ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 114 นายเป็นตัวนายที่ดีที่สุดแล้ว

ชางหลิงจ้องมองโหมวยู่ที่กินบะหมี่ถ้วยนั้นด้วยสายตารำคาญ ขนาดซุปยังไม่เหลือให้ตัวเองเลย เธอวางช้อนลงบนโต๊ะ กอดอกและมองเขาอย่างโมโห
“นี่เป็นบะหมี่ของฉันนะ” ชางหลิงบ่น
“บ้านนี้เป็นของฉัน ของในบ้านก็ต้องเป็นของฉันสิ” โหมวยู่หยิบกระดาษออกมา เช็ดปากตัวเอง “รวมถึงบะหมี่ถ้วยนี้ด้วย”
“ชิ” ชางหลิงเบะปาก เธอลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งอาหาร
โหมวยู่พิงพนักเก้าอี้และขมวดคิ้ว
ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไป เขายอมอ่อนข้อให้ก่อนแล้ว เธอน่าจะมาง้อเขาสิ?
ชางหลิงสนใจแต่อาหารบนจอโทรศัพท์ จากนั้นก็สั่งอาหาร แต่กลับเห็นค่าส่งที่ราคาแพงนั้น จริงๆเลย พักอยู่ในเขตคฤหาสน์หรูหราก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ ห่างไกลจากตัวเมืองมากเกินไป ชางหลิงรู้สึกปวดใจขึ้นมา
“เธอคิดว่า……โหมวฉี่เป็นคนยังไง?” โหมวยู่เห็นเธอไม่พูด เขาครุ่นคิดอยู่นานก็เริ่มพูดขึ้นก่อน
“พี่ชายนายเหรอ” ชางหลิงคิดอย่างตั้งใจ “ก็ดีนะ อ่อนโยน สง่าราศี แล้วยังเอาใจใส่ผู้อื่น เหมือนคุณชายจริงๆเลยล่ะ”
นี่คือการประเมินอย่างเป็นกลางที่สุด แม้ไม่รู้ว่าเขาจะมีนิสัยยังไง แต่มองจากภายนอกแล้ว โหมวฉี่ทำให้คนรู้สึกสบายใจได้
โหมวยู่สิบมือประกบกันแน่น
“แล้วฉันล่ะ?” คำพูดนี้ทำไมรู้สึกได้กลิ่นอายของความหึงนะ
“นาย?” ชางหลิงตั้งใจมองเขา หัวเราะและพูดว่า “ใบหน้าเยือกเย็นอย่างกับเทือกเขาน้ำแข็ง เข้าใจอะไรได้ยาก นิสัยแข็งกร้าวเอาแต่ใจ และยังเป็นผู้ชายซื่อบื้อ……”
โหมวยู่สูดหายใจเข้าลึกๆ เขาลุกขึ้นช้าๆและเดินไปข้างๆชางหลิง
ชางหลิงกำลังพูดอย่างได้อารมณ์ การเดินเข้ามาใกล้ของโหมวยู่ทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง เธอหยุดพูด มองเขาและยิ้มอ่อนๆ “ที่จริงนายก็ยังมีข้อดีนะ นายมีเงินแล้วก็หล่อด้วย นี่น่าจะเพิ่มคะแนนให้นายได้บ้าง”
“แค่นี้เหรอ?” โหมวยู่เสียงพูดสูงขึ้น
“น่าจะ……มีอะไรอีกเหรอ?” ชางหลิงถามอย่างระมัดระวัง
โหมวยู่หยุดเดิน
ดังนั้น ในสายตาของเธอ นอกจากภายนอกและเงินของเขา ก็ไม่มีอะไรดีแล้วหรือไง?
เนรคุณจริงๆเลย ปกติความดีที่เขามีให้เธอไม่รู้ซึ้งสำนึกบ้างเลยหรือไง?
ชางหลิงเห็นโหมวยู่ขมวดคิ้วแน่น ก็พึ่งรู้ทีหลังว่าเขาไม่พอใจ เธอยื่นมือไป ลุกขึ้นและกอดเอวเขาเอาไว้
ทั้งสองส่วนสูงไล่เลี่ยกัน หัวของชางหลิงแนบกับอกของเขาพอดี เธอมุดหัวไปบนตัวเขา ผมตรงหน้าผากก็ยุ่งทันที
“นายเป็นตัวนายที่ดีที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาไปเปรียบกับใคร” ชางหลิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เปล่งประกายดั่งแสงจันทร์ ลักยิ้มบนแก้มนั้นเหมือนดั่งเหล้าแรง โหมวยู่ที่ตอนแรกไม่พอใจ ก็ถูกขับไล่ออกไปทั้งหมด หลงใหลกับการออดอ้อนของเธอ
“เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดแบบนี้นะ” โหมวยู่เบี่ยงหน้าไปทางอื่น ทำท่างอน
ชางหลิงใช้เท้ากับมือพร้อมกัน เธอเขย่งเท้าขึ้นไปคล้องคอเขาเอาไว้ สองขาเกาะเอวเขาไว้ ปีนขึ้นไปบนตัวเขาเอง ทำท่าเหมือนหมีโคอาลาที่เกาะบนต้นไม้
“นายเป็นผู้ชายของฉัน ไม่ว่านายจะเป็นยังไง ฉันไม่มีทางรังเกียจนายแน่นอน” ชางหลิงหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
โหมวยู่ใจอ่อนระทวยไปในทันที
เขาใช้ชีวิตฆ่าฟันในสนามฝึกกับพวกผู้ชายมาจนคุ้นชิน ไม่เคยแพ้ให้กับสงครามครั้งไหน แต่มีแค่เจ้าเด็กคนนี้ เธอชอบมาในรูปแบบใหม่เสมอ จับจุดอ่อนเขาได้ทุกครั้ง ทำเอาเขาสบายใจได้ทุกครั้ง
ชางหลิงเกาะตัวเขาไว้ไม่อยู่ ตัวก็ไหลลงไปเรื่อยๆ และในตอนที่เธอเกาะไม่ไหวกำลังจะตกลงไปจากตัวเขา โหมวยู่ก็เอาจับพยุงก้นเธอไว้ หยิกเนื้อนุ่มๆบนนั้นเบาๆเป็นการลงโทษ
“อย่าโกรธเลยนะ” ชางหลิงเหมือนลูกแมวที่ออดอ้อนไปที่คางของเขา หนวดตรงคางของเขา ทำให้เธอเจ็บเล็กน้อย แต่เขามีกรามที่แหลมได้รูป แม้จะถูกหนวดทิ่มจนเจ็บ เธอก็ไม่อยากออกจากตัวเขา
โหมวยู่นั่งลงบนโซฟา ชางหลิงก็นั่งลงบนตักเขาแต่โดยดี เธอยิ้มกว้างเหมือนดั่งดอกไม้บาน
“เธอว่าฉู่ฉือยิ้มแล้วหล่อ ทำให้ผู้หญิงหลงเสน่ห์เยอะงั้นเหรอ?” โหมวยู่เจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนกันนะ เขาหรี่ตามองเธอ
“นายยิ้มแล้วก็หล่อมากเลยนะ แต่นายไม่ชอบยิ้ม และนายก็ทำให้ผู้หญิงหลายคนชอบแล้ว ตอนนี้มีแต่ฉันที่ชอบนายคนเดียวพอแล้ว” ชางหลิงตั้งใจอธิบาย
“เธอว่าเขามีความสามารถ และไม่ต้องมาเป็นข้าบริวารให้กับเจ้านายแล้งน้ำใจอย่างฉัน?” โหมวยู่พูดต่อ
“เขามีความสามารถจริง แต่เขาเป็นผู้ช่วยยังทำได้ดีขนาดนี้ งั้นนายเป็นเจ้านาย ก็ต้องเก่งกว่าเขาอยู่แล้วล่ะ” ชางหลิงพูดดีออดอ้อน
โหมวยู่มองเธอ ใบหน้าแม้จะไม่แสดงอาการใดๆ แต่ในใจกลับถูกเติมเต็มด้วยคำพูดของเธอแล้ว
“เธอยังว่าเขาแก่แล้ว เธอรังเกียจที่ฉันอายุมากเหรอ?” โหมวยู่กระแอมเบาๆ
“ไม่หรอก!” ชางหลิงพูดว่า “ซูเสี่ยวเฉิงแม่เธอสอนมาแต่เล็กว่า ผู้ชายอายุมากกว่าดูแลคนเก่งเสมอ การงานมั่นคง เป็นผู้ใหญ่กว่า โดยเฉพาะนาย หาให้ตายคงหาไม่ได้แบบนี้แล้ว ได้รับความเชยชมจากคุณชายรอง เป็นความโชคดีของฉัน ฉันจะรังเกียจนายได้ยังไง?”
โหมวยู่เลิกคิ้วขึ้น เธอพูดแค่ว่าไม่รังเกียจเขา แต่ยังรู้สึกว่าเขาอายุมากอยู่ดี
“งั้นที่เธอบอกว่าจะหาแฟนให้เขาหมายความว่ายังไง?” โหมวยู่ถูกเธอโน้มน้าวหลายครั้ง แม้จะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้โกรธมากขนาดนั้นแล้ว
ชางหลิงปล่อยมือออก ตั้งใจมองเขา “เรื่องนี้จริงจังนะ ฉันรู้ว่าปกตินายยุ่ง ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่ว่า ความซื่อสัตย์ที่ฉู่ฉือมีต่อนายฉันรู้ดี นายอายุยี่สิบแปด แต่ฉู่ฉืออายุสามสิบสองแล้ว ยังคงอยู่ติดตัวกับนาย เรียกแล้วไปตลอด เรื่องที่นายแค่พูด เขาต้องใช้เวลานานมากกว่าจะสำเร็จ ขนาดเวลาไปมีแฟนยังไม่มีเลย”
“แม้จะอยู่กับนาย มีเงิน มีอำนาจ มีบ้านหลังใหญ่มีรถราคาแพงๆ แต่ทุกครั้งที่กลับบ้านเหนื่อยๆ ขนาดคนจะพูดด้วยยังไม่มีเลย คงต้องโดดเดี่ยวมากแน่”
คำพูดของชางหลิงทำให้โหมวยู่คิดหนัก
ฉู่ฉือตามเขามาตั้งแต่เด็ก คุณตาคุณยายของเขาก่อตั้งโรงเรียนที่อบรมสอนเด็กกลุ่มหนึ่งให้มีศักยภาพดีที่สุด ฉู่ฉือกับเขาเข้ากันมาก อยู่ด้วยกันมาหลายปี แค่สายตาหรือท่าทางเดียวของเขา ฉู่ฉือก็รู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร นี่ต้องใช้เวลานานและจิตใจถึงจะมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งแบบนี้ได้
“เธอมีเลือกใครไว้เหรอ?” ฉู่ฉือถามเธอ
ชางหลิงแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
“ซูเสี่ยวเฉิง” เธอกะพริบตา
โหมวยู่ขมวดคิ้ว “ไม่เหมาะสม”
เขาปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาด ซูเสี่ยวเฉิงกับชางหลิงมีนิสัยเหมือนกัน แต่สมองกลับไม่เท่าชางหลิง ฉู่ฉือที่ตระกูลเซิ่งอบรมมาอย่างดี ช่วยเก็บกวาดเรื่องที่ชางหลิงก่อไว้ยังไม่พอ ถึงเวลายังต้องตามเก็บกวาดให้ซูเสี่ยวเฉิงอีก
แบบนี้จะเป็นการลำบากใจฉู่ฉือเปล่าๆ
คำตอบของโหมวยู่ไม่ทำให้ชางหลิงแปลกใจ สายตาเธอได้ใจ และพูดออกมาช้าๆ
“ถงเอิน”
โหมวยู่เข้าใจความหมายของชางหลิงทันที
เทียบกับซูเสี่ยวเฉิงที่เขายอมรับไม่ได้เด็ดขาด ถงเอินไม่ว่าจะด้วยอายุ ฐานะ ตำแหน่ง ความสามารถกับตระกูลแล้ว เหมาะสมกับฉู่ฉือมากที่สุด
“พอได้”
ถงเอินเป็นตัวเลือกที่ดี เพราะยังไง ถ้าหล่อนกับฉู่ฉืออยู่ด้วยกัน ก็จะเพิ่มคนมาคอยเก็บกวาดเรื่องที่ชางหลิงก่อขึ้นมาได้อีกแรง