ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 341 ลูกที่เร่ร่อนข้างนอก

คิดคำตอบไม่ออก แต่กลับปิดบังความผิดหวังในใจไม่ได้

ถึงซังหลีหย่วนจะชอบเฉียวยวี่หมิน แต่ในใจลึกๆกลับมีเงาของใครบางคนที่ลืมไม่ได้ ในชีวิตของท่าน ผู้หญิงที่อยู่กับท่านนานที่สุด คือภรรยาเก่าตรงหน้า

เฉียวยวี่หมินที่ได้ยินก็เหลือบมองคุณหญิงซังอย่างแปลกใจ

เฉียวยวี่หมินมั่นใจว่าท่านรักซังหลีหย่วนจริงๆ ถึงจะเคยเจอคุณหญิงซังไม่กี่ครั้ง แต่ในข่าวลือคุณหญิงซังเป็นผู้หญิงที่เด็ดขาด แต่ความสัมพันธ์ของพวกเธอ ถึงจะเจอกัน ก็ไม่เคยคุยอะไรกันสักคำ

รักผู้ชายคนเดียวเหมือนกัน เฉียวยวี่หมินเลยมองออกว่าที่คุณหญิงซังพูดเป็นความจริงหรือปลอม

แต่ก่อนที่เจอกัน ถึงแม้จะไม่เคยคุยอะไรกัน แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าสายตาของท่านเคยเหลือบมองผ่านเธอ ถึงจะแค่ชั่ววินาที แต่เฉียวยวี่หมินมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด

แต่คุณหญิงซังตรงหน้า ยังเป็นคนเดิม แต่เหมือนไม่แคร์แล้วจริงๆ

ไม่มีสายตาแบบนั้น แค่มีความว่างเปล่า แต่ไม่รู้ทำไม เฉียวยวี่หมินกลับอิจฉา

เพราะถูกนอกใจเหมือนกัน คุณหญิงซังกลับปล่อยวางแล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แล้วเธอล่ะ ยังอยู่ภายใต้ร่มเงาของคนอื่นอยู่

ผ่านไปตั้งหลายปี แต่เธอก็ยังไม่เอาไหนอยู่ดี

เฉียวยวี่หมิยยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง

เฉินเฉียวเห็นว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัด เลยไม่รู้จะทำยังไง

แต่ยังดีที่ซังหลินจวินวางโทรศัพท์แล้วเดินมาเอ่ยว่า “แม่ครับ เดี๋ยวคุณหมอหลินจะมาตรวจให้ คุณแม่อย่าไม่รักษาเลยครับ อย่างน้อยก็ให้ผมกับเฉียวเฉียวสบายใจนะครับ”

ทีแรกที่คุณหญิงซังเห็นว่าเป็นหมอหนุ่มมา ยังคิดว่าเขาดูไม่ออก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีความสามารถ แม้แต่ท่านที่พยายามกินยาควบคุมก็ดูออก

ท่านที่ทีแรกอยากกลบเกลื่อนกลับต้องพูดความจริง “มีมาหลายปีแล้ว แก่แล้ว รู้สึกกดดัน ความดันสูงก็ไม่แปลกอะไร ลูกแม่ ลูกอย่าเป็นห่วงเลย บนโลกมีคนแก่เยอะแยะที่ความดันสูง พวกเขาก็ใช้ชีวิตได้ปกติ”

ซังหลินจวินอยากพูดว่าจะเหมือนกันได้ยังไง พวกเขาไม่ใช่แม่เขาสักหน่อย

แต่คำพูดของเขาติดอยู่ที่ปากพูดไม่ออก

เพราะว่าเขาคิดได้ กี่ปีนี้เพราะเขาเองที่ทำให้คุณแม่เป็นโรคนี้

ตอนนั้นที่เฉินเฉียวเกิดเรื่อง ในใจเขาเก็บกดมาก เลยโยนเรื่องทุกอย่างไปบนตัวคุณแม่ จนถึงขั้นปฏิเสธที่จะเจอท่าน

ถ้าไม่ใช่แบบนั้น คุณแม่ที่ยังดูสาวขนาดนี้จะเป็นโรคนี้ได้ยังไง

สีหน้าซังหลินจวินหม่นหมอง เขาไม่ถามอะไรอีก แต่กลับเดินไปคุยกับคุณหมอหลิน

ซังหลีหย่วนที่นั่งอยู่ข้างๆขยับไปนั่งใกล้คุณหญิงซังแล้วเอ่ย “คิดไม่ถึงจริงๆ แก่แล้ว เรายังเป็นโรคเดียวกันอีก”

คุณหญิงที่เห็นท่านขยับมาใกล้เอ่ยอย่างไม่แยแส “ที่คุณเป็นโรคนี้ก็สมควรแล้ว ฉันนี่สิโชคไม่ดี พอแล้วๆ คุณไม่ต้องขยับมาใกล้ เดี๋ยวภรรยาคุณอารมณ์ไม่ดีอีก”

ซังหลีหย่วนหยุดชะงักเพราะคำพูดของภรรยาเก่า แต่ไม่ได้หันไปหาเฉียวยวี่หมิน แค่ส่ายหน้าเอ่ย “เธอไม่งี่เง่าหรอก เธออ่อนโยนจะตาย”

“ก็จริง คงมีแค่ผู้หญิงอย่างเธอถึงจะเอาคุณอยู่” นึกถึงตอนยังสาวๆที่ท่านอารมณ์ร้อน เลยเห็นด้วย

เห็นซังหลีหย่วนที่อายุห้าสิบกว่าแล้วแต่ร่างกายยังแข็งแรง เลยถามอย่างไม่ตั้งใจ “คุณไม่อยากมีลูกกับเธอเหรอ”

“ไม่เอาแล้ว มีหลินจวินก็พอแล้ว” สายตาที่พอใจของซังหลีหย่วนมองไปทางซังหลินจวิน

แต่คุณหญิงกลับนึกถึงลูกอีกคนเพราะคำพูดซังหลีหย่วน เลยเอ่ยว่า “คุณลืมลูกชายอีกคนของคุณแล้วเหรอ ตอนนั้นคุณซื้อเขากลับมาด้วยเงินตั้งหลายล้าน ทำไมไม่เลี้ยงดูเขาดีๆล่ะ”

มือของซังหลีหย่วนแอบถูกันแล้วเอ่ย “นั่นเป็นความผิดที่เคยทำตอนหนุ่ม ทำไมคุณยังจำได้ล่ะ ตอนนั้นที่ซื้อลูกกลับมา ก็แค่ไม่อยากให้ลูกตระกูลซังเร่ร่อนข้างนอก แล้วอีกอย่าง ถ้าตอนนั้นถ้ายังอยู่กับแม่อีก ตอนนี้เขาก็คงไม่มีฐานะในนี้”