“มรรคไร้รูปร่าง แต่บทบาทกลับไร้ที่สิ้นสุด กว้างไกลราวต้นกำเนิดของสรรพสิ่ง! ลบคมความหลักแหลมของมัน ขจัดความคิดฟุ้งซ่านของมัน ปรับมุมมองที่หลากหลายของมัน ผสานเข้ากับโลกโลกีย์ มรรคหลบซ่อนลี้หาย คล้ายมีคล้ายไม่มี ข้าไม่รู้มรรคกำเนิดจากสิ่งใด แต่ดุจดำรงอยู่แล้วก่อนฟ้าและดิน”
เสียงนักพรตเต๋าที่กำลังท่องบทสวดดังแผ่วเบา EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ตอนที่เขาพูดคำสุดท้ายจบ คิ้วก็ลู่ลงโดยพลัน ราวกับว่าพริบตาต่อมาจะหลับไป ลักษณะเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง
เจียงวั่งไม่กล้าชักช้า คารวะตามเหล่าศิษย์พี่อย่างนอบน้อม จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินออกมา
อย่ามองว่าเขาเป็นเพียงคนแก่ที่ลืมตาไม่ขึ้น คนผู้นี้เป็นถึงซ่งฉีฟาง รองเจ้าสำนักเต๋าเมืองเฟิงหลิน พูดให้ถูกต้องกว่าก็คือ ก่อนที่ต่งเออจะมา เขานี่เองที่เป็นเจ้าสำนักที่แท้จริงของสำนักเต๋าเมืองเฟิงหลิน ลงหลักปักฐานอยู่ในเมืองเฟิงหลินมาหลายสิบปี เสียแต่อายุของเขาล่วงเข้าแปดสิบไปแล้ว EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ไม่อาจเปิดประตูฟ้าดินได้เสียที ด้วยเหตุนี้จึงสูญสิ้นความคิดที่อยากจะก้าวหน้า และหันมาสนใจแต่คัมภีร์ ทุ่มเทให้กับการสั่งสอนถ่ายทอดมรรคา หนำซ้ำดูจะชื่นชอบเสียด้วย
หลังจากที่ต่งเออมาถึง เขาก็ไม่คิดแก่งแย่งชิงดี กลับให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ ให้ต่งเออขึ้นดูแลสำนักเต๋าเมืองเฟิงหลินอย่างราบรื่น ส่วนต่งเออก็ให้ความเคารพเขาอย่างสูงเพื่อเป็นการตอบแทนเช่นกัน
ทั่วทั้งเมืองเฟิงหลิน ถ้าพูดเรื่องคุณธรรมสูงส่งบารมีเปี่ยมล้น ก็ไม่มีใครเกินซ่งฉีฟางไปได้
……
จนกระทั่งเดินออกจากประตูหอภาวนา ใจของเจียงวั่งก็ยังไม่อาจสงบลง แต่จมดิ่งอยู่ในความปลงอนิจจังอย่างยิ่ง
มรรคคืออะไร มองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้ แต่มีอยู่ทุกที่ ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด เช่นนั้นจะไปรู้จัก ทำความเข้าใจ และไล่ตามมันได้อย่างไร ยิ่งไล่ตาม ยิ่งเข้าใจ ยิ่งรู้จัก ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย ทั้งยังรู้สึกว่าตนเองแสนจะเล็กจ้อย
ทำได้เพียงถอนใจเอ่ยว่า ‘กว้างไกล!’ กว้างไกลเสียเหลือเกิน!
หลิงเหอเดินไปท่องไป อดคิดทบทวนซ้ำไม่ได้ เจ้าหรู่เฉิงแม้จะไม่เคยให้ความสำคัญกับการเรียน แต่ก็คล้ายตกอยู่ในภวังค์ความคิด มีเพียงตู้เหยี่ยหู่ที่หาวหวอด ราวกับเพิ่งได้นอนชดเชยมา
ทุกปีคนที่ถูกคัดเลือกเข้าสำนักสายในสิบคนจะเสวนาวิธีควบคุมลมหายใจขั้นพื้นฐาน พัฒนาการของตู้เหยี่ยหู่อยู่รั้งท้ายเพียงเจียงวั่งที่ชีพจรเต๋าเด่นชัดออกมาก่อนเวลา ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขามีพรสวรรค์ ทว่าสิ่งที่เรียกว่าคัมภีร์มหามรรคาพวกนั้น เขาฟังไม่เข้าหูเลยจริงๆ ตรงกันข้าม พอถึงชั้นเรียนวิชาต่างๆ เขากลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
สำนักสายในเท่านั้นถึงเรียกว่าเป็นสำนักเต๋าที่แท้จริง คำพูดนี้จริงแท้ที่สุด ตอนแรกที่อยู่สำนักสายนอก จะได้รับการถ่ายทอดเพียงวิชายุทธ์ง่ายๆ บางวิชา บางช่วงถึงจะมีศิษย์พี่สำนักสายในมาชี้แนะร่วมกันบ้าง ทว่าหลังจากเข้าสำนักสายใน ห้าวันจะมีชั้นเรียนคัมภีร์หนึ่งครั้ง สิบวันได้เล่าเรียนทักษะวิชาหนึ่งครั้ง ช่วงแรกเรียนคัมภีร์ ช่วงหลังฝึกวิชา ทุกอย่างถ่ายทอดให้โดยผู้ลึกซึ้งในมรรคา ปกติหากมีข้อสงสัยอะไรในการฝึกบำเพ็ญ EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq พวกวิชายุทธ์ที่ต้องใช้คุณงามความดีแลกมาตอนยังเป็นศิษย์สายนอก ก็เปิดกว้างให้ศิษย์สายในอย่างไม่มีขีดจำกัด
เสียแต่ไม่มีแรงดึงดูดอะไรมากนักสำหรับศิษย์สายในของสำนักเต๋า ไม่ใช่ว่าวิชายุทธ์ไม่ทรงพลัง แต่โลกการฝึกบำเพ็ญทั่วทั้งรัฐจวงล้วนยึดการฝึกวิชาเต๋าเป็นหลัก สำนักเต๋าเมืองเฟิงหลินแม้จะรวมรวบวิชายุทธ์บางส่วนไว้ แต่ก็นำมาเสริมชั่วคราวให้กับศิษย์สายนอกเท่านั้น ย่อมมีอานุภาพไม่มากสักเท่าใด EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดจะทิ้งสิ่งใกล้ตัวไปแสวงหาสิ่งที่ไกลตัว
……
“ศิษย์พี่เจียงหยุดก่อน!” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
เจียงวั่งหันหน้าไป จำได้ว่าเป็นฟางเฮ่อหลิงที่เข้าสำนักสายในรุ่นเดียวกัน…คนผู้นี้มาจากสามตระกูลใหญ่ของเมืองเฟิงหลิน ฟางเผิงจวี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา
จะว่าไปเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าสำนักเต๋าสายในด้วยซ้ำ แต่การเลือกคนเข้าสำนักสายในทุกครั้ง สามตระกูลใหญ่จะต้องได้ที่ว่างหนึ่งตำแหน่ง นี่แทบจะเป็นกฎที่ยอมรับโดยทั่วกัน ฟางเผิงจวี่ถูกเลือกย่อมเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลแล้ว ส่วนฟางเฮ่อหลิงไม่รู้ว่าตระกูลฟางแอบจ่ายอะไรให้
นี่คือเรื่องจริงแท้ แม้การฝึกบำเพ็ญจะเป็นเส้นทางก้าวข้ามมนุษย์สามัญ แต่บนโลกนี้ขอแค่เป็นเส้นทางที่มนุษย์เดิน อย่างไรก็ต้องมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนอยู่เสมอ ไม่มีทางที่จะขาวสะอาดไปตลอด สำนักเต๋าเมืองเฟิงหลินเองก็ไม่มียกเว้น
“มีอะไรหรือ” เจียงวั่งถามเสียงเรียบ
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก” ฟางเฮ่อหลิงอยู่ในชุดคลุมยาวสีขาวอมฟ้า ประสานมือคารวะแล้วดูสง่างามอย่างชัดเจน “เพียงจะขออภัยท่านในความโฉดชั่วทะเยอทะยานของฟางเผิงจวี่ เขาถูกตัดออกจากผังวงศ์ตระกูลแล้ว ตระกูลฟางของข้าไม่มีคนที่ไร้มนุษยธรรมเช่นนี้อยู่”
“เขาก็คือเขา เจ้าก็คือเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องมาขอโทษแทนเขา สิ่งที่เขาทำไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”
เจียงวั่งพูดจบก็เดินจากไป เขาไม่มีอารมณ์จะมาร่วมแสดงละครกับคุณชายประเภทนี้
แต่ทางฟางเฮ่อหลิงกลับรู้สึกว่าตนเองถูกหยามหมิ่นอย่างชัดเจน ตนเองเกิดในสามตระกูลใหญ่ของเมืองเฟิงหลิน ต้องมาขอโทษคนที่ฐานะต่ำต้อยอย่างเจียงวั่งด้วยตนเอง ทว่าเจียงวั่งไม่แม้แต่จะรู้สึกซาบซึ้ง อย่างน้อยก็ควรจะจับมือมองหน้ากัน ถนอมน้ำใจกันบ้างกระมัง ทำไมจึงได้เย็นชาเช่นนี้
“ศิษย์พี่เจียงรีบร้อนอะไรหรือ” EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ลืมบอกกับศิษย์พี่เจียงไป เมื่อวานข้าเพิ่งกินลูกกลอนเปิดชีพจร ชีพจรเต๋าเด่นชัดขึ้นมาแล้ว”
เขาพยายามควบคุมอารมณ์ แต่ความโอหังได้ใจก็ยังคล้ายจะฉายชัดออกมา
“แล้วอย่างไร” เจียงวั่งถาม
ฟางเฮ่อหลิงตกตะลึง จากนั้นเอ่ยว่า “การเลือกศิษย์เข้าสำนักสายในครั้งนี้ มีเพียงพวกเราสองคนที่ชีพจรเต๋าเด่นชัดขึ้นมาล่วงหน้า เราน่าจะสนิทสนมกันไว้ให้มาก”
อย่างไรเสียเขาก็ยังอายุน้อย ถึงแม้ตั้งแต่เด็กจะได้รับการอมรมให้รักษามารยาท แต่คำพูดที่มีนัยอื่นแฝงก็คือการไม่เห็นคนอื่นในสายตาแล้ว เหมือนที่เรียกกันว่าวีรบุรุษใต้หล้ามีเพียงเจ้ากับข้าสองคน
เขาไม่ได้อาฆาตแค้นเจียงวั่งเพราะการตายของฟางเผิงจวี่ ถ้าฟางเผิงจวี่ไม่ตาย เขาคงไม่มีโอกาสอย่างในวันนี้! EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ต้องรักษาตำแหน่งรายชื่อเข้าสำนักสายในของสำนักเต๋าเมืองเฟิงหลินไว้ ต่อให้บิดาของเขามีแววได้เป็นประมุขตระกูลฟางรุ่นต่อไปแล้ว ก็ยังยากที่จะกล่อมให้ตระกูลใช้เงินมหาศาลซื้อลูกกลอนเปิดชีพจรมา
ถ้าเช่นนั้นการเข้าสำนักสายในของเขาก็ต้องรอไปถึงปีหน้า หรือบางทีปีหน้าก็ยังไม่แน่ว่าจะได้เข้า EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ทั่วทั้งเมืองเฟิงหลินมีสายตาจับจ้องอยู่ตั้งเท่าไร EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq บิดาของเขาก็ทำอะไรชัดเจนเกินไปไม่ได้เหมือนกัน การที่ฟางเผิงจวี่ถูกกำหนดให้ได้ตำแหน่งนั้นล่วงหน้าคือข้อพิสูจน์
“โอ้”
เจียงวั่งร้องโอ้ จากนั้นก็เดินอ้อมฟางเฮ่อหลิงแล้วเดินต่อไปโดยไม่สนใจ
เขารู้อยู่แล้วว่าฟางเฮ่อหลิงเป็นทายาทของว่าที่ประมุขตระกูลฟาง เป็นสายเลือดตรงของสามตระกูลใหญ่ เขารู้ว่าอย่างน้อยตอนนี้ฟางเฮ่อหลิงก็ไม่มีความคิดที่จะขัดแย้งอะไรกับเขา กระทั่งเพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลฟางไว้ คนผู้นี้ยังเรียกเขาว่าสหายด้วยกันอย่างเป็นมิตรด้วยซ้ำ
แต่ว่าถือดีอะไร ทำไมคนที่ยอดเยี่ยมอย่างฟางเผิงจวี่กลับอ้อนวอนขอลูกกลอนเปิดชีพจรเม็ดหนึ่งมาไม่ได้ จนกระทั่งตัวเขาใจร้อนหัวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่หลังจากเขาตายไปไม่กี่วัน ฟางเฮ่อหลิงคนนี้กลับได้มาเสียแล้ว ฟางเฮ่อหลิงมีสายสนกลในอย่างไรคนอื่นไม่รู้ แต่พวกเขาเหล่าพี่น้องจะไม่รู้ได้หรือ
ถ้าเขามีอนาคตอยู่บ้าง ตอนแรกตระกูลฟางจะให้ฟางเผิงจวี่ออกหน้าได้อย่างไร!
ต่อให้ฟางเผิงจวี่ตายไปเร็วด้วยความเนรคุณก็ตามที แต่คุณชายที่ไม่รู้อะไรเลยตรงหน้าคนนี้มีคุณสมบัติมาเหยียบย่ำเขาหรือ
เจียงวั่งไม่ได้โมโห ทว่าสงวนท่าทีไว้
พวกของหลิงเฮ่อตู้เหยี่ยหู่ยิ่งไม่มองฟางเฮ่อหลิงเลยแม้แต่น้อย
คนทั้งหมดเดินจากไป เหลือแค่ฟางเฮ่อหลิงที่ยังยืนอยู่ที่เดิม รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ แข็งค้าง
เขาไม่คิดว่าตนเองจะถูกมองข้ามเช่นนี้
หลังจากที่เขากินลูกกลอนเปิดชีพจร จนชีพจรเต๋าเด่นชัดและเข้ามาอยู่สำนักสายใน กลับยังคงถูกมองข้ามอีก!
เขาคิดถึงตอนที่เพิ่งเข้ามาเป็นศิษย์สายนอก และได้พบกับศิษย์สายนอกผู้มีอิทธิพลหลายคนนอกสำนักเต๋า เขาเข้าไปหาอยากจะทักทายเหล่าผองเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องอย่างตื่นเต้นดีใจ อยากจะทำความรู้จักเสียหน่อย
ลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่มองเขาด้วยซ้ำ กลับโอบหลังโอบไหล่เดินจากไปพร้อมกับคนพวกนี้
ความหดหู่ในตอนนั้นเขาไม่เคยลืมเลยสักนิดเดียว ดังนั้นสิ่งแรกที่ทำหลังจากเปิดชีพจรก็คือมายืนต่อหน้าพวกเจียงวั่ง
เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะยืนยันอะไร แต่อย่างน้อยคนเหล่านี้ก็ต้องเห็นเขาอยู่ในสายตาบ้าง
ทว่าไม่ใช่เลย
ทั้งที่ทั้งหมดเปลี่ยนไปแล้ว แต่กลับเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
‘เจียงวั่ง!’
ฟางเฮ่อหลิงตะโกนขึ้นในใจ
เขาอยากควบคุมสีหน้าอารมณ์อย่างสุดกำลัง ทว่าสีหน้ากลับบูดบึ้งเหลือประมาณแล้ว
……………………………………….
