ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 296 ไม่ต้องปลอบใจฉัน

ซูเสี่ยวเฉิงกลับมาที่เรือนหอที่หลีซินเตรียมไว้ หลีซินต้องไปที่แผ่นหลังที่ยุ่งเหยิงของชายหนุ่ม แล้วก็เหม่อลอย
“กลับมาแล้วเหรอ！หิวแย่แล้วล่ะสิ กินข้าวได้”
หลีซินยิ้มอย่างอบอุ่นมาก ถือการเข้าออกมาจากห้องครัว ภาพเหตุการณ์นี้มันจะปรากฏขึ้นในฝันของเธอเมื่อก่อนเท่านั้น
บนโต๊ะอาหาร ซูเสี่ยวเฉิงมองดูอาหารเมนูที่เธอชอบ แต่ว่ากลับไม่รู้สึกอยากอาหารเลย
หลีซินลูบหัวของเธอเบาๆ คลี่ยิ้มพร้อมกับเอ่ยถามว่า “เป็นอะไรเหรอ？”
“หลีซิน คุณคิดว่าโหมวยู่เป็นคนยังไงเหรอ? เขาจะทิ้งหลิงหลิงจริงๆ หรือเปล่า หลิงหลิงท้องใหญ่ขนาดนี้จะถูกให้ออกมาจากบ้าน มันน่าสงสารจริงๆ ”
หลีซินเลือกที่จะเชื่อโหมวยู่อย่างแน่วแน่ พี่ใหญ่ของเขาไม่ใช่คนประเภทที่ได้ของใหม่แล้วลืมของเก่า “ความรู้สึกที่พี่ใหญ่มีต่อชางหลิงมันเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน สำหรับจี้เหยากวงนั้น ก็แค่เป็นการตอบแทนบุญคุณเฉยๆ ไม่มีทางให้เรื่องของจี้เหยากวงมากระทบต่อความสัมพันธ์ทั้งสองคนอย่างแน่นอน”
ซูเสี่ยวเฉิงพูดด้วยความโกรธเคือง “แล้วตอนนี้โหมวยู่เป็นอะไรไป ตอนที่หลิงหลิงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่มากที่สุด แต่ว่าเขากลับไม่สนใจเธอ เขายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”
“พี่ใหญ่ต้องมีเรื่องที่ลำบากใจอย่างแน่นอน” เสียงของหลีซินเริ่มเบาลง ไม่ค่อยมีความมั่นใจเท่าไหร่นัก
2-3 วันนี้เรื่องที่พี่ใหญ่ทำมันก็ค่อนข้างที่จะผิดปกติ เขาเองก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน ทำได้เพียงแค่พยายามจบหัวข้อนี้ให้เร็วที่สุด “หมูตุ๋นนี้เป็นจานที่ผมตั้งใจเรียนทำเลยนะ คุณลองชิมดูสิอร่อยไหม”
ซูเสี่ยวเฉิงมองดูหมูตุ๋นที่หลีซินคีบมาให้ ก็ไม่ได้คุยเรื่องหัวข้อที่ไม่แฮปปี้ต่อ
······
ณ ห้องทำงานประธานบริษัท เซิ่งซื่อ กรุ๊ป โหมวยู่มองอ่านเอกสารในมือด้วยสีหน้าที่มืดมน ฉู่ฉือที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดว่า “คุณชายรอง คุณชางไปอยู่ที่คฤหาสน์ป้านซานครับ”
โหมวยู่กวาดสายตาไปมองเขาอย่างไม่พอใจ “ต้องให้นายมาเตือนด้วยเหรอ”
ผู้หญิงของเขาไปอยู่ที่ไหน เขาจะไม่รู้ได้ยังไงกัน?
“ถ้าอย่างนั้น จะไปรับคุณชางกลับมาไหมครับ”
ความดุดันในแววตาของโหมวยู่เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ฉู่ฉือพอแต่งงานแล้วก็ไม่ค่อยมีสมาธิหรือเปล่า เรื่องนี้ยังต้องมาถามเขาอีก
ก็ต้องไปรับออกมาสิ！
แม้ว่าผู้หญิงของเขาจะออกจากบ้านไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับโหมวฉี่
ต่อให้เขาตายไป โหมวฉี่ก็อย่าได้คิดจะแตะต้องชางหลิงแม้แต่ปลายนิ้ว
ฉู่ฉือรู้สึกเสียวสันหลัง “เดี๋ยวผมจะไปรับคุณชางออกมาเองครับ”
“เดี๋ยว เอาเอกสารนี้ไปด้วย ถ้าเกิดว่าเธอยอมกลับบ้านแล้วค่อยให้เธอ”
“แล้วถ้าเกิดว่าคุณชางไม่กลับ……”เสียงของฉู่ฉือเบาลงเรื่อยๆ
“ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องให้ มีคนช่วยเธออยู่ไม่ใช่เหรอ? ก็ให้เธอไปหาคนที่คอยช่วยเธอสิ”
พอนึกถึงชางหลิงที่ถูกบีบบังคับจนแทบจะไม่มีที่ไป โหมวยู่ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง
เธอก็เป็นซะแบบนี้ มีเรื่องให้ได้ทุกวัน แต่ว่ากลับไม่สามารถแก้ไขเรื่องพวกนั้นได้ แล้วชางหลิงที่เป็นแบบนี้จะทำให้เขาจากไปอย่างสบายใจได้ยังไงกัน
ครั้งนี้เขาต้องให้บทเรียนเธอหน่อยแล้ว
“ครับ！”
ฉู่ฉือรับเอกสารในมือของโหมวยู่ แล้วก็ก้าวยาวออกไป
คฤหาสน์ป้านซาน พอชางหลิงเห็นฉู่ฉือเดินเข้ามาดวงตาเธอก็เป็นประกายในทันที แต่ว่าหลังจากมองไปด้านหลังของฉู่ฉืองั้น ผ่านไปนานก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอโหมวยู่เลย
“เขาไม่มาเหรอ？”
ฉู่ฉือรู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นเธอผิดหวังและเศร้าใจ ก็เลยอธิบายอะไรบางอย่าง “คุณชาง ช่วงนี้บริษัทค่อนข้างยุ่ง คุณชายรองเขา······”
“คุณไม่ต้องปลอบใจฉันหรอก ฉันรู้แล้ว” ฉู่ฉือยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกชางหลิงตัดบทไป
การกระทำของโหมวยู่ก็ได้อธิบายทุกอย่างแล้ว เธอไม่อยากเห็นฉู่ฉือพยายามคิดแก้ตัวเพราะว่าสงสารเธอ
เพราะเห็นว่าสีหน้าของชางหลิงดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ เขาก็รีบเปลี่ยนหัวข้อ “คุณชาง อยู่ที่นี่คุณชินไหมครับ? ถ้าเกิดว่าต้องการอะไรเรียกผมได้ตลอดเวลาเลยนะ”
สีหน้าของชางหลิงเรียบเฉย มองไม่ออกเลยว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่ “ป๋ายจื๋อดูแลฉันดีมาก”
อารมณ์ที่ตึงเครียดของฉู่ฉือผ่อนคลายลงเล็กน้อย สถานการณ์ของชางหลิงก็ไม่ได้แย่เท่าที่เขาคิดไว้ “คุณ อยากย้ายที่อยู่ไหม……”
“ไม่” ชางหลิงปฏิเสธอย่างชัดเจน
“ผมมีคอนโดห้องคู่ว่างอยู่ห้องหนึ่ง สภาพแวดล้อมดีมาก ปลอดภัยอย่างแน่นอน” ฉู่ฉือไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ไม่ว่ายังไง เขาไม่อยากให้ชางหลิงอยู่ที่คฤหาสน์ป้านซานต่อแม้แต่อีกวันเดียวก็ตาม
“ ที่นี่ดีจะตาย ฉันยังไม่อยากออก”เพื่อที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าเธออยู่ที่นี่แล้วรู้สึกสบายมาก ชางหลิงก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างเกินจริง
ฉู่ฉือก้มหน้ามองเอกสารในมือแล้วรู้สึกลำบากใจ คุณชายรองบอกว่าให้รับคุณชางกลับไปแล้วค่อยเอาสิ่งนี้ให้เธอ แต่ว่าดูท่าทางของเธอตอนนี้ เหมือนน่าจะไม่กลับไปกับเขาแล้ว
ทำยังไงดี? จะเอาเอกสารนี้ให้เธอดีไหม? ”
“ยังมีธุระอื่นอีกหรือเปล่า？”
ชางหลิงเองก็สังเกตเห็นเอกสารในมือของฉู่ฉือ ไม่รู้ว่าโหมวยู่จะทำอะไรอีก
“ไม่มีอะไรครับ ถ้าเกิดว่าคุณมีเรื่องอะไรก็สั่งได้ตลอดเวลาเลยนะ”
ฉู่ฉือถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลี่ยง แล้วก็หันหลังเดินออกมา
ช่างเถอะ ยังไม่ต้องบอกชางหลิงเรื่องเอกสารนี้แล้วกัน เธอเกลียดการโดนข่มขู่มาแต่ไหนแต่ไร ถ้าพูดขึ้นมาทั้งสองคนก็มีแต่จะกระทบกระทั่งกันมากขึ้น
ด้านหน้าประตูคฤหาสน์ป้านซาน ฉู่ฉือมองดูกลุ่มคนที่เอะอะโวยวายด้วยความประหลาดใจ คฤหาสน์ป้านซานที่เงียบสงบมาโดยตลอดแต่ตอนนี้กลับวุ่นวายเหมือนตลาดสด
ฉู่ฉือก้าวไปด้านหน้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา แล้วก็ได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนว่า “ชางหลิง ยัยฆาตกร เมียน้อย โสเภณี แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ ออกมา มีเงินแล้วมันยอดนักเหรอ? ชนคนอื่นแล้วยังอยากจะหลบอีก”
“ตายแล้ว！ทุกคนมาดูสิ ยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้มันรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว ชางหลิง ฉันจะต้องเอาแกเข้าคุกให้ได้”
······
เสียงของหลิวเย่นฟางแหลมขึ้นมา เธอนั่งส่งเสียงดังอยู่นอกประตูคฤหาสน์ป้านซาน สามารถดึงดูดความสนใจจากกลุ่มคนได้ในทันที
“ชางหลิง คือคนที่มีแต่เรื่องในอินเทอร์เน็ตช่วง 2 3 วันที่ผ่านมาใช่ไหม? ”
“ชู่！ เบาหน่อยสิ ตอนนี้เธอไต่เต้าจนสำเร็จแล้ว พวกเราไปยั่วคุณชายรองโหมวไม่ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก！พวกเราก็แค่มาดูความตื่นเต้นกัน ไม่ว่าคุณชายรองโหมวจะเก่งกาจขนาดไหนก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก”
คนที่จะมาอยู่ที่คฤหาสน์ป้านซานได้ก็ต้องมีตำแหน่งอยู่แล้ว คนรอบๆ เยอะขนาดนี้ แม้ว่าอำนาจของตระกูลโหมวจะยิ่งใหญ่แค่ไหน พวกเขาก็ยังกล้ามาดูเรื่องตลกอย่างไร้ยางอาย
หลิวเย่นฟางเห็นว่าคนรอบข้างเยอะ ก็ยิ่งแรงขึ้น คำพูดที่ด่าประจานชางหลิงมีมาทุกรูปแบบ
“หุบปาก！”
ฉู่ฉือเห็นเหตุการณ์วุ่นวายและบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูคฤหาสน์ป้านซาน แววตาของเขามืดมน พร้อมกับดุด้วยเสียงทุ้มต่ำ “พวกแกตายกันหมดแล้วหรือไง? ปิดปากเธอซะและเอาตัวเข้าไป”
ฉู่ฉือเหลือบมองดูคนที่มามุงด้วยสายตาที่เย็นชา กลุ่มคนพวกนั้นต่างหลบตา แล้วแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว
“คุณชายฉี่ กำลังคนที่คฤหาสน์ป้านซานเพียงพอหรือเปล่าครับ? ”ฉู่ฉือสีหน้ามืดมน พอเข้ามาข้างในก็เอ่ยปากพูดโดยไม่เกรงใจ แสดงความไม่พอใจต่อโหมวฉี่
“พวกเราประมาทเกินไปเอง” สีหน้าของโหมวฉี่เองก็ดูแย่เหมือนกัน
“ผมลืมเอาของที่คุณชายรองฝากมาให้คุณชางให้เธอ ก็เลยจะกลับมาอีกรอบ” ตอนที่ฉู่ฉือพูดถึงโหมวยู่งั้นก็จงใจเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น
มองดูแผ่นหลังของฉู่ฉือจากไป สีหน้าของโหมวฉี่ก็มืดมนในทันที “มันเรื่องอะไรกันแน่？”
เซียวฉู่ก้มหน้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง “คุณชายฉี่ เพราะว่าผมจัดการเรื่องได้ไม่ดี ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดีครับ？”