ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 416 อบอุ่น

เห็นเฉินเฉียวไม่มีทีท่าจะจับมือเขา อาเคนเลยยิ้มอย่างขมขื่น “ดูเหมือนว่าผมไม่น่าต้อนรับเลย”

แต่เยี่ยนเฟิงที่เข้ามาช้ากว่าซังหลินจวิน พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แล้วเจอคนที่เขาอยากเจอจริงๆด้วย เลยรีบเดินมาหาแล้วกอดเขาไว้ “อาเคน ไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณที่นี่ ผมดีใจมาก”

อาเคนที่โดนผู้ชายคนอื่นกอดรู้สึกอึดอัด เลยยกมือขึ้นสร้างระยะห่างระหว่างเยี่ยนเฟิง

เฉินเฉียวรู้สึกงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเยี่ยนเฟิงต้องกระตือรือร้นขนาดนี้ด้วย

รอเยี่ยนเฟิงสงบสติแล้ว ก็เริ่มแนะนำอาเคนเหมือนแนะนำไอดอล เฉินเฉียวค่อยรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น

อาเคนเป็นคนชอบสนุกเกอร์มาก แต่ตอนที่เขาอายุแค่ยี่สิบ กลับได้รับรางวัลชนะเลิศจากอังกฤษ แล้วหลังจากนั้น เขาก็เริ่มกวาดรางวัลประเทศต่างๆ

เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงในวงการสนุกเกอร์

แต่เมื่อสามปีก่อน เขาลาออกจากวงการ แล้วหายหน้าหายตาไป ไม่มีใครเห็นเขาอีก

เยี่ยนเฟิงไม่คิดเลยว่าจะเจอไอดอลที่นี่

เยี่ยนเฟิงเล่นกากมาก ไม่ว่าตำแหน่งจะดีแค่ไหนก็ไม่มีทางลงหลุม

เพราะฉะนั้นกับคนที่เล่นเก่งๆ เขาเลยชื่นชมมาก  ถ้าเป็นคนที่หลงตัวเอง ตอนนี้คงลอยขึ้นฟ้าไปแล้ว

แต่อาเคนกลับตบไหล่เยี่ยนเฟิงแล้วเอ่ยอย่างนิ่งเฉย “คุณชายเยี่ยน ผมลาออกจากวงการตั้งหลายปีแล้ว ถ้าคุณยังตื่นเต้นขนาดนี้ เดี๋ยวจะเล่นยังไงครับ”

ตาเยี่ยนเฟิงเป็นประกายแล้วเอ่ยอย่างดีใจ “ไม่เป็นไรครับ ผมเล่นไม่เป็นอยู่แล้ว ผมยืนดูข้างๆก็พอ”

อาเคนไม่คิดเลยว่าจะได้คำตอบนี้ เลยเหลือบมองซังหลินจวิน แต่เขากลับพยักหน้า อาเคนค่อยแน่ใจว่าเยี่ยนเฟิงไม่ได้พูดเล่น

เฉินเฉียวยังลังเลอยู่ แต่เหลือบเห็นสายตาของโต๊ะอื่นเอาแต่มองมา เธอเลยเดินไปอย่างเขินอาย

เฉินเฉียวเดินไปข้างโต๊ะ ซังหลินจวินจับมือเธอไว้ ยื่นไม้คิวมาที่มือเธอ ลำคอของเขาก็เอนลงมาที่คอของเธอ ลมหายใจอ่อนๆกำลังวนเวียนอยู่ข้างหูเฉินเฉียว

“อย่ากังวลเฉียวเฉียว นี้เล่นง่ายมาก เธอต้องฝึกจับไม้ก่อน” ซังหลินจวินพูดไปด้วย แล้วจัดท่าให้เฉินเฉียวไปด้วย

อาจจะเพราะเกร็งเกินไป ตัวเฉินเฉียวเลยแข็งทื่อ

ไหล่ของเธอเลยยกขึ้นเล็กน้อย

ซังหลินจวินจึงกดไหล่เธอลงไป

ทั้งสองคนแนบชิดกันมาก ไม่รอให้เขาจัดท่าเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเร่ง

“หลินจวิน ได้หรือยัง?” เสียงเธอเบามาก เหมือนพยายามเอ่ยออกมา

ซังหลินจวินก้มมองเธอ จึงเห็นว่าเธอเกร็งจนเหงื่อออก เลยพูดแซวเธอ

“ได้แล้ว ฉันจะเริ่มสอนเธอละนะ”

ซังหลินจวินเอนตัวลงไปแนบกับเธอ

“อันดับแรก สายตาต้องจ้องลูกไว้ จากนั้นก็วางไม้ให้ห่างพอดีกับทั้งสองลูก บนโต๊ะไม่ได้มีแค่ลูกเดียว เธอจะเลือกทิศทางไหนก็ได้”

ซังหลินจวินอธิบายการเล่นง่ายๆกับเฉินเฉียว ไม้แรก เขาต้องเป็นคนสอนอยู่แล้ว

ตอนที่เผชิญกับลูกสนุกเกอร์ สายตาซังหลินจวินแหลมคมมาก เหมือนเสือที่กำลังจ้องเหยื่อ ต้องล่าให้ได้ในครั้งเดียว

ถึงเขาจะพาเฉินเฉียวเล่น แต่ในใจเธอก็ยังเกร็งอยู่ดี

ในใจเธอเอาแต่บอกตัวเองว่าสู้ๆ

เธอหลับตาตั้งสติ แต่พอมองไปอีกครั้ง