ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 248 คุณไม่ต้องการฉันเหรอ

“อะไร คุณจะแต่งงานเหรอ” ชางหลิงยังไม่รู้ตัว
โหมวยู่ขมวดคิ้ว
“อ่าไม่สิ เราแต่งงานกันวันที่ยี่สิบเดือนห้าเหรอ” ชางหลิงรีบเปลี่ยนคำพูด “แต่ ทางฝั่งพ่อคุณ…เขาไม่เห็นด้วย เราแต่งงานกันได้จริงเหรอ”
โหมวยู่คิดว่ามันเป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญ เขาปล่อยชางหลิง หันไปนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วตบต้นขาตัวเอง
ชางหลิงตามไปอย่างเป็นธรรมชาติมาก ลงไปนั่งบนตักของเขา
“ฉันจะถอนตัวออกจากเซิ่งซื่อ” โหมวยู่พูด
“อะไรนะ” ชางหลิงยิ่งแปลกใจ “คุณกำลังล้อเล่นใช่ไหม”
นั่นคือเซิ่งซื่อนะ ทั่วทั้งเมืองหนานมีกี่คนที่ใฝ่ฝันอยากเข้า โหมวยู่เป็นถึงประธาน แต่จะถอนตัวออกจากเซิ่งซื่อเนี่ยนะ
“ส่วนของตระกูลโหมว ฉันเอากลับมาแล้ว บวกกับส่วนที่อยู่ในมือฉัน เพียงพอที่จะทำให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชีวิตที่เหลือ ส่วน…”
ดวงตาโหมวยู่เกิดแสงวาบ “แล้วยังไง เขาเป็นพ่อของฉัน โหมวฉี่ก็เป็นลูกชายคนโตในนามตระกูลโหมว ตราบใดที่สามารถดูแลเขายามแก่ชรา…” เขาก็จะไม่ไปแก่งแย่งด้วย
“เซิ่งซื่อในตอนนี้ ไม่ใช่เซิ่งซื่อของตระกูลเซิ่งอีกต่อไปแล้ว และอีกอย่าง ถ้าฉันวางมันลง คุณพ่อก็จะไม่สามารถยกมันขึ้นมาต่อรองให้เป็นโทษต่อฉันได้”
“คุณทำแบบนี้ มันเท่ากับตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อคุณเลยนะ” ชางหลิงขมวดคิ้วแน่น “โหมวยู่ คุณคิดดีๆ นะ ยังไงเขาก็เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดคุณ คุณต้องการทำอย่างนี้จริงเหรอ”
ความจริงชางหลิงสามารถมองออกได้ว่าถึงโหมวเจิ้งถิงจะเกลียดแค่ไหน แต่ก็ยังคาดหวังในตัวลูกชายแท้ๆ เพียงคนเดียว เพียงแต่วิธีการสอนของเขาหยาบกระด้างเกินไป ส่วนโหมวยู่ก็ไม่ต่าง แม้ภายนอกจะเกลียดโหมวเจิ้งถิงอย่างที่สุด แต่หลายปีมานี้ ในที่สุดเขาก็ปล่อยวางได้บ้าง ไม่ได้เข้มงวดในความรู้สึกจนเกินไป
“ฉันอยากอยู่กับเธออย่างอิสระไม่มีพันธะ” โหมวยู่บอกเธอ
ในสายตาของโหมวเจิ้งถิง ชางหลิงเข้าหาเขาเพราะมีจุดประสงค์อื่น ในเมื่อเขากังวลว่าสุดท้ายแล้ววันหนึ่งชางหลิงจะไปพรากเซิ่งซื่อที่เขาหวงแหนมาเกินครึ่งชีวิต เช่นนั้นก็ตัดขาดจากเซิ่งซื่อไปเลย ตำแหน่งประธานของเขา ไม่ต้องเป็นมันก็ได้
ชางหลิงไม่ได้พูดอะไร
ต้องให้ผู้ชายคนหนึ่งแยกตัวออกจากครอบครัวของเขา ทิ้งธุรกิจของครอบครัวเขาแล้วมาอยู่กับเธอ เธอช่างมีเสน่ห์เหลือล้นขนาดไหนกันนะ แต่ทว่า ความรู้สึกนี้มันหนักมาก เธอรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
“โหมวยู่ มันคุ้มเหรอ” ชางหลิงไม่เข้าใจ “ความจริงช่วงเวลาแค่ไม่ถึงครึ่งปี เพื่อฉันแล้ว ทุ่มเทขนาดนี้มัน…”
“ในครึ่งปีนี้ มันมีความหมายมากกว่าทุกวันของฉันในช่วงยี่สิบแปดปีที่ผ่านมารวมกันเสียอีก” โหมวยู่ตอบกลับ
“เธอไม่ต้องรู้สึกกดดัน” เขาจับมือเธอขึ้นมาจูบที่หลังมือ “ที่เธอต้องทำ ก็แค่รับความรักจากฉันไปอย่างมีความสุขและมีสุขภาพดี ให้ฉันรู้ถึงการมีอยู่ของเธอ”
เขารู้ว่าในสายตาของเธอ เขาเป็นแค่คนแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็บุกเข้าไปในชีวิตของเธอ
เธอไม่มีวันเข้าใจว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ในโลกใบนี้ที่มีแค่ดำกับขาว จู่ๆ ก็ได้รับดอกไม้สีแดงเล็กๆ เขามอบความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้เธอ ห่วงใยดูแล คาดหวังรอคอย ชื่นชมยินดี รักมากเหลือล้น ทั้งหมดนี้มอบให้เธอเพียงผู้เดียว
ชางหลิงสายตาร้อนแรง เธอคล้องคอเขา อิงแอบในอ้อมแขนเขา “คุณต่างหากที่ควรมีสุขภาพดีและมีความสุข ในเมื่อจะดีต่อฉัน ก็ต้องดีต่อฉันไปตลอดชีวิต ถ้ามีวันไหนที่จู่ๆ การปฏิบัติแบบนี้หายไป ฉันก็จะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป”
“แล้วถ้าฉันตายล่ะ” โหมวยู่ยิ้ม
“งั้นฉันก็จะตายตามคุณไป” ชางหลิงไม่มีความลังเล
คิ้วของโหมวยู่เลิกขึ้น เขาก้มมองหญิงสาวในอ้อมแขน รอยยิ้มจางหายไป “เธอพูดอะไรน่ะ”
“ฉันจริงจังนะ” ชางหลิงเบิกตากว้าง บอกเค้าอย่างจริงจัง “ดังนั้นคุณต้องมีชีวิตที่ดี จนกว่าเราจะแก่จนฟันร่วงผมขาวโพลน ถ้าคุณกล้าทิ้งฉันไประหว่างทาง ฉันจะตามคุณไปในพริบตา”
ทันใดนั้นหัวใจของโหมวยู่ก็เจ็บแปลบขึ้นมาฉับพลัน เขาคิดภาพจากคำพูดของชางหลิงได้ลางๆ
ท่าทางที่เธอเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ทำให้เขารู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาจากฝ่าเท้า
เขากอดเธอไว้แน่น จูบปิดปากของเธอไม่ให้เธอพูดต่อ
เขาได้รู้เห็นมาหลายครั้งแล้ว และผ่านประสบการณ์ที่รู้สึกว่าสูญเสียเธอไปหลายครั้งมาก ความเจ็บปวดแบบนั้น เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก และไม่อยากให้ชางหลิงได้ประสบ
ชางหลิงตอบรับจูบของเขา เธอคลายมือที่คล้องคอเขา ปัดป่ายไปมาบนหน้าอกของเขา หลังจากนั้นก็เข้าไปในเสื้อและสัมผัสกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขา
“เธอทำอะไร” โหมวยู่หยุด เพราะการยั่วยวนของเธอ ลมหายใจของเขาเริ่มหนักหน่วงขึ้น
ชางหลิงยิ้มเจ้าเล่ห์ ขยับแนบชิดเขา ซุกไซ้ลำคอเขาเหมือนลูกแมว
เธอชอบกลิ่นเขามาก กลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกสุดแสนปลอดภัย การกอดเขา ทำให้รู้สึกเหมือนมีพลังอำนาจต่อสู้โลก แม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา ก็จะไม่เกรงกลัว
“สามี” น้ำเสียงของชางหลิงเปลี่ยนเป็นหวานเยิ้มอ้อยอิ่ง “นานมากแล้วนะ คุณไม่ต้องการฉันเหรอ”
หลังจากที่เธอถูกโม่โม่จับตัวไป ตลอดมาเธอรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ที่แล้วมาร่างกายยังไม่หายดี โหมวยู่จึงยับยั้งชั่งใจไม่ต้องการเธอ
แต่วันนี้ การยั่วยวนที่เธอจงใจ ทำให้ดวงตาของเขายิ่งร้อนแรง มือที่อยู่รอบเอวเธอเริ่มออกแรงกระชับ
“หยุดวุ่นวาย” แน่นอนว่าโหมวยู่ต้องการเธอ แต่ครั้งนี้เขามาโดยที่ไม่ได้นำอุปกรณ์ป้องกันมาด้วย
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ สัญชาตญาณอยากผลักเธอออกไป
“ทำไม” ชางหลิงเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็ไม่พอใจ “เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาสักพักแล้ว ก็เลยทำไม่เป็นเหรอ”
โหมวยู่หน้าดำทันที
สำหรับผู้ชาย ในเวลาแบบนี้ที่ผู้หญิงของตัวเองพูดใส่ว่าทำไม่เป็น มันเป็นการดูถูกอย่างโจ่งแจ้ง!
“ใครให้เธอกล้าพูดแบบนี้” โหมวยู่รัดร่างของเธอ แล้วอุ้มเธอขึ้นด้วยมือเดียว
จู่ๆ ตัวก็ขึ้นสูงทำให้ชางหลิงตกใจ เธอรีบกอดโหมวยู่แน่น วินาทีต่อมา เธอก็ถูกเขาพาตัวไปจากตำแหน่งเดิม ทั้งสองคนพุ่งตรงไปที่เตียง
เตียงที่นี่ไม่เหมือนของที่บ้าน ชางหลิงถูกกระแทกจนร้องด้วยความเจ็บ “แข็งมาก!”
“ผู้ชายของเธอก็แข็งมาก” โหมวยู่ประทับปิดปากของเธออย่างหนักหน่วง
ลูกธนูขึ้นสายแล้วไม่ปล่อยไม่ได้ ชั่วครู่เดียว ทั้งห้องก็เหลือเพียงเสียงลมหายใจหอบของชายหญิง…
การยั่วยวนไม่เชื่อฟังของชางหลิงแลกมาด้วยความทนทรมานทั้งเนื้อหนัง แต่สุดท้ายโหมวยู่ก็ยังมีสติสัมปชัญญะ ถอนออกจากตัวเธอในช่วงจวนเจียน
ชางหลิงเหนื่อยกับการโรมรันจนร่างแหลก โหมวยู่สะกดกลั้นอุ้มเธอไปทำความสะอาด แต่ทุกครั้งจะถูกเธอยั่วยวนทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนท้ายที่สุด ทั้งสองคนก็นอนบนเตียงและพากันหลับไป
หลับสนิทตลอดทั้งคืน
ชางหลิงนอนหลับสบายบนแขนของโหมวยู่ กระทั่งห้องสว่างในวันรุ่งขึ้น ก่อนพวกเขาจะถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์สายด่วน
“ฮัลโหล” เสียงของโหมวยู่ขณะสะลึมสะลือค่อนข้างกดต่ำ
“พี่ใหญ่” เสียงของต้วนเหิงดังมา “หาคนพบแล้วครับ”