ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 159 เหมือนกับสีฉันนิดหน่อย

ชางหลิงเข้าไปนั่งประจำที่ตัวเอง
ถึงคิวป๋ายจื๋อแล้ว ครั้งนี้ ผลงานของเธอเป็นชุดคลุมยาวของปลายราชวงศ์ชิงและสาธารณะรัฐจีนตอนต้น นานกว่ายุคสมัยชุดกี่เพ้าของเมิ่งเคอหน่อย ชุดคลุมยาวปักด้วยลวดลายมังกรสีดำบนเนื้อผ้าสีกรมท่า บวกกับใบหน้าสง่างามผู้ดีของป๋ายจื๋อ ชางหลิงเหมือนได้เห็นกับจักรพรรดิองค์สุดท้ายในตอนวัยหนุ่มที่มีชีวิตชีวา แต่ละก้าวที่เดินมานั้น ล้วนเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ชาติจีน
พัดในมือของป๋ายจื๋อขยับช้าๆ เขากระตุกยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นมีเสน่ห์ที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ ชางหลิงมองไปก็เห็นผู้ชมหญิงมากมายหลงใหลในรอยยิ้มของเขา
ไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น ป๋ายจื๋อเดินจนจบ ชุดคลุมยาวของชางหลิงได้รับคะแนนดีจากพวกกรรมการ เข้ารอบสามอย่างราบรื่น
ชางหลิงโล่งอก แต่ทว่าเธอรู้ว่ายิ่งเข้ารอบลึกมากเท่าไหร่ การแข่งขันก็ยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเท่านั้น โม่โม่ไม่ได้โง่ ชางหลิงรู้ว่าหล่อนจะต้องใช้โอกาสงานแฟชั่นครั้งนี้ทำเรื่องอะไรแน่ ดังนั้นเธอจะพยายามไม่ให้หล่อนทำได้ดั่งใจ
หิมะยังไม่หยุด พอลงจากรถเข้าโรงแรมไป ชางหลิงก็รู้สึกหนาวเหน็บอย่างมาก เธอตบหิมะบนเสื้อออกเบาๆ เห็นโหมวยู่ที่เดินเข้ามาหาตัวเอง
“ชิ” ชางหลิงมองบน เป็นเทพเฝ้าประตูหรือไง? เฝ้าอยู่หน้าประตูได้ทุกวัน คนอื่นจ้างเขามาเป็นยามที่นี่หรือไงกัน?
โหมวยู่เดินมาเหมือนลังเล นานมากกว่าจะเดินมาข้างๆเธอ ชางหลิงกลับเชิดหน้าขึ้น มองเขากลับด้วยสีหน้าเย็นชา
“ชางหลิง” ด้านหลังมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ชางหลิงหันกลับไปมอง เซียวฉู่กำลังเข็นโหมวฉี่เข้ามาจากด้านนอก
คุณชายฉี่? ชางหลิงชะงัก
“ได้ยินว่าคุณได้เข้ารอบสามแล้ว ยินดีด้วยนะ” โหมวฉี่ยิ้มอ่อนโยน
โหมวยู่เลิกคิ้วขึ้น คำพูดขอโทษที่คิดมานานก็กลืนเข้าไปใหม่อีกครั้ง
“ขอบใจนะคะคุณชายฉี่” ชางหลิงยิ้มหวาน
โหมวฉี่มองดูโหมวยู่ที่ยืนข้างๆ รอยยิ้มก็กว้างมากขึ้น “ยุ่งทั้งวันแล้วคงหิวล่ะสิ ไม่รู้ว่าจะมีเกียรติร่วมรับประทานอาหารเย็นไหมครับ?”
โหมวยู่กอดอก จ้องชางหลิงไว้ไม่ละสายตา
“คุณชายฉี่เยินยอฉันเกินไปแล้ว ได้รับประทานอาหารร่วมกับคุณ เป็นเกียรติของฉันต่างหาก” ชางหลิงตั้งใจพูดเสียงดัง
ผู้หญิงคนนี้……โหมวยู่กำหมัดในมือแน่น
“บังเอิญจังเลย” ออโรร่าใส่รองเท้าส้นสูงเดินสะบัดก้นออกมาจากโรงแรม หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา “มากันทุกคนเลย?”
โหมวยู่แสยะยิ้มเย็นชา มองไปที่ออโรร่า “ฉันตั้งใจรอเธอที่นี่ เธอน่าจะยังไม่ได้กินข้าวนะ ไปด้วยกันไหม?”
ออโรร่าดีใจ “วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกหรือไงนะ นายชวนฉันกินข้าวก่อน?”
ชางหลิงมองบน รีบเดินไปที่ร้านอาหารก่อน
ชางหลิงหาที่นั่งติดหน้าต่าง โหมวฉี่หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เซียวฉู่เอาผ้ามาห่มให้เขา รอพนักงานมาแล้ว เขาก็ถอยออก
และในตอนนี้เอง ข้างโต๊ะพวกเขาก็มีแขกมาเหมือนกัน โหมวยู่นั่งอยู่ตรงข้ามชางหลิง ออโรร่าก็นั่งตรงข้างชางหลิง
“น้องรองก็มีกินที่นี่เหรอ?” โหมวฉี่มองเธอด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อแบบนี้ นั่งด้วยกันเลยดีไหม?”
“ใครจะนั่งกับเขากัน?”
“ใครจะนั่งกับเธอกัน?”
ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน พูดคำเดียวกันด้วยเสียงที่แตกต่างกัน ชางหลิงกับโหมวยู่สบตากัน แทบจะเวลาเดียวกัน ทั้งสองเมินหน้าใส่กัน
ออโรร่ามองดูชางหลิง สองมือเท้าคางไว้ มองโหมวยู่อย่างเปิดเผย “ก็ว่าทำไมวันนี้ถึงชวนฉันมากินข้าว ที่แท้ก็มีจุดประสงค์แอบแฝงนี่เอง”
โหมวยู่เทน้ำให้ตัวเอง ดื่มน้ำด้วยท่าทีเรียบเฉย แต่กลับขมวดคิ้วเพราะน้ำชาที่ร้อนเกินไป
“ระวังร้อน” ชางหลิงพูดเสียงเบา และเทชาให้โหมวฉี่ และยังเป่าให้หายร้อน ถึงจะยื่นให้โหมวฉี่
โหมวฉี่หันหน้าไป เป็นดังที่คิดไว้ เขาเห็นโหมวยู่มีสีหน้าบึ้งตึง เขาหัวเราะเสียงเบา และรับชามา
“วันนี้ผมไปดูการแข่งขันของคุณแล้วนะ” โหมวฉี่จิบชาเล็กน้อย “นายแบบของคุณเดินได้ดีมาก ผลงานก็ดีด้วย สมควรแล้วที่คุณชนะได้เข้ารอบสาม”
“คุณไปดูการแข่งขันของฉันเหรอ?” ชางหลิงตะลึง เธอมองแค่บนเวทีตลอด ไม่ทันได้สังเกตผู้ชมเลย “ทำไมไม่บอกกับฉันละ ถ้ารู้ว่าคุณอยู่ด้วย ตอนที่ขึ้นอธิบายบนเวที อาจจะทำออกมาได้ดีกว่านี้”
“พนักงาน?” โหมวยู่ตะโกนเสียงดัง “ทางนั้นคุยกันสนุกอยู่ ให้พวกเราสั่งอาหารก่อนได้ไหม?”
พนักงานตอบรับ พูดขอโทษกับชางหลิงพวกเขา และรีบมาที่โต๊ะของโหมวยู่
“ฉันเอา……” ออโรร่ากำลังจะพูด โหมวยู่ก็คว้าเมนูอาหารไปก่อนแล้ว พอเปิดดู ก็สั่งผักในนั้นทั้งหมด
ปัญญาอ่อน! ชางหลิงอดไม่ได้บ่นในใจ
พนักงานอีกคนก็รีบเดินเข้ามา เอาเมนูยื่นให้ชางหลิง เธอดูอย่างละเอียดแล้วก็สั่งอาหารที่เป็นเนื้อสัตว์ที่เธอชอบกินมา ด้วยสีหน้าที่พอใจอย่างมาก
และเทียบกันแล้ว ออโรร่าที่อยู่ข้างๆนั้นก็กลับหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด
ผักสีเขียวขึ้นเสิร์ฟมาทีละจาน ภายใต้แสงไฟสลัว ใบหน้าของโหมวยู่มีแสงสีเขียวสะท้อนออกมา
“อะไรน่ะ?” ออโรร่าถือช้อนส้อมไว้ ไม่รู้ว่าจะกินผักทั้งโต๊ะนั้นยังไงดี “นายชอบกินอะไรเนี่ย? ฉันไม่ชอบกินพวกนี้เลย”
โหมวยู่คีบใบผักสีเขียวขึ้นมา กินเข้าไปเต็มๆคำ
“เธอไม่รู้หรือไง ผักพวกนี้ คล้ายกับสีบนหัวของฉัน?”