ซังหลินจวินไม่สนใจคำพูดของปู้อี้เฉินเลยเพราะเขารู้ดีว่าเฉินเฉียวไม่มีความรู้สึกใด ๆ ให้เขา
ดังนั้นการไม่พอใจกับคนที่ไม่เคยได้สัมผัสเฉินเฉียว คงมีแต่จะทำให้เขารู้สึกหดหู่
เพียงแค่ว่าเขาอารมณ์เสียทันทีเมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยของเฉินเฉียว
มองแล้วราวกับว่าสายตาเขามีเข็มกำลังทิ่มแทง
“ถ้าคุณมีเวลาที่ดีในชีวิตของคุณ ในวันๆหนึ่งคุณจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับบริษัทและจะข้ามมันไป”
ซังหลินจวินมองไปที่ปู้อี้เฉินและพูดเหมือนแนะนำ
มันเหมือนการพูดความจริงมากกว่า
“ ก็คุณนั่นแหละ”ปู้อี้เฉินรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับบริษัทแลซังหลินจวินเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ก็มั่นใจมากขึ้น
เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธในใจของเขาได้อีกต่อไปและรีบพุ่งกำปั้นตรงไปที่เขา
ซังหลินจวินออกกำลังกายตลอดทั้งปี ความแข็งแกร่งของเขาถูกเก็บไว้มาตลอด
ดังนั้นเมื่อปู้อี้เฉินง้างมือจะต่อยเขา เขาก็รวบเข้าทันที
เตะที่ข้อเท้าของเขา เมื่อเขารู้สึกเจ็บปวดเขาก็โต้กลับทันที
เฉินเฉียวรีบเข้ามาและเห็นว่าซังหลินจวินกำลังต่อสู้กับปู้อี้เฉินที่ดูจะไม่มีพลังที่จะต่อสู้กลับ
กลัวคนฆ่าแกงกัน เธอรีบจับมือเขาแล้วพูดว่า “กลับบ้านกันเถอะ อย่าเป็นเหมือนเขาเลย”
ปู้อี้เฉินซึ่งนอนอยู่บนพื้นแทบจะอาเจียนเป็นเลือด พอเมื่อได้ยินเข้า เขาก็แทบจะหายใจไม่ออก
ดวงตาทั้งสองโกรธจัดและจ้องมองมาที่พวกเขา
เฉินเฉียวไม่มองกลับมาที่เขาเลยสักนิดและดึงซังหลินจวินกลับเข้าไปในรถ แล้วทั้งสองก็ออกไปอย่างรวดเร็ว
จนกระทั่งรถหายไป ปู้อี้เฉินที่ซึ่งนอนอยู่บนพื้นก็ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและต่อสายไปหาใครบางคนแล้วพูดว่า “ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูด”
ทุกคนคิดว่าเธอจากไปแล้ว แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจและเธอเพิ่งรู้วิธีซ่อนตัว เถียนเถียนกำลังดูแลพ่อของเธออยู่ตอนที่เธอกำลังรับสายนี้
นับตั้งแต่พ่อของเขาถูกไล่ออกจากหยวนเซิ่ง ช่วงที่เขาอยู่ที่โรงพยาบาลมันยากลำบากมากไม่ยากเลยที่จะตื่นขึ้นมา แต่เขาก็หงุดหงิดก็กลายเป็นโกรธ
เทียนเทียนถูกเขาดุหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้เข้าใจเขา
อย่างไรก็ตามหมอบอกว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี แค่ต้องพยายามใกล่ชิดเขาให้มากที่สุด
“ ทำไมมีคนโทรมาอีกแล้ว ทำไมถึงมีคนโทรเยอะจัง ไปๆ อย่ามาวุ่นวายที่นี่ ”เถียนเฟิงเสียงจ้องลูกสาวของเขา เขาโบกมือให้เธออย่างหงุดหงิดเหมือนไล่แมลงวัน
เถียนเถียนยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับว่าไม่รู้สึกอะไร
จนกระทั่งเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าก็ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์
หลังจากได้ยินคนตรงข้ามบอกว่าให้สัญญากับเธอเถียนเถียนก็ยิ้มอย่างอันตราย: “เมื่อคุณตกลงตามคำขอของฉันแล้วฉันก็อยากให้คุณทำอะไรบางอย่าง”
เธอกระซิบและหลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจคนในคู่สาย แล้วเธอก็วางสายโทรศัพท์
การแสดงเพิ่งเริ่ม เธอจะออกจากที่เกิดเหตุเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร
เมื่อเฉินเฉียวและซังหลินจวินทั้งคู่กลับไปที่จิ้งหยวน ทั้งคู่ก็พบว่ามีใครบางคนรออยู่ที่บ้าน
คุณผู้หญิงมากับคุณซัง
ไม่เห็นเฉียวอวี้หมิ่น
สำหรับคุณผู้หญิง เฉินเฉียวเป็นคนที่น่าชื่นชมและก็น่าเป็นห่วง
แม้ว่าเธอจะเข้าใจว่าคุณผู้หญิงมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ แต่หลังจากเหตุการณ์ของโย่วอีเธอไม่กล้าที่จะเดิมพันว่าร่องรอยของความรู้สึกดีๆยังคงมีอยู่มากเพียงใด
บางทีมันอาจจะถึงจุดเย็นยะเยือก
“เฉียวเฉียว มานี่ นั่งลงกับฉัน”คุณผู้หญิงไม่ได้ทำอย่างที่เฉินเฉียวคิด แต่กลับโบกมือให้เธอด้วยความยินดี
ซังหลินจวินยืนอยู่ข้างๆเธอและบีบมือของเธอ ซึ่งทำให้อารมณ์ของเฉินเฉียวผ่อนคลายลงมาก
หลังจากนั่งลงแล้วคุณผู้หญิงก็จับมือเธอ มองใบหน้าบาง ๆ ของเธอแล้วถอนหายใจ: “เฉียวเฉียวดูน้ำหนักลดลงมากเลย ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ โย่วอียังไม่ตื่น เธอก็ยุ่งอยู่กับงานอยู่ตลอด เธออย่าล้มป่วยเลย อีกอย่างที่บ้านมีป้าโม่ดูแล เธอก็ไม่ต้องห่วงมาก ”
ซางลี่หยวนซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างจู่ๆใบหน้าของเขาก็มืดลงและส่งเสียงคำรามด้วยใบหน้าที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง: “ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดีมาก ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ในรถคันเดียวกันกับโย่วอีเลยทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้”
จะเป็นอย่างไรถ้าเธอรู้ว่าเธอเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดโย่วอี
เขาไม่เคยสนใจว่าแม่ของโย่วอีเป็นใคร
นึกถึงโทรศัพท์ที่ได้รับในวันนี้และข้อมูลที่ถูกส่งมา
เขาแค่ต้องการขับไล่ผู้หญิงคนนี้ไปจากลูกชายของเขา
ใบหน้าของเฉินเฉียวซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเห็นเช่นนี้คุณผู้หญิงก็ตบมือของเธออย่างปลอบประโลม จากนั้นให้มองไปที่สายตาที่ว่างเปล่าและเอ่ย: “พูดอย่างก้าวร้าวแบบนี้ คุณกินดินปืนมาหรือยังไง? ถ้าคุณไม่อยากเจอลูกชาย ก็อย่ารีบร้อนมา มันลำบากจริงๆ ”
ซังหลินจวินที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของเฉินเฉียว หลังจากได้ยินสิ่งที่แม่ของเขาพูดเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า: “พ่อ พ่อเคยเข้าโรงพยาบาลครั้งล่าสุดเพราะอารมณ์แปรปรวนพ่อควรอยู่บ้านและขยับให้น้อยลง ”
“นายตามฉันมา！”
โชคดีที่ซางหลินไม่พูดทันที พอพูดเขาก็นึกขึ้นได้ว่าหลายวันมานี้ลูกชายปิดบังสถานการณ์เกี่ยวกับบริษัททำตัวแข็งทื่อและเดินตรงขึ้นไปชั้นบน
ซังหลินจวินไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาก็ยังเดินตาม
เมื่อเหลือเพียงเฉินเฉียวและคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงก็มองไปที่ท่าทางที่เงียบเกินไปของเฉินเฉียวและถอนหายใจในใจ
เธอเห็นความรู้สึกของลูกชายของเธอที่มีต่อเฉินเฉียวมากเกินไป
เพียงแต่ว่ามีบางอย่างที่ลูกชายทำคนเดียวไม่ได้
คุณผู้หญิงจับมือของเฉินเฉียวด้วยความลังเลที่หายากบนใบหน้าของเธอ
เฉินเฉียวสังเกตุเห็นและถามอย่างเป็นห่วง: “คุณผู้หญิงคุณมีอะไรอยากจะบอกฉันไหม?”
คุณผู้หญิงพยักหน้าและเถียงกับตัวเองอยู่ในใจอยู่พักหนึ่ง เธอก็ยังไม่สามารถแบกรับความกังวลเกี่ยวกับลูกชายของเธอในใจได้และบอกเฉินเฉียวไปตรงๆ
“เฉียวเฉียว เธอเป็นเด็กดีมาก มีบางอย่างที่เธออาจไม่รู้ ฉันคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ฉันก็ยังคิดว่าจะบอกเธอยังไงดี”
เฉินเฉียวฟังอย่างเงียบ ๆ
แม้ว่าจะอยากรู้มากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มันก็ทำให้คุณผู้หญิงพูดออกมาได้ยากมาก
“เธออยากรู้ไหมว่าแม่ของโย่วอีคือใคร”คุณผู้หญิงไม่ต้องการทำร้ายเธอด้วยการพูดตรงๆ ดังนั้นเธอจึงให้คำถามกับเธอแทน
เฉินเฉียวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในใจอเธอไม่เคยถามหลินจวินเกี่ยวกับหัวข้อนี้ แต่ก็ไม่ได้อยากรู้ว่าเขามีอดีตอันแสนหวานระหว่างแม่ของโย่วอีกับเขาหรือไม่
เธอกังวลว่าถ้ารู้เธอจะหึงและไม่คบกับเขาต่อไป
แต่สิ่งต่างๆได้มาถึงจุดนี้ในที่สุด
เฉินเฉียวพยักหน้าและพูดว่า “ฉันอยากรู้ว่าทำไมแม่ของโย่วอีไม่เคยดูแลโย่วอีเลยเธอไปไหน ไม่ว่าจะมีชีวิตใหม่หรือมีอะไรเกิดขึ้นแต่ฉันก็มีข้อสงสัยมาก แต่ฉันไม่รู้ จะพูดยังไงดี”
คุณผู้หญิงมองเธออย่างซับซ้อนแล้วก็พูดว่า: “เพราะเธอก็อยากรู้เหมือนกัน งั้นฉันจะบอกเธอทุกอย่าง”
