ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 78 ลงโทษตามกฎตระกูล

โหมวยู่กำหมัดแน่น
โหมวเจิ้งถิงเดินลงมาช้าๆ เดินมานั่งตรงกลางห้องรับแขก
ควันจากซิการ์ลอยขึ้นไป โหมวเจิ้งถิงสีหน้าหยิ่งผยอง จ้องมองโหมวยู่ที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ปล่อยเธอไป” โหมวยู่ไม่อ้อมค้อม
“รอฉันแน่ใจก่อนว่านายจะปล่อยตระกูลโม่ไป ฉันถึงจะยอมปล่อยตัวผู้หญิงคนนั้น” โหมวเจิ้งถิงพูดอย่างไม่พอใจ
“ผมต้องเจอเธอก่อน” โหมวยู่รู้จักโหมวเจิ้งถิงดี คนที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ ถ้าเขาไม่ปล่อยชางหลิงก่อน ถึงแม้เขาจะปล่อยตระกูลโม่ไปแล้วจริงๆ ก็ไม่อาจรับรองอะไรได้ทั้งนั้น
“ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียว นายก็พูดกับพ่อตัวเองแบบนี้เลยงั้นเหรอ?” โหมวเจิ้งถิงเงยหน้าขึ้น “ฉันเลี้ยงลูกชายสองคนมาดีจริงๆ โหมวฉี่เป็นแบบนั้น นายก็เป็นแบบนี้อีก”
โหมวยู่ไม่ได้ตอบ แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความแค้น
“โม่โม่ไม่ดียังไง? มีทั้งตระกูลใหญ่สนับสนุนและการเลี้ยงดูที่ดี เทียบกับผู้หญิงสกุลชางไม่ได้ตรงไหน?” โหมวเจิ้งถิงถามเขาด้วยแววตาเย็นชา
“เธอเทียบได้ที่ไหนกัน?” โหมวยู่ถามกลับ “โม่โม่เป็นคนยังไง คุณก็รู้ดี? เธอใจคอโหดเหี้ยม ความผิดที่เธอก่อขึ้นเพียงพอสำหรับอยู่ในคุกตลอดชีวิตแล้ว คุณกลับให้ผมแต่งงานกับคนแบบนี้เหรอ?”
“ผู้ที่จะกระทำเรื่องใหญ่ ก็ต้องใช้ฝีมือเล็กๆน้อย ฉันไม่สนว่าด้านมืดโม่โม่จะเป็นยังไง เธอเป็นหญิงผู้ดีอันดับหนึ่งในเมืองหนาน ลูกชายของฉันโหมวเจิ้งถิง จะต้องแต่งงานกับคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด ชางหลิงคือใครกัน? ตระกูลชางกับแค่ธุรกิจตัวเองยังรักษาไว้แทบไม่ได้ ลูกสาวคนที่สองก็มีข่าวอื้อฉาวทั่วทั้งเมือง ลูกสาวของคนบ้านนี้ ไม่สมควรเป็นลูกสะใภ้ฉันหรอกนะ?”
“คุณคิดว่าใครอยากเป็นลูกชายของคุณกัน? ถ้าผมเลือกได้ ผมไม่มีทางเลือกพ่ออย่างคุณหรอกนะ” โหมวยู่พยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้จนถึงที่สุด
“บังอาจ!” โหมวเจิ้งถิงตบโต๊ะอย่างแรง “อย่าคิดว่าตัวเองมีธุรกิจด้านนอกหน่อยก็ไม่เห็นฉันในสายตาแล้วนะ”
“นายคิดว่าตัวเองทำอะไรด้านนอกไว้บ้างฉันจะไม่รู้หรือไง? ฉันแค่ไม่อยากพูดเท่านั้น ตระกูลโม่ช่วงหลายปีนี้จะหลงระเริงไปบ้างก็จริง นายเตือนหน่อยก็ได้แล้ว แต่โม่หยวนผิงเมื่อก่อนเคยเป็นถึงผู้ช่วยฉัน! ธุรกิจในตอนนี้ของตระกูลโหมว มีเขาเป็นผู้ช่วยฉันถึงมีทุกวันนี้ได้ นายมีสิทธิอะไรมาขับไล่คนของฉัน?”
“เขาร่วมมือกับคุณจริง แย่งธุรกิจมาจากตระกูลเซิ่งด้วยกัน มีเจ้านายยังไง ก็มีสุนัขรับใช้อย่างนั้น” โหมวยู่ประชด
โหมวเจิ้งถิงหรี่ตาลง เขาแสยะยิ้มเย็นชาและลุกขึ้นยืน
“ฉันรู้ว่านายมันดื้อ ลูกชายของฉันโหมวเจิ้งถิง จะต้องเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก แต่ว่าความดื้อรั้นของนาย ไม่ควรมีให้แค่กับฉัน! ฉันเป็นคนให้ชีวิตแก่นาย อำนาจและความร่ำรวยที่นายมีอยู่ในตอนนี้ ฉันก็เป็นคนให้! นายไม่เพียงแต่ไม่ตอบแทน ยังคิดจะต่อต้านฉันอีก เพราะอะไร? ผู้หญิงคนนั้นเป่าหูนายมางั้นเหรอ?”
“ไม่เกี่ยวกับเธอ” โหมวยู่พูดเสียงเข้ม
“นายเป็นห่วงเธอขนาดนั้น ดูท่าแล้ว คงหลงเสน่ห์เธอไม่เบาสินะ” โหมวเจิ้งถิงเดินไปข้างๆโหมวยู่ สองพ่อลูกส่วนสูงเกือบจะเท่ากัน แต่พลังของพวกเขากลับมีแต่เพิ่มขึ้นไม่ลดลงเลย
“โจวฝู สั่งคนตัดลิ้นของผู้หญิงคนนั้น ฉันจะดูสิ ต่อไปจะใช้ปากนั้นเป่าหูลูกชายฉันยังไง”
โหมวยู่ใจสั่นไหว
“ลองดูสิ!” โหมวยู่หันหน้าไป มองค้อนโจวฝูอย่างแรง
โจวฝูกล้าๆกลัวๆ ก้มหน้าลง แต่กลับหันหลังไปโทรศัพท์
ในบ้านหลังนี้ แม้โหมวยู่จะโหดแค่ไหน เขาฟังแค่คำสั่งของโหมวเจิ้งถิงเท่านั้น
“ฉันหยุดทุกอย่างแล้ว!” สุดท้ายโหมวยู่ก็ก้มหัวให้กับโหมวเจิ้งถิงอีกครั้ง “ธุรกิจของตระกูลโม่ ผมจะไม่เข้าไปยุ่งอีก”
โจวฝูหยุดเดิน
โหมวเจิ้งถิงหัวเราะสะใจ เขาหันข้างมองโหมวยู่ จากนั้นก็นั่งกลับไปที่เดิม
“เรื่องของโม่โม่ก็จะหยุดเพียงเท่านี้ ขอแค่เธอไม่ทำร้ายคนอื่นๆอีก” โหมวยู่กำหมัดจนกระดูกมือแทบร้าว “ปล่อยคนได้หรือยัง?”
เขาไม่อยากให้ชางหลิงอยู่ในมือเขาอีกต่อไปแล้ว
“คุกเข่าลง” โหมวเจิ้งถิงจ้องเขาและพูดออกไป
โหมวยู่ไม่ขยับเขยื้อนและมองเขากลับ
“โจวฝู นำบทลงโทษกฎของตระกูลมา”
โจวฝูน้อมรับคำสั่ง ไม่นาน ก็ยกกล่องออกมาอย่างเคารพ
ด้านในมีแส้อ่อนหนึ่งเส้น โจวฝูถือไว้ในมือ ยืนอยู่หลังโหมวเจิ้งถิง
“นายทำผิด ก็ต้องรับบทลงโทษ ขัดขืนผู้อาวุโส ก็ต้องรับบทลงโทษตามกฎในตระกูล โหมวยู่ นายเป็นทายาทของตระกูลโหมว เรื่องนี้คงไม่ลืมหรอกนะ” โหมวเจิ้งถิงพูดอยู่นั้น ก็มีควันพ่นออกมาจากปากของเขา
โหมวยู่จ้องมองแส้อ่อนเส้นนั้น บนตัวเขากับโหมวฉี่มีร่องรอยจากแส้เส้นนี้อยู่บนตัวนับไม่ถ้วน โหมวเจิ้งถิงไม่เคยใช้คุณธรรมสยบคน วิธีการสอนของเขาคือ บทลงโทษกฎของตระกูล
“ถ้านายไม่รับบทลงโทษ งั้นก็ให้ผู้หญิงของนายรับแทนแล้วกัน!”
โหมวยู่กัดฟันกรอด เขายอมคุกเข่าลงต่อหน้าโหมวเจิ้งถิง
“ตี ตีให้แรงๆ ตีจนเขากลัว ตีจนเขาร้องขอชีวิต!” โหมวเจิ้งถิงพูดขึ้น
“คุณชายรอง ขอประทานโทษด้วยครับ” โจวฝูโน้มตัวเคารพโหมวยู่ ปากบอกว่าขอประทานโทษ แต่กลับหวดแส้ลงบนตัวเขาโดยไม่ผ่อนแรงเลย
โหมวยู่ทนกับความเจ็บปวด ไม่ร้องออกมาสักแอะ
โหมวเจิ้งถิงนั่งนิ่งๆ ฟังเสียงแส้ที่โจวฝูตวัดลงหลังโหมวยู่ รับรู้ถึงแววตาพิฆาตของโหมวยู่ และแสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“โหมวยู่ วันนี้ฉันทำโทษนาย ก็เพื่อให้นายจำเอาไว้ ฉันยังไม่ตาย ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ตระกูลโหมวมีเพียงฉันเท่านั้นที่ตัดสินใจได้ นายเป็นลูกชายของฉัน ฉันให้อะไรนาย นายก็แค่รับมันไว้ ผู้หญิงที่ฉันให้นายแต่งงานด้วย แม้จะเป็นคนตาย นายก็ต้องยกโลงศพเข้ามาให้ได้!”
โหมวยู่เหงื่อแตกท่วมตัว แส้นั้นบดขยี้เสื้อผ้าเขาจนฉีกขาด หวดจนเห็นเลือดเนื้อ แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่เขายังคงยืดตัวตรง ไม่ร้องขอชีวิต และยังไม่ส่งเสียงออกมาเลยด้วยซ้ำ
หน้าประตู เซียวฉู่ผลักประตูเข้าไปพร้อมโหมวฉี่ พอเห็นภาพในห้องรับแขกนั้น โหมวฉี่ก็ตกใจจนสีหน้าซีดเซียว
เขาบีบขาตัวเองไว้แน่น สั่นกระตุกเล็กน้อย
“พ่อ” โหมวฉี่เรียก เข้ามาพร้อมกับรถเข็นที่เคลื่อนที่เข้าไปเรื่อยๆ
“น้องรองก็เป็นแบบนี้ ทำอะไรก็คิดไม่รอบคอบ แต่ว่ายังไงก็ยังพอคุยกันได้ ลงโทษด้วยกฎตระกูล รุนแรงไปหรือเปล่าครับ?”
โหมวเจิ้งถิงกวาดตามองโหมวฉี่ แต่ก็ไม่ได้หยุดลงโทษ
โหมวฉี่มองดูแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเลือดของโหมวยู่ กลิ่นคาวเลือดนั้นทำเอาเขาขมวดคิ้วเป็นปม
“พ่อครับ พ่อจะไม่เหลือคนร่างกายแข็งแรงในตระกูลโหมวไว้บ้างเลยเหรอ?” โหมวฉี่ยังไม่ลืมว่าเขาพิการได้ยังไง แส้หวดลงมานับครั้งไม่ถ้วน เลือดเนื้อปนกัน เส้นเอ็นฉีกขาด ขนาดหมอยังช่วยอะไรไม่ได้
“ผมเป็นพี่ชาย น้องชายทำผิด ผมก็มีส่วนด้วย ถ้าพ่อจะลงโทษ ก็ลงโทษผมเถอะ ยังไงผมก็พิการแล้ว เพิ่มรอยแผลบนตัวอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป” โหมวฉี่พูดแล้ว ก็เคลื่อนรถเข็นตัวเองไปข้างๆโหมวยู่
“ไม่ต้องมายุ่ง” โหมวยู่หันหน้าไปมองค้อนโหมวฉี่ด้วยใบหน้าอันซีดเซียว และพยายามอดทนกับความเจ็บปวดสุดฤทธิ์
โจวฝูยังคงฟาดต่อไปเรื่อยๆ โหมวเจิ้งถิงยกมือขึ้น ห้ามเขาไว้
“วันนี้ก็พอแค่นี้” โหมวเจิ้งถิงเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าทั้งสอง
“พวกนายสองพี่น้องรักกัน ฉันก็ปลื้มใจนะ” โหมวเจิ้งถิงยืนมองพวกเขา และแสยะยิ้มเย็นชา
“โหมวยู่ ฉันเป็นพ่อ ฉันก็ไม่อยากให้พวกนายทะเลาะกัน ผู้หญิงก็แค่เครื่องมือเท่านั้น ถ้านายอยากได้ เก็บไว้เป็นคู่นอนก็ไม่เป็นไร แต่ว่า เรื่องงานแต่ง คำสั่งพ่อแม่ เกี่ยวข้องไปถึงหน้าของตระกูล นายต้องเข้าใจความทุกข์ของพ่อนะ”
พูดจบ โหมวเจิ้งถิงก็เดินออกไปทันที
“โจวฝู ปล่อยคน”