ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 72 มีชีวิตถึงจะแก้แค้นได้

ภายในโรงพยาบาล
บนเตียงผู้ป่วยแขวนถุงเลือดไว้สองถุง สีเลือดแดงสดเข้าสู่เส้นเลือด ข้อมือขาวเนียนของผู้หญิงมีผ้าพันเอาไว้ ชางฉิงนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ จ้องมองเพดาน
บาดแผลบนใบหน้าเธอ รอยช้ำและรอยขีดข่วน ทั้งตัวแทบจะดูไม่ได้ เต็มไปด้วยร่องรอยก็การถูกทำร้าย โดยเฉพาะด้านล่างนั่นก็ฉีกขาดเสียหายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังทำร้ายไปถึงมดลูกของเธออีก บวกกับครั้งก่อนที่เธอพึ่งแท้งลูกได้ไม่นาน หมอก็บอกว่า ต่อไปเธออาจจะตั้งครรภ์ได้ยากหรืออาจจะไม่ได้อีกต่อไป
ชางฉิงลืมฉากเมื่อคืนไม่ได้เลย เธอกลับไปโรงเรมรอโหมวยู่อย่างมีความสุข แต่เธอไม่คิดว่า ตัวเองกลับถูกคนวางยาสลบ นำตัวขึ้นรถไป……
ชายแปลกหน้าสามคนพาเธอไปโรงแรมหนึ่ง ใช้ฝีมือที่น่ารังเกียจทุกอย่างบนตัวเธอ
เมื่อก่อนแม้เธอจะเคยมีแฟนมาเยอะแล้ว แต่เรื่องบนเตียง พวกเขาก็เคารพเธอ แต่เมื่อคืน ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิทั้งหมดของเธอ ก็เหมือนร่างกายนี้ ที่แหลกสลายไปตามๆกัน
เธอไม่คิดเลยว่า เรื่องที่ควรจะเกิดขึ้นกับชางหลิงทำไมถึงเกิดขึ้นกับตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังถามพวกนั้นว่าเป็นคนที่โหมวยู่สั่งมาหรือเปล่า พวกเขาจับผิดคนหรือเปล่า แต่ว่า ไม่มีใครตอบเธอเลย ที่เธอได้รับก็มีเพียง ความทรมานและการล่วงละเมิดที่ไม่รู้จบ
ในตอนที่มีข่าวเรื่องเมื่อก่อนของเธอออกมา เธอก็รู้ทั้งหมดแล้ว ตอนนั้นสิ่งเดียวที่คิดได้คืออยากตาย แต่เธอถูกชางหวยซูช่วยเอาไว้ จึงทำไม่สำเร็จ และตอนนี้ เธอนอนอยู่ที่นี่ ในใจเหลือแต่ความเกลียดชัง
เป็นชางหลิง
นอกจากชางหลิงแล้ว เธอก็คิดไม่ออกว่าเป็นใครแล้ว มีแต่ชางหลิงที่เกลียดเธอและอยากทำลายเธอ หลีซินเป็นพี่น้องของโหมวยู่ เขาสั่งให้คนอื่นๆมาวางยาเธอ ยิ่งไปกว่านั้น วันนั้นเรื่องของเธอกับสตีเฟ่น ชางหลิงก็เห็น
ในสมองชางฉิงมีใบหน้าได้ใจของชางหลิงลอยขึ้นมา แววตาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ฉิงฉิง” จ้าวหลันจือเฝ้าอยู่ข้างเตียงชางฉิง และร้องไห้ไม่หยุด “ลูกอย่าคิดมากเลยนะ ไม่ว่ายังไง มีชีวิตอยู่สำคัญที่สุดแล้ว”
“ลูกต้องดีขึ้นมานะ ขอแค่มีชีวิตอยู่ ถึงแก้แค้นได้”
ชางฉิงลืมตา ไม่พูดอะไร
จ้าวหลันจือพูดถูก คนไร้ความสามารถถึงเลือกที่จะฆ่าตัวตาย แม้ตายไปแล้ว ก็ต้องลากชางหลิงนังตัวดีนั่นลงไปนรกด้วยกัน
“ชางฉิง! ชางฉิงออกมาเลยนะ!” เสียงของหลิวมั่นลี่แม่ของหยูเฉินดังขึ้นจากด้านนอก จ้าวหลันจือตื่นเต้น รีบออกไปรับหน้าแทน
“คุณนายหยู ทำไมเหรอคะ?” จ้าวหลันจือถาม ดูท่าเธอแล้ว เหมือนจะไม่ได้มาเยี่ยมผู้ป่วยนะ
หยูเฉินก็ตามหลังหลิวมั่นลี่มา สีหน้าดูไม่ดีเท่าไหร่ ก่อนหน้านั้นเขาถูกโหมวยู่ทำร้าย อยู่โรงพยาบาลตลอด นี่ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลย ทั้งข่าวตอนนี้และก่อนหน้าของชางฉิงก็ถูกประกาศออกมาแล้ว
“ชางฉิง เสียแรงที่ฉันยังอยากได้เธอเป็นสะใภ้ตระกูลหยู พอรู้ว่าเธอมีลูก ก็รีบให้หยูเฉินเลิกกับชางหลิงแล้วแต่งงานกับเธอแทน ดูเธอสิ กลับเป็นดอกไม้ริมทางที่ใครก็เคยเด็ดไปดมแล้ว!” หลิวมั่นลี่เอารูปแต่ละแผ่นที่ปรินต์ออกมาโยนลงไปบนเตียงชางฉิง “ลูกในท้องของเธอไม่ใช่ของตระกูลหยู ฉันดูเวลาเปิดห้องกับแฟนคนก่อน และเวลาที่เธออยู่กับหยูเฉิน นัวเนียกับผู้ชายมากี่คนแล้วล่ะ? ยังกล้าบอกว่าในท้องเธอเป็นหลานของตระกูลหยูอีก?”
รูปกระจัดกระจายเต็มพื้น ชางฉิงสีหน้าไร้อารมณ์ เหมือนศพที่นอนแช่อยู่บนเตียง
“คุณนายหยู จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ฉิงฉิงถูกใส่ร้าย เรื่องนี้ เป็นฝีมือชางหลิงนังตัวดีนั่น ฉิงฉิงบริสุทธิ์รักนวลสงวนตัว จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง” จ้าวหลันจือยังคงแก้ตัว
“งั้นเหรอ?” หยูเฉินมือยังพันผ้าเอาไว้ เขาเดินไปหาชางฉิง มองหน้าเธอ “ชางฉิง เธอพูดมาสิ เด็กในท้องเป็นของฉันไหม? เธออยากแต่งงานกับฉัน เป็นเพราะชอบฉันจริงเหรอ หรือแค่เพราะอยากแย่งแฟนของชางหลิง?”
“ไม่ใช่ลูกของนายแล้วยังไง? ตอนนี้พูดเรื่องนี้แล้วจะมีความหมายอะไรอีก?” ชางฉิงพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงแหบ “สุดท้ายนายก็ไม่ได้แต่งงานกับฉัน เด็กคนนั้นยังไงก็ตายแล้ว ตอนนี้ชางหลิงก็มีชีวิตที่ดี อยู่กับผู้ชายมีเงิน นายล่ะ นายก็เหมือนกับฉัน ก็แค่หนอนที่น่าสงสารตัวหนึ่งก็เท่านั้น”
หยูเฉินถูกคำพูดของชางฉิงกระตุ้น คืนนั้นโหมวยู่ซ้อมเขา เขายังจำได้ดี แต่ว่า ชางหลิงคบกับโหมวยู่ เขามีสิทธิอะไรไปแย่งกับโหมวยู่ล่ะ?
“ที่เธอเป็นแบบนี้ก็สมควรแล้ว!” หลิวมั่นลี่พุ่งเข้าไปดึงตัวหยูเฉินออกมา “ทั้งครอบครัวของพวกเธอไม่มีอะไรดีเลย ทำร้ายลูกชายฉันขนาดนี้ แล้วยังทำให้พวกเราตระกูลหยูอับอายขายขี้หน้าอีก พวกเธอคอยดูเถอะ ฉันจะไล่พวกเธอตระกูลชางออกจากเมืองหนานให้ได้เลย!”
“เอาสิ ไล่เลย!” ชางฉิงทุ่มสุดตัว “พวกเธอก็เก่งแค่กับฉัน ที่กลายเป็นแบบนี้ ชางหลิงไม่ผิดเลยหรือไง? พวกเธอกล้าก็ไปหาเรื่องเธอเองสิ?”
“เธอยังมีหน้ามาว่าพวกเราอีก!” หลิวมั่นลี่โกรธเพราะความหน้าด้านของชางฉิง
“ออกไป! ออกไปเลยนะ!” ชางฉิงดวงตาแดงก่ำ ยื่นมือไปคว้าของโต๊ะข้างเตียงโยนออกไป “พวกคนไร้ประโยชน์ ถ้าพวกเธอทำให้ชางหลิงตายก่อน ฉันก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้ เป็นความผิดของทุกคน!”
ชางฉิงอาละวาดใหญ่ หลิวมั่นลี่กับหยูเฉินตกใจ
“ฉันจะทำให้ชางหลิงต้องตายทั้งเป็น ฉันจะให้ทุกคนที่เยาะเย้ยฉัน ตายไปพร้อมกับชางหลิง!”
ชางฉิงตะโกนสุดเสียง ทั้งห้องก้องกังวานไปด้วยเสียงกรีดร้องของเธอ
“แม่ พวกเราไปกันเถอะ” หยูเฉินรู้สึกชางฉิงเหมือนกับปีศาจ เขาพยุงหลิวมั่นลี่ออกจากห้องนั้น
“คงบ้าไปแล้วจริงๆ หยูเฉิน ยังดีที่ยังไม่แต่งงานกัน” หลิวมั่นลี่ตกใจไม่หาย
หยูเฉินเงียบ ชางฉิงเป็นแบบนี้ คงจะเกลียดชางหลิงมาก รอเธอหายดี ต้องไปหาเรื่องชางหลิงแน่
พอนึกถึงชางหลิง ในใจของหยูเฉินก็รู้สึกสับสนมาก
พูดแล้ว ก็เป็นเรื่องน่าขำ เด็กในท้องของชางฉิงไม่ใช่ของเขา เขากลับทำร้ายชางหลิงเพราะเหตุผลนี้ สุดท้ายก็เข้าใจเธอผิดไป และยกเธอให้กับคนอื่นไป
“ทั้งตระกูลชางหลอกพวกเรามาตั้งนาน ฉันไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่” หลิวมั่นลี่หันกลับไปมองทางห้องผู้ป่วย พูดกัดฟันกรอด
——
คลับNova
ชางหลิงเดินไปมาอย่างร้อนรน มองโทรศัพท์อยู่ตลอด ในที่สุด ก็เห็นหลีซินมา
“เป็นยังไงบ้าง?” ชางหลิงรีบเข้าไปถาม
“ช่วยได้แล้วครับ” หลีซินตอบเธอ “ตอนนี้ยังไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต”
ชางหลิงโล่งอก
เธอนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง หัวชาไปหมด ยังดีที่ไม่ตาย ไม่งั้น เธอคงต้องแบกรับชีวิตคนหนึ่งคนแน่
โหมวยู่ยืนอยู่ตรงนั้นตลอด มองโทรศัพท์ตัวเอง ไม่ได้ห่วงเรื่องอะไร แต่ว่า ตอนที่ได้ยินว่าชางฉิงยังมีชีวิตอยู่นั้น ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้น พูดว่า
“เดี๋ยวฉันส่งเธอกลับหนานวาน ช่วงนี้ ฉันจะให้หลีซินสั่งคนไปตรงนั้น เธออย่าพึ่งออกมานะ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก!” ชางหลิงตอบกลับ “ถ้าไม่ใช่นาย เรื่องจะเป็นแบบนี้เหรอ”
“พี่สะใภ้” หลีซินอดไม่ได้พูดแทนโหมวยู่ “พี่ใหญ่ทำเพื่อพี่นะ”
“ทำเพื่อฉัน? ฉันต้องรู้สึกดีสิถึงเรียกว่าดี!” ชางหลิงลุกขึ้น เมื่อกี้ยังกดดันเพราะเรื่องชางฉิง ตอนนี้ อารมณ์มากมายละลายเป็นความโกรธแทน “โหมวยู่ ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ? ก่อนที่จะทำอะไรคุยกับฉันก่อนสิ เอาชางฉิงเข้าไปในเซิ่งซื่อ ให้เธอเป็นดีไซเนอร์มือทอง ยิ่งไปกว่านั้นยังทำแบบนั้นกับเธออีก นายไม่เคยบอกอะไรกับฉันเลย! และตอนนี้ นายพูดแค่ว่าอย่าให้ฉันออกจากบ้าน ก็คิดว่าจะแก้ไขปัญหาได้แล้วหรือไงกัน?”
“ฉันแค่อยากรับรองความปลอดภัยของเธอ” โหมวยู่พูดอย่างตั้งใจ
“แต่ฉันเป็นคน! จะเกิดอะไรขึ้นหรือกำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันมีสิทธิในการรับรู้! ทำไมถึงมีคนที่น่ากลัวแบบนายได้นะ ความฉลาดและกลอุบายของนายใช้กับฉันทั้งหมด ตัดสินใจชีวิตของฉันเอง นายคิดว่าฉันเป็นตัวอะไร? เป็นสัตว์ที่นายเลี้ยงไว้หรือไง?”