ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 93 ฉันจะเอาอะไรไปคืน

ห้องพักคนไข้นั้นเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย
โหมวยู่นั่งอยู่ข้างๆ เตียงของชางหลิง มองเธออยู่ตลอด ไม่พูดอะไร
ที่จริงตอนที่อยู่ห้องฉุกเฉินนั้นชางหลิงก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ก็แค่ เธอได้ยินที่พวกคุณหมอพูดคุยกันเรื่อง ผู้ชายที่ได้ส่งมาพร้อมกับเธอคนนั้น ก็ได้ตายไปตั้งแต่ก่อนที่รถโรงพยาบาลไปถึงแล้ว
ชางหลิงได้รู้คำตอบตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่าในใจก็ได้กอดความเพ้อฝันเล็กๆ ว่าก่อนที่ตนจะสลบไปภาพเหตุการณ์พวกนั้นเป็นแค่ภาพหลอน หวังว่าที่จริงแล้วหยูเฉินก็ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต
โหมวยู่จับได้ว่าหนังตาของเธอขยับเล็กน้อย เขาก็รู้ว่าเธอตื่นแล้ว ก็แค่ไม่อยากมาเผชิญ ก็ได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ อยากจะไปจับมือของเธอ
แต่แล้ว ตอนที่มือของเขาไปแตะโดนเธอนั้น ชางหลิงก็ได้เอามือหลบ เธอได้ค่อยๆ ลืมตา น้ำตาไม่มีที่กำบัง ก็ได้ไหลลงมาจากกรอบตา
“ขอโทษ” โหมวยู่ก็ได้พูดเบาๆ
ถ้าเกิดเขารู้ถือการกระทำต่อมาของชางฉิงเร็วกว่านี้ ก็ไม่มีทางให้ชางหลิงต้องเจอกับอันตรายแบบนี้อีก
ชางหลิงมองไปยังเพดานห้องตาไม่กะพริบ สายตาที่เคยเป็นประกายคู่นั้นก็ได้มีเมฆหมอกเข้ามาแทน
เธอก็ได้ประคองตัวเองขึ้น นั่งอยู่บนเตียง
นิ้วโป้งของเธอนั้นก็ได้สวมแหวนวงนั้นของหยูเฉินอยู่ เธอก็ได้ค่อยๆ ถูมัน ไม่พูดอะไร
โหมวยู่จ้องแหวนที่อยู่บนนิ้วของเธอ คิ้วก็ได้ขมวดแน่น
เขาก็คิดไม่ถึงว่าหยูเฉินจะออกมาเอาตัวบังอควารีเจียที่จะสาดชางหลิงขวดนั้นในเวลาแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เขา ไม่แน่ตอนนี้ชางหลิงก็ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกแล้ว
เขาคิดว่า บนโลกนี้มีแค่เขาที่ยอมที่จะสละชีวิตเพื่อปกป้องความปลอดภัยของชางหลิง แต่สุดท้าย กลับเป็นเขาที่มองความรู้สึกห้าปีของทั้งสองต่ำไป
“ฉันจะไปดูเขา” ชางหลิงพูดจบก็จะลงจากเตียง
โหมวยู่ก็ได้รีบห้ามเธอได้ หยูเฉินตอนนี้ได้ส่งไปที่ห้องดับจิตแล้ว ถ้าให้ชางหลิงเจอเขาอีก เกรงว่าจะได้รับความกระทบกระเทือนทางอารมณ์อีกครั้ง
“หลิงหลิง” โหมวยู่ก็ได้จับไหล่ทั้งสองข้าง
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าหลิงหลิง!” ชางหลิงก็ได้สะบัดมือของโหมวยู่ออกราวกับคนบ้า
ก่อนที่หยูเฉินจะตายก็ชอบเรียกเธอว่าหลิงหลิง สองคำนี้ ก็เหมือนกับมีดที่แหลมคม ก็ได้บาดไปที่ใจของเธออย่างไม่มีผิดพลาด
ขาของชางหลิงก็ได้แตะกับพื้น กระดูกที่ยังไม่หายดีก็ได้เหยียบไปที่พื้นที่แข็ง ความเจ็บนั้นก็ได้ส่งมาหาเธอ แต่ว่าเธอนั้นไม่สนอะไร จะเดินออกไปข้างนอก
“เธอใจเย็นหน่อย!” โหมวยู่ตามเธอไป “เรื่องของเขาให้ฉันจัดการ เธออยากจะทำอะไร ฉันช่วยเธอทำ”
ชางหลิงไม่ได้อยู่เดิน เธอก็ได้เดินไปข้างนอกอย่างกะเผลก แต่ก็ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่ตนจะไปนั้นอยู่ที่ไหน
หยูเฉินตายไปแล้ว เธอจะไปหาเขาที่ไหน ไปที่นรกเหรอ?
แต่ว่า คนที่ควรจะไปนรกนั้นเดิมทีต้องเป็นเธอนะ หยูเฉินนั้นไปตายแทนเธอ……
ทำไมเรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้?
เธอรู้ว่าเรื่องเมื่อคราวก่อนนั้นจะทำให้ชางฉิงโกรธแค้นเธอ เธอก็ได้เตรียมใจไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ว่าไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่า ทั้งหมดนี้ หยูเฉินจะเป็นคนมารับแทนเธอ……
ไม่รักกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ได้ตัดขาดกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมคนสองคนที่ได้จากกันไปแล้ว สุดท้าย ต้องมาเจอกับจุดจบที่น่าสลดแบบนี้
เขาไปตายแทนเธอ……แต่ว่า เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไงล่ะ ก็เหมือนที่ชางฉิงว่า เธอนั้นจะใช้ชีวิตดีๆ บนศพของหยูเฉินยังไง
“หลิงเอ๋อ” โหมวยู่ก็ได้กอดเธอไว้แน่น “ถ้าเธอไม่อยากฟัง ฉันก็จะเปลี่ยนการเรียกของเธอ ขอแค่เธออยากได้ ฉันทำให้แน่นอน แต่ขอแค่เธอนั้นอยากทรมานตัวเอง เขาไม่อยู่แล้ว ฉันรู้ว่าเธอเสียใจมากๆ แต่ว่า ชีวิตของเธอนั้นเขาได้เอาชีวิตของตัวเองแลกมาให้ เธอต้องรักษาตัวเอง อย่าให้ความตั้งใจของเขาสูญเปล่า”
ความเข้มแข็งในใจของชางหลิงก็ได้พังลง เธอนั้นหมดเรี่ยวแรงแล้วค่อยๆ ล้มไปกับพื้น วินาทีนั้น ก็ได้ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ฉันไม่อยากให้เขาไปตายแทนฉัน ฉันไม่อยากให้เขาเอาชีวิตแลกชีวิต! ฉันอยากให้เขามีชีวิตอยู่……” ชางหลิงร้องไห้พร้อมตะโกน ไม่เหมือนผู้เหมือนคนแล้วตอนนี้ “เขาจะไปต่างประเทศแล้ว เขาคิดที่จะมีชีวิตใหม่แล้ว พวกเราทั้งสองก็ไม่ได้ติดค้างอะไรกันแล้ว แต่ว่าทำไมเขาไม่ไป! ทำไมเขาต้องมาตายแทนฉัน!”
“ถ้าติดค้างอย่างอื่นยังคืนให้ได้ แต่ว่าเขาไปตายแทนฉัน……เขาไปตายแทนฉันแล้ว……ฉันจะคืนเขายังไง ฉันจะคืนเขาได้หมดยังไง……”
สุดท้าย ก็เหลือแค่คำคร่ำครวญแล้ว ชางหลิงก็ได้จับแขนของโหมวยู่แน่น น้ำตานั้นก็ได้ไหลเปียกไปบนเสื้อของเขาทั้งหมด
“ฉันรู้……ฉันรู้ว่าเธอเสียใจมาก” โหมวยู่ก็ได้จูบไปที่ปอยผมของเธอ เธอเจ็บปวดขนาดนี้ ทำให้ใจของเขาก็ได้สลายไปด้วย
แต่ว่าเขาจะทำอะไรได้ ถ้าหยูเฉินยังมีชีวิตอยู่ หมอนั่นแกล้งชางหลิง เขายังสามารถที่จะไปสั่งสอนหมอนั่น แต่ว่าหมอนั่นได้ตายไปแล้ว เขาจะทำอะไรกับคนตายได้?
“หลิงเอ๋อ ร้องไห้ออกมาก็ดีขึ้นแล้ว รักษาตัวให้หายดี พวกเรา ไปลงโทษคนร้ายที่ทำให้หยูเฉินตายด้วยกัน” แววตาของโหมวยู่ได้นิ่งเข้ม เดิมเขายังเห็นอกเห็นใจที่ชางฉิงได้รับความเดือดร้อนก็เพราะชางหลิง แต่วันนี้ ในใจเขามีแค่ความคิดเดียว
ฆ่าคนก็ต้องแลกด้วยชีวิต
เสียงร้องไห้ของชางหลิงก็ได้เบาลง เธอได้ผลักโหมวยู่ออก เหมือนว่าคิดอะไรออก
ชางฉิง……ใช่ ยังมีชางฉิง……
ชางฉิงเป็นคนฆ่าหยูเฉิน เธอต้องล้างแค้นให้หยูเฉิน!
ชางหลิงก็ได้ดิ้นรนแล้วลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่าทางลิฟต์นั้นก็ได้มีเสียงโวยวายดังขึ้น
“คืนลูกชายมาให้ฉัน! ตระกูลหยูของพวกเราสร้างกรรมอะไรไว้ ลูกชายที่น่าสงสารของฉัน……” เสียงร้องไห้ของหลิวมั่นลี่ก็ได้ดังไปถึงหูของชางหลิง
“ชางหวยซู! ส่งตัวลูกสาวทั้งสองของนายมา!” หยูเจิ้งหงก็ได้ตะโกนด้วยเสียงที่แหบ “ฆ่าคนก็ต้องแลกด้วยชีวิต พวกเธอทั้งสองต้องตายไปพร้อมลูกของฉัน!”
ร่างกายของชางหลิงได้สั่น
ถึงแม้ว่าเพราะเรื่องการแท้งของชางฉิง เธอนั้นไม่มีความรู้สึกที่ดีกับพ่อแม่หยูเฉิน แต่ว่า ไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นคุณพ่อคุณแม่ของหยูเฉิน คนที่เกือบเป็นพ่อตาแม่ยายของเธอ
หยูเฉินเป็นลูกคนเดียว คนสืบทอดคนเดียว ตระกูลหยูแคร์เรื่องผู้สืบทอดขนาดนี้ เขาเกิดเรื่อง คาดว่าทั้งตระกูลหยูก็ได้ช๊อคไปทั้งหมด
“ไม่ต้องกลัว” โหมวยู่ก็ได้ประคองชางหลิงขึ้น “มีคนขวางไว้ พวกเขาเข้ามาไม่ได้”
ชางหลิงส่ายหน้า แล้วก็ได้เดินไปทางลิฟต์
“หลิงเอ๋อ” โหมวยู่มีสายตาเป็นห่วง
“หยูเฉินตายเพราะฉัน ไม่ว่ายังไง ฉันต้องไปเผชิญหน้ากับพ่อแม่ของเขา” ชางหลิงสะอึก “ฉันจะพึ่งพานายแล้วก็หลบหน้าพวกเขาไม่ได้ แบบนั้น ใจฉันไม่มีทางสงบแน่”
“ไม่ว่าพวกเขาอยากจะทำอะไร ไม่ต้องขัดขวาง”
พูดจบ ชางหลิงก็จะเดินไปทางนั้น
ชายชุดดำก็ได้ขวางสองสามีภรรยาหยูเจิ้งหงไว้ที่หน้าประตูลิฟต์ เสียงโวยวายก็ได้ดังไม่ขาดหู
ชางหลิงก็ได้เดินไปยังระยะสายตาของพวกเขา หยูเจิ้งหงก็ได้หยุดโวยวายก่อน สายตาที่ได้เต็มไปด้วยความโกรธแค้นก็ได้มองไปที่เธอ
“ชางหลิง! ฉันจะให้เธอตายไปพร้อมกับลูกชายฉัน!” หยูเจิ้งหงก็ได้พุ่งเขามายังชางหลิงราวกับเป็นบ้า