ในตอนนี้ ด้านหลังพวกเขาจู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้น ซังหลินจวินขมวดคิ้วมองไป เห็นคนที่ไม่ได้เจอมานานแล้ว
“บังเอิญจัง ฉันเพิ่งออกมา ก็เจอพวกเธอสองคนเลย เป็นโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ” ซังอวี้สวมเสื้อยืดสีขาวเรียบๆ และกางเกงลำลองสีดำ เดินเข้าไปหาทั้งสองคน
สีหน้าเขาซีดเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าใช้ชีวิตในโรงพยาบาลได้ไม่ดี
ถูกซังอวี้ลงมือก่อน ซังหลินจวินก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไร
เขายืนด้านหน้าเฉินเฉียวปกป้องเธอ เห็นซังอวี้ก้าวมาทีละก้าว ก็พูดด้วยน้ำเสียงเร่งด่วน “ในเมื่อนายออกมาปลอดภัยแล้ว คงไม่คิดจะเข้าไปอีก แนะนำให้นะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ เหมือนก่อนหน้านี้อีก”
“ฮ่าๆๆ ซังหลินจวิน นายมันหยิ่งเหมือนเดิมเลยนะ อะไรทำให้นายคิดว่าพอฉันออกมาแล้ว จะเป็นแมวเชื่องๆ ไม่ขู่ล่ะ อย่ามาล้อเล่นกันหน่อยเลย” ซังอวี้มองพวกเขาสองคนด้วยแววตาเคร่งขรึม มีความเกลียดชังในดวงตา “ความเกลียดชังของฉันและแม่ฉัน ฉันจะเอาคืนพวกแกสองคน”
ซังหลินจวินมองซังอวี้ที่ดูบ้าคลั่ง ในใจก็เชื่อว่าเขาต้องมีปัญหาในใจ แค่ป่วยโดยไม่รู้ตัว
เขากดเสียงพูดข้างหูเฉินเฉียว “เฉียวเฉียว คนนี้มีความสัมพันธ์ไม่ดีกับฉัน และเขาเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช อันตรายมาก เดี๋ยวถ้ามันบ้าขึ้นมา เธอหนีไปเลยนะ”
“แล้วคุณจะทำยังไง” เฉินเฉียวมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
เธอไม่อยากหนีไปคนเดียว เธอกลัวเขาจะทิ้งเธอ
แววตาเธอแสดงออกประโยคนี้อย่างชัดเจน ซังหลินจวินกระตุกมุมปากยิ้ม “ยัยทึ่ม ถ้าเธอหนีไปได้ ฉันจะป้องกันตัวได้ดี”
ซังอวี้เห็นบทสนทนาสนิทสนมของสองคนตรงหน้า รู้สึกว่าไฟในใจเริ่มรุนแรงขึ้น
ทันใดนั้นมือเขาก็เลื่อนมาที่เอว
ซังหลินจวินที่หางตามองซังอวี้ตลอดเวลาพบการเคลื่อนไหวเขาทันที แค่เขาทำเหมือนไม่เห็น จับมือเฉินเฉียวไว้ จนกระทั่งเห็นสิ่งที่ซังอวี้ควักออกมาแล้วเล็งไปที่เขา จึงตะโกนขึ้น “รีบไปสิ”
เฉินเฉียวถูกเขาผลักเข้าไปในรถ เฉินเฉียวใช้มือทุบประตูรถอย่างแรง ตะคอกเสียงดัง “ซังหลินจวินคุณเปิดประตูให้ฉัน ถ้าไม่เปิดให้ฉัน กลับไปเราหย่ากัน”
ซังหลินจวินรู้ว่าเป็นคำพูดโกรธของเธอ และทำให้ยิ้มด้วยความโกรธด้วย
“หย่าเหรอ ชาตินี้ก็เป็นไปไม่ได้ เธอลืมไปแล้วเหรอว่าทะเบียนสมรสของเราอยู่กับฉัน ถึงเธอจะขโมย ก็ขโมยไม่ได้”
เพราะทะเบียนสมรสสองฉบับนั้นถูกเขาเผาไปแล้ว
คำพูดที่เกิดจากความเกลียดชัง เขาไม่พูดตรงๆ อยู่แล้ว
เฉินเฉียวหงุดหงิดที่เขาในตอนนี้ยังนึกถึงด้านนี้ได้
เห็นเฉินเฉียวอุดอู้อยู่ในรถ ไม่ตั้งใจจะหนีไป ซังหลินจวินก็ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
มือซังอวี้ที่สั่นเล็กน้อยถือปืนไว้ในมือ น้ำเสียงเขาลุกลี้ลุกลน แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัว
“ซังหลินจวินนายยืนมาข้างหน้าหน่อย แค่นายยอมยืนออกมา ฉันจะทำให้เรื่องระหว่างเราสองคน ไม่ต้องให้บุคคลภายนอกเกี่ยวข้อง”
ซังหลินจวินเชื่อคำพูดเขา เดินออกมาจากหน้ารถจริงๆ
เห็นเขาเชื่อฟังคำพูดเขาแบบนี้ แววตาซังอวี้ก็มีความภาคภูมิใจที่หาได้ยาก
ตอนแรกเขาหยิ่งมาก ตอนนี้กลับจะยอมจำนนกับเขา
ซังหลินจวินมองออกว่าซังอวี้มีสภาพแปลกๆ เหมือนเล่นยามา เขาบ้าคลั่งมาก
ถ้าเขาไม่ทำตามที่เขาพูด เกรงว่าเขาจะยิงทันทีด้วยแรงกระตุ้น
จนกระทั่งซังหลินจวินห่างจากรถมาไกลมากแล้ว ซังอวี้จึงถือปืนเข้าใกล้เขาทีละก้าว
เฉินเฉียวส่ายหน้าตื่นตระหนกภายในรถ เธอจับประตูรถ อยากจะหนีออกไป
เธอดึงอย่างแรง แต่พบว่าประตูรถไม่มีการตอบสนองเลยสักนิด เธอเข้าใจทันที เมื่อเธอไม่ยอมหนีไป ซังหลินจวินก็ล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว
เห็นซังหลินจวินเผชิญหน้ากับชายคนนั้นเพียงลำพัง น้ำตาเฉินเฉียวก็ไหลลงมา
แต่เธอรู้ว่าตอนนี้ร้องไห้ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ เฉินเฉียวพยายามทำให้ตัวเองสงบลง
ไม่นาน หลังจากเธอสงบลง นึกถึงเหตุการณ์ตอนนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือจับคาหนังคาเขา
เธอนอนลงบนเบาะครึ่งหนึ่ง กดเบอร์หนึ่งอย่างเงียบๆ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ สถานีตำรวจใช่ไหม? ที่ฉันมีคนถูกข่มขู่ด้วยปืนค่ะ”
เดิมทีซูเยี่ยนที่ว่าจะงีบหลับสักพักจู่ๆ ก็ได้รับสายแจ้งตำรวจ จ้องดูหมายเลขผู้โทรอยู่นานมาก แน่ใจว่าไม่ใช่สายก่อกวน ก็บอกเธอว่าอย่างวางสาย
ในขณะเดียวกันก็ให้คนในสถานีค้นดูกล้องวงจรปิดในเมือง
เฉินเฉียวเมื่อได้ยินคำสั่งของปลายสาย ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้น “ตอนนี้ชีวิตคนตกอยู่ในอันตราย พวกคุณรีบมาไม่ได้เหรอ? แล้วเราก็ไม่ได้อยู่ในเมือง เราอยู่ชานเมือง”
“ขอที่อยู่ละเอียด” ซูเยี่ยนถามสั้นๆ และตรงไปตรงมา
“ละแวกหมู่บ้านเทียนผู่” โชคดีที่ตอนมาถามไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นก็คงตอบไม่ได้เลย
เมื่อเฉินเฉียวโทรศัพท์อยู่ สถานการณ์ในที่เกิดเหตุก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ตอนแรกซังหลินจวินถูกเขาข่มขู่ ในตอนนี้จับสองมือของเขาพลิกไว้ด้านหลัง ปืนในมือซังอวี้ก็ถูกเขาแย่งไปแล้ว
“ปืนของนายเอามาจากไหน ฉันเชื่อว่าในโรงพยาบาลจิตเวชนายไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนี้ จับสิ่งนี้ไม่ได้ด้วย”
ซังอวี้จ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง ไม่พูดอะไรแม้แต่นิดเดียว
ซังหลินจวินก็ไม่ใช่คนที่ซักไซ้ผู้อื่น แต่ซังหลินจวินรู้ว่าใครคือคนที่ซังอวี้ใส่ใจอย่างแท้จริง
“แม่นายกำลังจะตายอยู่ที่โรงพยาบาล นายกลับมาที่นี่เพื่อฆ่าฉัน ซังอวี้ ถามหน่อยว่าสมองโง่ๆ ของนายคิดไม่ได้หรือไง”
“แม่ฉัน ยังไม่ตายเหรอ? ” แววตาซังอวี้ว่างเปล่า ขณะที่เงยหน้าขึ้นก็มีท่าทางตกตะลึง
“ตอนแรกหลังจากที่แม่นายหานายไม่เจอ ก็จะกระโดดแม่น้ำฆ่าตัวตาย แต่โชคดีที่ช่วยเหลือได้ทัน ยังไม่ตาย ถ้าหลังจากนายออกมา แล้วทำตัวดีๆ แม่นายอาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้ ซังอวี้ นายโง่เกินไปแล้ว” ครั้งหนึ่งซังหลินจวินเคยรู้สึกดีๆ กับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ แต่หลังจากเขาทำสิ่งที่ยั่วโมโหเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ทิ้งเขาโดยสมบูรณ์
หลังจากซังอวี้ได้ยินคำพูดเขา ก็สับสนตลอดเวลา
จนกระทั่งตำรวจมา ใส่กุญแจมือเขา เขาก็ได้สติแล้วพูดขึ้น “ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วกว่านี้ ทำไมเพิ่งพูดตอนนี้ อ๊าก ฉันไม่ยอม”
เขาตะโกนเสียงดัง ตำรวจผู้ที่ใส่กุญแจมือเขา ก็อยากจะก้มลงไปปิดปากเขา แน่นอนว่าทำได้แค่คิดเท่านั้น
ซูเยี่ยนหยิบกระเป๋าใส่ปืนที่ซังอวี้นำมา ขณะที่ซังหลินจวินพยุงเฉินเฉียวเดินไป ก็พูดขึ้น “เรื่องนี้ เกรงว่ามันจะไม่ใช่การแก้แค้นธรรมดา ต้องมีคนดูเรื่องทั้งหมดนี้อยู่เบื้องหลังเขา แค่คนนั้นยังไม่เผยออกมา ปืนนี้เป็นหลักฐานสำคัญที่สุด”
ซูเยี่ยนเหลือบมองเขาแล้วพูดขึ้น “ศัตรูนายไม่น้อยจริงๆ ไม่แปลกใจที่มีคนมาหาฉัน”
