ซังหลินจวินส่งข้อความถึงเจียงอี้ฝานที่อยู่อังกฤษ หลังจากเขาตอบกลับอย่างรวดเร็ว ก็รู้สึกโล่งใจ
ให้เฉียวเฉียวไปอังกฤษ ไม่ใช่ว่ามีโอกาสน้อยมากที่จะเจอซังอวิ๋น แต่เพราะถ้าเฉียวเฉียวไปหาเขา ที่อังกฤษก็ยังมีอี้ฝาน ดังนั้นเขาจึงวางใจ
เรื่องของบริษัท เขาก็ต้องไปจัดการให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นจะไปกับเฉินเฉียวไม่ได้ ตอนแรกในใจรู้สึกโกรธที่เฉียวเฉียวเป็นห่วงซังอวิ๋นเกินไป ก็หายไปตอนไหนไม่รู้
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาและเขาก็หันกลับไปที่ บริษัท
เฉินเฉียวนอนบนเครื่องบินเป็นเวลานาน เธอยังไม่ทันเตรียมตัวก็ถูกซังหลินจวินมาส่งขึ้นเครื่อง หลังจากลงรถก็รู้สึกไม่อยากไป
เมื่อมองไปที่ฝูงชนที่มีคนมารับที่สนามบิน เธอก็รู้สึกเหงาจับใจ
ขณะที่เฉินเฉียวกำลังคิดว่าจะหาโรงแรมใกล้ ๆ เพื่อพักชั่วคราว ก็มีเสียงนุ่มๆเรียกชื่อเธอ
ตามเสียงนั้นดวงตาของเธอก็ฉายแววประหลาดใจและเธอถามด้วยความประหลาดใจ: “คุณเจียง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี้”
เจียงอี้ฝานมาคนเดียวโดยแต่งกายด้วยชุดลำลองสีฟ้าอ่อนและร่างสูงหล่อยืนอยู่ที่นั่นความสง่างามของเขาดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
หลังจากเห็นเฉินเฉียวสังเกตเห็นเขาในที่สุดเจียงอี้ฝานก็พูดอย่างช่วยไม่ได้: “หลินจวินโทรหาผม บอกว่าคุณจะมาอังกฤษ เขาให้ผมมาดูแลคุณสักหน่อย ผมเลยรีบมาเลย”
จริงๆแล้วถึงแม้ซังหลินจวินไม่ได้พูดอะไร เจียงอี้ฝานก็รู้ว่าเฉินเฉียวจะมา เขาดูแลเธอได้ ใครใช้ให้เมียเขาคบกับเพื่อนสนิทคนนี้ล่ะ
หลังจากรู้ว่าหลินจวินเป็นคนโทรเรียกเขาให้มา ในใจก็ทั้งรู้สึกดีทั้งรู้สึกเป็นห่วง
“คุณออกมาคนเดียวแล้วฉยงฉยงจะทำยังไง”
ฉยงฉยงใกล้จะคลอดแล้ว เขาควรจะอยู่ดูแลเธอถึงจะถูก
เจียงอี้ฝานเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเธอและพูดว่า “ผมมารับคุณ แล้วจะรีบกลับไปทันที ใช่แล้ว ถ้าฉยงฉยงรู้ว่าคุณว่า ต้องดีใจแน่ๆ เรื่องที่คุณมาครั้งนี้ผมรู้มาบ้างแล้ว สำหรับเรื่องที่อังกฤษ ผมมีเส้นสายที่นี้ ให้คนไปหาคุณได้”
เจียงอี้ฝานตอนแรกที่เจอฉยงฉยงที่อังกฤษ ตอนนั้นไม่ได้ยินข่าวคราวเธอ เขาเลยสั่งให้ลูกน้องตามหา
เกือบหนึ่งปีผ่านไปและหลายคนยังคงอยู่ในอังกฤษ
ครั้งนี้เฉินเฉียวกำลังตามหาใครบางคน เขาช่วยได้พอดี
เมื่อ เฉินเฉียวได้ยินว่าเขาจะช่วยเธอตามหาคน เธอก็รู้สึกขอบคุณ: “ขอบคุณนะคะคุณเจียง”
เจียงอี้ฝานปฏิเสธและกล่าวว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณเป็นภรรยาของเพื่อนสนิทผม และเป็นเพื่อนสนิทของภรรยาผมอีกด้วย เรื่องนี้ผมควรจะช่วยคุณ อยู่ที่อังกฤษคุณก็ทำเหมือนกับว่าอยู่บ้านแล้วกันนะครับ ฉยงฉยงไม่ได้ออกไปนอกบ้านนานแล้ว คุณมาพอดีจะได้อยู่เป็นเพื่อนเธอในช่วงเวลานี้ ส่วนเรื่องคนที่คุณตามหา ผมช่วยคุณแน่นอน ”
ค่ะไหนๆเขาก็พูดแบบนี้แล้ว เฉินเฉียวก็ไม่ปฏิเสธ
ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ได้เจอฉยงฉยงมานานแล้ว คิดถึงมากจริงๆ
เจียงอี้ฝานพาเฉินเฉียวไปที่ประตูบ้านพักสไตล์ยุโรปในลอนดอน
หลังคารูปวงแหวนล้อมรอบ
มีรั้วเป็นแถว ๆ ที่ประตูและมีกุญแจล็อกไว้ที่ประตูไม้
เจียงอี้ฟานเดินไปข้างหน้าเพื่อปลดล็อกประตู มีหมาลาบาร์ดอร์ตัวใหญ่มารับที่ปากประตู
จากนั้นเฉินเฉียวก็เห็นเจียงอี้ฝานเดิมที่ยืนนิ่งสง่าอยู่โดนหมาลาบาร์ดอร์เลียจนเสื้อเปียกไปทั้งชุด
เจียงอี้ฝานลูบหัวเบาๆ พลางพูด “คาร์ล อย่าดื้อสิ”
สุนัขตัวใหญ่ไม่รู้ว่าเจ้าของกำลังคุยอะไรกับมันและคิดว่า เขากำลังเล่นกับมัน มันใช้สองเท้าหน้าปืนขึ้น
เฉินเฉียวมองไปแล้วอยากจะหัวเราะ แต่ได้ยินเสียงที่มาจากทางเข้าประตู
“คาร์ล กลับมานี่เร็ว”เสียงที่คุ้นเคยนั้นชัดเจนเจียงฉยงฉยงที่ไม่ได้เจอกันนาน
เฉินเฉียวมองไปที่ ฉยงฉยง พบว่าฉยงฉยงกับเธอเมื่อครั้งล่าสุดที่เจอกัน ดูอวบอิ่ม อ้วนอย่างเห็นได้ชัด
ราวกับรับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เธอเจียงฉยงฉยงมองมาที่เธอและน้ำตาก็ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเธออย่างรวดเร็ว
คาร์ลที่ปืนต้นขาของเจียงอี้ฝานอยู่เห็นได้ชัดว่ามันฟังคำพูดของนายหญิง พอเธอทักทายมันก็ส่ายหางขนปุยขนาดใหญ่และวิ่งไปพร้อมกับแลบลิ้นออกมา
เจียงอี้ฝานที่ยังคงเล่นกับคาร์ลอยู่เปลี่ยนสีหน้าทันทีรีบวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วกอดคาร์ลไว้และพูดกับเฉินเฉียวที่ประตู: “คุณเฉิน รับเข้าไปหาฉยงฉยงเร็ว”
เขาต้องพูดกับคาร์ลดีๆ แน่นอนประโยคนี้ฝังอยู่ในใจ เขาไม่ได้พูดออกไป
เจียงฉยงฉยงที่ท้องโตร้องไห้จนขอบตาแดง ลูบท้องและเดินมา เฉินเฉียวที่ดูอยู่ก็ตกใจ
“ฉยงฉยง ยื่นอยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องขยับ”ท้องของฉยงฉยงใหญ่เกินไป เฉินเฉียวจำได้ว่าตอนที่เธอท้องมันมีขนาดเพียงหนึ่งในสามของฉยงฉยง
ท้องใหญ่ๆแบบนี้ยังจะเดินมาหาเธออีก เฉินเฉียวเห็นแล้วจึงลุกลี้ลุกลนทันที รีบวิ่งไปหา
เฉินเฉียวเป็นห่วงมาก เรื่องเวลาคลอดของฉยงฉยง เพราะฉยงฉยงท้องใหญ่มาก เธอกลัวว่าจะมีอันตราย
ทันทีที่ผู้หญิงสองคนเดินไปด้วยกันพวกเธอก็ลืมเจียงอี้ฝานที่อยู่ข้างหลังไปโดยสิ้นเชิง
หลังจากทั้งสองคนนั่งบนโซฟานุ่ม ๆ ด้วยกันเฉินเฉียวก็วางมือลงบนท้องของฉยงฉยงอย่างระมัดระวังและลูบเบา ๆ
“อีกนานไหมกว่าจะคลอด”ครั้งที่แล้วที่โทรหา เฉินเฉียวอยากจะถาม แต่ตอนนั้นเจียงฉยงฉยงไม่ได้ตอบ
มองไปที่ท้องขนาดใหญ่แบบนี้ น่าจะอีกไม่นาน
ฉยงฉยง มีความสุขมากที่เฉียวเฉียวสามารถมาอังกฤษได้ในเวลานี้เธอสัมผัสท้องด้วยความรักและพูดด้วยความคาดหวัง: “หมอบอกว่าประมาณ เจ็ดวัน จริงพรุ่งนี้จะไปรอคลอดที่โรงพยาบาล แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้เจอเธอ เฉียวเฉียว ฉันมีความสุขจริงๆ”
ด้านนอกเจียงอี้ฝาน เดินเข้ามาด้วยมือที่เปียกเล็กน้อยเขาได้ยินฉยงฉยงที่ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเมื่อสองสามวันก่อน พูดออกมาเองว่าเธอวางแผนที่จะไปโรงพยาบาลเพื่อรอทำคลอดในวันพรุ่งนี้เขาก็พูดว่า “ ฉยงฉยง คุณบอกว่าจะอยู่บ้านไม่ใช่หรอ ไหนบอกว่าจะไม่ไปโรงพยาบาล? ทำไมจู่ๆถึงอยากจะไป”
ประโยคนี้ตบหน้าเจียงฉยงฉยง
เฉินเฉียวซึ่งเดิมรู้สึกหดหู่เล็กน้อยในใจรู้สึกขบขัน
นานๆทีที่เฉินเฉียวจะเข้าข้างเจียงอี้ฝาน และถามด้วยความประหลาดใจ “อะไรกันฉยงฉยง เธอจะคลอดลูกที่บ้านหรอ?” ที่บ้านไม่มีของอะไรเลย เธอจะเรียนการคลอดแบบโบราณหรอไง”
เจียงฉยงฉยงหน้าแดงอย่างกะทันหันและพูดว่า: “พวกเธอรุมฉัน ฉันจะไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว”
พวกเขาสองคนที่เอาแต่แกล้งเธอก็หยุดในทันที
