เธอกำลังจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเขาถามว่า: “คุณยังต้องการที่จะยั่วปู้อี้เฉินอีกหรอ?”
อะไรนะหัวข้อสนทนาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ เฉินเฉียวงง
ซังหลินจวินเอนหลังที่เก้าอี้และมองไปที่เธอ “ที่ชั้นล่างคุณไม่ได้พูดกับอดีตน้องสะใภ้แบบนี้หรอ?”
เฉินเฉียวเข้าใจในทันที
ปรากฎว่าเขาได้ยินมันจริงๆ
“ คุณแอบฟังคนคุยกัน”
“ คุณก็อยากกลับไปกินของเก่า”ซังหลินจวินตอบเธอ
เฉินเฉียวพูดห้วนๆ“ ที่ฉันพูดกับเธอมันก็แค่เรื่องไร้สาระ กว่าจะหย่าได้มันยากมาก ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น ”
เขาดูผ่อนคลายมากขึ้น แต่น้ำเสียงของเขายังคงเคร่งขรึม“ เรื่องไร้สาระแบบนี้วันหลังอย่าพูดดีกว่าจะได้ไม่เข้าใจผิด”
“ไม่หรอก จบก็คือจบ”
“ ผมหมายถึงตัวเอง”เขามองเธอและเสริมว่า: “ผมจะเข้าใจผิด”
คำๆนั้นเหมือนไม้ตีกลองเคาะอยู่ในใจของเธอ
มีการเต้นในหัวใจของเฉินเฉียวหัวใจของเธอสั่นสะท้านหลายครั้งและเงียบอยู่พักหนึ่ง
ในขณะนี้ด้านนอกมีเสียงเคาะประตู เฉินเฉียวกลับมีสติและยืนขึ้นจากตักของเขา เธอเหลือบมองไปที่ประตูจากนั้นก็ไปที่เขา “ไหนๆก็ตื่นแล้วไปโรงบาลเถอะ”
คราวนี้ซางหลินจุนไม่ขัดเธออีกแล้ว ได้ยินเพียงเสียงของ อวี้เฟยดังอยู่ข้างนอก “ประธานซังครับ”
เข้ามาซังหลินจวินตอบ
อวี้เฟยเปิดประตูและเข้าไป เมื่อมองไปที่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารและมองไปที่เฉินเฉียวข้างๆเขาด้วยสายตาเห็นได้ชัดว่าเขากำลังถามว่าเขาเชื่อหรือไม่
เฉินเฉียวพยักหน้าอวี้เฟยดูเหมือนจะโล่งใจ
“ ไปเตรียมรถเถอะ”ซังหลินจวินสั่งให้อวี้เฟยจัดการเอกสารบนโต๊ะ
อวี้เฟยตอบและเดินออกจากห้องทำงาน
เฉินเฉียวต้องการออกไปข้างนอกกับอวี้เฟยได้ยินเขาพูดว่า: “วันนี้คุณมาที่ หยวนเซิ่งเพื่อประมูลหรอ?”
หัวข้อสนทนาได้ผลเฉินเฉียวหยุดชั่วคราวมองกลับมาที่เขาแล้วพูด “อืม”
ซังหลินจวินลุกขึ้นและเคลียร์โต๊ะ
“ไม่ใช่ว่าผมจะดูถูกคุณนะ -” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอเงียบ ๆ “บริษัท C&J ของคุณไม่มีคุณสมบัติที่จะประมูลโครงการใด ๆ ของหยวนเซิ่ง”
“ รื่ออันการแพทย์ร่วมมือกับฉัน ดังนั้นครั้งนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่ในนามของ C&J ”
อย่างนี้นิเองเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดซังหลินจวินก็เลิกคิ้ว เป็นเวลานานที่สายตาจับจ้องไปที่ร่างของเฉินเฉียว
ท่าทางนั้นทำให้เฉินเฉียวลำบากใจเล็กน้อย
เธอรู้ว่าที่ได้รับความร่วมมือครั้งนี้จากรื่ออันการแพทย์ ทั้งหมดเป็นเพราะซังหลินจวิน
นี่ก็ถือเป็นผลประโยชน์ – จริงๆเธอสามารถบอกความสัมพันธ์ของเธอกับซังหลินจวินให้กับหลูตงซิ้งได้ แต่เธอไม่ได้ทำ แค่ตอบรับข้อเสนอกับซังหลินจวิน
เป็นเรื่องยากสำหรับ เฉินเฉียวที่จะคาดเดาว่าซังหลินจวิน จะคิดอย่างไรกับตัวเองในขณะนี้
“หลูตงซิ้งเป็นคนฉลาดมาตลอด”ผ่านไปนาน ซังหลินจวินพูดเพียงเท่านั้น หลังจากเก็บโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ก็ก้าวออกไป
เมื่อเดินผ่านเฉินเฉียวเขามองเธออย่างมีความหมายว่า “คุณควรเรียนรู้จากเขา”
“ เรียนอะไร”
“เรียนรู้วิธีเอาใจคน”ซังหลินจวินเปิดประตูห้องทำงานและเดินออกไป
“……”เฉินเฉียวตามมาพึมพำอยู่ข้างหลังเขา “ควรจะเรียนรู้วิธีที่จะทำให้ประธานซังพอใจใช่มั้ย?”
“คุณไม่ได้โง่ แต่คุณมักจะทำสิ่งที่คนโง่ทำ”เขาเหลือบมองกลับมาที่เธอ
เฉินเฉียวเบ้ปาก
สิ่งที่เขาหมายถึงคือการพยายามผลักเขาออกไปเป็นอะไรที่โง่เขลา?
เฉินเฉียวไม่ตอบอะไรอีก สองคนหยุดนิ่งอยู่หน้าลิฟต์ เฉินเฉียวจำได้ว่าเธอเคยเข้าไปในลิฟต์พิเศษของเขามาก่อนและรู้สึกเขินเล็กน้อยเธอจึงเอื้อมมือไปกดลิฟต์ธรรมดา
แต่ยังไม่ทันได้กดเขาก็พูดว่า”อย่าสิ้นเปลืองทรัพยากรบริษัทผม”
“……”นิ้วของเฉินเฉียวสั่นและหยุดลง
ประตูของลิฟต์พิเศษถูกเปิดออก ซังหลินจวินพยักหน้าให้เข้าไปในลิฟต์ “ทางนี่”
เฉินเฉียวถอนหายใจและขึ้นลิฟต์
ซังหลินจวินตามมาข้างหลังเธอ
ในลิฟต์มีคนสองคนยืนเคียงข้างกัน เหมือนก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ริเริ่มที่จะพูด ดูเหมือนเขาจะรู้สึกอึดอัดมากขึ้นและมือของเขาก็จับคิ้วเป็นครั้งคราว
เป็นอะไรไหมคะ
เฉินเฉียวอดไม่ได้ที่จะพูดก่อน
ซังหลินจวินเงยหน้าขึ้นมองเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลและถามว่า: “คุณคิดว่าผมโอเคไหม?”
“ เวียนหัวหรือเปล่า”
“ นิดหน่อย”
เฉินเฉียวเข้าใกล้เขา “ถ้าคุณรู้สึกเวียนหัวให้พิงไหล่ของฉัน”
ซังหลินจวินไม่ตอบ
เฉินเฉียวหันหน้าไปรู้สึกว่าหน้าเขาแดงขึ้นเรื่อยๆด้วยพิษไข้
เขาหันกลับมาและวางมือข้างหนึ่งไว้ที่ผนังลิฟต์โดยกั้นเธอไว้ระหว่างผนังลิฟต์กับหน้าอกเขา
ขนตาของเฉินเฉียวสั่นไหวเบา ๆ คางเธอโดนสัมผัสโดนนิ้วของเขา
ริมฝีปากเย็นเฉียบของชายคนนั้นจูบที่ริมฝีปากของเธอ
เธอตัวสั่น
จับกระเป๋าแน่น
ชายคนนี้เชี่ยวชาญมากเมื่อได้พบเขาเขาก็สามารถทำให้จิตใจของผู้คนหลงใหลได้อย่างง่ายดาย เฉินเฉียวเข้าใจเหตุผลและเอื้อมมือไปกดไหล่ของเขาเพื่อผลักเขาออกไป
แต่
การผลักนั้นไม่ได้ใช้แรง แรงกดที่ปากคลายลงทีละน้อย
ยิ่งไปกว่านั้นความร้อนบนริมฝีปากของเขาก็เย็นลง
ไม่สิ
ผิดแล้ว!
ในทันใดนั้นริมฝีปากของชายคนนั้นก็เลื่อนออกไปจากริมฝีปากของเธอ
เขาโน้มตัวไปข้างหน้า
ซังหลินจวิน…
เฉินเฉียวกระซิบและโอบรอบเอวของชายคนนั้น และเขาก็หมดสติ
————
ลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุด
อวี้เฟยรออยู่ข้างนอกเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก
เห็นภาพข้างในตกใจเลย
เฉินเฉียวกังวล “เขาเป็นลมรีบไปโรงพยาบาล!”
อวี้เฟยส่งกุญแจรถให้ เฉินเฉียว “คุณเฉินได้โปรดช่วยเปิดประตูรถให้ผมด้วย”
เฉินเฉียวใส่ส้นสูงวิ่งไปเปิดประตูรถ อวี้เฟยอุ้มเขาเข้ามาและปล่อยให้เขานอนราบที่เบาะหลัง
อวี้เฟยพูดกับเฉินเฉียว “คุณเฉินรบกวนคุณนั่งเบาะหน้าครับ”
เฉินเฉียวคิดสักพักแล้วส่ายหัว “พวกคุณรีบไปเถอะ ฉันไม่ไป”
อวี้เฟยคาดไม่ถึง
เฉินเฉียวกระซิบ:“ เขาป่วยหนักขนาดนี้คนจำนวนมากจากบริษัทจะมาเยี่ยมเขา ฉันจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอีกต่อไป ”
เฉินเฉียวคิดอย่างรอบคอบ แต่มันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
อวี้เฟยไม่พูดอะไรพยักหน้าและเข้าไปในรถ เฉินเฉียวกังวลและอยากจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไรแค่มองดูอวี้เฟยขับรถผ่านมุมหนึ่งออกจากโรงรถและหายไปอย่างจากสายตาของเธอ
เฉินเฉียวยืนอยู่ที่นั่นสักพักก่อนที่จะเดินออกจากโรงรถอย่างช้าๆ
เมื่อนึกถึงตะกี้ที่เขาอ่อนแอก็มีความเศร้าและความวิตกกังวลที่ไม่สามารถบรรยายได้ในใจของเธอ
.
