“ซวย?”
ซังหลินจวินคิดว่าสถานการณ์ในตอนนี้ของพวกเขาซวยแล้ว ถึงจะซวยนิดหน่อย ก็ไม่เป็นอะไร
เซิ่งยวี่มองออกว่าตอนนี้ซังหลินจวินไม่ได้จริงจังกับสถานการณ์อันตรายที่เกิดขึ้นกับพวกเขาเลย บางทีอาจกล่าวได้ว่าในสถานการณ์นี้ เขาเริ่มสนุกในความทุกข์แล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็นึกถึงหน้าคนที่อยู่ในประเทศ เตือนเขาเพิ่มอีกหนึ่งประโยค
“คุณซัง ตอนนี้เราอาจจะได้เจอเหตุการณ์เปลี่ยนยุคสมัยของมาเฟียที่เห็นได้ยากมาก ฉันเพิ่งรู้มาจากลูบัสว่าช่วงนี้โจลสันตั้งใจจะต่อต้านจอร์จ ถ้าเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ เราอาจจะออกจากอิตาลีไม่ได้”
มันเป็นเรื่องของความปลอดภัย แน่นอนว่าซังหลินจวินใส่ใจคำเตือนนี้ ยังไงแล้วถึงแม้ซังหลินจวินจะเริ่มรู้สึกว่าอันตราย แต่ยังไม่ถึงระดับอันตรายต่อชีวิต ยังไงแล้วคนสนับสนุนของเขากำลังจะมาถึง ก็มีความมั่นใจอยู่บ้าง ไม่ได้กลัวอะไรมาก
แต่ถ้ามาเฟียเริ่มทะเลาะกันภายในจริงๆ ส่งผลให้ออกจากอิตาลีไม่ได้ ซังหลินจวินจะเสียใจมากจริงๆ ที่เขาตัดสินใจมาอิตาลีเป็นการส่วนตัวในครั้งนี้
เขาอยากช่วยซังอวิน และอยากชดใช้ให้เฉียวเฉียวที่ติดหนี้เขา
ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสละชีวิตเพื่อมัน
เขายังมีเฉียวเฉียวและลูกชายลูกสาวสองคนต้องดูแล เขาต้องกลับไป
เขาเป็นคนเยือกเย็น และอันตราย เขาทำได้แค่เลือกที่จะปกป้องตัวเอง
ซังหลินจวินมองเซิ่งยวี่ที่มีแววตากังวลเช่นกัน พูดขึ้นทันที “คุณเซิ่ง ในเมื่อนายเตือนฉันเรื่องนี้ เดาว่าในใจต้องมีทางถอยใช่ไหม”
ดวงตาดำขาวชัดเจนของเซิ่งยวี่มีความมืดมน เขายิ้ม และไม่ได้ปิดบังซังหลินจวิน “ฉันรู้คุณซังเข้าใจความหมายฉัน ฉันคิดว่าคุณซังมาลำพังในครั้งนี้ เป็นไปไม่ได้ว่าจะไม่ได้เตรียมการใช่ไหมล่ะ ฉันจะบอกคนของฉันก่อน ถึงละแวกแม่น้ำเวนิสจะมีมาเฟียเยอะมาก แต่คนของฉันก็ไม่น้อย อย่างน้อยก็ปกป้องความปลอดภัยของฉันตอนจากไปได้ ดังนั้นฉันไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเอง คุณซัง ถ้ามีคนมาช่วยเหลือนาย ฉันก็ไปส่งนายได้”
เซิ่งยวี่ไม่ได้บอกซังหลินจวินเกี่ยวกับตำแหน่งการกระจายคนของเขาว่าอยู่ที่ไหน ยังไงแล้วเขาก็ไม่ได้ใจร้ายไม่ให้ที่พึ่งกับเขาเลย
แน่นอนว่าซังหลินจวินเห็นความกังวลของเซิ่งยวี่ เขาทั้งสองไม่ถือว่าเชื่อใจกัน แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันจำเป็นต้องเชื่อใจกัน
แต่ซังหลินจวินอยากถามหนึ่งประโยค
“คุณเซิ่ง ทำไมไม่ออกไปตอนรู้ข่าวนี้ล่ะ”
ซังหลินจวินงงกับเรื่องนี้จริงๆ ยังไงแล้วเซิ่งยวี่ก็รู้ว่าจะเกิดเรื่องในงานเลี้ยงนี้ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ต่อ
อยากดูละครสนุกๆ เหรอ? คงไม่หรอกมั้ง ยังไงแล้วมันก็เป็นการเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เชื่อว่าเขาคงไม่ได้นิ่งนอนใจแบบนี้
เซิ่งยวี่ไม่ได้ตอบซังหลินจวินทันที แต่หลังจากมองไปรอบๆ แล้ว ก็ก้าวมาหาซังหลินจวิน จนกระทั่งไหล่ชิดกัน เขาก็กดเสียงทุ้มพูดขึ้น “คุณซัง ความจริงคือหลังจากที่เราเข้ามาในห้องนี้ เราก็อยู่ในขอบเขตการเฝ้าระวังของมาเฟียแล้ว อย่าว่าแต่ออกไป แค่นายมีการเคลื่อนไหวแปลกๆ พวกมันก็เก็บคนไว้ได้เลย และนายคงไม่คิดว่ามีแค่ฉันเท่านั้นใช่ไหมที่รู้จากคนอื่นว่าวันนี้จะเกิดเรื่อง”
ซังหลินจวินมองตามทางที่เซิ่งยวี่เคลื่อนไปเมื่อครู่นี้ พบว่ามีสองสามคนที่เข้ามาในบ้านนี้พร้อมกับพวกเขา ตอนนี้ถูกใครสักคนลากไปที่มุมโดยไม่รู้ตัว แม้จะเห็นด้วยตาตัวเอง ก็ไม่กล้าพูดอะไร ต้องทำเป็นเมินเฉย เหมือนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ซังหลินจวินเข้าใจแล้วว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีทางถอยหนี แค่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น
แม้ว่าจะเกิดวิกฤตขึ้น วิกฤตทั้งหมดนี้จะเกิดหลังจากที่ขุมทรัพย์ใต้ดินปรากฏขึ้น
คิดถึงตรงนี้ เขาก็ปล่อยวางความกังวลใจ
หลังจากซังหลินจวินและเซิ่งยวี่ปรึกษากันว่ารอให้ขุมทรัพย์ใต้ดินปรากฏขึ้นก่อนแล้วออกไปด้วยกัน พนักงานเสิร์ฟธรรมดาก็พามาที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง เดิมทีห้องส่วนตัวมีไว้สำหรับคนเดียว เนื่องจากมีแขกมากเกินไป บางคนที่รู้จักกันก็อยู่ในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่
ซังหลินจวินกับเซิ่งยวี่มีแค่สองคน แต่ไปที่ห้องส่วนตัวขนาดกลางชั้นสอง
ความอันตรายเมื่อเทียบกับการอยู่คนเดียวในห้องส่วนตัว อยู่ในห้องส่วนตัวที่แออัดไปด้วยกลุ่มคน ที่ห้องส่วนตัวขนาดกลางชั้นสองดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด
นั่งอยู่ในห้องส่วนตัว มีบริการนำน้ำชาและของว่างมาให้พวกเขา
รอประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มีคนผมหยิกสีน้ำตาล สูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตร ดวงตาสีน้ำเงินเหมือนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ มองไม่เห็นความลึกในดวงตาเขา
เดินไปยังแท่นสูงที่วางไว้เรียบร้อยแล้ว สองมือเขาโบกมือทักทายคนที่อยู่ในงาน
“คุณผู้ชายทุกท่าน คุณผู้หญิงทุกท่าน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ขุมทรัพย์ใต้ดินของจอร์จ ทุกคนคงรู้จักอัญมณีดวงใจแห่งบูลีนที่ฉันตั้งชื่อ เนื่องจากมันถูกขโมยไปหลายปีก่อน และไม่ได้ข่าวอีกเลย โชคดีมากๆ ว่า ดวงใจแห่งบูลีน ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นขณะที่ฉันผิดหวังและเสียใจ”
เสียงเขาหดหู่ ใต้เวทีและห้องส่วนตัวถัดไปเกิดเสียงปรบมือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ซังหลินจวินก็ปรบมือตามเซิ่งยวี่ ยังไงแล้วเขาก็ไม่ค่อยรู้จักที่นี่มากนัก ถ้าอยากออกไปอย่างปลอดภัย ทางที่ดีจะต้องออกไปกับเซิ่งยวี่ที่คุ้นเคยกับที่นี่
ถ้าต้องการออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยกับเขา ก็เรียนรู้จากเขาก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
ซังหลินจวินไม่รู้ว่าห้องส่วนตัวอื่นๆ ที่ไม่ได้ปรบมือ ถูกคนของมาเฟียนำตัวไปแล้ว
ส่วนเอาไปที่ไหนนั้น ไม่มีใครรู้
หลังจากเสียงปรบมือลดลง จอร์จก็ยิ้มแล้วพูดต่อ
“ทุกคนสงสัยมากใช่ไหมว่าดวงใจแห่งบูลีนของฉัน วันนี้ฉันจะให้ทุกคนได้ชื่นชมฟรีๆ”
สองมือเขาปรบมือเข้าด้วยกัน
จากนั้นทุกคนก็มองไปที่มาเฟียสองคนยกกระจกแสดงสินค้าโปร่งใสวางไว้ที่แท่นสูง
และจอร์จทำหน้าตาดูสุภาพอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ดวงตามีความแพรวพราว
สองมือเขากดที่กระจกแสดงสินค้าโปร่งใส มือซ้ายกดไว้ที่ด้านบนสีแดง กระจกแสดงสินค้าโปร่งใสยื่นเข้าไป มือยื่นเข้าไปในกระจกแสดงสินค้า นำของในนั้นออกมา
“นี่คือดวงใจแห่งบูลีนของฉัน” แววตาที่จอร์จมองดวงใจแห่งบูลีนเหมือนมองคนที่รักที่สุดอย่างลึกซึ้ง
แต่ซังหลินจวินที่มองลอดกระจกใสขณะที่อัญมณีดวงใจแห่งบูลีนนั้นนำออกมา ทั้งร่างก็ตกตะลึง จากนั้นก็เอามือกดโต๊ะแน่น ในใจไม่อยากจะเชื่อ
จนกระทั่งจ้องมองนานสักพัก พบว่าอัญมณีนั้นไม่ได้หายไปเหมือนภาพลวงตา เขาตระหนักได้อย่างแท้จริง อัญมณีนั้นมันคือมรดกตกทอดของครอบครัวที่เขาเคยเห็นอยู่หลายครั้ง
ตอนที่ตระกูลซังมากกว่าสามชั่วคนอายุขึ้นไป จริงๆ แล้วเลี้ยงชีพด้วยการแกะสลัก แต่งานฝีมือนี้ถูกคุณปู่ทวดทำลายทิ้ง แต่ถึงอย่างนั้นคุณปู่ทวดก็เหลือหินก้อนเดียวนี้ไว้ ให้หัวหน้าหลักตระกูลซังเป็นผู้ดูแลด้วยตัวเอง
และซังหลินจวินเป็นคนดูแลยุคนี้
