ซังหลินจวินขับรถไปที่บ้านของเจียงอี้ฝาน
ระหว่างทางรถขับด้วยความเร็วและแรงเสียดทานระหว่างล้อกับพื้นแทบจะลุกเป็นไฟซึ่งแสดงให้เห็นว่าหัวใจของคนขับไม่สบายใจเพียงใด
เมื่อเจียงอี้ฝานเปิดประตูเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือซังหลินจวินที่เขารู้จัก
เขายังคงใส่เสื้อผ้าที่เขาเจอกันตอนกลางวัน
ในตอนนี้สูทมีรอยยับที่มุมสูทและนี่ไม่น่าเป็นไปได้สำหรับเขา
ในฐานะผู้บริหารของบริษัท ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องรักษาสงบสติอารมณ์ไว้ให้ได้ ถึงทุกอย่างจะดี
แต่ตอนนี้ซังหลินจวินที่สง่านิ่งสุขุมนั้นได้หายไปแล้ว
เขาจำปลักลงไปจริงๆ
“ พี่คะ ใครมาหรอ”เจียงฉยงฉยงกำลังเดินไปเดินมาในห้องและเมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นตอนแรกเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
แต่พี่เธอออกไปเปิดประตูตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาเธอเลยสงสัย
ผลก็คือเห็นว่าคนที่ยืนอยู่นอกประตูกลายเป็นซังหลินจวินเธอก็หายใจไม่ออกทันที: “ประธานซัง คนใหญ่คนโตอย่างคุณ มาบ้านเล็กๆของพวกเราทำไม พี่คะ ยังไม่ส่งแขกอีก”
“ฉยงฉยง” เจียงอี้ฝานเรียกเจียงฉยงฉยงให้สงบสติลง เธอเลยพูดกับซังหลินจวิน: “ถ้ามีธุระก็เข้ามาพูดข้างใน”
“ มีอะไรจะพูดอีก พี่รู้ไหมเป็นเพราะเขาเฉียวเฉียวเลยหายตัวไป”เธอเคยคิดว่าซังหลินจวินเป็นผู้ชายที่ดีและเข้ากันได้ดีกับเฉียวเฉียวจากรูปลักษณ์ภายนอกหรือความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะเป็นคู่สร้างคู่สม
แต่ตอนนี้เธอเสียใจมากที่เชียร์พวกเขามาโดยตลอด
ถ้าเขารู้ว่าซังหลินจวินจะหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นในขณะที่ยังคงมี Qiaoqiaเฉียวเฉียวอยู่ โดยปกปิดข่าวการหมั้นของเขาเจียงฉยงฉยง ก็อยากจะมีเครื่องย้อนเวลาเพื่อพาเธอไปสู่อดีตและไปเรียกสติตัวเองที่ไปเชียร์พวกเขา
เจียงอี้ฝานมองไปที่ซังหลินจวินที่อยู่ข้างๆ แต่เขาไม่ได้รู้สึกอินเรื่องของพวกเขามากนัก
เขามีเพียงความรู้สึกที่มีต่อฉยงฉยง และเขารอให้เธอเติบโตขึ้นเท่านั้น
เขาจะไม่ให้ผู้หญิงคนไหนมาขวางฉยงฉยงถึงแม้วันหนึ่งบริษัทเกิดปัญหาเหมือนกับซังหลินจวิน เขาก็ไม่เลือกที่จะให้ผู้หญิงเข้ามาช่วย
ในใจของเขาฉยงฉยงเป็นที่หนึ่ง
ซังหลินจวินกำลังยืนพิงประตูแสงและเงาสีดำปกปิดการแสดงออกของเขาและเสียงของเขาแฝงไปด้วยความหดหู่สิ้นหวัง
“ อี้ฝาน น้องแกพูดถูกแล้ว ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน”
ไม่ได้ยินข่าวคราวเฉินเฉียวมาสามวันแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่ขาดการติดต่อกับเธออย่างสิ้นเชิง
ในอดีตแม้ว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกันและเกิดสงครามเย็นแต่เขาก็ยังสามารถรู้ได้ว่าเธออยู่ที่ไหน
แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ร่องรอยอะไรของเธอเลย
เขารู้สึกเสียใจ ถ้าหากว่าเขารู้เร็วกว่านี้ว่าเฉินเฉียวคิดว่าเขากับเถียนเถียนมีความสัมพันธ์กันจริงจังขนาดนั้น เขาจะอธิบายให้เธอฟังไปตั้งนานแล้ว ยืดเยื้อมาถึงตอนนี้ คนที่เจ็บไม่ใช่เขา แต่เป็นคนที่เขาไม่อยากให้เจ็บที่สุด
เจียงฉยงฉยงเป็นผู้หญิงที่ใจดีและรู้สึกอึดอัดมากที่ได้เห็นซังหลินจวินชายที่เคยแข็งแกร่งและมีอำนาจกลับกลายเป็นแบบนี้
เธออพูดเบาๆ: “ทำตัวน่าสงสารอะไรล่ะ”
เสียงฝีเท้าเดินเข้าไปในห้อง
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะหมายความว่าเธอหลีกทางให้
ไปเถอะเจียงอี้ฝานเข้าใจน้องสาวปากแข็งของเขาและเธอไม่ได้ขวางประตูอีกต่อไปซึ่งหมายความว่าใจของเธออ่อนลง
เขาตบบ่าซังหลินจวิน และเจียงอี้ฝานเดินเข้าไปก่อน
บ้านที่เจียงอี้ฝานอาศัยอยู่ไม่ใช่บ้านเก่าของตระกูลเจียง
ที่นี่เป็นสถานที่ที่เขาพักชั่วคราวเมื่อเขาเหนื่อยล้าจากงานก่อนหน้านี้ไม่มีใครเคยมานอกจากฉยงฉยง
ไม่มีรองเท้าแตะสำหรับผู้ชายที่ปากประตู
ใจซังหลินจวินมีแต่เฉินเฉียวอยู่ตลอด เขาเลยไม่ทันได้สังเกตตอนสวมรองเท้าเข้าห้อง เจียงอี้ฝานขมวดคิ้ว
เจียงฉยงฉยงนั่งอยู่บนโซฟาและดูทีวีซึ่งหันมาเป็นระยะเพื่อให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของทั้งสอง
พี่ชายยืนอยู่ข้างซังหลินจวินดังนั้นเธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นมัน แต่ในใจรู้สึกตลก
เพราะซังหลินจวินไม่เคยเปลี่ยนรองเท้าเลยเจียงอี้ฝานจึงไม่ได้วางแผนที่จะพาเขาไปห้องทำงาน
โซฟาทรงครึ่งวงกลม สามคนนั่งประจำที่
“ เฉินเฉียวหายตัวไปสามวันอี้ฝานฉันต้องการความช่วยเหลือ”ซังหลินจวินไม่ได้อ้อมค้อม พูดออกมาตรงๆ
“ประธานซังถึงแม้เราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีบางเรื่องก็ต้องพูดให้ชัดเจน”เจียงอี้ฝานวางมือบนโซฟาท่าทางสบาย ๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ใส่ใจ
สิ่งที่เขาพูดดูเหมือนกำลังพูดเล่นและมันก็ไม่ได้ดูเหมือนว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตรายเลย
“ แน่นอน ช่วงนี้หย่วนเซิ้งมีแผนงานใหม่ ฉันอยากให้รื่ออันมาช่วย”พูดถึงเรื่องธุรกิจ ซังหลินจวินถึงแม้จะไม่มีกระจิตกระใจ แต่ก็ยังฉลาดรู้จักพูด
โครงการล่าสุดของหยวนเซิ่งเกี่ยวกับเครื่องจักรทางการแพทย์และเขาไปลอนดอนเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
ถ้าแผนงานนี้สำเร็จ ไม่เพียงหยวนเซิ่งจะก้าวไปได้อีกขั้น รื่ออันก็จะพัฒนาได้เยอะ
อย่างไงซะรื้ออันตอนนี้ก็เป็นพวกเฉินเฉียวกับเฉียวเฉียว ร่วมมือกับพวกเขา ก็เปรียบเสมือนผลประโยชน์ครึ่งนึงอยู่กับพวกเขา
พี่น้องตระกูลเจียงสามารถไว้วางใจพวกเขาได้
“โอเค ประธานซัง”เจียงอี้ฝานต้องยอมรับว่าแม้จะเผชิญหน้ากับซางหลินจุนที่หดหู่สิ้นหวังแต่เขาก็ยังต้องรอบคอบ
เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกยังไงกับฉยงฉยง ถึงได้ยอมช่วยรื้ออัน
เจียงอี้ฝานไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระอะไรมากหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อและโทรหาหมายเลขที่เขาไม่ได้โทรมาเป็นเวลานาน
หลังจากโทรศัพท์ดังสามครั้งก็มีคนรับสาย
เจียงอี้ฝานถือโทรศัพท์และเดินไปที่ระเบียงคนเดียว
เจียงฉยงฉยงผู้ซึ่งแสร้งทำเป็นคนนอก สงสัยซังหลินจวินด้วยความอยากรู้อยากเห็นและแกล้งถาม: “ประธานซัง คุณมาขอให้พี่ฉันช่วย พี่ฉันจะช่วยอะไรได้?”
แม้ว่าเจียงฉยงฉยง จะรู้ว่าพี่ชายของเธอเก่ง แต่เขาก็น่าจะแย่กว่าซังหลินจวิน
ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมซังหลินจวินต้องมาขอให้พี่เธอช่วย
“ เรื่องนี้ผมบอกคุณไม่ได้ ถ้าอยากรู้จริงๆ ถามพี่คุณจะดีกว่า”เกี่ยวกับตัวตนเจียงอี้ฝานมันถูกค้นพบเมื่อเขาขอให้คนตรวจสอบเมื่อหกปีก่อน
อย่างไรก็ตามตัวตนของเขาเป็นความลับแน่นอนว่ายิ่งมีคนรู้น้อยก็ยิ่งดี
“เชอะ เดี๋ยวฉันจะไปถามเขา”เจียงฉยงฉยงเกลียดที่สุดก็คือพวกที่พูดคำกั๊กคำ เธอตั้งใจไว้ว่าจะต้องถามเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง
