คลื่นแห่งความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยซึ่งปั่นป่วนมากกว่าที่เคยทำให้เธอไม่สามารถต้านทานได้
ร่างกายและใบหน้าแดงไปหมด
เธอกำเสื้อผ้าจนแน่น แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไร
เธออยากจะหุบขาเข้าหากัน แต่ก็ถูกร่างสูงตรงหน้าขวางไว้
เธอเริ่มวิตก “ซังหลินจวินหยุดนะฉันมีสามีแล้ว!”
ดูเหมือนว่าคำเตือนดังกล่าวจะมีผลกับเขาจริงๆ
ฝ่ามือใหญ่ๆบนหน้าอกของเธอหยุดลง
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอครู่หนึ่ง
เฉินเฉียวถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดอย่างเขินอาย: “คุณ …เอามือออกเถอะ
เขาเชื่อฟังปล่อยไปจริงๆ เฉินเฉียวยันไหล่ของเขาด้วยมือข้างเดียวพยายามที่จะลงจากโซฟาแต่ทันใดนั้นหน้าอกอันอวบอิ่มของเธอก็โดนเขางับ
เธอดันไหล่ของชายคนนั้นและไม่เพียงผลักไม่ออก แต่เธอยังดันตัวเองเข้าไปไกลปากเขา
อยากจะบ้าตาย
เฉินเฉียวคร่ำครวญจับไหล่ของชายคนนั้นนิ้วของเธอเกือบจะสอดเข้าไปในชุดนอนของเขา
อื้อ~~~
เธอไม่เคยมีความปรารถนาที่บ้าคลั่งเช่นนี้ร่างกายของเธอเริ่มไม่เชื่อฟังมันแปลกมาก
ดูเหมือนว่ามีบางอย่างดึงเธอและทำให้เธอดิ่งลง เธอกำลังจะเอาชนะจิตใจของเธอ
เธอผลักไหล่ของชายคนนั้นพยายามพูดปฏิเสธ แต่ริมฝีปากของเธออ้าออกเสียงเดียวที่ทำให้เธออยากจะมุดดินหนีก็คือเสียงคราง
ร้อนชะมัดเลย!
แย่มาก……
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้เขาทำกับเธอแบบนี้ แต่รู้สึกอธิบายไม่ถูกว่ามันไม่พอ …
เธอกลัวว่าแบบนี้จะทำให้เธอเสียการควบคุม กลัวว่าความอายของเธอจะเอ่อล้นออกมา ทำได้แค่กัดริฝีปากตัวเองจนขาวซีด
“ พ่อครับ ดื่มนมอยู่หรอ”
ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนปนสับสนก็ดังขึ้น
เสียงนี้ไม่เบาและก็ไม่ดัง อย่างไรก็ตามในคืนที่เงียบสงบเช่นนี้ในมันเหมือนเสียงระเบิดลง
ชั้นล่างทั้งชายและหญิงตกใจ
เฉินเฉียวต้องการต่อสู้กับเฉินเฉียวตอนนี้ ถ้าเขาไม่ตาย เธอก็ตาย
ไหนเขาบอกว่าซังโย่วอีจะไม่ตื่น? !
ซังหลินจวินเงยหน้าขึ้นและดึงเสื้อผ้าให้เธออย่างเร็ว
“ กลับไปนอนต่อ!”เขาสั่ง.
เสียงฟังดูน่ากลัวเล็กน้อยในขณะนี้
ซังโย่วอียืนเท้าเปล่าที่ชั้นชะโงกหน้าดูคนทั้งสองที่ห้องโถง เขางัวเงียและมองไม่ชัดเขาแค่หาวและถามว่า: “พ่อหิวหรอทำไมดื่มนมตอนนี้”
ซังโย่วอีมีแม่นม
เขาเคยดื่มนมเหมือนที่พ่อของเขาทำแบบนั้น
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ดื่มอีกต่อไปเมื่อโตขึ้น พออายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมยังดื่มนมอยู่? พี่เฉียวเป็นแม่นมหรอ? มันเป็นเรื่องแปลก!
เฉินเฉียวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นกว่าเดิม
เธอคิดว่าเธอคงจะบ้าไปแล้วที่รับปากซังโย่วอีว่าจะมาที่นี้
“ซังโย่วอีกลับห้องนอนเดี๋ยวนี้”ซังหลินจวินสั่งอีกครั้ง สีหน้าเขาไม่เคยดุขนาดนี้
ซังโย่วอีรู้สึกกลัวบวกกับเขาง่วงอยู่แล้ว ปากเล็กๆพึมพำเดินงัวเงียกลับห้อง
เสียประตูปิด‘ตรึง——’เฉินเฉียวได้สติกลับมา ใช้แรงผลักเขาออก
ไอหื่น ไอคนเลว คนหลอกหลวงเธอด่าเขาสองสามครั้งโดยไม่มองเขา แต่ด้วยความโกรธคว้าเสื้อผ้าของตัวเองหนีขึ้นชั้นบน
เธอเดินแบบรีบๆ ขนาดที่ว่าทำกางเกงชั้นในตกก็ไม่สนใจเก็บ
ซังหลินจวินปวดไปทั้งร่าง แต่เขาก็ไม่ได้รั้งเธอไว้อีกเขาหันมองไปที่ด้านหลังของเธอและเห็นกางเกงชั้นในลายลูกไม้ที่ร่วงลงมาบนพื้นจึงเรียกเธอ“ เฉินเฉียว”
“ ฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อแล้วฉันจะออกไปทันที”เธอพูดอย่างขมขื่นโดยไม่หันกลับมามอง
ซังหลินจวินมองไปที่ด้านหลังของเธอที่กำลังจะไปจากนั้นเหลือบมองไปที่ผ้าลูกไม้บาง ๆ “เอ่อ แต่ฉันว่าไปไมไ่ด้นะ”
“ คอยดูว่าฉันจะไปได้ไหม แม้ว่าฉันจะขาหัก แต่ฉันก็ต้องออกจากที่นี่ “เธอพูดแบบกัดฟัน
ซังหลินจวินเพียงแค่ยิ้มและไม่ตอบคำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอ
เขาไม่หันกลับไปมองจนกระทั่งร่างของเธอหายเข้าไปในห้องนอนแขกชั้นบน
ในลมหายใจของเขาอากาศทั้งบ้านดูเหมือนจะเป็นกลิ่นหอมของร่างกายของเธอ
ครั้งนี้เธอยังคงใช้‘เช้าตรู่หลังเสร็จกิจ’ กลิ่นยั่วยวนมาก
…………
เฉินเฉียวรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนด้วยความโกรธและตรงเข้าไปในห้องน้ำ
เธอถอดชุดนอนของชายคนนั้นออกและต้องการเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของเธอเอง
ในกระจกเธอเผยให้เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ จนถึงตอนนี้ร่างกายยังคงเป็นสีชมพูระเรื่อ
บางจุดที่โดนเขาดูดตอนนี้บวมแดง
เฉินเฉียวรู้สึกร้อนในหูของเธอ
หรือว่าเธอกระหายเกินไป ทำไมตอนที่ปู้อี้เฉินรังแกเธอ เธอมีแรงที่จะขัดขืนเขาอย่างเด็ดขาด อย่างไรก็ตามต่อหน้าซังหลินจวิน เธอกลายเป็นหมดแรงและควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ทำแค่ได้ปล่อยตามเลย
เธอไม่อยากที่จะมองอีก หยิบชุดชั้นในมาสวมและติดกระดุม
ตอนที่กำลังจะใส่กางเกงในฉันก็ตะลึง
กางเกงในอยู่ไหน
เธอพลิกไปพลิกมาไม่มี เธอไปที่ห้องนอนและมองหามันอีกครั้ง แต่ก็ยังคงหาไม่เจอ
หรือว่าทำหล่นไว้ที่ห้องรับแขก?
ตอนนี้ซังหลินจวินไม่ได้อยู่ที่ห้องรับของแล้วมั้ง?
เฉินเฉียวไม่กล้าออกไปมันน่าอายเกินไปที่จะสู้หน้าเขา เลยนั่งบนเตียงรอสักพัก
จึงค่อยๆเปิดประตูและออกไปอีกครั้ง
ข้างนอกปรากฎว่าไม่มีแสงและไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว
เฉินเฉียวยังหาสวิตช์ไฟไม่พบเขาจึงต้องใช้โทรศัพท์มือถือในการส่อง
บ้านใหญ่เกินไปแล้วห้องโถงก็ใหญ่ไปด้วย เธอคลำทางบันไดไปจนถึงโซฟาแต่ว่าไม่พบ
หลังจากค้นหาไปมาสองรอบก็ยังไม่พบกางเกงในของเธอ
อยู่ไหนกันนะ อยู่ๆจะหายไปไม่ได้
เฉินเฉียวนั่งอยู่บนบันไดอย่างหดหู่และครุ่นคิด จากนั้นเธอก็นึกออกมีความเป็นไปได้อย่างเดียวเท่านั้น นั้นก็คือซังหลินจวินเก็บไป
ไม่น่าละก่อนหน้านั้นเขาบอกว่าเธอไปไม่ได้
ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร?
หรือว่าพวกสาวๆไม่ตอบสนองความอยากของเขา แอบเล่นชู้กับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น
เฉินเฉียวไม่คิดว่าซังหลินจวินไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้นหรอก เพียงแค่เป็นความเแปลกใหม่ต่อร่างกายของเขาเท่านั้น
เธอไม่ได้ดูถูกตัวเองจนเกินไปแต่ตัวเลือกเขาเยอะมากอยู่แล้ว ขนาดผู้ชายธรรมดาๆยังไม่เลือกผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว นับประสาอะไรกับซังหลินจวิน
เขาเข้าไปในห้องสวมชุดนอนของชายคนนั้นอีกครั้งและนอนลงบนเตียง
ถึงแม้จะโกรธก็เถอะ แต่เธอไม่ได้ถึงขนาดไร้สติถึงขนาดสวมกระโปรงสั้นๆข้างในเปลือยเปล่าเดินออกจากเขตป้านซานหรอก
ถ้าเกิดเจอคนไม่ดีขึ้นมาละก็ เสียเงินเรื่องเล็ก แต่เสียตัวสิเรื่องใหญ่
