ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 41 เล่นชู้กับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น？

คลื่นแห่งความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยซึ่งปั่นป่วนมากกว่าที่เคยทำให้เธอไม่สามารถต้านทานได้

ร่างกายและใบหน้าแดงไปหมด

เธอกำเสื้อผ้าจนแน่น แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไร

เธออยากจะหุบขาเข้าหากัน แต่ก็ถูกร่างสูงตรงหน้าขวางไว้

เธอเริ่มวิตก “ซังหลินจวินหยุดนะฉันมีสามีแล้ว!”

ดูเหมือนว่าคำเตือนดังกล่าวจะมีผลกับเขาจริงๆ

ฝ่ามือใหญ่ๆบนหน้าอกของเธอหยุดลง

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอครู่หนึ่ง

เฉินเฉียวถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดอย่างเขินอาย: “คุณ …เอามือออกเถอะ

เขาเชื่อฟังปล่อยไปจริงๆ เฉินเฉียวยันไหล่ของเขาด้วยมือข้างเดียวพยายามที่จะลงจากโซฟาแต่ทันใดนั้นหน้าอกอันอวบอิ่มของเธอก็โดนเขางับ

เธอดันไหล่ของชายคนนั้นและไม่เพียงผลักไม่ออก แต่เธอยังดันตัวเองเข้าไปไกลปากเขา

อยากจะบ้าตาย

เฉินเฉียวคร่ำครวญจับไหล่ของชายคนนั้นนิ้วของเธอเกือบจะสอดเข้าไปในชุดนอนของเขา

อื้อ~~~

เธอไม่เคยมีความปรารถนาที่บ้าคลั่งเช่นนี้ร่างกายของเธอเริ่มไม่เชื่อฟังมันแปลกมาก

ดูเหมือนว่ามีบางอย่างดึงเธอและทำให้เธอดิ่งลง เธอกำลังจะเอาชนะจิตใจของเธอ

เธอผลักไหล่ของชายคนนั้นพยายามพูดปฏิเสธ แต่ริมฝีปากของเธออ้าออกเสียงเดียวที่ทำให้เธออยากจะมุดดินหนีก็คือเสียงคราง

ร้อนชะมัดเลย!

แย่มาก……

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้เขาทำกับเธอแบบนี้ แต่รู้สึกอธิบายไม่ถูกว่ามันไม่พอ …

เธอกลัวว่าแบบนี้จะทำให้เธอเสียการควบคุม กลัวว่าความอายของเธอจะเอ่อล้นออกมา ทำได้แค่กัดริฝีปากตัวเองจนขาวซีด

“ พ่อครับ ดื่มนมอยู่หรอ”

ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนปนสับสนก็ดังขึ้น

เสียงนี้ไม่เบาและก็ไม่ดัง อย่างไรก็ตามในคืนที่เงียบสงบเช่นนี้ในมันเหมือนเสียงระเบิดลง

ชั้นล่างทั้งชายและหญิงตกใจ

เฉินเฉียวต้องการต่อสู้กับเฉินเฉียวตอนนี้ ถ้าเขาไม่ตาย เธอก็ตาย

ไหนเขาบอกว่าซังโย่วอีจะไม่ตื่น? !

ซังหลินจวินเงยหน้าขึ้นและดึงเสื้อผ้าให้เธออย่างเร็ว

“ กลับไปนอนต่อ!”เขาสั่ง.

เสียงฟังดูน่ากลัวเล็กน้อยในขณะนี้

ซังโย่วอียืนเท้าเปล่าที่ชั้นชะโงกหน้าดูคนทั้งสองที่ห้องโถง เขางัวเงียและมองไม่ชัดเขาแค่หาวและถามว่า: “พ่อหิวหรอทำไมดื่มนมตอนนี้”

ซังโย่วอีมีแม่นม

เขาเคยดื่มนมเหมือนที่พ่อของเขาทำแบบนั้น

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ดื่มอีกต่อไปเมื่อโตขึ้น พออายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมยังดื่มนมอยู่? พี่เฉียวเป็นแม่นมหรอ? มันเป็นเรื่องแปลก!

เฉินเฉียวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นกว่าเดิม

เธอคิดว่าเธอคงจะบ้าไปแล้วที่รับปากซังโย่วอีว่าจะมาที่นี้

“ซังโย่วอีกลับห้องนอนเดี๋ยวนี้”ซังหลินจวินสั่งอีกครั้ง สีหน้าเขาไม่เคยดุขนาดนี้

ซังโย่วอีรู้สึกกลัวบวกกับเขาง่วงอยู่แล้ว ปากเล็กๆพึมพำเดินงัวเงียกลับห้อง

เสียประตูปิด‘ตรึง——’เฉินเฉียวได้สติกลับมา ใช้แรงผลักเขาออก

ไอหื่น ไอคนเลว คนหลอกหลวงเธอด่าเขาสองสามครั้งโดยไม่มองเขา แต่ด้วยความโกรธคว้าเสื้อผ้าของตัวเองหนีขึ้นชั้นบน

เธอเดินแบบรีบๆ ขนาดที่ว่าทำกางเกงชั้นในตกก็ไม่สนใจเก็บ

ซังหลินจวินปวดไปทั้งร่าง แต่เขาก็ไม่ได้รั้งเธอไว้อีกเขาหันมองไปที่ด้านหลังของเธอและเห็นกางเกงชั้นในลายลูกไม้ที่ร่วงลงมาบนพื้นจึงเรียกเธอ“ เฉินเฉียว”

“ ฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อแล้วฉันจะออกไปทันที”เธอพูดอย่างขมขื่นโดยไม่หันกลับมามอง

ซังหลินจวินมองไปที่ด้านหลังของเธอที่กำลังจะไปจากนั้นเหลือบมองไปที่ผ้าลูกไม้บาง ๆ “เอ่อ แต่ฉันว่าไปไมไ่ด้นะ”

“ คอยดูว่าฉันจะไปได้ไหม แม้ว่าฉันจะขาหัก แต่ฉันก็ต้องออกจากที่นี่ “เธอพูดแบบกัดฟัน

ซังหลินจวินเพียงแค่ยิ้มและไม่ตอบคำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอ

เขาไม่หันกลับไปมองจนกระทั่งร่างของเธอหายเข้าไปในห้องนอนแขกชั้นบน

ในลมหายใจของเขาอากาศทั้งบ้านดูเหมือนจะเป็นกลิ่นหอมของร่างกายของเธอ

ครั้งนี้เธอยังคงใช้‘เช้าตรู่หลังเสร็จกิจ’ กลิ่นยั่วยวนมาก

…………

เฉินเฉียวรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนด้วยความโกรธและตรงเข้าไปในห้องน้ำ

เธอถอดชุดนอนของชายคนนั้นออกและต้องการเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของเธอเอง

ในกระจกเธอเผยให้เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ จนถึงตอนนี้ร่างกายยังคงเป็นสีชมพูระเรื่อ

บางจุดที่โดนเขาดูดตอนนี้บวมแดง

เฉินเฉียวรู้สึกร้อนในหูของเธอ

หรือว่าเธอกระหายเกินไป ทำไมตอนที่ปู้อี้เฉินรังแกเธอ เธอมีแรงที่จะขัดขืนเขาอย่างเด็ดขาด อย่างไรก็ตามต่อหน้าซังหลินจวิน เธอกลายเป็นหมดแรงและควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ทำแค่ได้ปล่อยตามเลย

เธอไม่อยากที่จะมองอีก หยิบชุดชั้นในมาสวมและติดกระดุม

ตอนที่กำลังจะใส่กางเกงในฉันก็ตะลึง

กางเกงในอยู่ไหน

เธอพลิกไปพลิกมาไม่มี เธอไปที่ห้องนอนและมองหามันอีกครั้ง แต่ก็ยังคงหาไม่เจอ

หรือว่าทำหล่นไว้ที่ห้องรับแขก?

ตอนนี้ซังหลินจวินไม่ได้อยู่ที่ห้องรับของแล้วมั้ง?

เฉินเฉียวไม่กล้าออกไปมันน่าอายเกินไปที่จะสู้หน้าเขา เลยนั่งบนเตียงรอสักพัก

จึงค่อยๆเปิดประตูและออกไปอีกครั้ง

ข้างนอกปรากฎว่าไม่มีแสงและไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว

เฉินเฉียวยังหาสวิตช์ไฟไม่พบเขาจึงต้องใช้โทรศัพท์มือถือในการส่อง

บ้านใหญ่เกินไปแล้วห้องโถงก็ใหญ่ไปด้วย เธอคลำทางบันไดไปจนถึงโซฟาแต่ว่าไม่พบ

หลังจากค้นหาไปมาสองรอบก็ยังไม่พบกางเกงในของเธอ

อยู่ไหนกันนะ อยู่ๆจะหายไปไม่ได้

เฉินเฉียวนั่งอยู่บนบันไดอย่างหดหู่และครุ่นคิด จากนั้นเธอก็นึกออกมีความเป็นไปได้อย่างเดียวเท่านั้น นั้นก็คือซังหลินจวินเก็บไป

ไม่น่าละก่อนหน้านั้นเขาบอกว่าเธอไปไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร?

หรือว่าพวกสาวๆไม่ตอบสนองความอยากของเขา แอบเล่นชู้กับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น

เฉินเฉียวไม่คิดว่าซังหลินจวินไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้นหรอก เพียงแค่เป็นความเแปลกใหม่ต่อร่างกายของเขาเท่านั้น

เธอไม่ได้ดูถูกตัวเองจนเกินไปแต่ตัวเลือกเขาเยอะมากอยู่แล้ว ขนาดผู้ชายธรรมดาๆยังไม่เลือกผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว นับประสาอะไรกับซังหลินจวิน

เขาเข้าไปในห้องสวมชุดนอนของชายคนนั้นอีกครั้งและนอนลงบนเตียง

ถึงแม้จะโกรธก็เถอะ แต่เธอไม่ได้ถึงขนาดไร้สติถึงขนาดสวมกระโปรงสั้นๆข้างในเปลือยเปล่าเดินออกจากเขตป้านซานหรอก

ถ้าเกิดเจอคนไม่ดีขึ้นมาละก็ เสียเงินเรื่องเล็ก แต่เสียตัวสิเรื่องใหญ่