ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 160 ความฮึกเหิม

ซังหลินจวินขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร

เขาเข้าใจเป็นอย่างดีในใจของเขาถ้าเมื่อกี้พูดในสิ่งที่เธออยากได้ยิน

กลัวว่าความยุ่งเหยิงระหว่างทั้งสองจะยุ่งเหยิงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ถ้าเขาพูดคำที่ไร้ความรู้สึกเช่นนั้นเขาจะสามารถเรียกสติเธอได้

เขาพูดได้แต่คำแรงๆ

เมื่อเฉินเฉียวตื่นขึ้นมาความเมื่อยล้าของเธอก็หายไปมาก

การนอนหลับเป็นการดูแลสุขภาพที่ดีที่สุดเมื่อตื่นนอนร่างกายจะผ่อนคลาย

ดวงตาของเธอมองหาคนในห้องโดยไม่รู้ตัว แต่เธอไม่เห็นคนที่เธอต้องการเห็น

หลังจากที่เฉินเฉียวลุกขึ้นจากเตียงก็คิดอยู่พักหนึ่งและรู้สึกว่าซังหลินจวินน่าจะอยู่กับเจียงอี้ฝาน

เธอเปิดประตูและเดินไปอีกด้าน

ก่อนที่จะไปไกล เฉินเฉียวได้ยินเสียงของซังหลินจวิน

เฉินเฉียวก็ยิ้มและเดินเข้าไปหาเขา

สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือเขากำลังนั่งยองๆมองลงไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง

แม้ว่าใบหน้าของผู้หญิงจะถูกบัง แต่ เฉินเฉียว ก็ยังสามารถมองเห็นได้ว่าบุคคลนั้นเป็นใคร

เธอรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่ต้องได้เห็นกับตาถึงจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงเมื่อต้องทนกับความขมขื่นในใจเธอจึงเดินไปข้างหน้า

ประธานซังเธอตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงห่างเหิน

ซังหลินจวินผู้ซึ่งโน้มน้าวให้เถียนเถียนออกจากที่นี่โดยเร็วและหยุดยืนกรานในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉินเฉียวทันที

เมื่อเห็นใบหน้าของเธอเย็นชาแม้แต่คำเรียกที่เปลี่ยนไปดวงตาของเขาก็กระพริบอย่างช่วยไม่ได้เมื่อรู้ว่าเธอเข้าใจผิดอีกครั้ง

เขายืนขึ้นโดยไม่คำนึงว่าเถียนเถียนกำลังนอนอยู่บนพื้นเขาลุกขึ้นเดินไปหาเธอ

“ ทำไมจู่ๆตื่นขึ้นมาล่ะ คุณนอนหลับสบายหรือไม่?”ซังหลินจวินประสานมือของเธอไว้ในฝ่ามือของเขาดวงตาของเขาดูสบาย ๆ แต่เขาจ้องที่เธออย่างจริงจัง

เฉินเฉียวสลัดมือของเขาพยายามที่จะสลัดออกไป

แต่พละกำลังต่างกันมาก ทุกครั้งที่เขาจะสลัดออก เขาก็จับแน่น

“หึงแล้วหรอ.”ซังหลินจวินมองเฉินเฉียวที่ไม่ยอมพูด ที่เอาแต่จะตีตัวออกห่างจากเขา เขาเลยตั้งใจแซว

เฉินเฉียวเป็นกังวล แต่เมื่อเธอพูดเธอมักจะเถียงเขาไม่ได้

ไม่ว่าจะมีเหตุผลหรือไม่เขาก็สามารถเถียงได้เสมอ

ยอมเป็นแบบนี้ดีกว่าพูดออกไป

“ เฉียวเฉียว คุณจะไม่พูดก็ได้นะ แต่ถึงจะเป็นนักโทษก็ต้องให้โอกาสคนอื่นชี้แจงตัวเองด้วยซังหลินจวินมองไปที่เธอและดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังในเวลานี้

เขาสามารถทนเธอที่ทำอารมณ์ไม่ดีใส่เขาได้ แต่ทนไม่ได้ถ้าเธอจะจากเขาไป

ทั้งสองทะเลาะกันเพราะความเข้าใจผิดซึ่งนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการ

เข้าใจผิดก็อธิบายให้เข้าใจ

เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักของเขา

เฉินเฉียวคิดอยู่พักหนึ่งและรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง

แม้ว่าเขาจะปกปิดเธอครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ไม่เคยโกหกเธอ

คุณพูดสิเธอได้สติ

“เถียนเถียนเจอผมเจอที่นี้ ผมก็ไม่รู้แต่เธอบอกว่าเธอมาส่งข่าวเรื่องซังอวี้”ซังหลินจวินเล่าอย่างใจเย็นว่าแม้ว่าเขาจะบอก เฉินเฉียวว่าซังอวี้เป็นคนทำร้ายเธอ แต่เขาก็ไม่ได้บอกเธอว่าเขาทำอะไรกับซังอวี้ก่อนที่เขาจะมา

เขาไม่ต้องการให้สิ่งเหล่านั้นทำให้หูของเธอแปดเปื้อน แต่ตอนนี้ถ้าเธอได้ยินจากปากคนอื่น เกรงว่าเธอจะไม่สบายใจ

เมื่อพูดถึงซังอวี้ใบหน้าของ เฉินเฉียวก็เปลี่ยนไป

ตั้งแต่รู้ว่าซังอวี้อยู่เบื้องหลังของการหายตัวไปของเธอ เธอก็เตรียมใจไว้แล้ว

ตอนนี้เมื่อได้ยินเรื่องของซังอวี้ ทั้งเจ็บทั้งเกลียด

“เขา เป็นอะไรหรอ ข่าวเรื่องที่ฉันยังไม่ตายส่งไปถึงเขาแล้วหรอ เขาจะส่งคนมาอีกไหม”ร่างของเฉินเฉียวสั่นสะท้านและไม่มีใครไม่กลัวความตายเธอทะนุถนอมชีวิตของเธอมาโดยตลอดและเธอก็ยิ่งไม่พอใจกับคนที่ทำร้ายเธอ

เมื่อเห็นอารมณ์ของเฉินเฉียว ซังหลินจวินจึงจับมือของเธอ และดึงไปไว้ในอ้อมแขนของเขาและปลอบโยนเบา ๆ : “ไม่เป็นไร เขาไม่มาหาคุณหรอก ก่อนผมมาที่นี้ เขาถูกหามส่งโรงบาลแล้ว”

เฉินเฉียวดูมึนงงราวกับว่าเธอไม่เข้าใจ

ซังหลินจวินไม่ได้อธิบายโดยตรงว่าการที่ซังอวี้เข้าโรงพยาบาลมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเขามองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม:“ เขาจะทำร้ายคุณไม่ได้อีก ไม่ว่าจะเป็นใครผมจะไม่ยอม ”

“แต่” เธออยากจะพูดอะไรอีก

ยังไม่ทันพูดจบ แต่ซังหลินจวินก็อุ้มคน ๆ นั้นไว้บนไหล่ของเขา

ผมชี้ลงพื้น

ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้สงสันไปซะทุกเรื่องที่เขาพูด ต้องสั่งสอนสักหน่อย

“ซังหลินจวิน ปล่อยฉันนะ”เฉินเฉียวโดนอุ้ม หัวแกว่งไปมาจนมึน

เธอไม่คาดคิดว่าซังหลินจวินจะจู่โจมอย่างกะทันหัน

เธอส่งเสียงร้องดัง

อย่าส่งเสียงดังซังหลินจวินแบกเธอไปที่ห้อง ตบสะโพกเธอหนึ่งที

สัมผัสที่นุ่มนวลบนมือของเขาเป็นที่ที่เขาชอบมาก

ในตอนนี้เขาตบมันอย่างไร้ความปรานี แต่เหมือนจะแรง พอกระทบเนื้อมันกลับผ่อนเบาลง

ดวงตาของเฉินเฉียว ที่ถูกตบก้นนั้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธ

เธอตัวขนาดนี้แล้ว ยังโดนเขาตีก้นอีก

ทันใดนั้นมองไปที่ดวงตาของซังหลินจวินเธออดไม่ไหวที่จะกัดเขาอย่างดุเดือด

“เฮ้ เฉียวเฉียว เป็นอะไรไป”เจีบงฉยงฉยงออกมาจากห้องพอดีเพิ่งได้เห็นซังหลินจวินแบกเฉียวเฉียวเข้าไปในห้องด้วยความงงงวย

เธอจำได้ว่าตอนเช้าพวกเขาเพิ่งจะเข้าไปพักผ่อนกัน ทำไมตอนนี้เข้าไปอีกแล้ว

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงบนพื้นโลก

ยังเช้าอยู่แบบนี้ ก็เข้าห้องกันแล้วหรอ รีบไปหน่อยมั้ง

เจียงฉยงฉยงผู้ซึ่งเคยสัมผัสเสน่ห์ของภาพยนต์เข้าใจดีว่าเมื่อพวกเขาสองคนเข้ามาในห้องตอนนี้มันไม่ง่ายเหมือนการนอนใต้ผ้าห่ม

แอบอิจฉาเฉินเฉียวอยู่ในใจ ที่มีความสุขเช่นนี้

ทันใดนั้นใบหน้าคนๆหนึ่งก็พุดขึ้นในความคิดของเธอทำให้เธอตกใจมือลูบอกที่หวาดกลัวของเธอและเดินไปหาซังอวิ๋น

ช่วยไม่ได้ สำหรับพี่ชายของเธอแล้ว ตอนนี้เจียงฉยงฉยงหลบไม่ทันแล้ว

เถียนเถียนที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมีร่องรอยของความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เธอคิดว่าเฉินเฉียวถูกทำลายไปนานแล้วและเธอไม่รู้ว่าโดนใครเอาไปทิ้งไหน

แต่ตอนนี้กลับเห็นเธอ

ใบหน้าของเธอแดงก่ำและตาเบิกโต

เห็นได้ชัดว่ามันต่างกันมาก

เธอเกลียดมาก ทำไมไม่ว่าสถานการณ์ไหน เธอก็รอดปลอดภัยได้ตลอด

เธอสาบานว่าวันหนึ่งเธอจะต้องเห็นเฉินเฉียวถูกคนมากมายเหยียบย่ำและคลานไปใต้เท้าของเธอ

เมื่อถึงตอนนั้นเธอยังจะใช้ชีวิตได้สบายเหมือนตอนนี้ไหม?

ฉันจะรอให้ถึงวันนั้น

ซังหลินจวินพาบุคคลนั้นเข้าไปในห้องและแสดงความรัก

เมื่อเธอหน้าแดงและไม่ยอมสนใจเขา.

เขาทำมันอีกครั้ง

———