บทที่ 214 เกิดเรื่องกับแม่โจว
ประหยัดตำลึงเงินไปได้ไม่น้อยเลยล่ะ
จางซิ่วเอ๋อทำกับข้าวพลางนึกเรื่องพวกนี้ไปพลาง ก่อนที่เสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนจะดังขึ้นจากนอกประตู
“ปึง ๆๆ…..”
จางซิ่วเอ๋อมองไปทางประตูอย่างสงสัย ใครมาเคาะประตูกันนะ?
“ใครอยู่ข้างนอกน่ะ?” จางซิ่วเอ๋อถามพลางเดินออกไป
“พี่” เสียงเจือสะอื้นดังมาจากนอกประตู
เป็นเสียงของจางซานหยา
หลังจางซิ่วเอ๋อได้ยินเสียงของจางซานหยาแล้ว นางก็เกิดเครียดขึ้นมาทันที รีบไปเปิดประตูโดยเร็ว
ตามปกติแล้วจางซานหยาเคาะประตูอย่างนุ่มนวลมาตลอด ไม่เคยรีบร้อนขนาดนี้ โดยเฉพาะครั้งนี้ที่นอกจากจางซานหยาจะเคาะประตูดังขนาดนี้แล้วยังส่งเสียงสะอื้นอีก….ต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกหวั่นใจ “ซานหยา เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”
จางชุนเถาเองก็ได้ยินเสียงและรีบวิ่งออกมา ถามขึ้นอย่างร้อนใจ “ซานหยา เจ้าร้องไห้ทำไม? ใครรังแกเจ้าเหรอ? เจ้าบอกข้า ข้ากับพี่ใหญ่จะไปทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง”
ซานหยาพูดเสียงสะอื้น “ท่านแม่….”
“อะไรนะ? ท่านแม่รังแกเจ้าเหรอ?” จางซิ่วเอ๋อตะลึง รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ แม่โจวจะรังแกจางซานหยาได้อย่างไร
ถึงแม่ราคาถูกอย่างแม่โจวจะปกป้องพวกนางสามพี่น้องไม่ได้ และแลดูมีชีวิตที่อัปยศโดยแท้ แต่นางเป็นคนไม่เลว อย่างน้อยเทียบกับพ่อราคาถูกอย่างจางต้าหูแล้วนางก็ยังรักและห่วงใยลูกสาวของตัวเองจริง ๆ
“ท่านแม่โดนรังแก” จางซานหยาอธิบาย
จางซิ่วเอ๋อสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น “ซานหยา เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้ ค่อย ๆ เล่ามาว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร”
แม่โจวยังมีบุตรในครรภ์เป็นยันต์ป้องกันตัวอยู่ แม้คนตระกูลจางจะรังแกแม่โจวมาโดยตลอด แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จางซานหยาร้อนใจถึงเพียงนี้ จางซิ่วเอ๋อจึงรู้สึกได้ด้วยสัญชาตญาณว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ
จางซานหยาเช็ดน้ำตา จับแขนเสื้อของจางซิ่วเอ๋อพลางเอ่ย “พี่ใหญ่ พี่รีบไปตามหมอมาช่วยท่านแม่เร็วเข้า!”
“เกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่กันแน่?” จางชุนเถาได้ยินถึงตรงนี้ก็ร้อนใจจนตาแดงก่ำ
“ชุนเถา เจ้าปล่อยซานหยาก่อน เจ้าบีบแขนซานหยาแบบนี้นางเจ็บมากนะ?” แม้จางซิ่วเอ๋อจะร้อนใจเหมือนกัน แต่เวลานี้ก็รักษาสติได้อยู่
จางชุนเถาได้ยินถึงรู้ตัวว่าที่แท้ตัวเองไปบีบแขนเล็ก ๆ ของจางซานหยาอย่างแรงโดยไม่รู้ตัว
นางปล่อยมือ ดวงตาแดงก่ำมองจางซานหยาอย่างรู้สึกผิด
ตอนนี้จางซานหยาไม่สนเรื่องนี้แล้ว นางกล่าวต่อ “จางเป่าเกินกลับมา แล้วผลักท่านแม่ไปหนึ่งหน ตอนนี้ท่านแม่ขยับตัวไม่ได้แล้ว พวกเขาไม่ยอมตามหมอให้ท่านแม่…..”
พูดไปจางซานหยาก็น้ำตาไหล
นางร้อนใจมากจริง ๆ นางเป็นเพียงดรุณีน้อยอายุเท่านี้ เวลานี้ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร รู้เพียงว่าพ่อของตัวเองนั้นหวังพึ่งไม่ได้ ได้แต่หวังพึ่งพวกพี่สาว
จางซิ่วเอ๋อได้ฟังแล้วสีหน้ามืดครึ้มลง ทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน!
นางรีบร้อนวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อตามหมอมาให้แม่โจว
จางชุนเถาคว้าตัวจางซิ่วเอ๋อไว้
จางซิ่วเอ๋อมองจางชุนเถาอย่างสงสัย จางชุนเถาตอบทันควัน “พี่ ข้าจะไปตามท่านหมอเมิ่งเอง พี่ต้องกลับไปกับซานหยาเพื่อดูท่านแม่……”
จางซิ่วเอ๋อคิดตามก็พบว่าแบบนี้สมเหตุสมผลกว่า
เรื่องตามหมอ ให้จางชุนเถาไปตามได้
แต่เรื่องไปดูแม่โจวที่ตระกูลจาง มีเพียงตัวเองที่ไปได้ ถ้าชุนเถาไปคงจะช่วยอะไรไม่ได้ รังแต่จะโดนคนตระกูลจางรังแกเปล่า ๆ
คิดได้แบบนี้ จางซิ่วเอ๋อก็รีบบอก “งั้นเจ้ารีบไป เอาตำลึงเงินไปด้วย ตอนนี้เฒ่าหลี่น่าจะยังไม่ออกจากบ้าน เจ้าให้ตำลึงเงินเขาเยอะ ๆ แล้วจ้างเขาให้พาไปหาท่านหมอเมิ่ง”
จางชุนเถาพยักหน้า “ข้าทราบแล้ว”
พูดเสร็จจางชุนเถาก็วิ่งออกไปอย่างไวดั่งลมพัดผ่าน
เวลานี้จางซิ่วเอ๋อจึงพาจางซานหยารุดหน้าไปที่บ้านตระกูลจาง
บ้านตระกูลจางในตอนนี้โกลาหลกันมาก
นอกจากแม่โจวแล้ว คนอื่นในตระกูลจางล้วนอยู่ในห้องของแม่เฒ่าจางหมด
ตอนนี้จางเป่าเกินกำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าเคียดแค้น จางต้าเหอหยิกหูของจางเป่าเกินพลางพูดเสียงเย็น “จางเป่าเกิน! เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้นะ!”
จางเป่าเกินแสดงสีหน้าโหดเหี้ยม “ทำไมข้าต้องคุกเข่าด้วย? ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด! ข้าแค่อยากไปหาของกินในครัวข้าผิดด้วยเหรอ?”
“เจ้ายังกล้าเถียงอีกเหรอ! เจ้าไปหาของกินแล้วผลักอาสะใภ้สี่ของเจ้าทำไม?” จางต้าเหอตะคอกด่าอย่างเกรี้ยวกราด พูดเสร็จก็ตบศีรษะจางเป่าเกินฉาดใหญ่
จางเป่าเกินเจ็บจนร้องออกมา
แม่เถาหัวเสียขึ้นมาทันที “จางต้าเหอ! ท่านทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? ท่านทุบตีลูกชายข้าทำไม? ถ้าท่านไม่ต้องการอยู่กับข้าแล้ว ข้าจะพาลูกชายสองคนนี้กลับบ้านแม่ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
ตอนพูดคำว่าลูกชาย แม่เถายืดตัวตรงอย่างตั้งใจ
นางเป็นคนมีลูกชายนะ แล้วแม่โจวล่ะ? คลอดลูกสาวชั้นต่ำออกมาสามคนติด แถมตัวนางเองก็เป็นตัวขาดทุนอยู่แล้ว ผลักนางแค่ทีเดียวจะเป็นอะไรไป?
จางต้าเหอไม่สนใจแม่เถา แต่พูดกับจางต้าหู “น้องชาย พี่ทำผิดต่อเจ้า ถ้ารักษาเด็กในท้องเมียเจ้าไว้ไม่ได้ ข้าจะให้เป่าเกินไปเป็นลูกชายเจ้า!”
“ข้าไม่เอา!” จางเป่าเกินได้ยินแล้วร้อนใจขึ้นมาทันที จึงโวยวายออกมา
“เรื่องนี้จะตามใจเจ้าไม่ได้! ถ้าเจ้าทำให้เด็กในท้องอาสะใภ้สี่ของเจ้าเป็นอะไรไป เจ้าก็ต้องเลี้ยงดูครอบครัวอาสี่เจ้าในยามแก่เฒ่า!” จางต้าเหอพูดอย่างแน่วแน่
จางต้าหูได้ยินแล้วรู้สึกซาบซึ้งอยู่เล็กน้อย “พี่สาม เป่าเกินไม่ได้ตั้งใจ เรื่องนี้โทษเป่าเกินไม่ได้หรอกขอรับ…..”
พูดมาถึงตรงนี้ จางต้าหูตาแดง ไม่รู้ว่าเพราะร้อนใจเรื่องแม่โจวหรือเพราะซาบซึ้งในสิ่งที่จางต้าเหอพูด
“น้องสี่ พวกเราทำผิดต่อเจ้า บางทีในท้องของเมียเจ้าอาจจะเป็นลูกชายก็ได้….แต่พอโดนเป่าเกินชนแบบนี้….” จางต้าเหอถอนหายใจ
จางอวี่หมินได้ยินแล้วก็กล่าวเสริมขึ้นจากข้าง ๆ “จะไปเป็นลูกชายได้อย่างไรเล่า? ข้าว่าน่าจะเป็นลูกสาวอีกนั่นแหละ! นางคลอดลูกสาวออกมาสามคนติดแล้ว ตอนนี้จะคลอดลูกสาวอีกคนก็ไม่แปลก!”
วันนี้จางอวี่หมินประดับดอกไม้ผ้าบนหัว คนทั้งคนดูงดงามมีเสน่ห์ขึ้นไปอีก
ดอกไม้ผ้านี่จางเป่าเกินเป็นคนเอากลับมา บอกว่าซื้อมาให้จางอวี่หมิน รูปแบบของดอกไม้ผ้านี่ดูไม่เลว คุณภาพก็ดี ดูแล้วราคาไม่ใช่ถูกเลย
แต่…..มันกลับไม่ใช่สิ่งที่จางเป่าเกินซื้อมา
ส่วนที่มาของมันนั้นเป็นเพราะจางเป่าเกินหยิบติดมือมาด้วย คำว่า ‘หยิบติดมือมาด้วย’ ….ก็แค่พูดให้น่าฟังเท่านั้นแหละ พูดแบบไม่น่าฟังก็คือการขโมยนั่นเอง
เดิมทีจางเป่าเกินจะเอากลับมาให้แม่เถา
อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เสียตำลึงเงินซื้อมา แถมแม่เถายังรู้ด้วยว่าหากตัวเองประดับของสิ่งนี้จะต้องโดนจางอวี่หมินแย่งไปอยู่ดี สู้ให้นางไปตรง ๆ ให้นางซาบซึ้งดีกว่า
ใคร ๆ ก็รู้ว่าจางอวี่หมินเป็นที่โปรดปรานของแม่เฒ่าจาง
ตอนนี้จางเป่าเกินก็อายุไม่น้อยแล้ว น่าจะเริ่มดูตัวได้ นางกลัวว่าแม่เฒ่าจางจะเลือกภรรยามั่ว ๆ ให้จางเป่าเกินเพราะต้องการประหยัดตำลึงเงิน ถ้าจางอวี่หมินช่วยพูดให้จางเป่าเกินหน่อย บางทีสถานการณ์อาจจะไม่เหมือนกัน
เพราะฉะนั้น ต่อให้แม่เถาเสียดาย เวลานี้ก็ต้องให้จางเป่าเกินทำแบบนี้เพื่อเอาใจจางอวี่หมิน
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ทำไมตอนอยู่ตลาดคราวนั้นไม่หักมือไอ้เด็กนี่ไปให้จบ ๆ น้า แม่โจวจะได้ไม่เดือดร้อน
ไหหม่า(海馬)
