วันที่สองของปีใหม่ ซังหลินจวินขับรถพาเฉินเฉียวและลูกสองคนไปที่บ้านแม่
ตอนลงรถ เฉินเฉียวรู้สึกว่าสถานที่ที่คุณผู้หญิงซังอาศัยอยู่นั้นคุ้นตามาก มองไปมองมาดวงตาก็เหม่อเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
“รู้สึกคุ้นตาใช่ไหม” ซังหลินจวินอุ้มลูกสาวลงมาเห็นแววตาตกตะลึงของเฉินเฉียว ก็เดินเข้าไปถาม
“คุณรู้ได้ไง” เฉินเฉียวไม่เข้าใจอย่างยิ่ง ทำไมเธอยังไม่ได้พูดอะไร แต่หลินจวินเข้าใจสิ่งที่เธอคิดในใจ
“เมื่อก่อนเธอเคยมาที่นี่” เหมิงเหมิงที่ขยับในอ้อมแขนเขาไม่หยุดจนลื่นไหลลงไปซังหลินจวินอุ้มไว้ดีแล้ว ก็มองเฉินเฉียวแล้วพูดอย่างจริงจัง
“ไปกันเถอะ เราเข้าไปกัน ไม่แน่พอเข้าไปแล้ว เธออาจจะนึกอะไรได้เยอะขึ้น” ซังหลินจวินเดินไปข้างหน้าตอนนี้
โย่วอีที่อยู่ข้างๆ เฉินเฉียวก็กดเสียงทุ้มพูดขึ้น “แม่ แม่ว่าพ่อดูเอาอกเอาใจน้องสาวขึ้นเรื่อยๆ หรือเปล่า แม้แต่เดินก็ไม่ให้เดินเอง”
น้ำเสียงโย่วอีมีความบ่น ในส่วนลึกของดวงตาเห็นความอิจฉาที่มีต่อน้องสาว
เฉินเฉียวตบบ่าโย่วอีด้วยความตลก “ทำไม อิจฉาเหรอ โย่วอีไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถึงพ่อจะเอาใจน้องสาวมากกว่า ลูกก็ยังมีแม่ แม่จะให้ความยุติธรรมกับลูกเอง”
เฉินเฉียวรู้สึกว่าหลินจวินให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงจริงๆ
เมื่อก่อนยังไม่รู้ว่าโย่วอีคือลูกของเธอ เฉินเฉียวก็เห็นกับตาว่าหลินจวินให้การบ้านกับโย่วอี ไม่ใช่แค่ในเรื่องการเรียน แต่รวมถึงภาษาศาสตร์นอกหลักสูตร การชื่นชมศิลปะ ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับจิตวิทยาและอื่นๆ สิ่งเหล่านั้นถึงแม้จะเป็นผู้ใหญ่ก็น่าเบื่อ
เทียบกับเหมิงเหมิงแล้ว โย่วอีน่าสงสารมากจริงๆ
ลูบศีรษะโย่วอีอย่างเห็นอกเห็นใจ เฉินเฉียวรู้สึกว่าต่อไปนี้เธอต้องปฏิบัติดีๆ กับโย่วอีมากขึ้นบ้างแล้ว
ยังไงแล้วเหมิงเหมิงก็ยังมีพ่อคอยเอาอกเอาใจ และโย่วอีมีแค่เธอ
หลังจากโย่วอีได้รับความสนใจจากแม่ ก็รู้สึกชนะในใจ
เขาไม่ได้พูดแบบนี้เพราะแค่อิจฉาที่เหมิงเหมิงได้รับการเอาอกเอาใจแบบนี้เท่านั้น เฉินเฉียวในอดีตเป็นของเขาคนเดียว ถึงแม้ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเธอคือแม่ของเขา แต่ในใจเฉินเฉียวเขาสำคัญที่สุด ยังไงแล้วเมื่อก่อนพ่อเขาก็ต้องพึ่งเขาในการเข้าใกล้เฉินเฉียว
ตอนนี้เห็นแววตาเฉินเฉียวเต็มไปด้วยความสงสารเขา โย่วอีก็รู้ว่าในที่สุดก็ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
หลังจากที่โย่วอีและเฉินเฉียวมือใหญ่จับมือเล็กเดินเข้าไป ป้าหยวนก็ชงชาเสร็จแล้ว ยกมาให้ทุกคน
หลังจากป้าหยวนเห็นเฉินเฉียวเดินเข้ามา มองสังเกตดีๆ แล้ว ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ พูดขึ้น “ไม่คิดเลยจริงๆ คุณหญิงหายไปสามปี ผอมลงไปมากขนาดนี้”
เฉินเฉียวในอดีตยังมีเนื้ออยู่บ้างเล็กน้อย แต่ไม่ชัดเจน ไม่ใช่ไขมันจ้ำม่ำแบบนั้น แต่จับแล้วนุ่มนิ่ม ดูแล้วผอมเพรียว
แต่เฉินเฉียวในตอนนี้แทบจะมีแค่ผิวหนังบนใบหน้า ผอมจนน่าสงสาร
โชคดีที่หน้าตายังสวย ไม่งั้นเฉินเฉียวอาจจะรู้สึกเสียใจ
ถึงแม้เฉินเฉียวจะไม่ได้สัมผัสถึงอารมณ์ของป้าหยวนมากนัก แค่ตระหนักได้ว่าป้าหยวนอาจจะเป็นคนที่รู้จักเธอในอดีต ไม่รู้สึกอย่างอื่น
ตำหนิที่เธอเย็นชาไม่ได้ เจอกันครั้งแรก มีแค่ไม่กี่คนที่คุ้นเคยพูดจาใกล้ชิดสนิทสนมแบบนี้ บางครั้งมันทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งเลย
แต่ยังไงแล้วเธอก็หวังดีเป็นห่วงเธอ ถึงในใจจะไม่รู้สึกอะไร ใบหน้าก็มีรอยยิ้มสุภาพเล็กน้อย พูดขึ้น “ฉันสบายดีค่ะ หลายคนหนักแค่สามห้าสี่สิบโล ฉันหนักห้าสิบโลนะคะ”
ป้าหยวนได้ยินเธอพูดว่าสามห้าสี่สิบโลก็ตกตะลึง “อุ๊ยตาย สามห้าสี่สิบโล ผอมมากเลยนะ คุณหญิง คุณอย่าเลียนแบบพวกเธอนะคะ”
เฉินเฉียวได้แต่ยิ้ม เธอไม่พูดหรอกว่าคนพวกนั้นเป็นคนในวงการบันเทิง
ผู้หญิงในวงการบันเทิง น้ำหนักไม่ถึงห้าสิบโลนั้นแทบเป็นบรรทัดฐาน
ถึงเฉินเฉียวบอกว่าเธอไม่ผอม แต่ตอนทานอาหารเที่ยง เฉินเฉียวพบว่าหลินจวินยื่นขาไก่ให้เธอตลอด
ต่อหน้าคุณผู้หญิง เฉินเฉียวไม่สามารถปฏิเสธได้แน่นอน ในใจก็โกรธแทบตาย
หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว คุณผู้หญิงก็เรียกป้าหยวนมาคุยตามลำพัง
ขณะที่คุณผู้หญิงไม่ได้มอง เฉินเฉียวก็แอบยื่นเท้าซ้ายไปเตะเขา
ซังหลินจวินกลั้นความเจ็บที่ขาไว้ ใบหน้ายังคงหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อเผชิญกับคนหน้าด้านแบบนี้ เฉินเฉียวก็ควบคุมไม่อยู่ ฉวยโอกาสตอนหลินจวินอุ้มลูก เฉินเฉียวก็เลื่อนมานั่งข้างๆ โย่วอี
พบว่าความสนใจทั้งหมดของโย่วอีอยู่ที่โทรศัพท์ ก็หันไปมองอย่างอดไม่ได้
“เอ๋ นี่มันเทพเก้าวิมานภาคใหม่ใช่ไหม? จริงสิ เมื่อวานเพิ่งเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการเอง ฉันลืมไปเลย” เฉินเฉียวตอนแรกคิดว่าเกมที่โย่วอีเล่นทำไมคุ้นตาจัง หลังจากมองดีๆ ก็จำได้ทันที
เพราะเรื่องปีใหม่ทำให้ยุ่งมาก เฉินเฉียวลืมเรื่องเปิดบริการวันแรกเลย ในใจเฉินเฉียวก็คันยิบๆ อยากเปิดโทรศัพท์เล่นกับโย่วอีออนไลน์
แค่คิดว่าวันนี้อยู่บ้านคุณผู้หญิง จึงระงับความคิดในใจทันที
แต่อย่างไรก็ตาม เฉินเฉียวก็มองไปที่อินเทอร์เฟสเกมของโย่วอีจากข้างๆ
เทพเก้าวิมาน ที่เรียกว่าเทพเก้าวิมาน หนึ่งในสิ่งที่โดดเด่นของทุกตัวละครคือความเร็ว สามารถกระโดดได้ถึงสองสามเมตรในการกระโดดครั้งเดียว
เมื่อบินขึ้นมา ก็จะหายไปในพริบตาเดียว
ด้วยเหตุนี้ จึงตั้งชื่อว่าเทพเก้าวิมาน
ต้องบอกว่าชื่อนี้ตอแหลจริงๆ
เฉินเฉียวพบว่าตัวละครที่สร้างใหม่ดูเหมือนจะเป็นอาชีพที่ซ่อนอยู่ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอย่างสงสัย “โย่วอี นี่เป็นนิกายใหม่ในภาคนี้ใช่ไหม? เป็นการโจมตีระยะไกลหรือว่าใกล้ หรือเน้นการรักษา”
โย่วอีที่เล่นเกมอยู่ได้ยินแม่ถามเขาแบบนี้ ก็รีบอธิบายให้เธอฟัง “แม่ NCP ซ่อนอันนี้ที่ผมเล่นก็เหมือนกับที่แม่กับพ่อเล่น”
“เอ๋ ตอนนี้ NCP ออกมาเป็นชุดได้ด้วยเหรอ? ” เฉินเฉียวทำหน้าตาสงสัย เธอรู้ว่าถ้าในเกมมี BUGNPC มากเกินไป จะทำให้ระบบของเกมพัง อาอวินไม่เป็นห่วงเหรอ
โย่วอีมองแม่อีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าควรพูดมากหรือไม่
อย่างไรแล้วเรื่องนี้ ดูออกง่ายมากว่าถามเพื่อใคร
ลุงซัง เห็นได้ชัดว่าเพื่อให้แม่เล่นเกมได้อย่างเต็มที่ เขาตั้งใจทำมันมากเกินไป
โย่วอีรู้สึกว่าถ้าวันไหนเขามีแฟน ต้องห้ามจ่ายให้เธอแบบนี้
จ่ายโดยไม่หวังผลตอบแทน เขาไม่ยอม
ขณะที่โย่วอีลังเลว่าควรพูดอย่างไร จู่ๆ หน้าจออินเทอร์เฟสก็ดับไป
ในตอนนี้ โย่วอีก็ไม่ต้องพูด กลับมาที่หน้าหลักโทรศัพท์ทันที จากนั้นก็กดเข้า APP เกมเทพเก้าวิมาน
ปรากฏว่าเข้าไม่ได้เลย มันขึ้นว่าไม่สามารถเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์ได้ตลอด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เฉินเฉียวขมวดคิ้วถาม
