ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 20 ฉันแจ้งความแล้ว

บทที่ 20 ฉันแจ้งความแล้ว
ชางหวยซูรีบเปลี่ยนสีหน้า “ขอโทษด้วยคุณชายรองโหมว ลูกสาวซนเกินไป ทำผิดครั้งใหญ่ พวกเราเป็นพ่อแม่ก็ต้องคอยสั่งสอน ต้องขออภัยคุณด้วย”
“ฉันไม่ผิดนะ” ชางหลิงเงยหน้าขึ้น สายตาดื้อดึง “ชางฉิงใช้โอกาสนี้ใส่ร้ายฉันเอง!”
“เดี๋ยวฉันก็ฉีกปากให้หรอก!” จ้าวหลันจือไม่ยอมฟัง พุ่งเข้าไปอีกครั้ง
โหมวยู่กระดิกนิ้วเบาๆ หลีซินก็นำคนชุดดำเดินเข้ามาทันที จ้าวหลันจือยังไม่ทันโดนตัวชางหลิง ก็ถูกคนจับตัวไว้แล้ว
“พวกนายอยากทำอะไร? นี่เป็นเรื่องในบ้านพวกเรานะ ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายลูกสาวของฉัน ฉันจะแก้แค้นให้ลูกสาวฉัน” จ้าวหลันจือตะโกนไปทั่ว อยากขัดขืนออกมา
“คุณชายรองโหมว” หยูเจิ้งหงเดินเข้ามา “คุณชางผลักลูกสะใภ้ของฉันก่อน ตอนนี้ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว ขอความกรุณาคุณ ปล่อยให้พวกเราจัดการเรื่องนี้กันเองเถอะ”
ชางหลิงหันหน้าไป โหมวยู่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน เหมือนกับเทพเจ้า ทุกคนในที่นี้ต่างเคารพเขา ขนาดหยูเจิ้งหงที่หยิ่งทะนงตัว ก็ต้องพูดจาเคารพเขาอยู่ดี
แต่เธอล่ะ เธอก็เหมือนกับตัวตลก ขนาดความสามารถในการปกป้องตัวเองยังไม่มีเลย เป็นได้เพียงตัวตลกของทุกคน……
เขาจะส่งตัวเธอให้พวกเขาไหมนะ? ถึงมือพวกเขาจริงๆ ไม่มีใครเชื่อเธอหรอก เธอก็คงลบล้างความผิดนี้ออกไปไม่ได้แน่
“ในเมื่อทำร้ายคนในที่ของฉัน ก็ไม่มีเหตุผลที่ปล่อยไปง่ายๆ ดังนั้น……” โหมวยู่เหลือบตามองชางหลิง “ฉันแจ้งความแล้ว”
แจ้งความ!
ชางหลิงมองตาโต
โหมวยู่แจ้งความเหรอ? เขายืนอยู่ข้างพวกเขาหรือไง จะส่งตัวเองเข้าคุกเหรอ?
“นี่……” ชางหวยซูตะลึง ไม่ว่ายังไงชางหลิงก็เป็นลูกสาวเขา ถ้าเธอติดคุก เขาก็เสียหน้าไปหมดน่ะสิ
“ได้ ในเมื่อแบบนี้ ก็รบกวนคุณชายรองโหมวด้วย” หยูเจิ้งหงใจเย็นมากกว่าชางหวยซู ไปสถานีตำรวจ นั่นก็คือพื้นที่ของเขา ถึงเวลาจะทำยังไง ก็แล้วแต่เขา
“ฉันไม่ได้ผลักเธอนะ เธอล้มลงไปเอง นายมีสิทธิอะไรแจ้งความมาจับฉันกัน?” ชางหลิงถามโหมวยู่ “นายไม่รู้อะไรสักหน่อย……”
“ฉันจะรู้ไปทำไม?” โหมวยู่พูดต่อว่า “นี่เป็นเรื่องที่เธอควรอธิบายกับตำรวจ ไม่เกี่ยวกับฉัน”
เขากวาดสายตามองทุกคนในที่นี้ ไม่ได้พูดอะไรอีก กลับหลังหันเดินออกไปทันที
ชางหลิงนั่งอยู่กับพื้น มองดูแผ่นหลังที่จากไปของเขา ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่
เขากำลังแก้แค้นเธอเหรอ? ก็เพราะคำพูดเมื่อคืนของเธอเหรอ? หรือว่าเขาเองเป็นคนที่ใจดำเลือดเย็นอยู่แล้ว เป็นเหมือนกับพวกชางหวยซู ต้องการแค่หน้าตัวเอง ไม่สนใจเลยว่าความจริงจะเป็นยังไง
เขาเดินออกไปไกลมากขึ้น ชางหลิงถอนหายใจ น้ำตาไหลอาบแก้มในทันที
เป็นเรื่องจริงสินะ……ไม่มีใครมายืนข้างเธอหรอก ไม่มีใครเชื่อเธอ และไม่มีใครยื่นมือออกมาช่วยเธอเลย
ชางหลิงไม่ได้สติ ถูกตำรวจพาขึ้นรถด้วยฝีเท้าเบาหวิว เริ่มเบลอไปหมด ปล่อยให้ตัวเองถูกกุญแจมือล็อกไว้ โต้ตอบไม่ได้ และไม่มีทางโต้ตอบได้
“พี่ใหญ่” หลีซินเดินไปข้างโหมวยู่ มองชางหลิงถูกนำตัวไปกับเขา “ทำแบบนี้ โหดร้ายกับพี่สะใภ้ไปไหมครับ?”
สายตาของโหมวยู่ไม่ละออกจากรถตำรวจข้างล่างเลย จนกระทั่งรถขับออกไปไกล ก็ถึงได้ลดสายตาลง
“โรงพยาบาลทางนั้นเป็นยังไงบ้าง?” เขากลับหลังหัน นั่งลงอย่างเชื่องช้า
“ลูกของคุณหนูรองตระกูลชางรักษาไว้ไม่ได้ เธอแท้งแล้วครับ”
หลีซินตอบไปตามตรง สีหน้าลำบากใจ “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก หยูเจิ้งหงยังไงก็เป็นข้าราชการ พี่สะใภ้ทำให้หลานเขาตาย เขาไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่”
โหมวยู่เปิดบุหรี่ออกมากล่องนึง ไม้ขีดไฟขูดเบาๆ และมีไฟออกมา
“นั่นเขาก็ต้องมีความสามารถด้วย” เขากระตุกยิ้ม ไม่มีสีหน้าที่เป็นกังวลเลย “แต่จ้าวหลันจือนั่น……”
โหมวยู่นึกถึงตอนที่ชางหลิงถูกรังแก เขาหรี่ตาลง
“เข้าใจแล้วครับ” หลีซินเห็นสายตาโหมวยู่ผิดปกติก็รีบพูดว่า “พี่ใหญ่วางใจได้”
โหมวยู่แสยะยิ้มเย็นชา
โรงพยาบาล
ชางฉิงตื่นขึ้นมาจากยาสลบก็ร้องไห้ไม่หยุด หยูเฉินคอยอยู่ข้างๆเธอ คอยปลอบใจเธอตลอด
“ฉิงฉิง เรื่องผ่านไปแล้ว ตอนนี้เธอควรดูแลรักษาสุขภาพดีๆนะ” หยูเฉินพูดเสียงเบา
“พี่เฉิน พี่ต้องเข้าข้างฉันนะ……ฉันเสียใจจริงๆ ลูกของพวกเรา……เขาเป็นหนึ่งชีวิตเลยนะ! พี่สาวเกลียดฉันก็ดี แต่ทำไมเธอถึงต้องทำร้ายลูกของพวกเราด้วย!” ชางฉิงจับมือหยูเฉินไว้แน่น
“เธอวางใจได้” หยูเฉินตบหลังมือเธอเบาๆ “เรื่องนี้คุณชายรองโหมวรู้แล้ว เขาส่งตัวชางหลิงให้ตำรวจ ทางตำรวจจะต้องให้ความยุติธรรมพวกเราแน่”
เขาพูดแบบนี้ แต่ในใจก็ยังกังวลมาก สถานีตำรวจที่แบบนั้น ชางหลิงหญิงสาวตัวเล็กๆจะทนได้ยังไง ไม่รู้ว่าคุณชายรองโหมวคิดอะไรอยู่ ทั้งที่จัดการเรื่องนี้แบบส่วนตัวได้ ทำไมต้องทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
“พี่เฉิน พวกเราจะยังมีลูกด้วยกันใช่ไหม? ถึงแม้ไม่มีเด็กคนนี้ พี่ก็ยังจะแต่งงานกับฉันใช่ไหม?” ชางฉิงไล่ถามเขา
หยูเฉินชะงัก จากนั้นก็ยิ้ม แต่กลับดึงมือออกจากชางฉิง “เธออย่าคิดมากเลย คอยว่ากันหลังจากเธอหายดีแล้วนะ”
ชางฉิงจดจำความลังเลของเขาเอาไว้ เธอกัดฟันกรอด แต่ก็ยังฝืนยิ้มด้วยสีหน้าซีดเซียว
“ได้ ฉิงฉิงจะเชื่อฟัง ไม่ว่าพี่เฉินจะตัดสินใจยังไงฉันจะสนับสนุนพี่นะ”
หยูเฉินมองดูท่าทางของเธอ ก็ยื่นมือไปลูบหัวของเธอเบาๆ
ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออกจ้าวหลันจือถือซุปไก่หนึ่งถ้วยเข้ามา “ฉิงฉิง”
หยูเฉินเห็นจ้าวหลันจือเข้ามา ก็รีบลุกขึ้น “เธอกินไปก่อนนะ ฉันออกไปดูพ่อกับแม่ก่อน พวกท่านคงกังวลแย่”
ชางฉิงพยักหน้า หยูเฉินกับจ้าวหลันจือทักทายกัน และเดินออกไป
จ้าวหลันจือตัวแนบประตู เห็นหยูเฉินออกไปไกลแล้ว ก็ถึงล็อกประตูเอาไว้อย่างระวัง เดินไปข้างเตียง
“เจ้าเด็กบ้า ทำไมไม่คุยกับแม่ก่อน แท้งลูกเรื่องใหญ่ขนาดนี้คิดจะทำก็ทำเลย ไม่มีลูกแล้ว จะแต่งเข้าตระกูลหยูยังไง”
ท่าทีน่าสงสารของชางฉิงเปลี่ยนไปเป็นความร้ายกาจ เธอแสยะยิ้มเย็นชา “ถึงแม้หนูจะไม่แท้ง แม่คิดว่าหนูจะมีความสุขในตระกูลหยูเหรอ?”
เธอจับท้องตัวเอง พูดช้าๆว่า “อีกอย่าง แม่อยากให้ฉันคลอดลูกออกมาจริงเหรอ? ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งทำร้ายร่างกาย รอคลอดออกมา ทุกอย่างก็ไม่ทันการแล้ว”
“แต่ว่า……เธอแท้งลูกตอนนี้ จะไปบอกกับตระกูลหยูยังไงกัน? ก่อนหน้านี้ลูกบอกว่า รอแต่งงานเสร็จและจดทะเบียนให้เสร็จค่อยคิดวิธีการไม่ใช่หรือไง?” จ้าวหลันจือนั่งลง เปิดถ้วยซุปไก่
“เมื่อกี้แม่ก็เห็นแล้ว ชางหลิงมาอาละวาดแบบนี้ งานแต่งของหนูจัดได้อีกเหรอ?” ชางฉิงเสยผมขึ้น “แม่คิดว่าหยูเฉินชอบหนูจริงเหรอ? ยังไงเขาก็รักกับชางหลิงมาห้าปี อยู่กับหนู ก็เพราะหนูตั้งท้อง เขาไม่อยากขัดคำสั่งพ่อแม่เท่านั้นเอง”
“ลูกคิดจะทำอะไรกันแน่? หรือว่า ทางหยูเฉิน……” จ้าวหลันจือไม่เข้าใจว่าชางฉิงจะทำอะไร
“ลูกของหนูไม่ใช่ของตระกูลหยูอยู่แล้ว ถ้าอยู่นานเข้า จะแท้งยากขึ้น ถึงตอนนั้น ถ้าคลอดออกมาเป็นเด็กฝรั่งจะทำยังไง หยูเฉินก็จะรู้ว่าหนูหลอกเขา แต่ตอนนี้ต่างกัน หนูไม่ได้อยากแต่งเข้าตระกูลหยูเท่าไหร่ เป็นแค่ลูกของหัวหน้าต๊อกต๋อย น่าเสียดายตรงไหน ก็เพื่อทำให้งานแต่งชางหลิงล่มก็เท่านั้น ของที่หนูไม่ได้ เธอก็อย่าคิดจะได้ไปเหมือนกัน” ชางฉิงพูดแล้ว ก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
จ้าวหลันจือยื่นซุปไก่ไปให้ชางฉิง “หรือว่า……ลูกมีเป้าหมายอื่นแล้ว?”