ซังหลินจวินไม่ได้ปิดบังอะไร รับโทรศัพท์ตรงๆ
เสียงอันอ่อนโยนของเถียนเถียดังขึ้นในรถม้า“ หลินจวินคุณกลัยจีนแล้วหรอ?”
อืม
“ฉันคิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนทำไมคุณถึงกลับไปอย่างกะทันหัน”
“มีธุระนิดหน่อย”
อ๋อ งั้นไม่รบกวนคุณแล้ว “เสียงของเถียนเถียนอันอ่อนโยนดังก้องในรถ“ ตะกี้ฉันไปหาพวกคนที่ทำโอทีจิ้งจือบอกว่าคุณประเทศไปแล้วฉันเลยโทรมาถาม คงไม่ว่าฉันเรื่องมากหรอกนะ ”
ไม่หรอกเขามักจะตอบสั้น ๆ
“ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
อืม
เถียนเถียนไม่พูดอะไรและวางสาย
เฉินเฉียวพิงหน้าต่างและไม่ได้ถามอะไรเลยและซังหลินจวินก็ไม่ได้พูดอะไร
ระหว่างทางพวกเขาสองคนเข้าใจโดยปริยายและไม่ได้พูดอะไร
โทรศัพท์มือถือของเฉินเฉียวดังขึ้นและเธอก็รับสายเสียงของซังโย่วอีดังมาจากโทรศัพท์ “พี่เฉียวดึกป่านนี้แล้วทำไมพี่ยังไม่กลับอีก”
“ฉันกลับดึกหน่อยนะ คุณให้น้าฉยงฉยงสอนการบ้านไปก่อนนะ”
“ ดึกขนาดไหน”เมื่อซังโย่วอีคิดถึงหน้าที่ที่พ่อเขามอบหมายให้ ก็เริ่มถามทันที: “พี่เฉียวพี่ไปเดทกับสามีอีกแล้วหรอ?”
“……เปล่า”
“ งั้นพี่กำลังเดทกับผู้ชายคนอื่นหรอ”
สายตาเฉินเฉียวมองไปที่ด้านข้าง แต่ไม่กี่วิก็หันกลับ”อืม” ตอบด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ
“ พี่เฉียวกลับมาเร็วๆเถอะ ผมคิดถึงพี่”ซังโย่วอีออดอ้อนผ่านโทรศัพท์ “ผมไม่อยากให้น้าฉยงฉยงสอน ผมอยากให้พี่สอน”
เฉินเฉียวรู้ว่าเด็กคนนี้ในหัวคิดแผนอะไรอยู่
ตั้งแต่ปู้อี้เฉินมาในวันนั้นเขาก็เกาะติดกับเธอแน่นมากขึ้น พอดึกหน่อยเข้าจะตามโทรจิกเพราะกลัวว่าเธอจะออกไปเดทกับปู้อี้เฉิน ดังนั้นเธอจึงจงใจหลบเขาในมื้อค่ำในคืนนี้
ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างมือใหญ่ๆยื่นออกมาอย่างเงียบ ๆ และหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอไป
เด็กน้อยยังคงพึมพำอย่างน่าสงสารในโทรศัพท์: “พี่เฉียว ผมจะรอพี่กลับมาถึงจะเริ่มทำการบ้านนะ”
“ ไม่ต้องรอแล้ว คืนนี้เธอไม่กลับบ้าน”
เฉินเฉียวใจเต้น หันหน้าไปก็เห็นสีหน้าอันเรียบเฉยของซังหลินจวิน
“พ่อ! ตอนนี้พ่ออยู่กับพี่เฉียวหรอ? “เมื่อซังโย่วอีได้ยินเสียงเขา ทั้งตะลึงทั้งดีใจ ไม่ใช้น้ำเสียงออดอ้อนเหมือนตะกี้อีกต่อไป
อืม เดี๋ยวเหล่าฟู่ไปรับกลับจิ้งหย่วน ”
“โอเค พี่เฉียวอยู่กับพ่อผมก็ไม่ห่วงแล้ว”
“รอที่หย่าย่วนเดี๋ยวเหล่าฟู่มารับ”ซังหลินจวินวางสายแล้วส่งโทรศัพท์ให้เธอ
เมื่อเฉินเฉียวยื่นมือไปรับโทรศัพท์ทั้งสองก็มองหน้ากัน
นิ้วของเธอสัมผัสกับปลายนิ้วของเขาและความร้อนรุ่มแล่นไปทั่วผิวของกันและกัน เธองอนิ้วและหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
ทุกอย่างยังไม่เริ่มต้นบรรยกาศในรถดูแปลกๆ
แม้แต่อากาศรอบๆก็ร้อนขึ้น
ซังหลินจวินขับรถตรงไปที่จอดรถของโรงแรมเอ็มจากนั้นขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด
ชั้นบนสุดเป็นห้องประธานสำหรับเขา เขาสแกนนิ้วและผลักประตูเข้าไป
เฉินเฉียวยืนอยู่ที่ประตูสักพัก
ซังหลินจวินหันกลับมาเน็คไทที่คอของเขาถูกปลดออกและกระดุมเสื้อเชิ้ต 2 เม็ดถูกปลดกระดุมออกเขามองเธอจากหัวจรดเท้า“ เสียใจเหรอ?”
เฉินเฉียวยังไม่ได้ตอบก็รับรู้ถึงความร้อนที่ข้อมือของเธอ ในเวลาต่อมาเธอถูกดึงเข้าไปในห้อง
จากนั้น “ปัง -” ประตูก็ปิดลงอย่างแรง
เธอถูกดันติดประตู
ซังหลินจวินวางมือข้างหนึ่งไว้ข้างตัวเธอและแนบเธอไว้ระหว่างหน้าอกของเขากับแผงประตู ตัณหาพุ่งออกมาจากข้างในดวงตาเขา“ ถึงจะเสียใจตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว”
พอพูดจบเขาก็จูบแบบหนักหน่วงที่ริมฝีปากของเธอ
จูบนี้ราวกับพายุและเหมือนตาข่ายขนาดใหญ่ ซังหลินจวินเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกปล่อยออกจากกรงในขณะนี้
เขากดเธอแนบประตูและจูบเธออย่างดุเดือด
ในห้องเปิดไฟสว่างมาก
ในอากาศไอรักที่ร้อนแรงกำลังแผดเผา ความขัดแย้งในใจของเฉินเฉียวความทุกข์ทรมานและความรู้สึกอับอายที่ไม่อาจอธิบายได้กำลังโจมตีเธอ
เป็นครั้งแรกจริงๆ ถึงแม้ว่าฉันจะเคยแกล้งเขาหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่ความรู้สึกที่ต้องพลีกายให้นั้นแตกต่างจากความรู้สึกก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
ความสบายประกอบด้วยความสับสนทำอะไรไม่ถูก
ทุกความสุขที่เข้ามาใกล้มันซ่อนความเศร้าไว้
หลังจากนี้เธอกับผู้ชายคนนี้ …จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก …
เธอนุ่มนวลและมีเสน่ห์ในแสงไฟ ท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกทำให้เธอดูเหมือนกระต่ายสีขาวที่นุ่มนวล
แต่มันทำให้ผู้คนอยากจะรักเธอ
ครอบครองเธอ.
พิชิตเธอ
ซังหลินจวินรู้สึกเพียงว่าความปรารถนาอันร้อนแรงที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในร่างกายของเขาทำให้ส่วนล่างของเขาบวมจนปวดอย่างรุนแรง
ภายใต้การจูบอันเร่าร้อนริมฝีปากที่แดงและบวมของเธอดูเหมือนเชอร์รี่ที่น่าหลงไหล
ุด้วยกลิ่นหอมหวานของไวน์แดงซางหลินจุนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จูบแล้วก็จูบอีก
น่าตลกสิ้นดี
เขากลายเป็นเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่?
ด้วยความทรมารจากตัณหาเขาใช้ฝ่ามือใหญ่ๆจับเอวเธอแนบชิดติดกับร่างเขาแน่นขึ้น ราวกับว่าเธอทำของใส่ ริมฝีปากของเขาไม่อยากจะละออกจากลิ้นของเธอ อีกมือหนึ่งปลดเสื้อเชิ้ตของเธอ
น่าหลงใหลเป็นบ้าเลย
แม้ว่าเขาจะเคยลูบไล้และลิ้มรสร่างกายของเธอทุกกระเบียดนิ้วมาแล้ว แต่ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอก็ยังคงมีแรงดึงดูดต่อเขา
ต้องการเธอ!
คืนนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยเธอไป!
แม้ว่าเธอจะทำผิดแม้ว่าเธอจะยังลังเล แต่เขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เขาแทบคลั่ง!
เธอควรจะเป็นของเขา!
เขาขาดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
ตัณหาอันแรงกล้ากำลังส่งเสียงอื้ออึง ซังหลินจวินรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกาย
สติปัญญาและความสุขุมในอดีตหายไปในพริบตานี้ ความร้อนวูบวาบออกมาจากความคิดและพุ่งตรงไปที่ร่างกาย
เขาฉีกเสื้อผ้าบาง ๆ ของเธอโดยไม่คิดเรื่องอื่น
ตะแคง
จูบที่ร้อนแรงตั้งแต่ลำคอลงมากัดยอดอกสีชมพูเพียงครั้งเดียว
เฉินเฉียวสั่นสะท้าน
น้ำตาแห่งความอัปยศไหลลงจากดวงตา
ซังหลินจวิน…คุณอย่า……อื้ออหยุด….หยุด….เธอสั่นและพูดติดขัด
มือที่วางอยู่บนไหล่ของชายคนนั้น ผ่านผ้าบาง ๆ เขารู้สึกร้อนไปทั้งตัว
เขายืดตัวขึ้นเอนตัวและมองเธอด้วยรอยยิ้ม “ตกลงคุณจะให้ผมหยุดหรือไม่ให้หยุด”
เสียงเขาแหบและเซ็กซี่
ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาเต็มไปด้วยความน่าหลงใหล
ผู้ชายคนนี้เหมือนปีศาจ เฉินเฉียวรู้สึกว่าเธออยู่ในกำมือของเขาและเธอไม่สามารถที่จะต้านทานได้
เธอหายใจหอบ พูดไม่ออกดวงตาของเธอพร่ามัว
