บทที่ 181 แลกข้าวมื้อหนึ่ง
รอจนกินข้าวเสร็จ ทั้งสองกินไข่ตุ๋นและข้าวต้มเข้าไปอีกถ้วย
เถี่ยเสวียนกินอิ่มแล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นตาม
เถี่ยเสวียนมองจางซิ่วเอ๋อพลางกล่าว “เจ้าทำกับข้าวอร่อยจริง ๆ เดี๋ยวครั้งหน้าข้าเอาเนื้อมาด้วย เจ้าทำมื้ออร่อยให้ข้าเลยนะ!”
จางซิ่วเอ๋อบอกยิ้ม ๆ “พวกเจ้าอยากกินก็มาได้เลย ไม่ต้องเอาของมาหรอก” หลังจากผ่านพ้นเรื่องคราวนี้ไป จางซิ่วเอ๋อก็มองเถี่ยเสวียนดีขึ้นมาก
หลังจากกินอิ่ม ชายชุดเทาและเถี่ยเสวียนก็ทำท่าจะออกไป
เถี่ยเสวียนออกจากบ้านนำไปก่อน ส่วนชายชุดเทามองจางซิ่วเอ๋อพลางกำชับ “ลงกลอนประตูห้องให้ดีล่ะ ระวังตัวด้วย”
เถี่ยเสวียนได้ยินแล้วชะงักฝีเท้า หันกลับไปมองชายชุดเทา
นี่เจ้านายตัวเองเป็นห่วง….เป็นห่วงสตรีหรือ?
ใช่ไหม? เรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย?
ถึงแม้จางซิ่วเอ๋อผอมแห้งแล้วยังเป็นแม่ม่าย แต่อย่างไรจางซิ่วเอ๋อก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ดี!
เจ้านายตัวเองไม่เคยหน้าชื่นตาบานกับหญิงสาวคนไหนมาก่อนเลยนะ!
เถี่ยเสวียนตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ สุดท้ายได้แต่รำพึงเบา ๆ บางทีตัวเองอาจจะคิดมากไป คนอย่างเจ้านายจะคิดเป็นอื่นกับจางซิ่วเอ๋อได้อย่างไร ที่เขาทำแบบนั้นล้วนเป็นเพราะได้จางซิ่วเอ๋อช่วยชีวิตไว้
ในเมื่อทั้งคู่มาถึงหมู่บ้านแล้วก็ต้องขึ้นเขา อย่างไรเสียก็ต้องไปล่าสัตว์ป่าเป็นค่าใช้จ่ายหลังจากนี้!
จางซิ่วเอ๋อเก็บทุกอย่างจนเรียบร้อยถึงเข้าไปนอน
รุ่งเช้า จางซิ่วเอ๋อก็ตื่นสายนิดหน่อย
จางชุนเถาตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้าตรู่
ตอนจางชิ่วเอ๋อลุกมาล้างหน้า จางชุนเถาเดินออกมาจากห้องครัว “พี่ กับข้าวที่เราเหลือเมื่อวานล่ะ?”
จางซิ่วเอ๋อกระพริบตา เอ่ยขึ้น “เมื่อคืนข้าหิวเลยเอาไปกินน่ะ”
จางชุนเถาโล่งอก นางไม่ได้กลัวหรอกถ้าพี่สาวตัวเองเป็นคนกิน
นางแค่กลัวของในบ้านหายโดยไร้สาเหตุ สิ่งของอาจจะไม่ได้มีค่ามาก แต่ชวนคิดไปเป็นเรื่องไม่ดีได้
ถ้าบ้านพวกนางมีคนเข้ามาขโมยของกินได้ อย่างนั้นพวกนางสองพี่น้องก็ไม่ปลอดภัยแล้ว
“ตึง ๆๆ……” เสียงเคาะประตูดังมา
จางชุนเถาไปเปิดประตูโดยไม่ต้องคิด มาเวลานี้คงมีแต่จ้าวเอ้อร์หลางและจางซานหยาเท่านั้นแหละ
หารู้ไม่หลังจากเปิดประตู จางชุนเถาก็เห็นว่าหน้าประตูมีชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ นางชะงักเล็กน้อย “เจ้าเองเหรอ!”
จางชุนเถารู้จักชายชุดเทาเช่นกัน
ชายชุดเทาไม่ได้พูดอะไร เถี่ยเสวียนข้างกายชายชุดเทาเป็นคนเอ่ยขึ้นแทน “คืออย่างนี้ พวกเราสองคนไปล่าสัตว์ป่าบนเขามา เลยอยากมาขอข้าวที่นี่กิน”
เถี่ยเสวียนหยุดไปสักพัก “เราไม่กินของเจ้าเฉย ๆ หรอก แต่จะเอาอาหารป่ามาแลก”
ในขณะนั้นจางซิ่วเอ๋อได้เดินเข้ามาแล้ว
นางยังไม่ได้ล้างหน้า ท่าทางสะลึมสะลือ
นางมองชายชุดเทาอย่างพิจารณาก่อนจะหันไปมองเถี่ยเสวียน สุดท้ายยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “งั้นก็รีบเข้ามาเถอะ”
เมื่อวานนางรับปากทั้งคู่ไว้ว่าจะเลี้ยงอาหารดี ๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจางซิ่วเอ๋อคงกลัวว่าจางชุนเถาจะตกใจ แต่ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อไม่มีความกังวลแบบนั้นแล้ว ภาพลักษณ์ของชายชุดเทาในสายตาจางชุนเถาก็ไม่เลว
จางชุนเถาอยากขอบคุณชายชุดเทา
เถี่ยเสวียนกล่าวยิ้ม ๆ “ไม่ต้องรีบ พวกเรายังมีของป่าที่ยังไม่ขนกลับมาอยู่”
พูดไปเถี่ยเสวียนก็หันไปขนของป่า ชายชุดเทาไม่อยู่เฉย เขาตามเข้าไปด้วย
หลังจากนั้น สองพี่น้องตระกูลจางก็ยืนปากกระตุกในลานบ้านขณะมองของป่าแต่ละอย่างที่ถูกขนเข้ามา
หมูป่า 1 ตัว กวางตัวผู้ 1 ตัว แพะป่า 1 ตัว กระต่าย 15 ตัว ไก่ป่า 10 กว่าตัว บวกกับนกป่าที่ไม่รู้ชื่ออีกมากมายนับไม่ถ้วน…….
นาทีนี้จางซิ่วเอ๋อตะลึงจริง ๆ
สองคนนี้ไปกวาดล้างสรรพสัตว์บนภูเขามาเหรอ?
แค่คืนเดียวล่าสัตว์ป่าได้ขนาดนี้ มันเยอะเกินไปแล้วนะ!
ต่อให้เป็นนายพรานมือดีที่สุดในหมู่บ้านอย่างสวี่อวิ๋นซานยังทำไม่ได้ถึงขั้นนี้!
เถี่ยเสวียนหยิบกระเป๋าผ้าออกมาอีกใบแล้วกล่าว “นี่คือไข่นกจำนวนหนึ่งที่ข้าหาได้บนเขา”
จางซิ่วเอ๋อรับมาดู พวกมันมีถึงหลายสิบฟอง
จางซิ่วเอ๋อไม่รู้หรอกว่านี่เป็นจำนวนที่เถี่ยเสวียนเลือกมาแล้วว่าสด ส่วนที่เหลือเขาไม่ได้เอามา
เถี่ยเสวียนเห็นสีหน้าตกตะลึงของจางซิ่วเอ๋อแล้วก็รู้สึกว่าความกระหายเกียรติยศของตัวเองถูกเติมเต็ม
เขาเอ่ยขึ้น “เที่ยงนี้กินเนื้อกระต่ายและเนื้อไก่ป่าแล้วกัน”
จางซิ่วเอ๋อพยักหน้า “เดี๋ยวข้าไปเตรียมข้าวเที่ยง” เถี่ยเสวียนพูดแบบนี้แสดงว่าจะอยู่กินข้าวเที่ยงที่นี่ด้วย
ชายชุดเทามองจางซิ่วเอ๋อพลางกล่าว “อาหารป่าชนิดอื่นเก็บได้ไม่นาน หาทางนำไปขายเสีย”
จางซิ่วเอ๋อชะงัก นี่จะให้ตัวเองหาทางแก้ปัญหาเหรอ?
นาทีนี้เถี่ยเสวียนเข้าใจแล้วว่าคุณชายตัวเองหมายความว่าอย่างไร จึงเอ่ยขึ้นทันที “เงินที่ได้จากขายอาหารป่า นอกจากเนื้อกวางนั่นเจ้าเอาไปหมดเลย”
เถี่ยเสวียนคิดว่านี่คือขีดจำกัดสูงสุดของตัวเองแล้ว กวางตัวนั้นขายได้ 8 ตำลึงเงิน ซึ่ง 8 ตำลึงเงินนี้เพียงพอให้พวกเขาเจ้านายกับบ่าวใช้ไปอีกหลายวัน
จางซิ่วเอ๋อพูดขึ้นทันที “จะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน! ข้าช่วยขายได้ แต่เงินนี่ข้าไม่เอาหรอก!”
ในตอนที่จางซิ่วเอ๋อพูด นางหันไปมองหมูป่าด้วย เมื่อเห็นบาดแผลคุ้นเคยบนตัวหมูป่าจางซิ่วเอ๋อผงะไป “นั่น…..พวกเจ้าเป็นคนทิ้งหมูป่าไว้ที่หน้าบ้านข้าในตอนนั้นใช่ไหม?”
ชายชุดเทาไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ แต่จางซิ่วเอ๋อดูก็รู้ว่าใช่!
จางชุนเถายืนตาโตอยู่ข้าง ๆ เนิ่นนานกว่านางจะเอ่ยถาม “พี่ พวกพี่รู้จักกันนานแล้วใช่ไหม?”
จางซิ่วเอ๋อมองจางชุนเถาอย่างช่วยไม่ได้ รู้ว่าตัวเองปิดบังยัยชุนเถาต่อไปไม่ได้แล้ว
นางจึงกดเสียงต่ำ “เดี๋ยวข้าค่อยอธิบายให้เจ้าฟังเมื่อถึงเวลาแล้วกันนะ”
ตอนนั้นที่นางไม่อยากให้จางชุนเถารู้เพราะกลัวจางชุนเถาจะตกใจ ตอนนี้รู้จักนิสัยของหนิงอันและเถี่ยเสวียนแล้ว จางซิ่วเอ๋อจึงไม่กลัวอะไรอีก แค่ตอนอธิบายออกจะยุ่งยากอยู่หน่อย
จางชุนเถาไม่ถามต่ออย่างรู้งาน
จางซิ่วเอ๋อมองหมูป่าและกวาง นางเอ่ยขึ้น “กินข้าวเสร็จแล้วพวกเจ้าช่วยทำความสะอาดของพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อนนะ”
จะลากไปขายทั้งตัวแบบนี้ไม่ได้
หลังจากกินข้าวเสร็จ ต้องลวกขนหมูป่าให้ร่วงก่อน
ชายชุดเทาและเถี่ยเสวียนจัดการชำแหละหมูป่าและกวาง จางซิ่วเอ๋อเห็นชายชุดเทาหยิบมีดสั้นออกมาจากอกก่อนจะแยกชิ้นส่วนหมูป่าอย่างคล่องแคล่ว
ทั้งกระบวนการใช้เวลาไปไม่ถึงหนึ่งก้านธูป!
ระหว่างนั้นจ้าวเอ้อร์หลางและจางซานหยาแวะมา เห็นที่บ้านมีแขกก็ไม่ได้ปากมากถามอะไร
เมื่อนำเนื้อพวกนี้ไปใส่ในตะกร้าจนเรียบร้อย จางซิ่วเอ๋อจึงออกไปหารถลาก วันนี้บังเอิญไม่มีคนในหมู่บ้านเข้าเมือง เฒ่าหลี่จึงไม่ได้ไปที่เมืองด้วย
จางซิ่วเอ๋อจึงจ้างรถลากของเฒ่าหลี่
