“เฉียวเฉียว ถ้าเมื่อกี้เธอทำให้หล่อนโกรธสักประโยค หล่อนจะไม่กล้าว่าเธออีกเลย คนแบบหล่อนน่ะจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่า”
“นี่คนสอนให้ฉันยั่วโมโหคนอื่นเหรอ? แถมยังเป็นผู้ใหญ่ของคุณอีก แบบนี้จะไม่ค่อยดีหรือเปล่า” เฉินเฉียวประคองหน้าผาก รู้สึกลังเลเล็กน้อย
ถ้าบอกว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้โกรธเลย ก็ต้องโกหกแน่นอน ตั้งแต่จำได้ เฉินเฉียวยอมรับว่าเธอไม่เคยมีใครสร้างความลำบากใจให้เธอเหมือนในวันนี้มาก่อน
เมื่อเธอเผชิญหน้ากับคนอื่น ก็สามารถใจเย็นและแข็งขันได้เสมอ
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่มีความสัมพันธ์หรือสนิทกับหลินจวิน เธอก็จะกลายเป็นคนสุภาพมากโดยไม่รู้ตัวเพื่อปกป้องภาพลักษณ์ตัวเอง
เฉินเฉียวพูดกับหลินจวินได้อย่างสบายๆ ยิ้มได้อย่างสบายๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น ก็เหมือนสวมหน้ากาก มันคือความตึงเครียดในก้นบึ้งหัวใจ
เปลี่ยนมันไม่ได้ชั่วคราว แต่เฉินเฉียวอยากจะลอง
“ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก เอาอำนาจปกติที่คุณโมโหใส่ฉันออกมา ฉันรับประกันว่าทุกคนจะก้มหน้าให้กับเธอต่อหน้าฉัน” ซังหลินจวินพูดยุยง แต่สีหน้าล้ำลึกเช่นเคย
เฉินเฉียวฟังคำพูดที่น่ารักของเขา รอยยิ้มที่กลั้นไว้ในใจก็เกือบเผยออกมาบนใบหน้า
เห็นเฉินเฉียวอารมณ์สงบลงเพราะคำพูดเขา ซังหลินจวินก็ถอนหายใจเบาๆ
เมื่อครู่นี้ที่ซังหลินจวินโน้มน้าวเฉียวเฉียวแบบนี้ จริงๆ แล้วเพราะเห็นแววตาสูญเสียของเฉียวเฉียวเป็นบางครั้งบางคราว
เหมือนคนน่าสงสารโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งไม่มีใครอยู่ด้วย ดูแล้วน่าสงสารมาก
เมื่อคิดว่าเฉียวเฉียวที่ถูกเป็นเป้าก็รู้สึกอึดอัดในใจ แต่ซังเหยาไม่รู้อะไรเลย ซังหลินจวินขมวดคิ้ว ต้องการทำลายความเชื่อใจที่เต็มไปด้วยรอยแยกอันตรายมากระหว่างซังเสี่ยนและซังเหยา
ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง เรื่องนี้เป็นอาวุธยอดเยี่ยมในการทำลายความสัมพันธ์ของซังเสี่ยนและซังเหยา
เมื่อทานอาหารเที่ยง สิบกว่าคนนั่งตรงข้ามกัน ซังเวยในฐานะลูกพี่ลูกน้องแน่นอนว่าต้องมากับสามีและลูกชายเธอ
เมื่อซังเวยมา ดวงตาคู่สวยก็จ้องมองซังหลินจวินด้วยความโกรธเคืองตลอด ความขุ่นเคืองในนั้นชัดเจนอย่างมาก
หลังจากวันนั้นที่ซังเวยกลับจากจิ้งหย่วนไปยังบ้านที่ซังหลินจวินเตรียมไว้ให้เธอ ตอนแรกคิดว่าในที่สุดก็จะได้มีวันสงบสุขคนเดียวได้แล้ว ไม่คิดว่าพอเปิดประตูไป ในนั้นก็มีคนหนึ่งหันหลังให้เธอ
แต่ซังเวยเป็นใคร สามีตัวเองถึงแม้ไม่เจอกันสองสามปี เธอก็จำได้อยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาสองคนไม่ได้แยกจากกันมานานขนาดนี้แล้ว
เมื่อซังเวยคิดจะฉวยโอกาสตอนที่หลินหย่วนยังไม่หันศีรษะมา ก็แอบย่องออกไป แต่ไม่คิดว่าก่อนก้าวออกไป ก็ได้ยินเสียงคนที่ยังหันหลังให้เธออยู่ตะโกนเสียงดัง “หยุด”
เท้าที่ซังเวยอยากจะก้าวออกไปก็ก้าวไม่ออก ไม่มีทางเลือก นี่คือนิสัยที่ชอบตะโกนมาหลายปี
แทบทุกครั้งที่สามีเรียกเธอเสียงดัง เธอก็ไม่กล้าเด้งไปไหนอีกเลย
ดังนั้นอยู่ในบ้านนั้นไม่ถึงสิบนาที ซังเวยก็ถูกส่งกลับบ้าน เพลิดเพลินกับวันที่ทุกข์และสุข
แต่เพราะเรื่องที่เธอแอบไปต่างประเทศ เดิมทีสามีที่คอยดูแลเธออย่างเข้มงวด ตอนนี้ก็ผ่อนปรนลงอย่างไม่บ่อยนัก
ซังเวยคิดว่าผลลัพธ์ที่เธอตัดสินใจทำในตอนแรกนั้นถูกต้อง ในขณะเดียวกันก็บ่นลูกพี่ลูกน้องที่ทำให้วันใจแตกของเธอจบลง
ตอนที่หลินหย่วนกำลังคุยกับซังหลินจวิน หันศีรษะมาก็เห็นภรรยาของตัวเอง พบว่าเธอกำลังจ้องเขม็งพี่เขยของเขา ก็จับมือเธอไว้ทันที ทำให้เธอได้สติกลับมา
เห็นได้ชัดว่าทั้งสองไม่ได้คุยกันแม้แต่ประโยคเดียว แต่เมื่อซังเวยมองหลินหย่วนอย่างตำหนิ เฉินเฉียวก็รู้สึกหมั่นไส้ เป็นครั้งแรกที่เธอใจสิ่งที่ฉยงฉยงพูดในช่วงแรก ว่าอยู่ข้างๆ เธอมักจะได้ลิ้มรสความรู้สึกหมั่นไส้
ซังหลินจวินเดิมทีความสนใจส่วนใหญ่อยู่ที่เฉินเฉียว เมื่อเธอเหม่อลอย ก็สังเกตเห็นทันที
มองตามสายตาเธอไป ก็เห็นหลินหย่วนและซังเวยจับมือกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะ ก็สำลักทันที
เห็นพวกเขาสองคนโจ่งแจ้งกันแบบนี้ ท่าทีเดิมของซังหลินจวินที่นั่งสงบนิ่งก็เปลี่ยนไป มือซ้ายเขยิบไปทางเฉินเฉียวเล็กน้อย
มือหนาลูบระหว่างเอวเฉินเฉียว รู้สึกว่าเฉินเฉียวร่างแข็งทื่อทันที ซังหลินจวินแอบหัวเราะเบาๆ ในก้นบึ้งหัวใจ
จากนั้นเมื่อทุกคนไม่ได้สังเกต มือข้างหนึ่งก็โอบกอดเอวเฉินเฉียวทันที เป็นการครอบครองที่ชัดเจนมาก
อาหารคืออาหารที่เฉินเฉียวศึกษาเป็นอย่างดีแล้วสอนให้ป้าทั่วทำ ถึงฝีมือป้ามั่วจะดีไม่เท่าเฉินเฉียว แต่ก็คล้ายกันมาก
อาหารมื้อเดียวพิถีพิถันเป็นพิเศษแม้แต่ซังเหยาก็ไม่บ่นเลยสักคำ
หนูน้อยสามคนทานกันจนพุงกลม
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ทุกคนก็นั่งโซฟาดื่มชาเหมือนในตอนเช้า เฉินเฉียวก็เรียกโย่วอีให้พาน้องชายน้องสาวออกไปเล่น
ยังไงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่หย่วนเวยมาบ้านพวกเขา เขายังเด็ก เหมาะที่จะเล่นกับเหมิงเหมิงที่ยังเล็กเหมือนกัน โย่วอีในฐานะพี่ใหญ่ก็สามารถเฝ้าดูพวกเขาได้
ซังเวยเห็นลูกชายเป็นเด็กดีออกไปเล่นอย่างเชื่อฟัง ไม่บ่อยนักที่ในใจรู้สึกเศร้าแล้วพูดขึ้น “พี่สะใภ้ อิจฉาพี่จริงๆ ที่มีเด็กเชื่อฟังสองคน ฉันเห็นพวกเขาแล้วอยากมีลูกอีกคน”
เฉินเฉียวแหย่เธอ “เวยเวย เธอกังวลอะไร ในท้องเธอมีอีกคนแล้วไม่ใช่เหรอ อีกไม่นานก็มีเด็กน้อยอีกคนแล้ว พอหย่วนเวยของเธอโตขึ้น เขาจะดูแลน้องสาวได้ ถึงตอนนั้นเธอจะได้ผ่อนคลายบ้าง”
ซังเวยอบอุ่นหัวใจเพราะคำพูดเฉินเฉียว ยิ้มแล้วเอ่ยปาก “พี่พูดถูก”
แค่ในใจเธอมีภารกิจอยู่ ตอนนี้ยอมแพ้โดยสิ้นเชิง
ถึงซังเวยจะใช้เงินฟุ่มเฟือย แต่เธอไม่ชอบชีวิตที่แย่งชิงอำนาจและผลกำไร
ดังนั้นสำหรับพ่อที่ทำเพื่อบริษัท ระงับการตัดสินใจของลูกพี่ลูกน้องโดยพลการ ถึงในใจจะไม่มีความสุข เธอก็ทำได้แค่เป็นคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
ยังไงแล้วในเมื่อแต่ก่อนเธอชอบลูกพี่ลูกน้องคนนั้นมาก แต่ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่เคยไว้หน้าเธอเลยสักนิดยังไงก็ไม่สนิทเท่ากับพ่อแท้ๆ ของเธอ
แม้ว่าครั้งนี้จะไม่พอใจ เธอก็ยอมรับเรื่องที่พ่อบอกว่าจะทำให้เฉินเฉียวลำบากใจ
แค่หลังจากที่เธอได้พูดคุยกับหล่อน ซังเวยพบว่าเฉินเฉียวเป็นคนอ่อนโยนมากจริงๆ เธอไม่เพียงแต่รับฟังหัวใจคนอื่น เป็นผู้ฟังที่ดีมากคนหนึ่ง แต่มีคนที่เข้มแข็งและมีหลักการด้วย
เธอที่เป็นแบบนี้ ทำให้เธอชื่นชม
“เวยเวย เธอเป็นอะไร ไม่ขยับไปไหนเลย กำลังคิดอะไรอยู่” หลินหย่วนเดินมาพร้อมชาร้อนหนึ่งแก้ว แล้วสะกิดแขนซังเวยเบาๆ
ซังเวยที่ได้สติกลับมาก็ยิ้ม ถามขึ้น “อาหย่วน นายว่าถ้านายไม่อยากทำร้ายคนที่นายรู้สึกว่าเป็นคนดี แต่นายไม่สามารถคัดค้านคนที่สำคัญกับนายมากๆ ได้ ถ้าเป็นนาย นายจะทำยังไง”
เมื่อหลินหย่วนได้ยินซังเวยถามคำถามนี้กะทันหัน ก็รู้ทันทีว่าเธอไม่รู้แน่ๆ ว่าควรเลือกอย่างไร
เอาน้ำร้อนวางในมือเธอ หลังจากเธอถือไว้แล้ว ก็พูดประโยคหนึ่งที่ลึกลับมาก
