ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 12 เธอท้องแล้ว

บทที่ 12 เธอท้องแล้ว
“คุณอา!” หยูเฉินตะลึง รีบเข้าไปบังตัวชางหลิงไว้ “ชางหลิงพูดไม่คิด คุณเป็นผู้ใหญ่ อย่าติดอะไรกับเธอมากเลยครับ”
“เหอะ” ชางหลิงจับหน้า เช็ดเลือดมุมปาก แสยะยิ้มเย็นชา “หนูพูดถูกสินะ อายแล้วโกรธสิท่า?”
“หลิงหลิง อย่าพูดอีกเลย” หยูเฉินห้ามเธอเอาไว้
“อย่าเรียกฉันแบบนี้อีก!” ชางหลิงมองค้อนเขา “นายไม่คู่ควร”
หยูเฉินก้มหน้าลง สีหน้าดูเศร้าโศกมาก
“โอ๊ย……” ชางฉิงเห็นหยูเฉินปกป้องชางหลิง จับท้องตัวเองไว้ ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด “ท้องของฉัน……เจ็บท้อง……”
“เป็นอะไรไป? ฉิงฉิง ท้องเป็นอะไรเหรอ? หรือเป็นเพราะที่ชางหลิงผลักเมื่อกี้ทำให้ลูกในท้องเคลื่อนที่!” จ้าวหลันจือร้อนรน
ลูกในท้อง?
ชางหลิงอึ้ง เธอจ้องไปที่ท้องชางฉิง อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เธอท้องเหรอ?” คำพูดนี้คือหยูเฉินที่ถาม
หยูเฉินอ้าปากค้าง พูดไม่ออก
“ฉิงฉิงท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว ท้องลูกของตระกูลหยูเลยนะ! ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราจะรับผิดชอบไหวได้ยังไง!” จ้าวหลันจือร้องไห้ก่อนแล้วหนึ่ง
“เร็ว รีบส่งไปโรงพยาบาลเร็ว” ชางหวยซูไม่สนใจชางหลิงอีก เขารีบพุ่งเข้าไปหาชางฉิง
“หลิง……ชางหลิง” หยูเฉินก้มหน้าลง “เธอก็เห็นแล้ว ฉิงฉิงท้องแล้ว ตระกูลพวกเราสืบทอดกันมาห้าสมัยแล้ว ปู่ย่าและพ่อแม่ของฉันก็ต่างคาดหวังฉันให้สร้างครอบครัวและมีลูกเร็วๆ ฉันชอบเธอจริงๆ แต่ว่า……ฉันจะบังคับฉิงฉิงเอาลูกออกไม่ได้ และฉันก็ไม่อยากให้ที่บ้านต้องเสียใจ ดังนั้น ขอโทษด้วยนะ……สิ่งที่ฉันติดค้างเธอ ฉันจะหาวิธีอื่นชดใช้แทนนะ ต่อไป พวกเราก็ยังเป็นคนบ้านเดียวกัน……”
ยังเป็นคนบ้านเดียวกัน? ชางหลิงสงสัยในสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา
หน้าหนาแค่ไหนเชียว ถึงได้พูดจาน่าขำแบบนี้ได้? ว่าที่สามีของเธอ กลายเป็นน้องเขยของเธอ และเธอยังต้องรับให้ได้อีก และยังต้องอวยพรให้พวกเขาจากใจจริงไหม?
“พี่เฉิน……” ชางฉิงที่ถึงหน้าประตู ตะโกนไปด้านในเสียงดังว่า “พี่เฉินไปกับฉันได้ไหม ฉิงฉิงกลัว……”
“หยูเฉิน ยังจะนิ่งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบตามไปอีก?” โจวรุ่ยฟางก็พูดขึ้น
“ชางหลิง……” หยูเฉินมองเธออย่างลำบากใจ
“ไปให้พ้น!” ชางหลิงจับชุดแต่งงานที่ขาดลุ่ยแน่นๆ กัดฟันกรอดด้วยความโมโห
ชางหวยซูมองดูชางหลิงที่นั่งอยู่บนพื้น ก็สั่งคนใช้ว่า “ขังคุณหนูใหญ่ไว้ อย่าให้เธอออกมา จนกระทั่งเธอจะรู้ตัวว่าทำผิด!”
คนทั้งบ้านต่างพยุงชางฉิงออกไป ชางหลิงหมดแรง นั่งอยู่บนพื้น
เพราะการกระชากดึงทึ้งของเธอ ชุดแต่งงานขาดหลุดลุ่ยจนไม่เป็นรูปร่างไปหมด ไข่มุกที่เธอตั้งใจเลือกมากระเด็นออกไปจนหมด ทำเอาทั้งห้องรกมาก
ไม่มีแล้ว ไม่มีแล้ว……ญาติมิตร ความรัก เธอไม่มีมันทั้งหมดแล้ว
คลับnova
โหมวยู่มองดูนาฬิกาบนข้อมือ กลางคืนสี่ทุ่มแล้ว ชางหลิงทางนั้นยังไม่มีข่าวคราวเลย เขาโทรศัพท์ไป ก็บอกว่าปิดเครื่อง
“ฉู่ฉือ” โหมวยู่เดินไปตรงระเบียงอย่างไม่พอใจ “เธอล่ะ?”
“คนที่กลับมาบอกว่า คุณหนูสองตระกูลชางเหมือนจะไม่สบาย คนทางนั้นไปโรงพยาบาลกันหมด คุณชางยังอยู่ในตระกูลชาง ดูท่าทาง หลังจากที่เธอกลับไป ทำให้พวกเขาทุกคนโกรธไม่เบา” ฉู่ฉือตอบไปตามตรง
เธอยังอยู่ตระกูลชางอีกเหรอ? โหมวยู่เหมือนได้ยินแค่คำนี้
“เตรียมรถ” โหมวยู่ก้าวเดินไปทันที
……
ชางหลิงไม่มีน้ำตาไหลเลยสักหยด
ตอนที่แม่ยังอยู่เคยบอกกับเธอไว้ว่า น้ำตาที่ไร้ประโยชน์จะไหลไม่ได้ ตอนนี้อยู่ในตระกูลชาง ถึงแม้เธอร้องไห้จนตาบอดก็ไม่มีใครเห็นใจเธอหรอก
คนใช้ในบ้านขังเธอไว้ในห้องชั้นหนึ่ง ที่นี่คือสถานที่ตั้งแต่เด็กจนโตที่เธออยู่บ่อยที่สุด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ขอแค่เธอทะเลาะแย่งของกับชางฉิง สุดท้ายคนชนะก็ต้องเป็นชางฉิง ทุกคนต่างก็บอกให้เธอยอมให้น้อง ที่จริงก็แค่ลำเอียงเท่านั้น
ดังนั้น ขอแค่ชางฉิงร้องไห้ เธอก็ต้องถูกทำโทษ ถูกขังในห้องมืดนี้
ครั้งนี้ ชางหลิงตอนแรกคิดว่าถึงแม้ตัวเองจะถูกขังในนี้ไปจนตายก็จะไม่ยอมก้มหน้ารับผิดอีกเด็ดขาด แต่ว่า……
เธอหิวมากจริงๆ!
ได้ยินเสียงท้องร้องดังขึ้น ชางหลิงทำอะไรไม่ได้
เมื่อวานไม่ได้กินอะไรเลย ดื่มแต่เหล้า วันนี้ก็ยังไม่ได้กินข้าวกับน้ำอีก ตอนนี้ท้องเธอแทบจะแนบไปที่หลังแล้ว ในเวลานี้เธออยากจะกลับไปคลับnovaอย่างมาก ถ้ารู้ว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้ เธอน่าจะกินอิ่มแล้วค่อยมา
แต่ว่า เธอชางหลิงจะนั่งคอยอยู่แบบนี้ไม่ได้ คิดว่าขังเธอไว้แล้วเธอจะไม่มีแรงต่อสู้งั้นเหรอ?
เธอพิงประตูฟังเสียงด้านนอก ได้ยินคนใช้ด้านนอกกำลังคุยกันอยู่ เดินไปหน้าต่างข้างหลังช้าๆเงียบๆ หน้าต่างบานนี้มีลวดกันขโมยสองเส้นที่ถูกเธอตัดไว้แล้ว เธอแกะมันออกอย่างง่ายดาย เธอตัวเล็ก ปีนขึ้นหน้าต่าง และลอดออกจากช่องเล็กๆนั้นไป
นอกประตูตระกูลชาง มีรถสีดำจี๊ปจอดอยู่ข้างๆ
“คุณชายรอง คนในตระกูลชางยังไม่กลับมา ตอนนี้จะเข้าไปได้เหรอ?” ฉู่ฉือดับรถและถาม
โหมวยู่ลงจากรถ กำลังคิดว่าจะแสดงตัวต่อหน้าชางหลิงยังไง กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากรั้วนั้นไม่ไกลนัก
“ไม่ต้องแล้ว” โหมวยู่กระตุกยิ้ม เดินไปทางด้านนั้น