะเจ้าถึงไม่เอาไหน! เฮี้ยนอะไรกัน? ขนาดเด็กผู้หญิงสองคนยังกล้าอยู่ที่นี่ เราสามคนจะต้องกลัวรึไง?”
และในตอนนั้นเอง เสียงก้องกังวานเสียงหนึ่งก็ดังมาจากนอกกำแพง
ถึงเสียงนี้จะเบามาก แต่ก็หวีดแหลมผิดปกติ
เป็นเสียงหัวเราะที่แยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย
เถี่ยเสวียนทำเสียงอยู่ข้างนอกไปพลาง คิดอย่างแค้นเคืองไปพลาง ไม่รู้ว่าสมองเจ้านายตัวเองผิดปกติตรงไหนอีก!
ถึงแม้เขารู้ว่าตัวเองแอบจิกกัดเจ้านายตัวเองแบบนี้ไม่ดี!
แต่ความจริงก็เป็นแบบนี้!
วันนี้ตอนกินข้าวที่แผงร้านเล็ก ๆ แผงหนึ่งกับเจ้านาย พวกเขาก็ได้ยินคนพวกนี้หารือกันเสียงเบาว่าคืนนี้จะมาหาของดีในบ้านจางซิ่วเอ๋อ
คนพวกนี้ยังพูดอีกว่าพอหาเงินของจางซิ่วเอ๋อเจอแล้วก็ค่อยทำแบบนั้นกับจางซิ่วเอ๋อ แบบนี้แม่ม่ายอย่างจางซิ่วเอ๋อคงไม่กล้าพูดเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังแน่ ถึงตอนนั้นมีแต่ต้องยอมเป็นใบ้
เรื่องหลังจากนั้นก็กลายเป็นพวกเขาสะกดรอยนักเลงพวกนี้มาจนถึงบ้านจางซิ่วเอ๋อ
เขาไม่เข้าใจ ทำไมเจ้านายให้ตัวเองปลอมตัวเป็นผีไปหลอกคนอีกแล้ว! อย่างไรเสียตัวเองก็เป็นบุรุษรูปงามนะ! ตอนนี้นอกจากต้องปลอมตัวเป็นผีแล้วที่เขารับไม่ได้ที่สุดคือต้องแกล้งเป็นผีผู้หญิงด้วย!
ถ้าให้เขาว่า จับคนพวกนี้โยนออกไปก็จบ!
แต่ครั้นเขาแสดงความกังขาขึ้นมา ลองทายสิว่าเจ้านายตัวเองพูดว่าอะไร? เขาพูดว่าคนที่เพ่งเล่งจางซิ่วเอ๋อมีไม่น้อย แค่จัดการคนพวกนี้ไม่มีผลอะไร ไม่แน่คนพวกนี้อาจจะมาหาเรื่องอีก ต่อให้คนพวกนี้ไม่มาก็ต้องมีคนอื่น
วิธีที่ดีที่สุดคือทำให้คนพวกนี้เสียขวัญผวาไปเลย!
แบบนี้คนพวกนี้ต้องไม่กล้ามาอีกแน่ และทำให้ผู้อื่นนึกกลัวสถานที่แห่งนี้ไปด้วย
นี่เขาทำเพื่อจางซิ่วเอ๋อสุด ๆ แล้วนะ มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าตั้งแต่เที่ยงเขาได้กินบะหมี่ไปเพียงถ้วยหนึ่ง ไม่สิ เพื่อสะกดรอยตามคนพวกนี้ บะหมี่ถ้วยนั้นเขาก็กินไม่หมด! จนถึงบัดนี้เขายังไม่ได้กินอะไรเลยสักคำ
ตอนนี้หิวจนหน้าอกแทบจะติดกับแผ่นหลังแล้ว!
เสียงนั้นส่งผลให้ทั้งสามคนชะงักไป
อู๋เฟิงสีหน้าซีดเผือด “พวก….พวกเจ้าได้ยินไหม?”
หลัวสามสุนัขตัวสั่น “ข้าไม่ได้หูหนวก! ก็ต้องได้ยินสิ!”
อู๋เฟิงเอ่ยเสียงเบา “น่ากลัวชะมัด! ที่นี่เฮี้ยนจริง ๆ ด้วย! เราไปกันดีกว่า!”
หวังกลากเกลื้อนกัดฟัน “ไม่แน่อาจจะมีคนแกล้งปลอมเป็นผีหลอกเราก็ได้! ข้าไม่เชื่อโว้ย!”
พูดเสร็จหวังกลากเกลื้อนก็เดินต่อไปอีกสองก้าว
แต่ในตอนนี้เอง หินหลายก้อนก็หล่นใส่ศีรษะของทุกคน
หวังกลากเกลื้อนหน้าเขียว หันกลับไปมองรอบ ๆ ลาน เขาทอดสายตาไปที่ต้นหวายฉู่คอเบี้ยวในลาน
เขาเดินเข้ามาทีละก้าว
จางซิ่วเอ๋อได้ยินแล้วตัวสั่นตาม เสียงนั่นมาจากใครกัน? ทำไมถึงน่าขนลุกขนาดนี้?
นางเห็นหวังกลากเกลื้อนเดินเข้ามา และเริ่มรู้สึกตื่นเต้น
ขณะนั้นชายชุดเทาก็ปล่อยมือไม่ใช้มือตัวเองอุดปากจางซิ่วเอ๋อแล้ว แต่ตบไหล่จางซิ่วเอ๋อเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
จางซิ่วเอ๋อไม่โง่ เวลานี้แม้ไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมด แต่พอเดาได้คร่าว ๆ แล้ว
อย่างน้อยชายชุดเทาคนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ได้มาทำร้ายนาง
แต่ชายชุดเทาจะช่วยนางได้อย่างไรกัน?
และในตอนนั้นเอง อู๋เฟิงก็พูดด้วยเสียงหวาดกลัวถึงขีดสุด “พี่…..พี่ใหญ่……พี่ดูสิ…….”
เสียงของหลัวสามสุนัขสั่นเครือ “แม่เอ๊ย นั่นมันอะไรน่ะ?”
หวังกลากเกลื้อนมองตามสายตาของสองคนนั้นไป ก็เห็นเงาสีขาวผมเผ้ายุ่งเหยิงเงาหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู
หลังจากที่ทั้งสามคนเข้ามา พวกเขาได้ปิดประตูไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเงาสีขาวนั่นเข้ามาทางไหน
เงาสีขาวเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางราวกับไร้น้ำหนัก ไม่มีเสียงฝีเท้าแม้แต่น้อย
คล้อยหลังที่เงานั้นเข้าใกล้ จางซิ่วเอ๋อถึงกับได้กลิ่นคาวเลือดฉุนจมูก
จางซิ่วเอ๋อตาโต นางหันมองชายชุดเทาด้านข้าง
ชายชุดเทามองนางเช่นกัน สายตาของเขาใสสกาวดั่งจันทรา ฉายแววมั่นอกมั่นใจส่งผลให้จางซิ่วเอ๋อสบายใจไปด้วย
“ผี…..ผี…..” หวังกลากเกลื้อนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก้าวเท้าไม่ออก
ต่อให้เขาจะใจกล้าแค่ไหน พอเห็นภาพนี้ก็หวาดกลัวจนแทบทนไม่ไหว
“เคี้ยก ๆๆ…..” เสียงหัวเราะประหลาดดังขึ้นอีกระลอก ในค่ำคืนเงียบสงัดเช่นนี้ยิ่งน่ากลัวเป็นพิเศษ
เวลาแบบนี้เขาจึงไม่กล้าอยู่ต่อ ฉวยโอกาสที่เงาสีขาวพุ่งไปทางพวกอู๋เฟิง วิ่งหัวซุกหัวซุนออกไปข้างนอก
เงาสีขาวเปลี่ยนทิศทางไล่ตามออกไป อู๋เฟิงและหลัวสามสุนัขถึงหลุดรอดออกมาได้และไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ
ส่วนเป้าหมายที่พวกเขามาที่นี่ ตอนนี้ได้ลืมกันไปหมดแล้ว
รอจนในลานบ้านไม่เหลือใคร จางซิ่วเอ๋อขยับร่างกายแข็งทื่อของตัวเองและเอ่ยถาม “เมื่อครู่นั่น…..”
ชายชุดเทาเอ่ยเรียบ ๆ “นั่นพี่น้องข้าเอง วันนี้เราสองคนบังเอิญได้ยินแผนลับของคนพวกนี้ตอนอยู่ในเมือง จึงตามเข้ามา”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เปิดตำนานความเฮี้ยนแล้วหนึ่ง จะมีใครกล้ามาที่บ้านผีสิงอีกไหม
สงสารเถี่ยเสวียนเขานะคะ เป็นทุกอย่างให้เจ้านายแล้ว
ไหหม่า(海馬)
