พอซังหลินจวินดูรูปแล้ว จากนั้นก็เก็บเข้าไปที่เดิม
“ฉันสืบเรื่องพวกนี้แกยังรู้ แกว่า ศัตรูจะไม่รู้เหรอ? ของพวกนี้อาจจะเป็นของที่พวกมันตั้งใจเล่นตบตาก็ได้”
เยี่ยนเฟิงถึงขั้นต้องจับจมูก แล้วทำตัวไม่ถูก “ฉันบังคับหนานยวี่ถึงรู้ แกก็รู้ว่าฉันเป็นห่วงไอ่เจียง หนานยวี่ทนฉันตอแยไม่ไหวถึงบอกฉันลอยๆ”
ซังหลินจวินหัวเราะในลำคอ “แค่บอกลอยๆ?”
เยี่ยนเฟิงร้อนตัวมาก ไม่กล้าสบตาเขา แล้วแกล้งเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ใช่ แค่พูดลอยๆ”
ซังหลินจวินรู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกพี่ของพวกเขา สั่งการพวกเขาเหมือนอี้ฟานไม่ได้ แล้วไม่ได้บีบบังคับเอาข่าวจากพวกเขาด้วย แต่ตอนนั้นเพื่อไม่ให้เยี่ยนเฟิงมายุ่งด้วย เลยจงใจทำเหมือนโมโห แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนแอบบอกเขา
ตอนนี้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว ซังหลินจวินก็จะไม่ห้ามอีก แค่บอกเรื่องทุกอย่างที่รู้กับเยี่ยนเฟิง
เยี่ยนเฟิงที่ตั้งใจฟังออกว่าเขาหมายความว่ายังไง “ตอนนี้เราก็บีบให้ไปปู้อี้เฉินออกมา ก็จะจับตัวการของเรื่องนี้ได้”
ซังหลินจวินส่ายหน้า “ไม่ต้องบีบมันหรอก ถึงเวลามันจะโผล่หัวมาเอง ตอนนี้ที่เราต้องทำคือ รอ”
เยี่ยนเฟิงรู้สึกทึ่งกับทีท่าที่นิ่งเฉยของเขา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แล้วพูดถึงอีกเรื่อง “ฉันได้ข่าวว่าวันเกิดครั้งก่อนของเจียงฉยงฉยง เธอโดนคนตอแย ไอ่ซัง แกว่าเราควรดูแลน้องสาวไอ่เจียงตอนที่มันความจำเสื่อมไหม เดี๋ยวโดนหมาคาบไปอีก”
ซังหลินจวินไม่อยากยุ่งด้วย เลยปฏิเสธ “จะทำแกก็ไปทำ ฉันว่างเหรอถึงไปสนใจเธอ”
เยี่ยนเฟิงยังอยากจะพูดต่อ แต่ข้างนอกกลับมีคนผลักประตูเข้ามาก่อน
เฉินเฉียวที่ใส่ชุดสีฟ้าเดินเข้ามาอย่างสวยงาม
เยี่ยนเฟิงผิวปากทันที ขาของซังหลินจวินที่วางอยู่ข้างล่างรีบพุ่งไปหาเขา “พี่สะใภ้แก มีมารยาทด้วย”
เยี่ยนเฟิงเลยดูสุภาพบขึ้นมาทันที
เขาก็ว่าไอ่ซังต้องซ่อนของดีไว้แน่ๆ ที่แท้ก็ยังเป็นคนเดิม
หลังจากเรื่องครั้งก่อน เยี่ยนเฟิงเลยไปสืบ เลยรู้ว่าเธอคือเฉินเฉียว แค่ศัลยกรรมหน้า บวกกับความจำเสื่อม เลยไม่ค่อยเหมือนแต่ก่อน
แต่ก่อนเยี่ยนเฟิงไม่ค่อยชอบเธอ เขารู้สึกว่าเธอหยิ่งเกินไป แต่เขาก็ไม่เห็นว่าเธอมีค่าอะไรให้หยิ่ง จนเริ่มรังเกียจเธอด้วยซ้ำ รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ปลอมมาก
ถึงแม้หลังจากนั้นที่เธอเกิดเรื่อง แล้วทุกคนก็คิดว่าเธอตายแล้ว
คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะกลับมาอีก เยี่ยนเฟิงเลยรู้สึกว่าเธอเป็นเคราะห์ของไอ่ซังจริงๆ
ควบคุมความสุขความทุกข์ของเขาทุกอย่าง
แต่พอเห็นซังหลินจวินที่ดูดีกว่าเมื่อสามปีก่อน ในใจเขากลับรู้สึกขอบคุณเธอ
เพราะฉะนั้นตอนที่เฉินเฉียวยกกาแฟมา เยี่ยนเฟิงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วโค้งให้อย่างมีมารยาท “สวัสดีครับพี่สะใภ้ ผมชื่อเยี่ยนเฟิง น้องชายที่พี่ซังรักที่สุด”
คำแนะนำตัวก็ยังหลงตัวเองเหมือนเคย
เฉินเฉียวตกใจกับท่าทางของเขา จนกาแฟร้อนๆกระเด็นออกมา
ซังหลินจวินรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เธอ ในสายตามีแต่ความเอ็นดูเป็นห่วงจนเยี่ยนเฟิงอึ้ง
เฉินเฉียวชินแล้วที่เขาเป็นแบบนี้ แต่อยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอเลยทำตัวไม่ค่อยถูก
จึงเอ่ยเสียงเบา “ไม่เป็นไร แค่กาแฟไม่ร้อนอะไรหรอก”
ซังหลินจวินไม่ชอบที่เธอไม่รักตัวเอง เลยเอ่ยว่า “มันกระเด็นมาลวกใจฉัน”
พอเยี่ยนเฟิงได้ยินแล้วจึงขนลุกทั้งตัว
ในใจแอบสบถ ไม่กล้าอ่านคอมเมนท์
นี่ยังเป็นไอ่ซังที่เย็นชาของเขาหรือเปล่า? คำพูดหวานๆนี้ เขาจะกดไลค์รัวๆให้เขาเลย
เยี่ยนเฟิงที่อยู่ๆก็เป็นกอขอคอ เขารู้สึกโดดเดี่ยวมาก
แต่นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เขาเสียใจที่สุด
ที่เสียใจคือ ซังหลินจวินเอากาแฟที่เฉินเฉียวยกมาวางข้างๆ จากนั้นก็อุ้มเธอเดินไปห้องพักในห้องทำงาน ประตูปิดไม่สนิท เยี่ยนเฟิงที่อยากรู้อยากเห็นเลยแอบไปดู
แต่กลับรู้สึกแสบตากับภาพที่เห็น
ซังหลินจวินกุมมือของเฉินเฉียวไว้ จากนั้นก็ใช้ริมฝีปากจุมพิตรอยแดงที่กาแฟกระเด็นใส่
ความรักที่หลงไหลแบบนั้น เยี่ยนเฟิงทนดูไม่ได้จริงๆ จึงรีบออกจากห้องทันที
แม้แต่สิ่งที่เขาอยากจะพูดต่อ เขายังลืมเลย
เพราะเมื่อกี้มือของเฉินเฉียวโดนลวก ตอนบ่ายซังหลินจวินเลยพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล ยังดีที่คุณหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก เขาค่อยโล่งอกไปที
แต่ตอนที่เฉินเฉียวบอกจะกลับบริษัท ซังหลินจวินปฏิเสธ
“ถึงแม้จะไม่สาหัส แต่เพื่อไม่ให้ฉันกังวลใจ เธอกลับไปพักที่บ้านดีๆเถอะ”
พักผ่อนเธอเข้าใจ แต่ทำไมเขาต้องพักผ่อนกับเธอด้วย
เฉินเฉียวมองซังหลินจวินที่กำลังพูดอยู่ข้างๆ เลยรู้สึกว่าช่วงนี้เขาเริ่มขี้เกียจ
ยังไม่รอให้เธอพูดอะไร ป้ามั่วก็เดินมาหาแล้วเอ่ย “คุณหญิงคะ ที่นอกประตูมีผู้ชายคนหนึ่งบอกว่าอยากเจอคุณ เขาบอกว่าเขาชื่อซังอวิน”
กับซังอวิน มีคนส่วนน้อยที่รู้จักเขา เพราะเขาไม่ค่อยได้เจอคนตระกูลซังเลย
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซังหลินจวินตึงทันที เม้มปากเหมือนอารมณ์ไม่ดี
เฉินเฉียวกลับลุกขึ้น พูดขอบคุณป้ามั่ว “เป็นคนรู้จักของหนูค่ะ ขอบคุณป้านะคะ”
จากนั้นก็จะออกไปดู
ซังหลินจวินเลยรีบตามไปด้วย จัดเสื้อผ้าให้ดูดี มองแล้วรู้สึกกดดันมาก รีบเดินตามไปด้วย
เฉินเฉียวเห็นเขาแปลกๆ “หลินจวิน นายจะตามฉันทำไม อาอวินมาที่นี่ ไม่แน่อาจจะมีเรื่องจะคุยกับฉันก็ได้ นายไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้”
คำพูดสุดท้ายพูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่น
ซังหลินจวินกลับจับมือเธอไว้ “ก็ฉันเป็นห่วง เพราะเขาที่เป็นคนโสดมาตอแยคนที่แต่งงานแล้วอย่างเธอ ไม่หวังดีหรอก”
เฉินเฉียวหมดคำพูด แต่จะพูดให้เขาเข้าใจคงไม่ได้ เลยให้เขาตามมาด้วย
ซังอวินที่ยืนอยู่หน้าประตู ทีแรกคิดว่าถ้าเจอเฉินเฉียวจะใช้ไพ่ความสัมพันธ์ จะได้ดูไม่ห่างเหินกันมากหลังจากที่กลับประเทศ
แต่คิดไม่ถึงว่าซังหลินจวินจะอยู่ด้วย
เลยต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน
ซังอวินพูดอย่างอ่อนโยนกับเฉินเฉียว “เฉียวเฉียว คุณชายซัง ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
แค่เรียกซังหลินจวินเป็นมารยาทเท่านั้น
เพราะอยู่ในเขตของคนอื่น ซังหวินไม่ทำตัวไร้มารยาทหรอก
ถึงจะรู้ว่าเขากับเฉียวเฉียวเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมให้ภาพลักษณ์ของเขาในใจเธอเสีย
