เฉินอันพูดเสริม “ถ้ามีแฟนจริงๆแล้วล่ะก็พามาให้พวกเรารู้จักบ้างสิ”
เฉินอินกระพริบตาปริบๆ “พี่สาวเก่งจังเลย! หย่ากับปู้อี้เฉินได้ไม่น่า ก็หาแฟนได้แล้วหรอ? พี่คะ เขาเป็นคนยังไง? หล่อไหม ? สูงไหม? รวยไหม? เทียบกับประธานซังแล้ว เป็นยังไงบ้าง? ”
คำพูดสุดท้ายของ เฉินอินทำให้ เฉินเฉียวชะงัก
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่มีความสุขของเฉินอิน เฉินเฉียวก็รู้สึกไม่สบายใจ
เฉินอินรู้สึกงงกับการมองของเธอ เฉินอินสัมผัสได้ว่าสีหน้าเธอแปลกๆ “พี่คะ เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมถึงมองฉันแบบนี้? ”
เฉินเฉียวได้สติจึงตอบอย่างเรียบ ๆ ว่า “เธออย่าเดามั่ว ไม่ใช่แฟนอะไรหรอก”
โกหก ไม่ใช่แฟน แล้วยังจะซื้อเสื้อให้อีกหรอ? ”
เฉินอินหรี่ตมอง“ เป็นแค่ลูกค้า เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ ”
“ลูกค้าแบบไหน สามารถพัฒนาเป็นแฟนได้มั้ย? ”
“อายุ40กว่าแล้ว เธอว่าไงล่ะ”
เฉินอินยักไหล่ “งั้นก็ช่างเถอะ! ถึงแม้ว่าคนอย่างประธานซังจะหายาก แต่พี่ก็ยังหาคนที่คล้ายกันได้ ”
ลู่ลี่ลี่แซวลูกสาวของเธอ: “เธอไม่อายบ้างหรอวันๆพูดถึงแต่ประธานซัง! พากลับมาบ้านสิถึงจะแน่จริง ”
เฉินอินเงยหน้าขึ้นและท่าทางเหมือนผู้ชนะ: “คอยดูเลย! จะต้องมีสักวัน! ”
เฉินเฉียวมองไปที่เฉินอินและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดอะไร
หลังอาหารค่ำเฉินเฉียวไม่ได้กลับไปในทันที แต่นั่งดูทีวีกับพ่อของเธอและคนอื่น ๆ
เฉินอิน และลู่ลี่ลี่ กำลังดูรายการวาไรตี้พูดคุยกันอย่างมีความสุข เฉินอัน เปิดขวดไวน์แดงและรินให้พวกเขาทั้งหมดดื่มด้วยกันบรรยากาศอบอุ่นมาก
เมื่อฟังเสียงหัวเราะของพวกเขาอารมณ์เศร้าของเฉินเฉียวก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ขณะนี้โทรศัพท์ดังขึ้น
เฉินเฉียวหยิบออกมาคำว่า “ซัง” ก็อยู่บนหน้าจอ
หัวใจของเฉินเฉียวเต้นแรง
เฉินอินหันหน้ามาอย่างอยากรู้อยากเห็นเฉินเฉียวปิดหน้าจอทันทีด้วยมือข้างหนึ่งแล้ววางแก้วไวน์ลงเดินไปที่ระเบียง
เฉินอินตะโกนอยู่ข้างหลังเธอ “พี่คะ ใครอะ” ทำตัวลับๆล่อๆ! ”
เฉินเฉียวไม่ตอบ
เฉินอินหันไปซุบซิบกับพ่อแม่ของเธอ: “ฉันเดาว่าพี่สาวของฉันต้องมีแฟน”
เฉินเฉียวยืนอยู่ที่ระเบียงสายลมยามค่ำคืนก็พัดเข้ามา โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้งก่อนที่เธอจะรับ
ฮัลโหล
“ ผมอยากเจอคุณ”
เสียงของซังหลินจวินดังมาจากโทรศัพท์ มีเพียงสี่คำเรียบๆแต่ทำให้หัวใจของเฉินเฉียวตึง
เฉินเฉียวมองกลับไปที่ครอบครัวของเธอด้วยลำบากใจเล็กน้อย: “ตอนนี้หรอ?”
“ผมอยู่หน้าบ้านคุณออกมาสิ”เขายังคงพูดด้วยอารมณ์ที่เรียบง่าย
เฉินเฉียวประหลาดใจมาก “บ้านของฉันหรอ”
เธอมองออกไปข้างนอกและตามคาดมีรถสปอร์ตสีดำจอดซ่อนอยู่แถวๆต้นไม้ในความมืด ดับเครื่องจอดอยู่ ถ้าไม่สังเกตดีๆก็มองไม่เห็น
คุณมาได้ยังไง?
“ ออกมาคุยกันเถอะ”
“แต่ว่า…”
“หรือว่าจะให้ผมเข้าไป”ซังหลินจวินฟังออกถึงความลังเลของเธอและกล่าวต่อไปว่า: “วันนี้วันเกิดพ่อของคุณไหนๆผมก็มาแล้วน่าจะไปแสดงความยินดีหน่อย”
– อย่าเฉินเฉียวปฏิเสธข้อเสนอของเขาทันที
เห็นได้ชัดว่านี้ไม่ต่างจากภัยคุกคาม!
ถ้าเขาเข้ามา จะเกิดอะไรขึ้น?
เธอไม่อยากทำลายบรรยากาศอบอุ่นตรงหน้าในเวลานี้ แค่เฉินเฉียวคนเดียวคงจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ
เฉินเฉียวยืนพิงระเบียงมองไปที่ครอบครัวที่อยู่ตรงหน้าเธอจากระยะไกลและพูดว่า: “คุณรอฉันแปปนึง”
