เด็กที่ประพฤติดีแบบนี้จะไม่ชอบได้อย่างไร?
คุณผู้หญิงซังรับองุ่นที่เหมิงเหมิงส่งมา ฝ่ามืออบอุ่นใจดีสัมผัสใบหน้าอมชมพูของเหมิงเหมิงแล้วพูดว่า “เหมิงเหมิงเป็นเด็กดีจริงๆ พรุ่งนี้ย่าจะพาหนูไปกินเคเอฟซีนะ”
“กินเคเอฟซีไม่ได้ค่ะ มันไม่มีคุณค่าทางโภชนาการ” เมื่อได้ยินว่าจะกินเคเอฟซี ดวงตาเหมิงเหมิงก็เป็นประกายมีความอยาก แต่ยังจำคำพูดแม่ได้แม่นยำ จึงปฏิเสธอย่างหนักแน่น
ท่าทางเข้มงวดน่ารักแบบนี้ทำให้คุณผู้หญิงซังรักมาก
เห็นคุณย่ายิ้มแล้วลูบศีรษะตน คิดว่าตนเป็นหลานคนโปรดของคุณย่าก็ส่งแววตามีชัยให้พี่ชายที่ยืนข้างๆ
โย่วอีทำหน้าตลกก้มหน้ากลั้นยิ้มอย่างยากลำบาก
เทียบกับในจิ้งหย่วนที่อบอุ่นและมีความสุข
ห่างจากจิ้งหย่วนไม่ไกล เซิ่งยวี่อยู่ในคฤหาสน์ชั่วคราว เพิ่งกลับมาถึงคฤหาสน์ได้ไม่นาน ก็เอนกายลงบนโซฟาหรี่ตาสักพัก ก็ได้ยินเสียงน้องสาวที่มักจะโวยวายส่งเสียงดังมาจากข้างนอกขณะวิ่งเข้ามา ก็ขมวดคิ้วทันที
“พี่ ฉันได้ยินว่าพี่เกือบเกิดเรื่องที่อิตาลี ทำไมพี่ไม่บอกฉันอ่ะ ถ้าฉันรู้ ฉันจะได้ช่วยพี่กำจัดคนที่จะทำร้ายพี่ให้เตลิดไปเลย” เซิ่งโหรวย่ำลงบนรองเท้าส้นสูง ก้าวหนักแน่น เสียงดังต๊อกแต๊ก
ใบหน้าที่มักจะหยิ่งผยองของเธอมีความกังวลและไม่สบายใจนิดหน่อยในเวลานี้
เรียนศิลปะป้องกันตัวตั้งแต่ยังเล็กเธอมั่นใจในตัวเองมาก ถึงขนาดรู้สึกว่าถ้าครั้งนี้พี่ใหญ่ออกไปทำงานนอกสถานที่โดยมีเธออยู่เคียงข้าง จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้แน่นอน
แค่เสียงร้องตะโกนของเธอก็ทำให้เซิ่งยวี่ปวดหัวแล้ว และเซิ่งโหรวที่พูดไม่หยุดก็ไม่รู้ตัวเลยอย่างเห็นได้ชัด
โชคดีที่ถึงแม้เซิ่งโหรวจะไม่รู้ตัว อีกคนที่เดินมาก็เห็นเซิ่งยวี่นอนบนโซฟาอย่างผิดปกติเล็กน้อย
ปู้อี้เฉินจับมือเซิ่งโหรวแล้วพูดขึ้น “คุณหนูเซิ่ง ฉันว่าคุณชายเซิ่งของคุณน่าจะพักผ่อนไม่เพียงพอที่ต่างประเทศ อย่าไปกวนเขาเวลานี้เลย”
“งั้นเหรอ?” เซิ่งโหรวที่พูดอยู่ตลอดเวลาเมื่อได้ยินคำพูดปู้อี้เฉิน ถึงได้หยุดพูดในที่สุด
เธอชะโงกศีรษะไปมองพี่ใหญ่ที่นอนอยู่ แน่นอนว่าเห็นพี่ใหญ่มีสีหน้ามืดมน ท่าทางไม่มีความสุขอย่างมาก
ทั้งๆ ที่เมื่อครู่นี้เธอพูดมาก แต่พี่ใหญ่ไม่ตอบสนองเลยสักประโยคเดียว
แต่เซิ่งโหรวก็จำได้ว่าพี่ใหญ่เพิ่งออกมาจากสถานการณ์อันตราย ไม่เย้ยหยันในเวลานี้หรอก
ไม่บ่อยนักที่จะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ไม่พูด และไม่ส่งเสียงอีก
เซิ่งโหรวไม่ตั้งใจจะปลุกพี่ใหญ่ให้ตื่น เดินไปทางสระว่ายน้ำนอกบ้าน
และปู้อี้เฉินที่อยู่หลังเธอก็เหลือบมองเซิ่งยวี่ ก่อนจะตามไป
“ไม่ได้ออกแดดมานานมาก แสงแดดจ้าแบบนี้ แต่ไม่แสบตาเลยสักนิด” เซิ่งโหรวยืนข้างสระว่ายน้ำสีฟ้าเข้ม เงยหน้ามองท้องฟ้า ทันใดนั้นก็ถอนหายใจ คุณหนูใหญ่คนนี้ถึงได้เริ่มถอดถอนหายใจโดยไม่รู้สึกอย่างแท้จริง
แต่เขารู้ ตอนนี้อยากทำให้เธอรู้สึกดีกับเขาให้ลึกซึ้งขึ้น คำบอกรักที่เหมาะสมนั้นห้ามขาด
มองใบหน้าสวยด้านข้างของเซิ่งโหรว ใบหน้าหล่อของปู้อี้เฉินจ้องมองเธอแล้วพูดขึ้น “ทำไมฉันคิดว่า แสงแดดตอนกลางวันนี้มันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เธอที่ยืนอยู่ใต้แสงแดดคลุมเครือเหมือนเทพธิดากลับสะดุดตา”
“งั้นเหรอ?” เซิ่งโหรวต้องยอมรับว่าทุกประโยคของผู้ชายตรงหน้ามันสะกิดใจเธอ เธอหันหน้าไป จู่ๆ ก็เดินไปหาปู้อี้เฉิน เมื่อระยะห่างระหว่างทั้งคู่เหลือแค่ไม่กี่เซนติเมตร เธอก็เข้าไปใกล้เขา พูดขึ้น “แล้วทำไมนายยังเรียกฉันว่าคุณหนูเซิ่งอีก”
ปู้อี้เฉินยิ้ม เปลี่ยนคำพูดโดยเฉพาะ “น้องโหรว”
เขาจงใจกดเสียงทุ้มเรียกเธอ ถึงแม้ว่าเสียงเขาจะไม่ได้ฟังแล้วเหมือนต้องมนต์ แต่เสียงเขามีเอกลักษณ์ น่าดึงดูด ทุ้มต่ำ เช่นเดียวกับเสียงเปียโน มันไพเราะแตกต่างกัน
เมื่อปู้อี้เฉินคิดว่าเซิ่งโหรวจะเขินจนเข้าหาอ้อมแขนเขา ทันใดนั้นผู้หญิงของเขาก็ปล่อยเขา สีหน้ากลายเป็นเย็นชา
ปู้อี้เฉินคิดว่าการกระทำเขาไม่ถูกต้อง คิดว่าจะเปลี่ยนคำพูดใหม่ ด้านหลังก็มีเสียงฟ้าร้องดังมากระทบใจเขา
“พวกเธอกำลังทำอะไร”
เสียงแผ่วเบา เหมือนสงสัย แต่ปู้อี้เฉินที่ไม่ได้หันศีรษะกลับไปรู้สึกเสียวสันหลัง
เขาก้มหน้าสำรวมสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง ทิ้งความกังวลไว้ แล้วหันหน้าไปพูดขึ้น “คุณชายเซิ่ง ในที่สุดคุณก็ตื่น คุณหนูเซิ่งเป็นห่วงคุณตั้งนาน”
เขาผลักเซิ่งโหรวออกมาก่อน เซิ่งโหรวตรงหน้าแสดงออกไปได้ดี เลื่อนสายตาจากเซิ่งยวี่มาที่เขา
แต่เซิ่งยวี่ไม่ได้เพิกเฉยอย่างที่เขาคิด
เขาเหยียบสลิปเปอร์ขนปุยเดินเข้าไปหาพวกเขาอย่างช้าๆ จนกระทั่งถึงตรงหน้าสองคน เซิ่งยวี่มองสำรวจพวกเขาแล้วก็พูดขึ้นในที่สุด “เมื่อกี้ฉันได้ยินใครเรียกน้องโหรว เซิ่งโหรว เรียกเธอเหรอ?”
เซิ่งโหรวไม่สนว่าพี่ใหญ่จะมีความเห็นอะไรกับการที่เธอและลูกน้องของเขาคบกัน จึงพยักหน้ายอมรับทันที
“พี่ใหญ่ ฉันกับอาเฉินคบกัน ต่อไปพี่จะเป็นพี่เขย” เซิ่งโหรวดึงมือปู้อี้เฉินไปแนะนำสถานะใหม่ของเขาให้พี่ใหญ่
แววตาเซิ่งยวี่หนักอึ้ง แววตาที่เขามองปู้อี้เฉินนั้นไม่ชัดเจน เมื่อปู้อี้เฉินคิดว่าเซิ่งยวี่จะทำให้พวกเขาเลิกกัน เซิ่งยวี่กลับเปลี่ยนคำพูด “ตั้งใจจะแต่งงานเมื่อไร พ่อแม่รอให้เธอหาแฟนมานานมากแล้ว ในเมื่อเลือกได้แล้วก็พากลับบ้านซะ”
ปู้อี้เฉินที่เดิมทีคิดว่าจะโดนด่าอย่างดูถูกเหยียดหยามก็ไม่บ่อยนักที่จะตกตะลึง จนกระทั่งโดนคนข้างๆ ผลัก เขาถึงได้สติแล้วพูดอย่างนอบน้อม “พี่ใหญ่ ผมกับน้องโหรวไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับเร็ว ยังไงแล้วอาชีพผมก็ยังไม่ก้าวหน้า ผมจะให้น้องโหรวคบกับผมที่มีชีวิตแบบนี้ได้ยังไง”
เซิ่งโหรวเห็นด้วยกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ถึงขนาดล้มตัวลงไปกอดแขนพี่ใหญ่แล้วพูดว่า “พี่ใหญ่ พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบลูกผู้ดีมีเงินที่ไม่เอาไหนมากที่สุด อาเฉินมีบริษัทเป็นของตัวเอง ถึงจะไม่ใหญ่มาก แต่เราก็แนะนำบางกรณีให้เขาได้ เพื่อให้บริษัทเขาพัฒนาได้รวดเร็วขึ้น”
เซิ่งโหรวโน้มน้าวต่อหน้าปู้อี้เฉินทันที ไม่รู้สึกหวาดหวั่นเลยสักนิด
แววตาเซิ่งยวี่มีความดูถูก เขาเกลียดคนที่ใช้เส้นมากที่สุด โดยเฉพาะคนที่ใช้ผู้หญิง
ถ้าบอกว่าคนอย่างซูเยี่ยนสร้างความรำคาญให้กับเขามาก ถ้าอย่างนั้นปู้อี้เฉินคนตรงหน้าที่มักใหญ่ใฝ่สูงเผยสู่สายตาเขาโดยไม่สามารถปกปิดได้ แถมยังคิดจะหลอกทุกคนยิ่งทำให้เขารังเกียจมากกว่า
แต่เขาก็อยากดู ถ้าเขาให้ทรัพยากรแก่เขา เขาจะสามารถโค่นหยวนเซิ่งได้ไหม
