ซังหลินจวินเพิ่งเดินออกไปและปู้อี้เฉินก็เงยหน้าขึ้นทันที
เมื่อเห็นซังหลินจวินดวงตาของปู้อี้เฉินก็แดงขึ้นและไฟแห่งความอิจฉาก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเขาราวกับจะเผาชายตรงหน้าให้เป็นเถ้าถ่าน
โยนก้นบุหรี่ทิ้งเขารีบตรงไปที่ซังหลินจวินในไม่กี่ก้าวคว้าคอเสื้อเขาแล้วกัดฟันถาม: “เมื่อกี้คุณกับเฉินเฉียวทำอะไรในห้อง”
จริงๆคำถามนี้เขารู้อยู่แล้ว
อย่างไรก็ตามปู้อี้เฉินบังเอิญเจอแจ็คพอต
เมื่อเขากลับไปที่หย่าย่วน และเห็นทั้งสองคนกอดกันเขาก็โกรธจนบ้าคลั่ง
เมื่อเทียบกับความบ้าคลั่งของปู้อี้เฉินแล้วซังหลินจวินก็ยังคงเย็นฉาอยู่เสมอ ปัดมือที่จับอยู่ออก
“ประธานปู้คิดว่าผมกับเฉียวเฉียวจะทำอะไรได้”เขาไม่ตอยแต่ถามกลับ
ปกเสื้อของเขายับยู่ยี่โดยปู้อี้เฉิน แต่ ซังหลินจวินยังคงอยู่ในรูปลักษณ์ที่สง่า
“ซังหลินจวิน เฉินเฉียวคือภรรยาผม!”ปู้อี้เฉินกัดฟันเพื่อเตือนเขาเส้นเลือดปูดโปนบนหน้าเขาดูน่ากลัว
เข้ากัดฟันเน้นคำว่า “ภรรยา”
ซังหลินจวินยิ้ม“ ประธานปู้จำได้ด้วยว่าเธอเป็นภรรยา ผมอยากถามคุณว่าหลายปีมานี่คุณปฏิบัติต่อภรรยาของคุณอย่างไร? อย่าพูดถึงความรักและการทะนุถนอมพูดถึงความเคารพขั้นพื้นฐานคุณเคยให้เธอไหม? ”
ปู้อี้เฉินเมื่อถูกถามเขาก็เป็นใบ้อยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็กัดฟันแน่นและพูดว่า: “นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา คนนอกอย่างคุณไม่เกี่ยว!”
“จนถึงตอนนี้คุณคิดว่าผมยังเป็นคนนอกอยู่หรือเปล่า?”ซังหลินจวินสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากระเกงและมองเขาอย่างเย็นชา
ปู้อี้เฉินโกรธมากกำหมัดแน่นต่อยไปที่ซังหลินจวิน ซังหลินจวินจับกำปั้นของเขา และมองอย่างเย็นชา “ไม่มีใครรอคุณอยู่ที่เดิมไปตลอดหรอกนะ! ตอนที่คุณไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ก็ควรจะรู้ไว้ด้วยว่าเธอไม่ได้เป็นของคุณแล้ว! ”
ใบหน้าของปู้อี้เฉินซีด
ซังหลินจวินคลายกำปั้นของบูอี้เฉินมองเขาแล้วหันหลังเดินเข้าไปในโรงแรม
เดินไปครึ่งทางดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้แล้วหยุดชั่วคราว มองย้อนกลับไปที่ปู้อี้เฉิน”ยังไงก็ตามผมควรจะขอบคุณประธานปู้”
ปู้อี้เฉินดูสับสน ซังหลินจวินพูดต่อ: “ถ้าคุณไม่ได้ทำแบบนี้กับเฉินเฉียว ผมคงแย่งเธอมาไม่ได้!”
คำพูดเหล่านั้นเหมือนกำปั้นทุบหัวใจเขาอย่างแรง หน้าอกของปู้อี้เฉินแน่นมากจนหายใจไม่ออก
คำพูดที่ออกมาไม่มีแก่นสารหาประเด็นหลักไม่ได้
“ รสนิยมของประธานซังนี่แปลกจริงๆ!”เขาเยาะเย้ย
ซังหลินจวินยืนอยู่บนขั้นบันไดมองไปที่เขาอย่างลังเลรอคำพูดต่อไปของเขา
“ ก็แค่ของมือสองที่โดนผมเล่นมาหลายปีแล้ว นึกไม่ถึงว่าประธานซังจะรักมากขนาดนี้ น่าขำจริงๆ! ถ้าคุณชอบก็บอกตรงๆสิ ก็แค่ของที่ผมเล่นจนเบื่อ! ”
ปู้อี้เฉินคาดว่าเฉินเฉียวจะไม่ได้เป็นครั้งแรก อย่างน้อยครั้งนั้นที่มีรอยจูบจากผู้ชายที่เธอซื้อมาคืนหนึ่ง
ได้ยินคำพูดแบบนี้ผู้ชายที่มีศักดิ์ศรีจะรู้สึกได้ ยิ่งไปกว่านั้นซังหลินจวินเป็นผู้ชายที่อยู่ในตำแหน่งสูงมาโดยตลอด เขาไม่เชื่อว่าซังหลินจวินจะทนได้!
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือบนบันไดชายคนนั้นไม่เพียง แต่ไม่แสดงอาการโกรธ แต่ยิ้มอย่างแผ่วเบา“ อดีตของเฉียวเฉียวเป็นยังไง จะฉูดฉาดหรือน่าเบื่อ จะดีจะเลว สำหรับผมแล้วไม่สำคัญเลยสักนิด เธอเป็นคนเดียวที่ฉันรักและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอดีตของเธอ ”
คาดไม่ถึงเขาจะสารภาพออกมา!
โอ้ ~ ช่างเสแสร้งจริงๆ!
ปู้อี้เฉินตั้งใจจะล้อเลียนความไม่จริงใจของคน ๆ นี้
อย่างไรก็ตามต่อมาคำพูดของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาถึงกับจุก
“แต่เมื่อกี้เฉียวเฉียวเพิ่งมอบครั้งแรกของเธอให้ผม”
คำเหล่านี้พูดอย่างใจเย็นและช้าๆเบา ๆ
แต่ในหูของปู้อี้เฉินรู้สึกเพียงว่าทุกคำพูดนั้นหนักมาก ราวกับโดนก้อนหินทุบลงอย่างรุนแรง
“……คุณพูดอะไรจิตใจของปู้อี้เฉินกระวนกระวายและริมฝีปากของเขาขยับหลายครั้งก่อนที่เขาจะถามประโยคนี้
“ผมพูดอะไร ประธานปู้คงจะได้ยินชัดแล้ว เฉียวเฉียวยังคงรอผมอยู่ชั้นประธานปู้กลับไปอยู่กับน้องผมดีกว่านะ “ซังหลินจวินไม่สนใจปฏิกิริยาของเขาหลังจากพูดจบเขาก็ตรงเข้าไปในโรงแรม
ด้านหลังเขาปู้อี้เฉินยังคงสั่นอยู่เป็นเวลานานใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ครั้งแรกหรอ?
เฉินเฉียวยังบริสุทธิ์หรอ? เป็นไปได้ยังไง?
ถ้าเฉินเฉียวไม่ใช่ครั้งแรก เขาจะไม่โกรธขนาดนี้
อย่างไรก็ตามเมื่อเขารู้ว่า เฉินเฉียวเป็นครั้งแรกและเธอได้มอบสิ่งที่มีค่านี้ให้กับซังหลินจวินเป็นเป็นคนแรก ปู้อี้เฉินหดหู่และเสียใจ
ด้วยความหงุดหงิดอยากชอบระบายอารมณ์ความเสียใจเขาใช้กำปั้นทุบเสาที่อยู่ด้านหลัง
เขาต่อยจนหลังมือเลือดซิบ
เขาเสียเฉินเฉียวที่สมบูรณ์และสะอาดไป! แต่ทั้งๆที่เขามีโอกาสมากมาย ง่ายๆแค่ปลายนิ้ว!
ซังหลินจวินกลับไปที่ร้านขายยาของโรงแรม
พนักงานในร้านขายยาเมื่อเห็นเขาทุกคนก็ตาสว่าง ทักทายด้วยความเคารพและถามด้วยความเคารพ: “ประธานซังคะ มีอะไรให้ฉันช่วยคะ”
ซังหลินจวินหยิบยาแก้อักเสบจ่ายบิลแล้วเดินตรงขึ้นไปชั้นบนโดยไม่พัก
เฉินเฉียวไม่ได้อยู่บนเตียงเมื่อเขาไปที่ห้อง ในห้องน้ำมีเสียงน้ำเมื่อผ่านกระจกฝ้าเห็นร่างเพรียวบางสะท้อนอยู่ที่ประตู
ซังหลินจวินเคาะประตูอย่างไม่แน่ใจ
เสียงน้ำข้างในหยุดลง
ผมรอคุณข้างนอกนะซังหลินจวินพูดกับเธอ
เฉินเฉียวเพียงส่งเสียง “อืม” ซึ่งถือได้ว่าเป็นการตอบสนองไม่นานเสียงน้ำก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เธอกำลังยืนอยู่ใต้หัวฝักบัวในห้องน้ำ แผลแช่น้ำร้อนเจ็บสาหัส
ล้างตัวใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้องน้ำ
ต้องเผชิญหน้ากับเขาตลอด!
เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวซังหลินจวิน เงยหน้าขึ้นและเห็นเธอยืนอยู่หน้าห้องน้ำพร้อมกับร่างกายที่สดชื่น ผมยาวเปียกชื้นห้อยอยู่บนไหล่ของเธอ อาจเป็นเพราะตัณหาเมื่อสักครู่นี้ครอบงำ
ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ยั่วเขาได้ตลอดเวลาจริงๆ
“ติ้ง ต่อง——” ในขณะนี้เสียงออดของโรงแรมดังขึ้นอย่างกะทันหัน
เฉินเฉียวมองไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องกังวลเป็นบริกร”ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถมองเห็นความคิดของเธอได้ ซังหลินจวินกล่าว พับคอมพิวเตอร์และลุกขึ้น
ข้างนอกมีเสียงของพนักงานเสิร์ฟ “ผู้ประธานซังคะ รูมเซอร์วิสค่ะ”
เฉินเฉียวไม่ได้เปิดประตู แต่หันกลับเข้าห้องนอนไป เธอไม่ต้องการให้พนักงานเสิร์ฟเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องของเขา ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้เขา.
