“ ทำกับผมอยู่แล้วคุณยังจะมีกระจิตกระใจรับโทรศัพท์เขาอีก เฉียวเฉียว จับปลาสองมือแบบนี้ สมควรโดนลงโทษ! ”
เขาจับสะโพกของเธอและกอดเธอเข้าหาตัว
เดี๋ยวก่อนเฉินเฉียวกดไหล่ของเขาด้วยมือทั้งสองข้างและมองเขาอย่างอ้อนวอน “ปล่อยฉันออกไป”
สีหน้าของซังหลินจวินบึ้งแทนที่จะปล่อยเธอเขาคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอและโทรออก
ค่ะ ท่านมีคนรับอย่างรวดเร็ว
“ มาที่หน้าห้องหน่อย เอาคนนอกออกไป ตรวจสอบโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายด้วย “มีเพียงคำสั่งง่ายๆ จากนั้นวางสาย
“ ตอนนี้ยังมีข้ออ้างที่จะออกไปอีกหรือไม่?”ซังหลินจวินถาม
“ เมื่อกี้คุณได้ยินคำพูดพวกนั้นเหรอ?”
“เสียงดังขนาดนั้น ไม่ได้ยินคงยาก”ซังหลินจวินกอดเธอไว้บนตักของเขา แต่เพราะป่าเถื่อนเมื่อกี้เขาทำเธอเจ็บตอนนี้เขาไม่อยากทำรุนแรงให้เธอเจ็บอีก “กังวลว่าเขาจะเล่นงานผมหรอ? ”
เฉินเฉียวถูกทรมาน เธอหายใจติดขัด“ เขาจะทำแบบนั้นจริงๆ … ”
“ ถ้าเขากล้าทำแบบนั้นจริงๆ หลังจากนี้บริษัทอี้เฉินได้เจอดีแน่”
เฉินเฉียวจับแขนของเขา “งั้นคุณเองก็จะแย่”
ซังหลินจวินมองไปที่เธอและก็ยิ้ม รอยยิ้มนั้นมีเสน่ห์มาก แต่มันทำให้ เฉินเฉียวรู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอบีบกำปั้นและทุบตีเขา “มาถึงตอนนี้แล้วคุณยังจะหัวเราะได้”
อาจเป็นเพราะถูกกัดกร่อนด้วยความตัณหาน้ำเสียงนี้จึงอ่อนหวานและร้อนรนเหมือนการออดอ้อนมากกว่า
“ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาผมคงไม่รู้ว่าคุณเป็นห่วงผมมาก”เหมือนกับว่าเขาอารมณ์ดีมาก มีความสดใสระหว่างคิ้วและดวงตาที่หล่อเหลาของเขา
เฉินเฉียวรู้สึกอายเธอหน้าแดงและพึมพำ: “ใครเป็นห่วงคุณ?”
เขายิ้มก้มศีรษะจูบที่ริมฝีปากของเธอ “ไม่ต้องห่วง คนของผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”
ข้างนอกมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยและเฉินเฉียวก็กังวลเล็กน้อย“ จะจัดการยังไง?”
“ตอนนี้ห่วงตัวเองดีกว่าไหม?”ซังหลินจวินยื่นนิ้วยาวๆของเขาออกไปและเลื่อนไปที่หว่างขาของเธอ เฉินเฉียวสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด“ มันเจ็บ … ”
มันเจ็บแสบจากการฉีกขาด
ซังหลินจวินทนไม่ไหวและถอนหายใจ: “ผมดูออก คุณคิดที่จะทรมานผมตลอด”
เฉินเฉียวกัดริมฝีปากของเธอและพูดว่า “ฉันไม่ใช่หรอที่เจ็บทำไมกลายเป็นฉันทรมานคุณ
ซังหลินจวินคว้ามือเธอไปจับจุดที่เกร็งและร้อนของเขา“ ไม่ใช่แค่คุณที่เจ็บปวด”
เฉินเฉียว รู้สึกได้ถึงฝ่ามือที่แน่นและร้อนแรง
อันที่จริงเขาก็แย่เหมือนกัน ไม่สิดูเหมือนเขาจะเจ็บปวดมากกว่าเธอ
เพียงแค่….
เธอแทบจะเป็นลมด้วยความเจ็บปวดเมื่อครู่
ถ้าเขาสอดใส่เข้าไปทั้งหมดต้องเจ็บมากแน่ๆ!
เธอไม่อยากจะคิด
เธอถอนมือกลับและเลียริมฝีปากพูดด้วยเสียงเบาๆ“ ซังหลินจวินคืนนี้เรากลับ… ”
ยังไม่ทันพูดจบซังหลินจวินก็ตอบ “คืนนี้ผมไม่ต้องการให้คุณไปไหน
การปรากฏตัวของปู้อี้เฉินนั้นทำให้เซ็งจริงๆ เขาสามารถเข้าใจอารมณ์ของเฉินเฉียวได้ในขณะนี้ เธอมีภาระอยู่ในใจ
เพราะแบบนี้เขายิ่งทำกับเธอไม่ได้
บังคับเธอ เธอคงจะเจ็บเจียนตาย
“คุณพักผ่อนเถอะ ผมออกไปแปปนึง”ซังหลินจวินอุ้มเธอและวางไว้บนหมอน
เฉินเฉียวคว้าแขนเสื้อของเขา “คุณจะไปหาเขาหรอ?”
“ ผมจะไปซื้อยา”ซังหลินจวินมองไปที่เธอจากหัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง“ ตรงนั้นของคุณฉีกแล้ว ถ้าไม่ทายาคงเจ็บไปหลายวัน ”
เฉินเฉียวรู้สึกละอายใจและค่อยๆปล่อยมือ
ซังหลินจวินจูบริมฝีปากของเธออย่างสงสารจากนั้นก็ลุกไปจัดเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปคนเดียว
ประตูปิดและเขาก็จากไป
ทันใดนั้นห้องที่หรูหราก็เย็นลงและว่างเปล่า
เฉินเฉียวลุกขึ้นนั่งบนเตียงการเคลื่อนไหวนี้เจ็บปวดจริงๆ
เธอเกร็งขาแน่นและไม่กล้าที่จะขยับไปไหนอีก
ผู้หญิงทุกคนเจ็บมากในครั้งแรกหรือไม่? ถ้าจะให้พูดให้ถูก แม้แต่ครั้งแรกของเธอก็ยังสอดใส่เข้าไปไม่สุด
ถ้าอย่างนั้นกิจกรรมระหว่างเธอกับซังหลินจวินจะถูกนับหรือไม่
แล้วเขาออกไปแบบนี้จะเจอปู้อี้เฉินหรือไม่?
เฉินเฉียวรู้สึกกังวลเล็กน้อยและต้องการออกไปดู อย่างไรก็ตามนี่เป็นอีกโรงแรมหนึ่งที่เป็นของหยวนเซิ่งหากพวกเขาทะเลาะกันเพราะผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ซังหลินจวินจะยิ่งลำบาก
เฉินเฉียวอดทน แต่ทุกนาทีของการรอคอยนั้นเจ็บปวดมาก
สิ่งที่ทำให้เธอทรมานมากขึ้นไปกว่านั้นคือแม้ว่าจะเร้าร้อนบนเตียง แต่ต่อหน้าคนอื่นเธอยืนเคียงข้างเขาไม่ได้
ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย กลับกลายเป็นภาระของเขา ความรู้สึกนี้แย่สุด ๆ !
ทันทีที่ซังหลินจวินเดินออกจากห้องบอดี้การ์ดเหอหลัวก็เข้ามา “ท่านครับภาพถ่ายและวิดีโอในโทรศัพท์ถูกลบไปแล้ววางใจได้ครับ”
เขาอยู่ไหน
“น่าจะยังออกไปไม่ได้”
“ เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก ดึกแล้วลำบากแย่”
“เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้วครับ”เหอหลัวตอบและหันเดินออกไป
ซังหลินจวินเดินตรงเข้าไปในลิฟต์และลงไปชั้นล่าง
ร้านขายยาในโรงแรมเปิดไฟสว่างไสว แต่ซังหลินจวินไม่ได้เข้าไปโดยตรง แต่เดินออกไปข้างนอกโรงแรม
ทุกคนในล็อบบี้แปลกใจที่เห็นเขา
คิดว่าตาฝาด แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ยืนตรงและทักทายด้วยความเคารพ: “ประธานซัง!”
เจ้านายของพวกเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ! ผีสางนางไม้ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ!
“ พวกคุณไปทำงานต่อเถอะ”ซังหลินจวินกำชับ
ตอนนี้ทุกคนผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่สาว ๆ ยังคงมองไปที่แผ่นหลังของเขา
“ ท่านประธานซังหล่อจัง! ถ้าฉันรู้ว่าเขาจะมาคืนนี้ฉันน่าจะแต่งหน้า! ”
“มองจากด้านหลังยังหล่อขนาดนี้!”
เฮ้ พวกเธอว่า คืนนี้ประธานซังมากับใคร? ”
“ จำครั้งสุดท้ายที่เขาพาผู้หญิงมาได้ไหม? ฉันเดาว่าคนนั้นแหละ! ”
– งั้นใครกัน สวยไหม? ”
“ใครจะรู้! วันนั้นที่พามาประธานซังก็ปิดหน้าไว้ ดูไม่ออกว่าหน้าตาเป็นอย่างไร ”
“แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าประธานซังถูกใจผู้หญิงคนนั้นต้องสวยมากแน่ๆ น่าอิจฉาจริงๆ ”
ทุกคนเม้าท์มอยกันอย่างสนุก จนกระทั่งผู้จัดการเดินมา พวกเขาเลยหยุดและกลับไปทำงาน
ซังหลินจวินเดินออกจากล็อบบี้ของโรงแรม
แน่นอนว่าปู้อี้เฉินกำลังยืนอยู่ข้างนอกในขณะนี้ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเดือดมากๆมีบุหรี่อยู่ในมือสูบบุหรี่อย่างหนัก
