ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 177 แล้ว

ซูเสี่ยวเฉิงมองดูคนขับรถโรคจิตข้างๆ อยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆสักครั้งจริงๆ
เธอคิดว่าตัวเองโชคดี แต่กลับไม่คิดว่าจะติดกับแบบนี้
“เธออยากทำอะไร?” ซูเสี่ยวเฉิงพยายามขัดขืน
“ทำอะไร?” โม่โม่หัวเราะ เธอยกมือขึ้น มือที่ใส่ถุงมือสีแดงก็บีบคางของซูเสี่ยวเฉิง
“เพื่อหลอกเธอออกมา ต้องเสียเวลาฉันไปมากเลยนะ” โม่โม่พูดอย่างเรียบเฉย “โหมวยู่น่ารำคาญจริงๆเลย ปกป้องยัยชางหลิงนั่นไม่พอ ยังจะปกป้องสุนัขรับใช้อย่างเธออีก แน่นหนาเสียจนฉันลงมือไม่ได้เลย”
ซูเสี่ยวเฉิงสายตาหวาดกลัว “เธอ……ที่เมื่อวานเธอพูดกับฉัน ก็เพื่อหลอกฉันงั้นเหรอ?”
“ไม่งั้นล่ะ?” โม่โม่ถามเธอกลับ “เธอคิดว่า ฉันคาดหวังให้เธอวางยาให้ชางหลิงงั้นเหรอ? ก็แค่ตั้งใจให้เธอคิดว่าฉันอยากทำร้ายหล่อน แค่จะหลอกเธอออกมาเท่านั้น เป็นไปที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด ด้วยความภักดีที่เธอมีต่อชางหลิง ไม่มีให้หล่อนมีอันตรายแน่ ดังนั้น เธอจะต้องติดตามการเคลื่อนไหวของฉัน”
ซูเสี่ยวเฉิงตะลึง
เป็นผู้หญิงโหดเหี้ยมจริงๆ!
“เธอเสียเวลาขนาดนี้ ก็เพื่อจับฉันเหรอ?” ซูเสี่ยวเฉิงมองค้อน
“อืม ใช่” โม่โม่พยักหน้า “ชางหลิงผู้หญิงคนนั้นเก่งจริงๆ หนีจากเงื้อมมือฉันได้ทุกครั้ง แต่ว่า เกมแมวไล่จับหนูแบบนี้ฉันเบื่อแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันจะเอาจริงแล้ว”
พูดแล้ว โม่โม่ก็ปัดมือ ชายชุดดำรับทราบ นำมีดทหารสั้นที่คมกริบยื่นให้โม่โม่
มีดที่แหลมคมนั้นมีแสงสะท้อนออกมาดูโดดเด่นมากในตอนกลางคืน ทิ่มแทงเข้าดวงตาของซูเสี่ยวเฉิงจนแสบตา
“เธออยากทำอะไรชางหลิงกันแน่?” เสียงของซูเสี่ยวเฉิงสั่นคลอน
“จะตายอยู่แล้ว ยังเป็นห่วงชางหลิงอีก?” โม่โม่รู้สึกตลกมาก “แต่น่าเสียดาย เธอเสี่ยงชีวิตเพื่อหล่อนขนาดนั้น แต่หล่อนล่ะ ตอนนี้หล่อนน่าจะอยู่กับโหมวยู่นะ”
“แต่ว่า ฉันไม่อยากทำอะไรหล่อนหรอก เพราะยังไงมีคนเฝ้าหล่อนอยู่มาก ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ? แต่ฉันสงสัยว่า ถ้าหล่อนรู้ข่าวการตายของเธอจะเป็นยังไง น่าจะเจ็บปวดมากเลยนะ” โม่โม่แสยะยิ้มน่ากลัว เธอยกมีดในมือขึ้นมา ขยับเข้าไปใกล้ซูเสี่ยวเฉิงมากขึ้น “อยู่เคียงข้างหล่อนมาตั้งนาน ถึงแม้จะเป็นสัตว์ก็ต้องมีความรู้สึกบ้าง ดังนั้น เธอตายไป หล่อนจะต้องเสียใจแน่ และขอแค่มีเรื่องที่ทำให้หล่อนเสียใจได้ ฉันจะทำมันทั้งหมด”
“ก็เพื่อให้หล่อนเสียใจกับเจ็บปวด เธอถึงกับต้องฆ่าคนเลยเหรอ?” ซูเสี่ยวเฉิงไม่อยากจะเชื่อ
“ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ?” โม่โม่น้ำเสียงเรียบเฉย “เธอตายไปก็ไม่ได้กระทบถึงฉัน ที่รกร้างแบบนี้ ไม่มีใครรู้ว่าฉันฆ่าเธอหรอก เธอหนีออกมาจากโรงแรมเอง ไม่รู้ว่าไปไหน จะโทษใครได้ล่ะ?”
“ที่นี่เป็นมิลาน อิตาลีเลยนะ ห่างจากประเทศจีนกว่าห้าพันกิโลเมตร เธอตายอยู่นี่ ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก ถึงแม้ชางหลิงจะรู้ว่าฉันเป็นคนทำ หล่อนก็ไม่มีหลักฐานอะไรมามัดตัวฉันได้แน่นอน”
ซูเสี่ยวเฉิงมองดูมีดเล่มนั้น ก็มีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา
เธอคิดง่ายเกินไป เธอประเมินค่าความโหดร้ายของโม่โม่ต่ำเกินไป……
พอนึกถึงพ่อแม่ที่อยู่ในประเทศของตัวเอง เธอก็อดไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา
เธอกลัวตาย……กลัวมากๆด้วย พอนึกถึงท่าทีเสียใจของท่านทั้งสองหลังจากที่ทราบข่าวการตายของตัวเอง เธอก็เจ็บปวดมากจริงๆ
มีดในมือโม่โม่ขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของซูเสี่ยวเฉิง การสัมผัสที่เยือกเย็นนั้นลูบไล้อยู่บนใบหน้าของเธอ สุดท้าย ก็หยุดลงตรงคอของเธอ
“กลัวสินะ” โม่โม่หัวเราะ “ฉันเอาเธอเป็นหนูทดลองก่อน เพราะยังไง อีกไม่นานชางหลิงก็ต้องตายในมือฉันแล้ว”
มีดขยับลงไปเรื่อยๆ ไปถึงกระดูกไหปลาร้าของซูเสี่ยวเฉิง อาวุธที่แหลมคมนั้นอยู่ตรงผิวหนังของเธอ ดันเข้าไปช้าๆทีละนิด
“กรี๊ด——” ซูเสี่ยวเฉิงกรีดร้องเสียงดัง มีดแทงทะลุเข้าเสื้อผ้า เข้าไปในเนื้อของเธอ มีดที่คมกริบทั้งสองด้านและด้วยแรงกดมีดของหล่อน เสื้อไหมพรมที่ตอนแรกมีสีเหลืองก็ถูกย้อมไปเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด
“ฉันไม่ทำให้เธอตายไปง่ายๆหรอกนะ” โม่โม่เหมือนคนบ้า เสียบมีดเข้าไปจนมิด “ค่ำคืนนี้ยาวนาน ต้องเล่นดีๆสิ”
“ฉันจะให้คนแทงเธอทีละครั้งๆ จนเธอไม่มีที่ให้แทงแล้ว แบบนี้ รอชางหลิงตามหาเธอจนเจอแล้ว ได้เห็นท่าทีของหล่อนถึงจะสนุก” โม่โม่ชักมีดออกมาอย่างแรง ซูเสี่ยวเฉิงต้องทนเจ็บปวดอีกครั้ง เลือดสีแดงพุ่งสาดออกมา โม่โม่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว กลัวว่าเลือดจะกระเด็นใส่ตัวเอง
“ผู้อำนวยการโม่” โจวหลินเดินเข้ามา “ดึกมากแล้วค่ะ”
โม่โม่มองดูถุงมือที่เต็มไปด้วยเลือดของตัวเอง ก็หึในลำคออย่างเย็นชา ยื่นมีดให้โจวหลิน ถอนถุงมือออก โยนใส่หน้าของซูเสี่ยวเฉิง
ซูเสี่ยวเฉิงใกล้จะสลบเต็มทีแล้ว ตอนที่เธอถูกแทง เธอก็รับรู้ได้ว่าอะไรคือความสิ้นหวัง ถ้าเหมือนที่โม่โม่บอกว่าจะต้องผ่านการทรมานแบบนั้น ตายเสียตอนนี้ยังจะดีกว่า
“พอแล้ว พวกเธอก็เล่นให้สนุกแล้วกัน” โม่โม่จัดแต่งเสื้อผ้าตัวเอง “วันนี้เป็นวันเกิดของโหมวยู่ ฉันจะเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เขา”
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ถ่ายรูปซูเสี่ยวเฉิงไว้ พึงพอใจกับผลงานของตัวเองมาก
ซูเสี่ยวเฉิงสะลึมสะลือ เหงื่อออกบนหน้าผากจนไรผมเปียกชุ่มแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบตาโม่โม่และหัวเราะอย่างเย็นชา
“ฉันแพ้ให้กับเธอ……ฉันโง่เอง……” ซูเสี่ยวเฉิงพูดด้วยเสียงอ่อนแรง แต่กลับพูดออกมาได้อย่างชัดเจนทุกคำ “แต่ชางหลิงไม่แพ้เธอแน่……”
สีหน้าของโม่โม่เปลี่ยนไป
“ชางหลิงแข็งแกร่งกว่าเธอพันเท่าหมื่นเท่า……ผู้หญิงชั่วร้ายอย่างเธอ สมควรแล้วที่โหมวยู่ไม่ชอบ……ชางหลิงจะแก้แค้นแทนฉันแน่……ฉันจะรอ……” เสียงของซูเสี่ยวเฉิงเบาลงเรื่อยๆ
“หุบปากเลยนะ!” โม่โม่ทนไม่ไหว ยกมือขึ้นตบหน้าซูเสี่ยวเฉิงอย่างแรง
ซูเสี่ยวเฉิงที่มีความเจ็บปวดครอบงำอยู่แล้ว พอถูกโม่โม่ตบแบบนี้ เธอก็สลบไปในทันที
โม่โม่หายใจถี่ พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
“โจวหลิน” โม่โม่เอ่ยขึ้น “ที่นี่ก็ฝากเธอด้วยแล้วกัน ก่อนพรุ่งนี้เช้า ฉันอยากเห็นผลลัพธ์ที่ฉันต้องการ”
“ค่ะ” โจวหลินก้มหน้าลงอย่างเคารพ