ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 156 เป็นคนก็ล้วนมีจุดอ่อน

ชางหลิงโกรธจนเส้นเลือดนูนขึ้นมา เธอมองออกไปด้านข้าง หยิบหมอนบนเตียงโยนใส่โหมวยู่
โหมวยู่รับหมอนไว้อย่างเร็ว เจอเข้ากับชางหลิงที่ตอนนี้กำลังโกรธนกัดฟันกรอด
“ออกไป!” เธอตะโกนเสียงดังลั่น
โหมวยู่ลุกขึ้น ก้าวเดินออกไปจากห้อง และโยนหมอนกลับไปบนเตียง
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก โหมวยู่มองเธออย่างเรียบเฉยและเดินออกไป
พอประตูปิดลง ชางหลิงก็หยิบหมอนขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็โยนไปที่ประตูอย่างแรง
“ตาบ้า!” โหมวยู่บ้าไปแล้วหรือเปล่า? อะไรคือไม่อยากให้เธอเป็นหมากที่โหมวฉี่เอามาต่อกรกับเขาได้? ในสายตาเขา เธอก็เป็นคนที่คนอื่นจะเอามาทำร้ายเขาได้งั้นเหรอ?
ชางหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็ข่มอารมณ์ตัวเองไว้ได้
เซิ่งซื่อมีดีไซเนอร์ยี่สิบคน และวันนี้รอบแรกก็ถูกคัดออกแล้วสามคน ผลลัพธ์ไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็ยังอยู่ในแผนที่คิดไว้ ทุกคนก็ต่างฉลองกันอย่างคึกคัก
ไฟทั้งโรงแรมต่างสว่างไสวขึ้นมา สิ่งก่อสร้างก็ส่องแสงสว่างเหมือนไข่มุกอยู่ในความมืด คนส่วนใหญ่ก็ยืนอยู่ท่ามแสงสว่างและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน และในความมืดนั้น ก็มีคนกลุ่มสองกลุ่ม กระซิบกันเสียงเบาเหมือนเล่าความลับให้กัน
มุมหนึ่งในร้านอาหารตะวันตก ติดกับหน้าต่าง แสงไฟไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ โม่โม่นั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะอาหาร ยกแก้วไวน์ขึ้นมา มองดูบรรยากาศด้านนอก
ผู้ชายสวมชุดสูทสีขาวเดินเข้ามาหาเธอ ดึงเก้าอี้ออกมา จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าของเธอ
“ขอโทษด้วยนะ มีธุระด่วนน่ะ รอนานแล้วสินะ” เห็นหญิงสาวมีท่าทีเหนื่อยล้า สายตาของเจสันก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไร” โม่โม่วางแก้วไวน์ลง “ฉันมาเช้าไปน่ะ”
เพราะดื่มเหล้าด้วย ใบหน้าของเธอจึงแดงระเรื่อเล็กน้อย เจสันมองไปที่ขวดเหล้าบนโต๊ะ เหล้าในขวดหายไปแล้วครึ่งขวด คิดว่าเธอคงดื่มเองอยู่สักพักแล้ว
“เป็นอะไรไป?” เขาถามเธอ ดวงตาสีอะความารีนเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
ตอนที่เจอโม่โม่ครั้งแรก ยังเป็นสี่ปีก่อน ตอนนั้น เธอกำลังอายุยี่สิบกว่า ท่าทีสง่างาม เขาเจอเธอที่งานแฟชั่นของเซิ่งซื่อ ตอนนั้น เธอไม่ใช่ผู้อำนวยการ ก็แค่มาร่วมชม เธอสวมชุดเดรสสีขาวยาว นั่งอยู่ท่ามกลางผู้คน เป็นเหมือนเจ้าหญิงยศสูง
ท่าทีของเธอสง่างาม วาจาผู้ดี เขาที่เจอหญิงงามทางตะวันตกจนชินแล้ว เห็นหญิงสาวชาวจีนที่สวยขนาดนี้ครั้งแรก ตอนนั้นเอง เขาก็เริ่มมีคำนิยามให้กับนิทานนางฟ้าลงมาสู่บนโลก
แต่ว่าพอเวลาผ่านไป หญิงสาวที่ทำให้เขาตาสว่าง ตอนนี้กลับมีสีหน้าเหนื่อยล้า ขนาดยิ้มยังดูเหนื่อยๆเลย
โม่โม่ยกขวดเหล้าขึ้นมา เทให้เจสัน “ไม่มีอะไร”
“ฉันได้ยินมาว่า เรื่องของชางหลิง นายเป็นคนทำ?” โม่โม่เปิดประเด็น
“เธอบอกกับฉันไม่ใช่เหรอ? หล่อนทำให้เธอเสียใจ ฉันก็จะช่วยเธอจัดการหล่อนให้” เจสันบอกเธอไปตามตรง
“อย่าดูถูกหล่อน หล่อนไม่ได้ง่ายเหมือนที่นายคิด” โม่โม่แสยะยิ้มเย็นชา “คนแบบนั้น ถนัดเรื่องหมาป่าสวมหนัง​แกะเป็นที่สุด ดูเหมือนไม่มีแรงอะไร แต่แค้นหนักนะ”
“ฉันจะกลัวเหรอ?” เจสันไม่สนใจ “ผู้หญิงที่ไร้ยางอายแบบนั้น ฉันจะทำให้หล่อนรู้ว่าโลกนี้โหดร้ายแค่ไหน”
โม่โม่กระตุกยิ้มมุมปาก “หล่อนต้องมาเพราะการแข่งรอบหัวกะทิแน่ ดีไซเนอร์โนเนมถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา ก็อาจจะทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป แต่ว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ก็จะเป็นที่รู้จักมากขึ้น ถ้าได้เข้ารอบหัวกะทิขึ้นมา ในระหว่างการแข่งขันมีคนจับตาดูการออกแบบของเธอตลอด ถึงตอนนั้นถ้าลงมืออีก คงเป็นเรื่องที่ยาก”
เจสันเลิกคิ้วขึ้น “ความหมายของเธอคือ จะให้หล่อนเข้ารอบหัวกะทิไม่ได้?”
โม่โม่ได้ตอบ
“ไม่พูดอย่างอื่น หล่อนเป็นดีไซเนอร์ที่มีพรสวรรค์อย่างมาก ด้วยความสามารถของเธอ ไม่แน่อาจจะได้เข้ารอบหัวกะทิแน่……แต่ว่า เป็นคนก็ล้วนมีจุดอ่อน พวกเราต้องหาโอกาสนั้นให้ได้” เจสันพูด
“จุดอ่อน?” โม่โม่ชะงักไปชั่วขณะ
ใช่ว่าเธอจะไม่ได้คิดหาทาง หลิวจื่อเวยก็แค่หนึ่งในนั้น เธอรู้ว่าหลิวจื่อเวยเกลียดชางหลิง ดังนั้น ก่อนที่จะมามิลาน เธอตั้งใจไปคุยกับหลิวจื่อเวย หวังให้เธอช่วยตัวเองได้
แต่ว่า หลิวจื่อเวยฝีมือยังต่ำไปหน่อย ฝีมือพวกนั้นของหล่อน ไม่ใช่คู่มือชางหลิงด้วยซ้ำ ตอนนี้ คนของโหมวยู่ก็ยิ่งระวังตัวกันมาก ไม่มีทางลงมือได้แน่
แต่ว่า เสียงของเจสันเหมือนกับให้คำเตือนกับเธอ
“ชางหลิงคนคนนี้ แม่แท้ๆตายไปแล้ว ไม่สนิทกับพ่อสักเท่าไหร่ ตอนนี้ก็ยิ่งตัดขาดความสัมพันธ์กัน คนเดียวที่กระทบจิตใจหล่อนได้ ก็มีแต่รักแรกของหล่อน ตอนนี้ก็ตายไปแล้ว เป็นแบบนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ใช้ขู่หล่อนได้แล้วนะ……”
โม่โม่ครุ่นคิด ในสมองก็มีภาพลอยขึ้นมา
วันนี้ภายในลิฟต์ คำพูดที่ดังชัดเจนของชางหลิง ดังขึ้นมาในสมองเธออีกครั้ง
เธอพูดอะไรนะ ซูเสี่ยวเฉิงเป็นเพื่อนของหล่อนเหรอ?
โม่โม่หัวเราะ
ไม่มีญาติ ก็ยังมีเพื่อนนี่ ซูเสี่ยวเฉิง ว่ากันว่าเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันกับเธอ ทั้งสองคนตัวติดกันอย่างกับฝาแฝด
ตอนนี้ หลีซินเฝ้าอยู่ข้างชางหลิงทุกวัน อยากจะลงมือกับเธอนั้นยากมาก แต่ซูเสี่ยวเฉิงต่างกัน……
“เธอพูดถูก เป็นคนล้วนมีจุดอ่อน ฉันจะดูสิ ชางหลิงจะโอหังไปอีกนานเท่าไหร่”