ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 173 นายทำได้หรือไง

ซูเสี่ยวเฉิงนั่น ดูแล้วซื่อสัตย์ไร้เดียงสา แต่ว่าหล่อนก็เหมือนกับชางหลิง ไม่ใช่คนที่จะทำให้หวั่นไหวได้ง่าย ที่หล่อนมาเจอตัวเองกับหลิวจื่อเวย มีแค่เหตุผลเดียว……
“แล้วคุณยัง……” โจวหลินไม่เข้าใจโม่โม่จะทำอะไรกันแน่
รอยยิ้มของโม่โม่ลึกมากกว่าเดิม เธอเลิกคิ้วขึ้น มีท่าทางที่มั่นอกมั่นใจ
——
ซูเสี่ยวเฉิงออกมาจากห้องของโม่โม่ หัวใจเต้นเร็วมาก ฝีเท้าเหมือนลอยขึ้นมาได้ เธอเดินไปที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
เธอไม่กล้าคิดเลยว่า เมื่อกี้ เธอไปเจอโม่โม่มากับตัว? ยังวางแผนที่จะทำร้ายชางหลิงอีก?
ซูเสี่ยวเฉิงปิดประตูแน่นหนา นั่งลงบนเตียงด้วยเนื้อตัวที่หนักอึ้ง
เธอจับกล่องยาในมือแน่น กลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
คำพูดของโม่โม่เชื่อได้ไหมนะ? ยาตัวนี้ เป็นแค่ยานอนหลับจริงหรือเปล่า?
แต่ว่า ทำไมเธอถึงบอกว่าเรื่องคืนพรุ่งนี้สำคัญกว่าการแข่งขันล่ะ? คืนพรุ่งนี้ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?
ซูเสี่ยวเฉิงกำลังลังเลเรื่องนี้อยู่ ประตูกลับถูกเปิดช้าๆ
ชางหลิงยืนอยู่หน้าประตู เห็นซูเสี่ยวเฉิงรีบซ่อนของตอนตัวเองเข้ามา “ซ่อนอะไรน่ะ?”
“ไม่ ไม่มีนี่” ซูเสี่ยวเฉิงรีบอธิบาย
“พรุ่งนี้เธอพักผ่อนที่โรงแรมหนึ่งวัน มีโจวลี่ลี่ไปช่วยฉันในสนามแข่งแทน” ชางหลิงพูดแล้วก็เดินไปที่ต๊ะทำงานของตัวเอง เปิดคอมและตั้งใจวิเคราะห์การออกแบบของตัวเอง
ซูเสี่ยวเฉิงรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกชัดเจนมากเท่าไหร่ เธอห้มหน้าลงอย่างเสียใจ
“ถึงเวลาฉันออกไปแล้ว คนที่อยู่ข้างเธอก็มีไม่เยอะแล้ว เธออย่าวิ่งเล่นไปทั่วล่ะ อย่าออกจากโรงแรมเด็ดขาด แม้จะอยู่ในโรงแรม ก็พยายามอยู่ในที่ที่มีกล้องวงจรปิด ได้ยินไหม?” ชางหลิงกล่าวเตือน
ซูเสี่ยวเฉิงไม่เข้าใจ “เธอเป็นห่วงตัวเองเถอะ เพราะยังไงโม่โม่อยากจัดการแค่เธอ”
โม่โม่สั่งให้เธอมาวางยาให้ชางหลิง ก็ต้องหาคนอื่นได้อยู่แล้ว
ชางหลิงหันหน้าไป มองซูเสี่ยวเฉิงอยู่นาน รู้สึกว่าหล่อนแปลกๆไป
“เธอ……เธอมองฉันทำไม?” ซูเสี่ยวเฉิงร้อนตัวขึ้นมา
“ใกล้แล้ว” ชางหลิงพูดขึ้น “รอฉันจัดการเรื่องวุ่นวายให้หมดก่อน พวกเราก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะ”
“อืม” ซูเสี่ยวเฉิงใจลอย
ชางหลิงทำงานในมือตัวเองต่อไป ซูเสี่ยวเฉิงนั่งอยู่ด้านหลังหล่อน มองดูท่าทีที่ตั้งใจของหล่อน ในใจก็รู้สึกผิดขึ้นมา
ที่ชางหลิงอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ส่วนมากก็เพราะตัวเธอเอง และตอนนี้ ทั้งที่เธอรู้ว่าคืนพรุ่งนี้โม่โม่จะวางแผนทำร้ายหล่อน จะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆได้ยังไง?
“คืนพรุ่งนี้เธอจะทำอะไรเหรอ?” ซูเสี่ยวเฉิงลองถาม
ชางหลิงชะงักอยู่สักพัก ในสมองก็ครุ่นคิด เหมือนจะได้ว่า คืนพรุ่งนี้โหมวยู่เหมือนจะเคยบอกกับเธอว่า คืนพรุ่งนี้จะออกไปเที่ยวกัน
แต่เรื่องการแข่งขันพรุ่งนี้เธอยังไม่รู้ผลเลย ก็ไม่แน่ใจว่าคืนพรุ่งนี้จะทำอะไรบ้าง
“ไม่มีนะ” ชางหลิงคิดแล้วก็ตอบไป จากนั้นก็วาดออกแบบต่อ
ไม่มี……ซูเสี่ยวเฉิงก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ งั้นโม่โม่อยากทำอะไรกันแน่?
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ การแข่งขันรอบสี่ใกล้เข้ามาเสมือนไฟที่โหมไหม้
ครั้งนี้ห้องแต่งหน้าไม่คึกคักเหมือนแต่ก่อนแล้ว ขาดซูเสี่ยวเฉิงไป เหมือนขาดสีสันในชีวิตไปเลย ป๋ายจื๋อเปลี่ยนเสื้อผ้า ชางหลิงตรวจสอบเสื้อผ้ารองเท้าบนตัวเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน แน่ใจว่าไม่มีความผิดพลาดอะไร
โทรศัพท์ของชางหลิงดังขึ้น เธอควักออกมาดูข้อความด้านบน ก็ยิ้มหวานทันที
ป๋ายจื๋อเห็นเธอยิ้ม นั่งหลังตรง พูดว่า “คำพูดครั้งก่อนของฉัน ยังนับอยู่นะ”
“อะไรนะ?” ชางหลิงสงสัยกับคำพูดของป๋ายจื๋อ “ถ้ามีคนรังแกเธอ บอกฉันได้นะ ฉันจะช่วยเธอเอง”
ชางหลิงก็ถึงจำเรื่องหลังเวทีวันนั้นที่ป๋ายจื๋อบอกว่าจะช่วยเธอฆ่าโม่โม่ เธอลูบจมูก และยิ้มร่า “นายจะช่วยฉันยังไง? ถ้าทักษะเตะต่อย คนข้างๆฉันพวกนั้น ก็ต่างเชี่ยวชาญกันหมด”
“ฉันรู้” ป๋ายจื๋อตอบอย่างตั้งใจ “แต่ว่า พวกเขาอาจจะช่วยเธอฆ่าหล่อนไม่ได้”
ชางหลิงคิดแค่ว่าเขาคงพูดเล่น จึงตอบกลับว่า “พวกเขาทำไม่ได้ นายทำได้หรือไง?”
ป๋ายจื๋อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาที่จริงใจของเขา จ้องมองชางหลิงนิ่ง “ฉันทำได้”
ชางหลิงเงียบไปชั่วครู่
สายตาที่จริงใจของเขา เธอรู้สึกได้ว่าถ้าสงสัยในตัวเขาอีก ก็เหมือนกับว่าจะกลายเป็นเธอที่ผิดเอง
“พวกเขาแอบทำอะไรกับเครื่องทำน้ำแข็งแห้ง” ป๋ายจื๋อมองไปทางประตู และพูดขึ้นกะทันหัน
ชางหลิงยืดตัวตรงขึ้นมา รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “นายพูดอะไรน่ะ?”
การแข่งขันนี้ เพื่อเสริมทัศนียภาพของการรับชม ทางผู้จัดได้เพิ่มน้ำแข็งแห้งเข้าไป เรื่องนี้ ขนาดดีไซเนอร์อย่างพวกเธอก็พึ่งรู้เมื่อวานนี้เอง ป๋ายจื๋อไปรู้เรื่องนี้จากไหนกัน?
ป๋ายจื๋อลุกขึ้น เขาหยิบโน้ตบุ๊คออกมาจากกระเป๋าตัวเอง นิ้วมือเรียวยาวนั้นพิมพ์บนแป้นพิมพ์อยู่สักพัก บนจอก็มีรหัสมากมายปรากฏตรงหน้าชางหลิง
“เครื่องมือทุกอย่างในการแข่งขัน ทุกอย่างถูกควบคุมโดยโฮสต์จากระยะไกลในห้องตรวจสอบ รวมไปถึงเครื่องทำน้ำแข็งแห้ง ฉันแอบแฮกเข้าไปในโฮสต์ เห็นว่าเครื่องทำน้ำแข็งแห้งในตอนที่ปรับระบบเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถูกเปลี่ยนแปลงระบบอีกครั้ง ฉันนับเวลาดู ถ้าตามเวลาเดินแบบของทุกคนก็ประมาณหนึ่งนาทีครึ่ง ในตอนที่นายแบบคนที่สิบแปดเดินออกมา เครื่องทำน้ำแข็งแห้งก็จะเพิ่มปริมาณเข้าไป”
“เพิ่มปริมาณเข้าไปเหรอ?” ชางหลิงไม่เข้าใจ “มากเท่าไหร่?”
“มากพอที่จะทำให้นายแบบได้รับบาดเจ็บจากความเย็นได้” ป๋ายจื๋อบอกผลลัพธ์กับเธอ
ชางหลิงอึ้ง “นายแบบคนที่สิบแปด……ก็คือ……”
“ฉันเอง” ป๋ายจื๋อสบตากับเธอ