ซังหลินจวินก็เห็นด้วยกับประโยคนี้
หลังจากคร่ำครวญ ก็พูดขึ้น “พรุ่งนี้ฉันจะให้หล่อนลางาน พรุ่งนี้ให้ลุงฟู่รับโย่วอีกับเหมิงเหมิงไปอยู่ด้วย”
“อย่างนั้นก็ได้” เฉินเฉียวคิดแล้วก็เห็นด้วย ยังไงแล้วที่บ้านลุงฟู่ก็ไม่มีคน ปกติอยู่คนเดียวอย่างสงบสุข
ให้โย่วอีและเหมิงเหมิงที่ร่าเริงได้อยู่ด้วย จะได้ทำให้มีชีวิตชีวาขึ้นบ้าง
ตอนเย็นไปบอกโย่วอีกับเหมิงเหมิงเกี่ยวกับการตัดสินใจนี้ เด็กทั้งสองก็ไม่ได้คัดค้าน
ยังไงแล้วทั้งคู่ก็ลื่นไหล
และลุงฟู่ก็เป็นคนที่ดูแลโย่วอีจนเติบโต โย่วอีจึงไม่มีปัญหา ส่วนเหมิงเหมิง ใครปฏิบัติดีกับเธอ เธอก็จะไปกับคนนั้น
ตอนกลางคืนหลินจวินไปอาบน้ำ เฉินเฉียวกล่อมเหมิงเหมิงกลับไปแล้ว ก็นอนหลับตาพักผ่อนบนเตียง
ซังหลินจวินสวมเสื้อคลุมอาบน้ำมองเฉินเฉียวขมวดคิ้ว ท่าทางเหนื่อยล้ามาก เช็ดน้ำที่หยดลงมาจากศีรษะ เอาผ้าขนหนูไปวางที่ห้องน้ำเหมือนเดิม
เดินมาข้างเตียง ย่อตัวโดยงอขาหนึ่งไว้เล็กน้อย
สองมือทรงพลังคู่นั้นนวดศีรษะเฉินเฉียวอย่างอ่อนโยน
หลินจวินเพิ่งวางมือลงไป เฉินเฉียวก็ลืมตามองเขาตามอารมณ์ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
ซังหลินจวินเห็นเฉินเฉียวไม่ได้ห้าม ก็ยิ้มเล็กน้อย มือแอบออกแรงเล็กน้อย
แรงหนักขึ้น เฉินเฉียวที่รู้สึกก็ใช้ขาเตะเขาเบาๆ เอ่ยเตือน “เบาหน่อย หัวฉันไม่ใช่ผ้าฝ้ายนะ ถึงได้นวดตามอำเภอใจ”
“โอเค” ซังหลินจวินตอบ แต่แรงในมือกลับไม่ได้ลดลงเลย
แต่เฉินเฉียวไม่ได้สังเกตว่ามันไม่ได้เปลี่ยนแปลง นอกจากความเจ็บปวดในตอนแรก ต่อมามันก็ยิ่งสบายขึ้นเรื่อยๆ สบายจนเฉินเฉียวฮัมเพลงออกมาเบาๆ
พอฮัมเพลงออกมา เฉินเฉียวก็อายมาก ใช้มือปิดตาอย่างหงุดหงิด ไม่อยากเผยความอับอายหงุดหงิดในดวงตาตัวเอง
เฉินเฉียวไม่รู้ว่าหลินจวินนวดให้เธอนานแค่ไหน จนเขาหยุดลง เฉินเฉียวก็ดึงเขามานอนด้วยกัน
“หลินจวิน ฉันมีบางเรื่องอยากถามคุณ” สำหรับคดีนั้นที่เห็นในวันนี้ เฉินเฉียวก็สงสัยเกี่ยวกับรายละเอียดของมัน
ซังหลินจวินเพลิดเพลินกับร่างนุ่มของเฉียวเฉียวในอ้อมแขน ก้นบึ้งหัวใจมีความสุขมาก สำหรับคำถามเฉียวเฉียว แน่นอนว่าฟังอย่างระมัดระวัง “ว่ามาสิ”
“เรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลเจียงเมื่อสองปีก่อน คุณรู้มากแค่ไหน” สำหรับเรื่องตระกูลเจียง เฉินเฉียวคิดว่าหลินจวินต้องรู้
ยังไงแล้วแค่ความสัมพันธ์ของพวกเขาเฉยๆ หลินจวินในฐานะพี่น้องที่ดี ไม่อาจเพิกเฉยโดยไม่ช่วยเหลือตระกูลเจียงได้
สำหรับเรื่องสองปีก่อนในตระกูลเจียงที่เฉียวเฉียวเอ่ยขึ้น มันทำให้ซังหลินจวินประหลาดใจเล็กน้อย
เขาคิดว่า หลีชิงไม่น่าบอกเรื่องพวกนี้กับเฉียวเฉียวสิ
“ทำไมอยากรู้”
“ฉันอยากรู้ฉันพลาดไปแค่ไหน หลินจวินคุณบอกฉันได้ไหม? ” เห็นหลินจวินไม่บอกเธอทันที กลับถามกลับขึ้นมา ดวงตาชัดเจนสดใสของเฉินเฉียวก็ซ่อนความอ้อนวอนไว้
“แน่ใจนะว่าอยากรู้” หน้าผากกว้างซังหลินจวินสัมผัสเธอ จ้องมองอย่างจริงจังแล้วถาม
“แน่ใจ” ในแววตาเฉินเฉียวไม่มีความลังเลเลยสักนิด
“โอเค งั้นฉันจะบอกเธอทุกอย่าง” ในเมื่อเฉียวเฉียวตัดสินใจแล้วว่าอยากรู้เรื่องทั้งหมด แน่นอนว่าซังหลินจวินจะไม่ปิดบัง
“จริงๆ แล้วคดีนั้นไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เธอคิด ตอนแรกที่เจียงฉยงฉยงเอาคดีนี้ส่งให้บริษัทเจียงซื่อจัดการ อี้ฟานไม่ได้ตกลงยินยอมทันที ยังไงแล้วการโอนที่ดิน จะต้องมีการประเมินเยอะมากอยู่ตลอด ถึงจะได้ข้อสรุปสุดท้าย อี้ฟานในตอนนั้นยังไม่ทันอ่านเรื่องการโอนที่ดินและเอกสารที่เกี่ยวข้อง ก็มีข่าวลือมาจากข้างนอกว่าบริษัทเจียงซื่อขโมยที่ดินที่รัฐบาลต้องการพัฒนา”
อาจจะนึกถึงสถานการณ์ที่คนพวกนั้นก้าวร้าวในช่วงแรกได้ ในแววตาซังหลินจวินก็เกิดแสงดุดัน
ถึงแม้จะระงับไปได้อย่างรวดเร็ว แต่เฉินเฉียวก็เห็นมัน
“ต่อมาล่ะ” โดยทั่วไปเมื่อองค์กรและรัฐบาลชอบพื้นที่เดียวกัน องค์กรต้องเป็นคนยอมให้ เฉินเฉียวเชื่อว่าบริษัทเจียงซื่อก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน
“ตอนนั้นเอกสารยังไม่ได้ลงนาม ดังนั้นหลังจากอี้ฟานและคนในนั้นคุยกันรู้เรื่องแล้ว ก็ไม่มีเรื่องอะไร”
“แต่ถึงแม้เรื่องนี้จะคลี่คลายแล้ว ความสัมพันธ์ของอี้ฟานและฉยงฉยงก็ถูกคนในครอบครัวรู้เข้า”
เฉินเฉียวประหลาดใจมาก ที่แท้เพราะเรื่องนี้ เรื่องของฉยงฉยงกับเจียงอี้ฟานเลยโป๊ะแตก และไม่แปลกใจที่เอกสารนี้จะถูกวางไว้เดี่ยวๆ เรื่องนี้น่าจะส่งผลกระทบอย่างหนักกับฉยงฉยงล่ะมั้ง
“แล้วเจอคนกระทำความผิดหรือยัง? ”
เฉินเฉียวคิดว่าคดีแย่ๆ แบบนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าต้องมีคนวางแผนเบื้องหลัง น่าจะหาออกมาได้ไม่ง่าย
ซังหลินจวินส่ายหน้า “เจอแค่แพะรับบาปไม่กี่คน แต่ทุกคนก็รู้ดีแก่ใจ ก็แค่คนพวกนั้น”
สิ่งที่ซังหลินจวินไม่ได้บอกก็คือ เดิมทีคนที่จะโดนใส่ร้ายนั้นจริงๆ แล้วเป็นเขา แต่ตอนนั้นเขาไม่อยู่ในประเทศพอดี ตอนกลับมา เรื่องราวมันก็เกิดแล้ว
เพราะบริษัท C&J เป็นบริษัทที่เฉินเฉียวทุ่มเทอย่างมากในตอนแรก ดังนั้นถึงแม้ว่าตอนนั้นเขาจะคิดว่าเธอประสบอุบัติเหตุ ก็ยังช่วยเหลือ C&J อย่างต่อเนื่อง และอาจจะเพราะเหตุนี้ อีกฝ่ายจึงเอาประเด็นนี้มาเล่นงานเขา
หลังจากเฉินเฉียวได้ยินเรื่องทั้งหมด ในใจก็มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้บ้างแล้ว
และในใจเธอมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับ C&J ในใจ และอยากจะพูดอีกสักสองสามประโยค
ทันใดนั้นซังหลินจวินก็กระชับแขน กอดเธอในอ้อมกอดแน่น
“เฉียวเฉียว นอนเถอะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องตื่นเช้านะ” เมื่อเสียงเย็นยะเยือกอยู่ข้างหู ฟังแล้วเหมือนเสียงฮัม
เฉินเฉียวอยากเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่เพราะถูกกอดแน่นเกินไป ขยับไม่ได้เลยสักนิด
ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่หลับตา
หลังจากนั้นนานมาก จนกระทั่งเฉินเฉียวหลับไป ซังหลินจวินที่หลับตาในที่สุดก็ลืมตาสองข้าง
มองเฉินเฉียวในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ซังหลินจวินใช้นิ้วเกลี่ยเบาๆ ที่คิ้วขมวดของเธอ ลดเสียงแล้วพูดขึ้นข้างหูเธอ “เรื่องที่บริษัทมันซับซ้อนเกินไป บางครั้งก็ไม่อยากให้เธอแบกรับมันจริงๆ แต่ในเมื่อมันแพร่กระจายไปแล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ฉันก็จะแบกมันไว้กับเธอ เฉียวเฉียว เธอแค่มีความสุขก็พอ ฝันดีนะ”
หลังจากจูบเบาๆ ซังหลินจวินกอดเธอแน่นแล้วหลับไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา ทั้งคู่ตื่นเช้ามาก
เมื่อก่อนตอนที่ซังหลินจวินกับเฉินเฉียวอยู่หยวนเซิ่ง ทั้งคู่จะขี้เกียจอยู่บนเตียงสักพัก ยังไงแล้วการบริหารจัดการในส่วนล่างของหยวนเซิ่งนั้นเข้มงวดมาก สิ่งที่ต้องจัดการด้วยตัวเองมีไม่มาก ส่วนมากก็เซ็นเอกสารบางอย่าง
ตอนนี้เฉินเฉียวตื่นเช้า แน่นอนว่าซังหลินจวินนอนบนเตียงคนเดียวก็หลับไม่ลง จึงตื่นขึ้นด้วย
หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เฉินเฉียวก็รีบออกไป
ซังหลินจวินขมวดคิ้ว จับมือเธออย่างรวดเร็วแล้วพูดขึ้น “อย่าเพิ่งไป ฉันจะไปส่งเธอ”
เฉินเฉียวพูดขึ้นด้วยความกังวลเล็กน้อยบนใบหน้า “แต่เราไปคนละทางนะ”
“ไม่เป็นไร ไปส่งเธอแล้วฉันยังเหลือเวลา บริษัทอยู่ได้โดยไม่มีฉัน”
