ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 146 มาเพื่อขายของ

ชางหลิงกับโหมวยู่อึ้งไปพร้อมๆ กัน
ด้านนอกนั้นไม่มีเสียงของฉู่ฉือ โหมวยู่ขมวดคิ้ว โดยไม่ต้องคิด มันต้องเป็นถงเอินที่เรียกเขาไปแน่นอน
“มีคนมาแล้ว คุณรีบปล่อยฉันเร็ว” ชางหลิงรีบเร่งเขา
“วางใจเถอะ เธอไม่เข้ามาหรอก” โหมวยู่ไม่รีบร้อนอะไร
เสียงจากข้างนอกมีเสียงเปิดประตูเข้ามา เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งสองคนก็นิ่งไปพร้อมกัน
“คุณชายรอง ฉันเข้าไปล่ะนะ” เสียงของออโรร่านั้นชัดขึ้นไม่น้อยเลย
ชางหลิงผลักโหมวยู่ออก ก่อนที่ตัวเองจะพลิกตัวไปอีกฝั่ง มือที่ถูกมัดอยู่ทำให้ขยับไม่สะดวก เลยทำให้ของในกล่องตกลงมา ในตอนนั้น ของมากมายในกล่องก็หล่นลงมาอยู่ข้างๆ ชางหลิง
“ระวัง！” โหมวยู่รีบไปดึงเธอเอาไว้
“คุณชายรองงั้นเหรอ？” ในมือของออโรร่าถือขวดไวน์องุ่นขวดหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ แต่ทว่า วิวข้างในที่เห็นนั้น มันทำให้อ้าปากกว้างขึ้นด้วยความตกใจ
“คุณ……พวกคุณ……” เธอชี้ไปที่โหมวยู่ จากนั้นก็ชี้ไปที่อุปกรณ์ต่างๆ ที่ตกอยู่ที่พื้นกับชางหลิงด้วยความตกใจ “Oh my god! What are you doing? ”
ออโรร่าตกใจจนภาษาแม่ถึงกับหลุดออกมา
โหมวยู่ไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิงไม่ใช่เหรอ？ก่อนหน้านี้มือของเธอเข้าใกล้เขาหน่อย เขาก็สะบัดมือของเธอออกอย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้ ในห้องของเขา กับผู้หญิงคนหนึ่ง กลับมาเล่น……เล่นอะไรพวกนี้ด้วยเหรอ？
“ฉัน……” ชางหลิงอยากจะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนล่องหนไปเลย เธอค่อยๆ ปีนขึ้นมา พลางยิ้มให้ออโรร่าอย่างทำตัวไม่ถูก “ถ้าฉันบอกว่าพวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย คุณจะเชื่อไหม？”
“คุณชายรอง เธอเป็นใครเหรอ？” ออโรร่าชี้ไปทางชางหลิงพลางถามโหมวยู่
โหมวยู่ไม่อยากจะอธิบายอะไร เขานั่งลงบนโซฟาอย่างแน่นิ่ง ก่อนจะมองชางหลิงเหมือนจะส่งสัญญาณสักอย่าง
“คุณถามเธอสิ” โหมวยู่โยนไปที่ชางหลิงแทน
เห็นแล้วก็ดีเหมือนกัน หลังจากนี้ออโรร่าจะได้ไม่ต้องมาสนใจเขา
ออโรร่ามองไปด้วยสายตาเคียดแค้น ชางหลิงเลยอดไม่ได้ที่จะต้องกลั้นหายใจ
“ฉัน……ฉันคือ……” สมองของชางหลิงนั้นรีบคิด เธอจ้องไปที่ของที่ตกอยู่บนพื้น ก่อนจะยิ้ม “ฉันเป็นเซลขายของ มาที่นี่เพื่อขายของน่ะ”
โหมวยู่แทบจะกระอักเลือดออกมา
ชางหลิงเก็บของเข้ามาในกล่องอย่างระมัดระวัง
“แหะๆ คุณดูสิ……ของพวกนี้ เป็นของดีทั้งนั้น คุณภาพกับการใช้งานดีมาก เมื่อครู่คุณผู้ชายไม่เชื่อ ฉันเลยจะทดลองให้เขาสักหน่อย คุณดู นี่ดูสิ ล็อกได้ดีเลย” ชางหลิงสะบัดกุญแจมือในมือ จนเกิดเสียงขึ้น
ออโรร่าอดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินเข้ามา แล้วหยิบกล่องไป
“ของพวกนี้ มันเป็นของที่ผู้หญิงใช้ทั้งนั้นเลย” ออโรร่าจ้องเธอ
“ห๊ะ？อ๋อ ใช่ มันเป็นของที่ผู้หญิงใช้ไง แต่ก็เป็นของที่ผู้ชายเอาให้ผู้หญิงใช้ไง ผู้หญิงส่วนใหญ่หน้าบาง ตัวเองคงไม่มีทางซื้ออย่างแน่นอน แต่ทว่าผู้ชายก็ไม่แน่นะ……” ชางหลิงยิ้มอย่างสดใส “เพื่อความสุขทางเพศของทุกคน ฉันเองก็จะได้ทำเงินด้วย ใครพร้อมจะเสียเงินนั้นฉันก็จะไปหาเอง โดยที่ไม่แบ่งชายหญิงเลย”
“คุณเป็นคนจีนเหรอ？” ออโรร่าถามต่อ
“คุณออโรร่า” โหมวยู่ไม่อยากจะฟังชางหลิงพูดไปเรื่อยอีกแล้ว “คุณควรจะอธิบายสักหน่อยไม่ใช่เหรอ ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่？แล้วทำไม ถึงมีบัตรเข้ามาในห้องของฉัน？”
ออโรร่าถูกโหมวยู่ถามแบบนั้น ก็รีบยิ้มอย่างประจบประแจง เธอแกว่งเหล้าในมือ จากนั้นก็เอามันวางบนโต๊ะชา “ฉันมาหาคุณเพื่อดื่มเหล้าไงล่ะ ฉันรู้ ว่าคนจีนอย่างพวกคุณนั้นค่อนข้างเขินอาย ดังนั้น เลยไปเคาน์เตอร์เพื่อเอาบัตร แล้วเข้ามาเลย”
โหมวยู่มีแววตาเย็นชา
“คนที่เป็นเซลขายของนั้นสามารถเข้ามาในห้องของคุณ คุณน่าจะไม่โทษฉันแล้วนะ” ออโรร่านั้นเลือกที่จะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ โหมวยู่
โหมวยู่ชายตาขึ้นมาสบตากับชางหลิง ออโรร่าสังเกตสายตาของเขาได้ ก่อนจะพูดกับชางหลิง “คุณยังยืนอยู่ตรงนี้ทำไมอีก？รีบออกไปสิ”
“อ๋อ โอเคๆ” ชางหลิงมีสติกลับมา ก่อนจะเอากล่องนั้นกลับไป
“เดี๋ยวก่อน” ออโรร่าเรียกเธอเอาไว้ “วางกล่องลง ของของคุณน่ะ ฉันเหมาหมด”
ห๊ะ？
ชางหลิงทำหน้าตกใจ
ออโรร่าหยิบเงินดอลลาร์ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะวางลงบนโต๊ะชา “ตอนออกไปล็อกห้องด้วย”
“เอ่อ โอเคๆ” ชางหลิงเห็นธนบัตรที่เป็นประกาย ก็มีความสุขจนลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว เธอคว้าเงินดอลลาร์ไป ก่อนจะดมด้วยความกระหาย
“ขอให้ทั้งสองคนมีความสุข ฉันไปก่อนล่ะ”
สีหน้าของโหมวยู่นั้นเปลี่ยนไปเป็นดูไม่ดี
ผู้หญิงคนนี้ ขายเขา เพื่อเงินเพียงเท่านี้เนี่ยนะ？
ชางหลิงรีบเดินออกจากประตูไป ก่อนจะปิดประตูแน่นสนิท
หลังจากที่มั่นใจว่าคนข้างในไม่ตามออกมาแล้ว เธอก็เอาเงินใส่กระเป๋า ก่อนจะวางใจลง
จากนั้น ก็จ้องกุญแจมือที่ยังไม่ถูกไขออก เธอก็มองกลับเข้าไปในห้องด้วยแววตารังเกียจ
“ให้ตายเถอะโหมวยู่ คุณคอยดูก่อนเถอะ！”
ในห้อง
โหมวยู่หยิบโทรศัพท์ ก่อนจะพิมพ์
“คุณชายรอง ผู้หญิงคนนั้น เป็นคนของเซิ่งซื่อของพวกคุณหรือเปล่า” ออโรร่าลุกขึ้น ก่อนจะหยิบแก้วไวน์สองแก้วแล้วก็เครื่องเปิดขึ้นมา
โหมวยู่หยุดมือที่พิมพ์อยู่
ชางหลิงที่พูดลาไปนั้น เขาเองก็ไม่คิดว่าออโรร่าจะเชื่อ
“พวกเขาบอกว่าคุณเป็นโรคกลัวผู้หญิง ฉันเองก็คิดว่าเพราะแบบนี้ ตอนนั้นเลยปฏิเสธฉัน แต่ตอนนี้ ดูแล้วอาการป่วยของคุณจะดีขึ้นนะ？” ออโรร่าเปิดไวน์แดง แกว่งเล็กน้อย ก่อนจะรินลงสองแก้ว
สีแดงสดนั้นส่องเข้าไปในแก้วไวน์ ทำให้อยากดื่มด่ำ
โหมวยู่หัวเราะเสียงเย็นชา
“อันที่จริง ฉันเองก็ไม่ได้ชอบคุณเท่าไหร่ แต่ว่า หลายปีมานี้ คุณเป็นคนแรกที่ปฏิเสธฉัน แต่ฉันไม่เคยไม่ได้ ในสิ่งที่ฉันอยากได้” ออโรร่ายื่นแก้วหนึ่งให้โหมวยู่
“ดื่มเถอะ ครั้งนี้ไม่ได้ใส่ยาอะไรแน่นอน”
โหมวยู่ไม่ได้หยิบแก้วนั้นมา แต่มองไปทางเธอด้วยแววตาเฉียบคมเพียงเท่านั้น
เขายังคงไม่พูดอะไร
หลังจากที่ค่อยๆ ลุกขึ้น เขาเดินไปทางหน้าต่าง ก่อนจะมองไปทางบรรยากาศข้างนอก
“ทำไมคุณไม่ชอบฉันเหรอ？” ออโรร่าถามเขา “ฉันไม่ดีตรงไหน？คู่หมั้นของคุณ แล้วก็ผู้หญิงคนนั้น พวกเธอเทียบฉันไม่ติดด้วยซ้ำ ขอแค่พวกเราทั้งสองคนแต่งงานกัน บริษัทของพวกเราสองคนจะได้ร่วมงานกันเข้าไปอีก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะ”
“ฉันไม่เคยอยากจะร่วมงานกับL&W” โหมวยู่บอกเธอไปตรงๆ “ดังนั้น สิ่งที่คุณภูมิอกภูมิใจนั้นไม่ได้มีค่าอะไรกับฉันหรอก”
โหมวยู่หันมา ก่อนจะกอดอก พลางมองเธอด้วยความยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “คนอย่างฉัน นิสัยไม่ดี ไม่ชอบอะไรมากมาย โดยเฉพาะผู้หญิงที่เข้าหาฉันด้วยตัวเอง มันทำให้ฉันสะอิดสะเอียน ดังนั้น คุณออโรร่า ยิ่งคุณเข้าหาฉันมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งเกลียดคุณ ไม่ต้องพูดถึงแต่งงานหรอก แค่มองยังรู้สึกไม่ดีเลย”
แววตาของออโรร่านั้นดูไม่ดีเลย ตั้งแต่เล็กจนโต คนข้างกายเธอมากมายนั้นเป็นคนประจบสอพลอ การพูดว่าไม่ชอบเธอตรงๆ นั้น โหมวยู่ถือเป็นคนแรกเลยล่ะ
“ฉันเป็นคนจีน อยากจะแต่งงานกับคนจีนเหมือนกันเท่านั้น ไม่ได้อยากได้ความร่ำรวยอะไร แค่อยากมีชีวิตที่เรียบง่ายน่ะ” โหมวยู่ยิ้มมุมปากขึ้นมา
“คุณหมายถึง คนเมื่อกี้น่ะเหรอ？” ออโรร่าถามเขา