ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 142 ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคุณชายรอง

ในใจของชางหลิงนั้นรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา
เธอแค่สงสัยขึ้นมา ถ้าเกิดว่าพบว่าป๋ายจื๋อเป็นคนที่โม่โม่จัดหามาโดยเฉพาะเพื่อจัดการเธอ เธอคงจะเสียหายไม่น้อยเลย
เพียงแต่ว่า เมื่อคิดว่าคนแบบนี้อาจจะเป็นศัตรูของเธอได้ ในใจเธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมาทันที
“โม่โม่คือใคร？” เขาถามเธอกลับ
ชางหลิงอึ้งไป
เขาไม่รู้จักโม่โม่งั้นเหรอ？
“งั้น คุณเป็นคนของโหมวเจิ้งถิงหรือเปล่า？” เธอถามต่อ
อันที่จริงเธอไม่ได้คิดว่าจะได้อะไรจากคำถามนี้สักเท่าไหร่ เพราะคงไม่มีใครโง่จนยอมตอบตรงๆ หรอก แต่แค่อยากจะดูท่าทีของเขาเมื่อได้ยินสองชื่อนี้ก็เท่านั้นเอง
“ไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้มาก่อนเลย” ป๋ายจื๋อตอบ
เขามีสีหน้านิ่งเฉย เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่า ชางหลิงก็ยังรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่ดี
แน่นิ่ง……ใช่ เขานิ่งเกิดไปแล้วนะ พูดตามตรง ที่เมืองหนาน การเป็นนายแบบนั้น ก็ต้องเคยได้ยินชื่อโม่โม่มาไม่มากก็น้อยถึงจะถูก โหมวเจิ้งถิงเองก็ด้วย เศรษฐีเมืองหนานนั้น ขนาดเด็กสามขวบยังรู้จักเลย ทำไมเขาถึงไม่เคยได้ยินนะ？
“ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่ะ คุณไม่ต้องใส่ใจหรอก” ชางหลิงพูดไปอย่างปัดๆ
“อือ” ป๋ายจื๋อตอบ ก่อนจะเดินต่อไปข้างหน้า
เมื่อกลับไปถึงโรงแรม ก็ใกล้จะเช้าแล้ว ชางหลิงกับซูเสี่ยวเฉิงได้อะไรมามากมาย ถือว่าอารมณ์ดีสุดๆ เลยล่ะ
ตอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในประตู ชางหลิงมองเห็นโหมวยู่ที่กำลังคุยกับชาวต่างชาติในห้องโถงจากไกลๆ
เขาตัวสูงสง่า ถึงจะยืนอยู่ท่ามกลางชาวตะวันตกก็ไม่ได้ทำให้ดูด้อยไปเลย แถมยังดูแข็งแรงมากด้วย
“นั้นเป็นของบริษัทL&Wของอเมริกานะ” ซูเสี่ยวเฉิงตาลุกวาว “การมาครั้งนี้มันคุ้มมากเลยล่ะ นั้นเป็นคนที่ต้องดูในนิตยสารถึงจะเห็นได้เท่านั้น”
เมื่อมองไปตามสายตาของซูเสี่ยวเฉิง ชางหลิงเองก็ถูกชายชาวต่างชาติตาน้ำข้าวดึงดูดเข้าให้เหมือนกัน ดูจากการแต่งตัวแล้ว ชางหลิงเองก็รู้ได้ถึงตัวตนของพวกเขาแล้ว
L&W เป็นบริษัทออกแบบที่มีชื่อเสียงในอเมริกา หลายปีมานี้เป็นผู้นำด้านแฟชั่นของโลกเลยล่ะ และยังเป็นตัวพยุงโลกของการออกแบบที่ทันสมัยอีกด้วย
ชางหลิงมองโหมวยู่จากที่ไกลๆ โม่โม่ยืนอยู่ข้างๆ เขา และกำลังคุยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
เมื่อมองไปแบบนั้น ดูเป็นชายเฉลียวฉลาดและสาวรูปงาม เข้ากันราวกิ่งทองใบหยก
พลางก็มองมาที่ตัวเอง
ชางหลิงรู้สึกหม่นหมองในใจ
จะทำให้คนอื่นเชื่อได้อย่างไรกัน คนอย่างเธอจะเป็นภรรยาของโหมวยู่งั้นเหรอ？
“เฮ้！คุณชายรองหรือเปล่า？ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เสียงที่ผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ใช่สำเนียงจีนกลางที่ชัดเท่าไหร่ เมื่อเสียงนั้นเข้ามาในหูของชางหลิง เธอก็หยุดเดิน ก่อนจะหันมา แล้วก็เห็นผู้หญิงสวยชาวอเมริกาคนหนึ่งเดินไปทางโหมวยู่
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะมา คิดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญได้มาเจอคุณแบบนี้” ผู้หญิงคนนั้นพูดพลางยิ้มอย่างใจดี
ออโรร่างั้นเหรอ？
ชางหลิงตกใจ นางแบบและภาพลักษณ์ของL&Wนั้น รู้จักกับโหมวยู่ด้วยเหรอ？
โหมวยู่ทักทายเธอสักหน่อย “ภาษาจีนของคุณดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ฉันเรียนภาษาจีนเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยนะ ครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็ต้องไปดื่มด้วยกันหน่อยนะ” ออโรร่ายิ้ม ความเป็นกันเองที่ไม่เหมือนกับผู้หญิงเอเชียนั้น มันทำให้เธอสามารถดึงดูดผู้ชายได้มากมายเลยล่ะ
“ให้ตายเถอะ เขากล้าจีบหญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาเลยเหรอ？” ซูเสี่ยวเฉิงร้องความยุติธรรมให้ชางหลิง
“ไปกันเถอะ” ชางหลิงไม่ได้แสดงอะไรออกมามาก
“คุณทนได้เหรอ？” ซูเสี่ยวเฉิงมองไปทางนั้น
“ไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวตรงนั้นเหรอ เขาเป็นคนที่ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นคู่หมั้น ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาถึงตาฉันได้ล่ะ？” ชางหลิงไม่เข้าใจความเหน็บแนมในคำพูดนั้นด้วยซ้ำ ก่อนจะผลักซูเสี่ยวเฉิงให้เดินไปทางลิฟต์
โหมวยู่ยืนอยู่ตรงนั้น พลางคิดว่าเหมือนกับมีแววตาสาดส่องไปที่เขา เขาเลยหันกลับไป มีคนเดินอยู่บริเวณลิฟต์มากมาย แต่กลับไม่เห็นเงาเหมือนที่เขาคิดเอาไว้เลย
เมื่อคิดไปคิดมา ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ยัยหญิงคนนั้นยังไม่มาปรากฏตัวให้เขาเห็นเลย ไม่รู้ว่าไปบ้าคลั่งอยู่ที่ไหน
“คุณออโรร่า” โม่โม่ยื่นมือไปหาออโรร่าด้วยตัวเอง “ก่อนหน้านี้เห็นคุณผ่านทางโทรทัศน์ ฉันว่ามันก็น่าตกใจมากพอแล้ว วันนี้ได้มาเจอต่อหน้า คุณสวยกว่าในโทรทัศน์อีก”
ส่วนสูงของออโรร่านั้นสูงกว่าโม่โม่เล็กน้อย เธอมองไปทางโม่โม่ ก่อนจะพูดกับโหมวยู่ “คุณคนนี้ หรือว่าจะเป็นคู่หมั้นที่ใครๆ ก็พูดถึงหรือเปล่านะ？”
โหมวยู่ไม่ได้พูดอะไร
เรื่องในสามปีก่อนนั้น คนของL&Wกับเซิ่งซื่อนั้นเคยได้ยินกันมาตลอด ทุกคนต่างมองการปะทุระหว่างออโรร่ากับโม่โม่ โดยที่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
“คุณออโรร่ารู้จักฉันงั้นเหรอ？” โม่โม่ยิ้มขึ้น
“ฉันเคยได้ยิน” ออโรร่ามีสายตาดูแคลนอยู่ “แต่ทว่า ฉันคิดไม่ถึงเลย คุณชายรองไม่ชอบยุ่งกับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ？จะไปมีคู่หมั้นได้อย่างไรกัน？อีกอย่าง แถมยังดูเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ด้วยซ้ำไม่ใช่เหรอ？”
โหมวยู่ถอยไปหนึ่งก้าว
ภาษาจีนของออโรร่านั้นดีมากจริงๆ เพียงแค่ ตอนนี้เขาสงสัยอย่างมีเหตุผล สิ่งที่เธอเรียนมานั้นคือการโต้ตอบกับคนอื่นทั้งนั้นเลย
และแน่นอน ว่าสีหน้าของโม่โม่นั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “คุณออโรร่านี่เป็นคนตลกจริงๆ เลย”
ออโรร่าไม่ได้สนใจเธอ และยังคงยิ้มให้โหมวยู่อยู่ “คุณชายรองมาที่มิลานในครั้งนี้ จะอยู่สักเดือนหนึ่งใช่ไหม？งั้นก็หมายความว่าฉันสามารถไปดื่มกับคุณได้ตลอดเลยใช่ไหม？”
ออโรร่าเป็นคนอเมริกา เลยดูกล้ามากกว่าหน่อย เธอไม่ได้สนใจโม่โม่เลย แต่กลับเหมือนจะท้าทายเสียด้วย
“ฉันคิดว่าหลังจากที่คุณออโรร่าผ่านเรื่องนั้นมา แล้วจะเข้าใจอะไรมากขึ้น” โหมวยู่ใช้สายตาเย็นชามองไปทางเธอ “คุณเป็นคนโดดเด่น มีคนมากมายในที่นี้ที่อยากจะดื่มกับคุณ ฉันไม่รบกวนความครื้นเครงนี้ก่อนดีกว่า”
ออโรร่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ เลยยักไหล่
“ขอโทษทุกคนด้วย ฉันยังมีเรื่องต้องไปจัดการ ขอตัวก่อนนะ” โหมวยู่บอกกับคนอื่นด้วยภาษาอังกฤษที่ชัดเจน ก่อนจะเดินนำออกไป
เมื่อฟ้ามืดลง งานเลี้ยงต่างๆ ในโรงแรมก็เริ่มเปิดตัวขึ้น ทุกที่มีคนเดินไปมา ที่ที่เป็นที่ท่องเที่ยวเลยดูเงียบเหงาไป
สวนลอยฟ้า หลีซินถือเครื่องดื่มสองแก้วเดินเข้าไปหาคนที่นั่งบนชิงช้า
“ทุกคนไปเต้นกันหมดแล้ว ทำไมคุณยังนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่อีก？” เขาเอาแก้วหนึ่งส่งให้ชางหลิง
ชางหลิงนั่งกางขาออก ก่อนจะดูดหลอดนั้น “คุณเองก็ไม่ได้ไปไม่ใช่เหรอ？ฉันคิดว่าคุณจะไปหาสาวสวยเสียอีก”
“คุณว่าฉันจะเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนหรือไง？” หลีซินหัวเราะเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งบนชิงช้าอีกอันที่ตั้งข้างชิงช้าที่เธอนั่งนั้น ตัวไม่สูงมาก ขาทั้งสองข้างแตะลงกับพื้นพอดี
“พี่ใหญ่บอกแล้ว ว่าการมามิลานในครั้งนี้ มันคาดเดาไม่ได้เลย เลยอยากจะให้ฉันมา เพื่อจับตามองคุณด้วย”
“วันนี้ฉันออกไปเที่ยวเล่นด้วยนะ ทำไมคุณไม่ตามไปล่ะ？” ชางหลิงกลอกตาใส่เขา
“คุณมีคนอื่นไปด้วย กลัวว่าจะทำให้เกิดความเข้าใจผิด ฉันเลยไม่เข้าไปใกล้น่ะ” หลีซินดื่มเครื่องดื่ม ก่อนจะขยับตัวไปตามชิงช้า
“คุณหมายถึงป๋ายจื๋องั้นเหรอ”
“ได้ยีนว่าเขาเป็นคนของฉินซางงั้นเหรอ？” หลีซินถามเธอ
“อือ ทำไมเหรอ？” ชางหลิงสงสัย
“ไม่มีอะไร เพียงแค่คิดว่า……” หลีซินไม่มั่นใจเท่าไหร่ “คิดว่าเขาแปลกๆ น่ะ”