ใบหน้าของเฉินเฉียวขมวดเล็กน้อย
แม่ของเถียนเถียนพูดต่อไปว่า“ พ่อยังบอกอีกว่าผู้หญิงคนนั้นแต่งงานแล้วด้วย คนประเภทนี้ไม่รู้จักอายหรือยังไง คนแบบนั้นหลินจวินทำไมชอบไปได้ ”
“แม่ก็รู้ว่าหลินจวินไม่มีทางชอบคนแบบนั้น ยังจะกังวลอีก จะให้ฉันซื้อของเอาใจหลินจวินทำไม?”
“ เธอก็เป็นคนเข้าหาหน่อยจะเป็นอะไรไป ยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่าจะผู้ชายคนไหนก็ชอบผู้หญิงที่ดูแลเอาใจใส่ ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามเพื่อนคนนี้ที่แต่งงานแล้วดูสิ เฉิน … “แม่ของเถียนเถียนพูดพลางมองไปที่เฉินเฉียว แล้วชะงัก เหมือนว่าจะลืมชื่อของเฉินเฉียวไปแล้ว
เฉินเฉียวยิ้มอย่างอ่อนโยน”ฉันชื่อเฉินเฉียวค่ะ”
“ ใช่ค่ะ คุณเฉินเฉียว”
เถียนเถียนจับมือแม่ของเธอ“ แม่ไม่รู้จักหลินจวิน เขาใส่แต่เสื้อผ้าแพงๆ ซื้อไปก็เปล่าประโยชน์ ”
“โอ้ใช่.”แม่เถียนเถียนเหลือบมองเสื้อผ้าในมือของเฉินเฉียว
เฉินเฉียวพยักหน้าเบา ๆ หันไปทางพนักงานด้านหนึ่งและพูดว่า: “มีสีดำอยู่ตรงนั้นใส่รวมมาเลยค่ะ ฉันจะไปจ่ายเงิน”
หลังจากพูดจบเถียนเถียน และแม่เธอก็โค้งให้เล็กน้อย “ไม่รวบกวนเวลาคุณทั้งสองแล้วค่ะ ลาก่อนคะ”
เจียงฉยงฉยงก็รีบทักทายและเดินตามเฉินเฉียวไป
เฉินเฉียวยืนอยู่ที่นั่นรูดบัตรจ่ายบิล มีเพียงขนตาที่สั่นเล็กน้อยเท่านั้นที่แสดงอารมณ์ของเธอในขณะนี้
——
ทางด้านนี้
เถียนเถียนและแม่ของเธอทำเป็นเดินเลือกเสื้อผ้า แต่แม่ของเถียนเถียนสายตายังคงจับต้องเฉินเฉียว
“ หลินจวินสนิทกับเธอมากหรอพักนี้?”
“แม่ได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน”เถียนเถียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ซังอวี้เคยพูดถึงอยู่ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเจอ แต่ฉันก็จดชื่อเอาไว้ ”
“ แม่คะ ซังอวี้คิดอะไรอยู่พวกเราก็รู้ดี เขาอยากให้ครอบครัวเรากับหลินจวินร้าวฉาน เขาจะพลอยได้ผลประโยชน์ อย่าไปหลงกลเขา ”
“ฉันไม่สนหรอกนะเขาสองคนพี่น้องจะทะเลาะอะไรกัน เอาเป็นว่าหลินจวินเป็นคนมีสติมากพอ ถ้าเกิดกล้าให้ลูกสาวฉันเจ็บแล้วล่ะก็ ฉันกับพ่อแกไม่ยอมแน่ เขาเข้ามานั่งตำแหน่งสูงๆในหย่วนเซิ้งได้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะพ่อแกสนับสนุน ”
เถียนเถียนมองไปด้านข้างเฉินเฉียวที่อยู่ไม่ไกล ตอนนี้ เฉินเฉียวนั่งเงียบ ๆ บนโซฟาและรอให้พนักงานห่อเสื้อผ้ามาให้
ผมยาวสลวยปิดครึ่งหน้า มองจากด้านข้างแล้วสวยจริงๆ
เถียนเถียนคิดถึงท่าทางที่สนิทสนมกับซังโย่ว และคิดถึงดวงตากลมโตที่แตกต่างออกไปเมื่อซังหลินจวินมองไปที่เธอในงานเลี้ยงวันเกิดและหัวใจเถียนเถียนก็รู้สึกเจ็บปวด
เธอและหลินจวินรู้จักกันมาหลายปีแล้วและทั้งคู่ยังเป็นที่รู้จักในนามคู่หมั้นแต่ซังหลินจวินไม่เคยแสดงท่าทีสนใจเธอเลย ไม่เคยใช้สายตาที่มองเฉินเฉียว มองเธอเลยสักครั้ง
หลายปีที่ผ่านมาต่อหน้าซังหลินจวิน เธอพยายามยับยั้งอารมณ์ของตัวเอง กลัวว่าถ้าแสดงออกมากไปเขาจะรำคาญ เธอพยายามไม่เร่งเขาเรื่องแต่งงาน กลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น
แต่ตอนนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว กลัวว่าเขาจะตกไปอยู่ในมือผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว
แม่เถียนเถียนพูดอย่างกะทันหัน
ว่าไง
“ พ่ออยากให้หนูกับหลินจวินแต่งงานกันเร็วๆไม่ใช่หรอ? ครั้งนี้หนูตกลง
