จนกระทั่งทั้งสองคนเดินจากไปซังอวิ๋นที่ยังคงยืนอยู่หน้าร้านกาแฟสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัดเมื่อคิดถึงการยั่วโมโหของซางหลินจุนในตอนนี้ดวงตาของเขาลึกล้ำราวกับดอกไม้พิษมีเสน่ห์และน่าหลงใหล
เขาขยับมุมปากพูดสองสามประโยค เกือบจะไม่มีเสียงพูด
ไม่มีใครได้ยินมีเพียงลมที่ความเงียบสงบเท่านั้น
เฉินเฉียวนั่งอยู่ในรถที่นั่งข้างๆคนขับ สายตาชำเลืองมองซางหลินจุนเป็นครั้งคร่าวที่ไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นรถ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามด้วยท่าทางเป็นห่วง: “คุณเป็นอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอเปล่า?”
ซังหลินจวินหันหน้าไปมองเธอเงียบ ๆ
โดนจ้องนานแบบนั้น เธอแทบอยากจะหลบสายตา
“ ทำไมจู่ๆก็ไปดื่มกาแฟกับเขา”น้ำเสียงของเขาดูสบาย ๆ แต่เขาจ้องเธออย่างเห็นได้ชัดว่าสนใจในคำตอบ
แม้ว่าเฉินเฉียวจะรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญมากนัก แต่เธอก็ตกตะลึงกับท่าทางการแสดงออกของเขาและเธอก็คิดว่าจะพูดอย่างไรดี
“ เมื่อวาน ตอนกลับไม่ใช่ว่าไมยังไม่ได้บอกลาหรอ? หลังจากกลับมา อาอวิ๋นก็โทรชวนฉันจะไม่ไปก็ไม่ได้ ”
ซังหลินจวินพยักหน้าราวกับเห็นด้วยกับคำตอบนี้
เขาไม่ได้พูดมากแค่ขับรถอย่างเงียบ ๆ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็จอด
“เฮ้ ทำไมจู่ๆถึงพาฉันมาที่นี่”
ยังไม่ได้ลงจากรถก็เห็นบรรยกาศผู้คนที่พลุกพล่านด้านนอก
ซังหลินจวินไม่ชอบสภาพแวดล้อมที่คึกคักแบบนี้
ที่ผ่านมาเขาสองคนแทบไม่ได้มาสถานที่แบบนี้
ซังหลินจวินลงจากรถก่อนจากนั้นก็เปิดประตูให้เธอและยื่นมือไปกันไว้ที่หัวเธอเป็นห่วงว่าหัวจะชน
เห็นเขาทำเป็นนี้ ในใจเฉินเฉียวก็รู้สึกหอมหวาน
“ไปเลือกแหวนกันเถอะ”เมื่อเขาเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าที่คึกคัก ซังหลินจวินก็กล่าวถึงจุดประสงค์ของการมา
แหวนเฉินเฉียวดูประหลาดใจ
เธอไม่ได้คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้
อย่างไรก็ตามเธอคิดเสมอว่าคนอย่างซังหลินจวิน แหวน, ชุดเดรส ฯลฯ ไม่ใช่ว่าควรสั่งทำเป็นพิเศษหรอ
เขาพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกแบบนี้ทำให้เธอตกใจ
อย่างไรก็ตามหลังจากรู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อเลือกแหวนเธอก็คาดหวังในใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เธอดึงเขาและตรงไปยังสถานที่ขายเครื่องประดับ
มีแหวนทุกแบบทุกสไตล์
เฉินเฉียวดูแหวนทุกชนิด หยิบขึ้นมาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ
แม้ว่าจะมีบางครั้งที่สะดุดตาซังหลินจวินก็ช่วยเธอเลือก
ในเวลานี้ เฉินเฉียวถือแหวนเพชรอยู่ในมือ
เพชรใสไร้สีดูหรูหราและสง่างาม
เธอชอบอยู่ในใจและกำลังจะลองแหวนในมือของเธอ
ซังหลินจวินรีบคว้าไป
เขามองอยู่สักพัก แล้วก็ส่ายหัว ตีเธอเบาๆ “แหวนวงนี้ไม่เหมาะสำหรับคุณ”
“ทำไมมันไม่เหมาะกับฉัน”เฉินเฉียวโกรธมาก
ซังหลินจวินหยิบแหวนเพชรและหมุนไปรอบ ๆ ในมือของเขาและนิ้วชี้ของเขาก็จิ้มที่ด้านบนของเพชร
“ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่แหวนไม่ดี”
เขาอธิบายว่า“ดูรูปร่างของแหวนสิ เป็นรูปหยดน้ำ ดูแล้วก็สวยดี แต่ว่าเฉียวเฉียว เราแต่งงานกัน แหวนนี้สวยแต่แฝงไปด้วยน้ำตา คุณคงไม่อยากให้คนพูดถึงแหวนของคุณแบบนี้นะ ”
คำพูดในใจของเขาที่ไม่ได้พูดก็คือ แหวนแบบนนี้ไม่รู้ว่ามีคนลองมากเท่าไหร่แล้ว จะเหมาะกับคนพิเศษอย่างเฉียวเฉียวได้ไง
ถ้าเขาอยากจะให้ก็ต้องให้สิ่งที่ดีที่สุด
แต่เพราะทั้งหมดนี้ตองรอการเตรียมการ เขาเลยนิ่งไว้ก่อน
นี่เป็นครั้งแรกที่ซังหลินจวินพูดประโยคยาว ๆ เช่นนี้
ถ้าเป็นสมัยก่อนเฉินเฉียวอาจจะค่อนข้างมีความสุข
แต่หลังจากที่เขาเพิ่งปฏิเสธแหวนที่เธอชอบในใจเฉินเฉียวก็ไม่พอใจเล็กน้อย
เธอหันหลังกลับและไปร้านอื่น
ยังไงซะก็มีร้านอัญมณีมากมายในห้างนี้ ถึงแม้ไม่ซื้อในห้าง ไปซื้อร้านข้างๆก็ได้
เฉินเฉียวเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจซังหลินจวินที่ตามเธออย่างใกล้ชิด
ร้านอัญมณีที่อยู่ด้านหลังเขาไม่พอใจซักร้าน
เฉินเฉียวโกรธ ยืนข้างทางไม่อยากจะเดินต่อแล้ว
ซังหลินจวินก็เย็นชาเหมือนว่าเขาไม่มีความสุข
ทั้งคู่มองดูว่าใครจะถอยก่อนกัน
ในท้ายที่สุดซังหลินจวินก็ง้อก่อน
เขาจับมือเธอแล้วพูดว่า “เฉียวเฉียว เราไปดูร้านสุดท้ายกันเถอะ ถ้าไม่พอใจผมจะสั่งทำให้พิเศษ”
เฉินเฉียวสะบัดมือออกและฟังจบราวกับว่าเธอไม่พอใจที่ไม่ได้เลือกแหวนสวยๆ
“ นี่เป็นปัญหากับของร้านหรอ? คุณเอาแต่ไม่ชอบนั่นไม่ชอบบี่ ซังหลินจวินเรามาเลือกแหวนนะไม่ใช่มาเลือกโลงศพ “สิ่งที่เธอพูดมันผิดไปหน่อย
ดูเหมือนเธอจรู้สึกตัวว่าพูดผิดเธอเม้มปากขมวดคิ้วด้วยความรำคาญและเดินไปข้างหน้า
ซังหลินจวินเข้าใจว่าเธอไม่มีความสุข แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อเธอกำลังจะเดินหนีเขาก็จับมือเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า “เฉียวเฉียว พวกเราไปดูร้านสุดท้ายกันเถอะ”
เฉินเฉียวไม่ต้องการไปอีกแล้วถึงจะไป เขาก็ไม่พอใจอยู่ดี เสียเวลาเปล่าๆ
เขาแรงเยอะ เธอสลัดไม่ออกทำได้เพียงเดินตามเขาไป
ตอนเธอเข้าไปเธอไม่ได้อ่านชื่อร้านที่ประตูด้วยซ้ำ
ทั้งสองเพิ่งเดินเข้ามาและพนักงานในชุดสูทก็เดินเข้ามา
“สวัสดีครับคุณผู้หญิงคุณผู้ชายมาเลือกแหวนหรอครับ?”รอยยิ้มที่อ่อนโยนและการแต่งหน้าเบา ๆ นั้นสวยงามมาก
ซังหลินจวินจับมือของเฉินเฉียว เขาไม่ได้มองไปที่แหวนที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์และพูดห้วนๆ: “ร้านคุณมีแหวนแบบสวยๆที่ไม่ได้วางโชว์ไว้ไหม? .”
พนักงานรู้สึกลำบากใจ แต่เธอตอบด้วยรอยยิ้ม: “คุณผู้ชายคะร้านเรามีแหวนแบบใหม่ที่ตรงตามต้องการของคุณพอดีเลยค่ะ อยากให้ดิฉันนำออกมาให้ดูไหมคะ”
ซังหลินจวินพยักหน้า: “ครับ”
เมื่อพนักงานอกไปเฉินเฉียวก็ก้มหัวเหม่อลอย
ซังหลินจวินมองไปที่ท่าทางที่ไม่มีความสุขของ เฉินเฉียว แต่ก็แอบยิ้มในใจ
เขาคิดว่าแหวนต้องทำให้เธอพอใจแน่ ยังไงซะเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะชอบ แต่มันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจที่สุดเขาต้องยอมรับว่าเขาแค่อยากให้เธอจดจำวันนี้ตลอดไป
หลังจากพนักงานหยิบแหวนออกมาซังหลินจวินก็จับมือของเฉินเฉียวโดยไม่ลังเลและสวมแหวนเข้าไปในนิ้วนางข้างขวาของเธอ
เฉินเฉียวยังคงอยู่ในความงุนงง แต่จู่ๆโดนจู่โจมกระทันหันแบบนี้เธอก็ได้สติ
เธอไม่ได้มองไปที่มันจนกระทั่งแหวนสวมไปครึ่งหนึ่งของนิ้วเธอแล้ว เธอมองอย่างตะลึง
