บนแหวนรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวมีเพชรประดับอยู่ประปราย แต่เพชรนั้นไม่ใช่เพชรธรรมดาเมื่อมองใกล้ ๆ คุณจะเห็นแสงสีฟ้าจาง ๆ และเงาที่ส่องประกายอยู่ในนั้น
นี่คือ “เพชรน้ำไฟ” ที่หายากอย่างยิ่งซึ่งเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย
ดวงตาของเฉินเฉียวใสเหมือนน้ำและเธอถามด้วยความประหลาดใจ: “หลินจวินจู่ๆคุณก็ชวนฉันมาซื้อแหวนแบบกระทันหันจริงๆหรอ? อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นมีแหวนสวยขนาดนี้ได้ยังไง ”
ซางหลินจุนเม้มปากของเขาดวงตาของเขาฉายแววติดตลก แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
เขาสวมแหวนเบา ๆ ที่นิ้วของเธอ
นิ้วที่ขาวใสไร้ที่ติและแหวนใสเหมือนน้ำนั้นเปล่งประกาย มองดูแล้วกลบรัศมีกันไม่มิดเลยจริงๆ
ดวงตาของเฉินเฉียวเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและดีใจ เมื่อก่อนที่เธอแต่งงานกับปู้อี้เฉิน เรื่องแหวน ดอกไม้ อะไรต่างๆนาๆคนอื่นเป็นคนจัดการหมด
เขาไม่สนใจเธอ อะไรก็เอาแบบง่ายๆ
มันเป็นความเฉยเมยของเขาที่ทำลายความคาดหวังเรื่องการแต่งงานในใจของเธอ
แต่ตอนนี้นี่คือการแต่งงานที่เธอรอคอย
การได้อยู่กับคนที่รักเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย
สวยไหม? ผมรู้ว่าคุณต้องชอบ “ซังหลินจวินมองไปที่เฉินเฉียวที่ดึงสติกลับมาไม่ได้เขาจับเธอด้วยมืออีกข้างและพูดติดตลก
หัวใจของซังหลินจวินก็มีความสุขมากเช่นกันและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏขึ้นมากกว่าปกติ
เดิมทีเขาเป็นคนที่หล่อเหลา แต่นิสัยของเขามักจะเย็นชาและแข็งกร้าวเมื่อตอนเขาไม่ยิ้ม เขาจะมีออร่าที่แข็งแกร่งที่ทำให้ผู้คนกลัวที่จะเข้าใกล้
แต่เมื่อมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาความเย็นชานี้ก็อ่อนลงอย่างมาก
พนักงานผู้หญิงหลายคนมองมาที่เขาอย่างเปิดเผย
บางคนถึงกับขยิบตาให้เขาโดยตรง
แต่สายตาของซังหลินจวินจับจ้องไปที่เฉินเฉียวเท่านั้น ไม่ได้สังเกตคนอื่น
เฉินเฉียวสังเกตเห็นและเธอรู้สึกภาคภูมิใจ
ที่ยืนอยู่ข้างๆผู้ชายที่เลิศเลอ ผู้หญิงคนอื่นไม่อยู่ในสายตาเขา
พวกเขาไม่ได้อยู่ใน บริษัท เดียวกันเธอไม่รู้ว่าใครใกล้กับเขาบ้าง
ไปก่อนนะคะเฉินเฉียว เบ้ปาก มืออยู่ที่เอวของเขา ใช้มือหยิกลงไป
เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วเฉินเฉียวก็รู้สึกดีขึ้น
หึ คราวหน้าจะหยิกให้ร้องเลย
แม้ว่าเธอจะคิดอย่างนั้นในใจ แต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บแทนเขา
ใข้มือลูบเอวของเขาไปมาเบาๆ
จนกระทั่งซังหลินจวินรั้งเธอไว้เฉินเฉียว มองเขาอย่างสงสัย
ในสายตาของเธอเห็นได้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น
ซังหลินจวินระงับความโกรธในใจและเสียงของเขาก็หม่นลง
“เรายังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ”เขาจูงมือเธอเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์บริการในร้าน
เขาหยิบการ์ดแบล็กโกลด์ออกมา: “คิดเงินด้วยครับ”
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของพนักงานหญิง
การ์ดสีดำทองนี้แสดงถึงตัวตนที่ไม่มีใครเทียบได้ของเจ้าของบัตรและเป็นครั้งแรกที่พนักงานหญิงเจอลูกค้าระดับนี้
เฉินเฉียวมองไปที่สายตาที่เปลี่ยนไปของพนักงานหญิงเดินมาทางซังหลินจวินและถามด้วยเสียงเบาๆ “คุณใช้การ์ดใบนี้ทุกครั้งหรอคะ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เธอได้เห็นหลายครั้งและเขาก็หยิบการ์ดใบนี้ออกมา
มันเป็นการ์ดอเนกประสงค์จริงๆ
อย่างไรก็ตามบัตรนี้ที่ไม่มีขีดจำกัด ไม่จำเป็นต้องนำสิ่งอื่นใดมาด้วย
ซังหลินจวินหยิบบัตรคืนมาจากพนักงานและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณชอบไหม? ถ้าชอบผมจะยกให้คุณ ”
เขาวางการ์ดไว้ในมือของเธอ
ไม่เอาเฉินเฉียวรู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับเธอที่จะถือการ์ดใบนี้และเธอก็ไม่ได้ออกไปซื้อของบ่อยๆแม้ว่าเธอจะไม่ได้ซื้อของแพงๆ
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เธอก็นึกออก
“แหวนของพวกเราราคาเท่าไหร่คะ”จะบอกว่าเธอหน้าเงินไม่ได้
เพชรที่ฝังในพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวดูมีราคาแพงมาก
ไม่ต้องพูดถึงเพชรหายากมากๆ
ซังหลินจวินเห็นเธอที่อยากรู้ราคาแบบนั้นที่กลัวจะรู้คำตอบเขาก็ขำ เขาเขกหัวเธอ แล้วพูดว่า: “เราแต่งงานกันแค่ครั้งเดียว ถึงแม้แหวนจะแพงผมก็จ่ายไหว คุณไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ถึงแม้วันไหนผมจะไม่มีเงินแล้ว แต่เงินที่ให้คุณจะไม่น้อยลง ”
“ช่างพูดจริงๆ”เฉินเฉียวพึมพำเบา ๆ แต่เธอต้องยอมรับว่าคำพูดของเขาทำให้เธอใจชื้น
มันหวานราวกับน้ำผึ้งหนึ่งขวด
“เอาแหวนของคุณออกมาสิ”เฉินเฉียว ยื่นมือไปหาเขา อยากสวมแหวนให้
ซังหลินจวินหยิบออกมาจากกระเป่าตัวเอง
ในกล่องแหวนสีดำแหวน มีแหวนที่เหมือนกับแหวนที่อยู่บนมือของเฉินเฉียวอยู่
แม้ว่าแหวนของทั้งสองจะเหมือนกันแต่คนละสไตล์
เมื่อนำมาต่อกันก็จะกลายเป็นรูปหัวใจ
เฉินเฉียวดีใจอยู่พักหนึ่งจากนั้น เธอก็คว้ามือของเขาและสวมแหวนผู้ชายที่เขาถืออยู่
“ นี่สิถึงจะเท่าเทียมกัน”เมื่อเห็นว่าเขาส่งสัญญาณให้ เฉินเฉียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
ทั้งสองออกจากร้าน
จนกระทั่งมองไม่เห็นร่างพวกเขาแล้ว พนักงานหญิงที่ได้บัตรแบล็กโกลด์เพื่อไปชำระเงินก็หัวเราะด้วยความตื่นเต้น
คิดไม่ถึงว่าเธอจะได้จับบัตรของประธาน มีความสุขจริงๆ
พนักงานหญิงรู้สึกหลงไหลซังหลินจวิน
ที่ร้านใหญ่ๆข้างประตู ตัวอักษรซังสีทองกำลังส่องแสงอย่างเงียบ ๆ ภายใต้ดวงอาทิตย์
เฉินเฉียวนั่งอยู่ในรถ แล้วนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้
“ตะกี้คุณเปลี่ยนเรื่อง คุณวางแผนมาตั้งนานแล้วใช่ไหม หลอกให้ฉันไปซื้อแหวนกับคุณ”
เธอทำเป็นโกรธ แต่ความสุขที่แวบเข้ามาในดวงตาของเธอเป็นครั้งคราวเผยให้เห็นอารมณ์ที่มีความสุขของเธอ
ซังหลินจวินจับมือเธอและจ้องมองเธอเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดอย่างจริงจังว่า: “ผมสั่งแหวนไว้ตั้งนานแล้วจริงๆไม่ใช่แค่สองสามวันนี้ แต่นานมากแล้วเฉินเฉียวผมอยากแต่งงานกับคุณมานานแล้ว ”
ดวงตาของเฉินเฉียวร้อนผ่าวเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาคิดถึงอนาคตของเขาและเธอทั้งสองคนอยู่แล้วเธอมีอึดอัด แต่ก็มีความสุข
“ ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้”เสียงของเธอแผ่วเบาแม้จะแหบเล็กน้อยอาจเป็นเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกะทันหัน
“ เพราะผมอยากเซอร์ไพรส์คุณในตอนนั้น แต่น่าเสียดายที่ถูกทำลายในภายหลัง”เขาสั่งซื้อแหวนวงนี้มานานแล้วและเขาคิดว่าจะมอบให้เธอเร็วกว่านี้ แต่มันก็ช้ากว่าที่เขาคิด
อย่างไรก็ตามโชคดีที่ในที่สุดแหวนวงนี้ก็ถูกส่งมอบให้กับเจ้าของซึ่งก็เพียงพอแล้ว
เฉินเฉียวไม่เคยคิดว่าจะได้รับคำตอบนี้จากเขาเธอไม่รู้ว่าเธอเสียใจหรือมีความสุขที่แท้อนาคตของเขา มีคำตอบอยู่ในใจนานแล้ว
