“คือใคร?” ซังหลินจวินก็ไม่บ่อยนักที่จะสงสัยเล็กน้อย
“จอร์จบูล” เซิ่งยวี่ก็ไม่ได้ปิดบัง บอกเขาไปตรงๆ
จอร์จบูลคือหัวหน้ามาเฟียในปัจจุบัน และเขาเป็นคนย้ายฐานที่มั่นเก่าของมาเฟียจากซิซิลีไปยังแม่น้ำเวนิส
เป็นชื่อที่ดี เพลิดเพลินกับชีวิตที่ดียิ่งขึ้น
จริงๆ แล้ว หลังจากพวกเขาย้ายไปที่เวนิส คนเหล่านั้นในกลุ่มมาเฟีย ก็นอนหลับกับสาวที่สวยที่สุด กินอาหารที่ดีที่สุด ดื่มเหล้าที่แพงที่สุด
ไม่มีใครกล้าคัดค้านพวกเขาอย่างโจ่งแจ้ง ยังไงแล้วก็ไม่มีใครอยากลิ้มรสปืน
ถึงแม้จอร์จบูลจะเป็นหัวหน้ามาเฟีย แต่สไตล์ของเขาแปลกมาก ไม่ใช่คนที่ขี้หงุดหงิดหรือชอบฆ่าคน
สาเหตุที่มาเป็นหัวหน้ามาเฟียรุ่นใหม่ ก็เพราะมาเฟียหัวหน้าคนก่อนตอนที่แย่งดินแดน ฆ่าเด็กน้อยคนหนึ่งที่ผ่านมา จากนั้นเขาก็ยิงหัวหน้ามาเฟียคนก่อนโดยไม่ลังเล
จอร์จบูลชอบสะสมอัญมณี ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาได้รวบรวมดวงใจแห่งบูลีนอย่างระมัดระวัง ชิ้นที่ส่องแสงแพรวพราวเหมือนสายรุ้ง อัญมณีงดงามอีกชิ้นหนึ่งได้สูญหายไป
ว่ากันว่า หลังจากที่เขาเชิญคนมาดื่มเหล้า ก็หลับไปพร้อมแขกที่ห้องโถงใหญ่ ต่อมาสิ่งที่ซ่อนไว้ในอ้อมแขนเขาก็หายไป
ส่วนแขกคนนั้น ได้ยินว่าออกไปอย่างปลอดภัยไร้เสียง
แต่ก่อนซังหลินจวินไม่ได้ให้ความสนใจกับมาเฟียเหล่านี้ จึงไม่รู้เรื่องพวกนี้
ตอนนี้เซิ่งยวี่อธิบายอย่างละเอียดให้ฟังแล้ว ใจลอยไปสักพักหนึ่ง ก็เดาอะไรออกรางๆ
“ซังอวินเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่า?” เสียงมั่นใจโดยไม่ลังเล
ล้วนเป็นคนในแวดวง แน่นอนว่าเซิ่งยวี่รู้ว่าซังอวินคือใคร
เขาพยักหน้าอย่างแทบมองไม่เห็น
“ถูกต้อง เขาเป็นแขกคนนั้นที่จอร์จบูลเชิญมาตอนแรก”
หลังจากเข้าใจที่มาที่ไปของเรื่องนี้ ซังหลินจวินก็รู้ว่าทำไมซังอวินถึงถูกจับตัวไปกะทันหัน
แค่สิ่งที่เขารู้สึกแปลกๆ คือ
ในเมื่อตอนแรก ซังอวินจากไปได้อย่างปลอดภัย หมายความว่าที่อัญมณีหายไปมันไม่เกี่ยวกับเขา
แต่ตอนนี้ เขาถูกจับ และมีข่าวว่าเจออัญมณีแล้ว นั่นพิสูจน์แล้วไม่ใช่เหรอว่าอัญมณีนั้นเขาเป็นคนเอาไปจริงๆ
เซิ่งยวี่เห็นความไม่เข้าใจในดวงตาซังหลินจวิน
เอาแก้วเหล้าที่เล่นอยู่ในมือตลอดวางลง เขาหัวเราะเบาๆ พูดขึ้น “ในเมื่อคุณซังสงสัยแบบนี้ พรุ่งนี้ก็ไปกับฉัน ถึงตอนนั้นจะเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด”
“งั้นก็ขอบคุณมาก” ซังหลินจวินไม่คิดว่าสิ่งที่วางแผนไว้นานแล้วจะบรรลุผลง่ายแบบนั้น
ถึงแม้ในใจเขาจะมีการป้องกันมากขึ้น
แววตาเย็นยะเยือกก็ยิ่งมีความซาบซึ้ง
หลังจากกลับมาที่โรงแรมเพียงลำพัง ซังหลินจวินก็ไม่ได้โทรไปบอกเฉินเฉียวว่าได้ข่าวซังอวินแล้ว
ยังไงแล้วตอนนี้ซังอวินเกี่ยวข้องกับมาเฟีย เขาไม่อยากให้เรื่องพวกนี้ไปรบกวนเฉินเฉียว ทำให้เธอหวาดกลัว
สำหรับโย่วอีที่โป๊ะแตกที่บ้าน เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย โทรหาลูกชายทันที ถ้าเรียนแล้วยังไม่ได้ผล ต่อไปลูกก็พูดให้น้อยๆ ลง หุบปากให้มากขึ้น”
ยังไงแล้วก็เป็นลูกชายตัวเอง เหตุผลที่ซังหลินจวินพูดแบบนี้ ก็เพื่อเตือนเขา
ไม่ว่าจะในแวดวงธุรกิจ หรือในเรื่องอื่นๆ
คนคนหนึ่ง ความระมัดระวังของปากนั้นจำเป็น
โย่วอีที่ถูกพ่อสั่งสอนก็ตอบตกลงอย่างหดหู่
เขาก็รู้ว่าครั้งนี้ตัวเองผิด
เชื่อฟังโดยไม่พูดอะไร
เฉินเฉียวอยู่อังกฤษ อยู่โรงพยาบาลที่ฉยงฉยงอาศัยอยู่เพื่ออยู่ไฟเป็นเพื่อนเธอ
ถึงแม้เจียงอี้ฟานจะอยากดูแลด้วยตัวเองก็ตาม
แต่ถูกฉยงฉยงผลักไสด้วยความรังเกียจ
และนอกจากดูแลลูกทั้งสองคน ก็ทำได้แค่อยู่บ้านทำอาหารเอาไปให้พวกเธอ
เจียงอี้ฟานและซังหลินจวินติดต่อกันอยู่ตลอด ดังนั้นก็รู้ว่าเขารู้ข่าวซังอวินที่อิตาลีแล้ว
รู้ว่าซังหลินจวินต้องไปเข้าร่วมคลับขุมทรัพย์ใต้ดินลอสต์แอนด์ฟาวด์ที่มาเฟียจัดขึ้น ถึงในใจจะกังวลมาก แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปตรงๆ
แค่พาพวกพ้องทั้งหมดในอังกฤษส่งไปอิตาลีในชั่วข้ามคืน
ตอนที่เอาอาหารเช้าไปโรงพยาบาล เห็นเฉินเฉียวที่ไม่รู้อะไรเลย เจียงอี้ฟานก็ถอนหายใจ ส่งอาหารให้เธอ แล้วแสร้งทำเป็นถามโดยไม่ได้ตั้งใจ “เฉินเฉียว เธอคิดจะกลับประเทศเมื่อไร?”
เฉินเฉียวคิดว่าเจียงอี้ฟานรังเกียจที่เธอมารบกวนโลกสองคนของเขากับฉยงฉยง
ในใจก็รู้สึกกระอักกระอ่วนมาก
รีบเกาผมอย่างสับสนวุ่นวาย พูดขึ้น “อีกสองสามวันมั้ง”
เจียงอี้ฟานมองออกว่าเฉินเฉียวเข้าใจความหมายเขาผิด จึงอธิบาย “ถ้าเธอไม่รีบ อยู่กับฉยงฉยงให้ครบรอบอยู่ไฟเลยได้ไหม?”
“หืม?” เฉินเฉียวหันศีรษะไปมองเขา แววตามีความสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
เจียงอี้ฟานมีข้ออ้างให้ปฏิเสธไม่ได้ตั้งนานแล้ว
“กินเหล้าครบเดือนของลูกเสร็จ ยังไงก็อยู่อังกฤษ ตอนนี้เรามีแค่เธอเป็นเพื่อนคนเดียว”
เฉินเฉียวคิดสักพัก ก็เป็นแบบนี้จริงๆ ด้วย
ไม่ได้คิดเยอะ จึงตอบตกลง
แต่เฉินเฉียวตั้งใจว่าวันที่กินเหล้าครบเดือนของเด็ก จะโทรหาหลินจวินให้เขามาด้วยกัน
แต่ตอนนี้คิดเรื่องพวกนี้แล้วยังอีกไกลมาก
มองไปที่สองคนที่อุ้มลูกอย่างรักใคร่จนไม่ปล่อยมือ เฉินเฉียวที่อิจฉาในใจก็คิดถึงซังหลินจวินที่อยู่ห่างไกลในประเทศ
แต่
เฉินเฉียวคงคิดไม่ถึงว่าคนคนนั้นที่เธอคิดถึง
ตอนนี้กำลังเผชิญกับสถานการณ์อันตรายและกระอักกระอ่วน
“เซิ่งยวี่ นายหมายความว่าไง?” ซังหลินจวินมองหญิงที่ยืนตั้งใจโพสต์ท่าตรงหน้าเขา หรี่ตา แล้วถามเสียงทุ้ม
เซิ่งยวี่รู้สึกว่าซังหลินจวินแปลกกว่าเดิม พูดขึ้นอย่างหมดหนทาง “นายไปงานเลี้ยง ไม่ต้องการผู้หญิงไปด้วยเหรอ? นี่ฉันหวังดีกับนาย หาผู้หญิงที่สะอาดให้นายโดยเฉพาะ อย่างน้อยก็ทำให้ฉากสมบูรณ์ ก็ไม่เลวนะ”
“ไม่จำเป็น” ซังหลินจวินปฏิเสธทันที
ตอนที่เขาเข้าร่วมงานเลี้ยงในประเทศ เขาไม่เคยต้องการผู้หญิง จะเปลี่ยนหลักการของเขาเพียงเพราะมาต่างประเทศได้อย่างไร
เซิ่งยวี่เห็นเขาดื้อแบบนี้ ก็ไม่ได้โน้มน้าวเขาจริงๆ แต่ในใจก็รู้สึกซาบซึ้งกับนิสัยดื้อรั้นอันไม่เปลี่ยนแปลงของเขา
ถ้าบอกว่าเมื่อก่อนชื่นชมเขาที่ทำให้หยวนเซิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ ได้ ดังนั้นตอนนี้ต้องยิ่งชื่นชมนิสัยของเขา ยิ้มให้เขาจริงใจมากขึ้น
ซังหลินจวินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร เขาโทรหาร้านสั่งสูทที่เคยสั่งให้เขาบ่อยๆ ตอนอยู่อิตาลี หลังจากให้คนมาส่งชุดสูทกับเขาที่โรงแรมปัจจุบัน ไม่ว่าคนรับสายจะไม่เข้าใจแค่ไหน ดวงตาก็หรี่ลงเล็กน้อย
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็นั่งรถออกเดินทางไปกับเซิ่งยวี่ เห็นทิวทัศน์ที่หายไปอย่างรวดเร็ว ในใจก็รู้สึกสงบ
“ไฮ มิสเตอร์เซิ่ง ไม่เจอกันนานเลย” ชายร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทดำเดินเข้ามา
