ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 430 สาวสวยผู้อ่อนโยน

เมื่อซังหลินจวินกลับไป ก็เล่าเรื่องวันนี้ให้เฉินเฉียวฟัง

ไม่บ่อยนักที่มุมปากบ่งบอกถึงความหมดหนทางขณะพูดขึ้น “เจ้านี่มันไร้เดียงสาเกินไป กลัวจริงๆ ว่าเขาจะถูกคนพวกนั้นในสำนักงานเลขาแกล้งจนอยู่ไม่ได้”

เฉินเฉียวนั่งข้างเตียง มีผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งกำลังเช็ดผมที่เปียกอยู่ หลังจากได้ยินคำพูดหลินจวิน ก็หันหน้าไปยื่นนิ้วเรียวยาวขาวเนียนส่ายไปมาแล้วพูดขึ้น “หลินจวิน ฉันฟังจากที่คุณพูด เขาดูเป็นคนที่ซื่อสัตย์และภักดีมาก คนประเภทนี่มักมีนิสัยที่คงทนมาก ถึงจะเจอปัญหายากลำบากมากที่สุด ตราบใดที่ไม่แตะต้องหลักการของเขา เขาก็จะไม่ทะเลาะกับใคร แต่ถ้าแตะต้องหลักการของเขา”

เฉินเฉียวเผยรอยยิ้มจางๆ ไม่รู้ความหมาย ให้เขาเดาเอง

ซังหลินจวินเข้าใจความหมายของเฉินเฉียว แค่เขารู้สึกว่าคนที่มีนิสัยแบบตานเหยียน เกรงว่าจะไม่ทำอะไรให้เพื่อนร่วมงานไม่พอใจ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงในอนาคต ทั้งหมดก็ยังไม่รู้

หลังจากเฉินเฉียวเช็ดผมเสร็จแล้ว จู่ๆ ก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะออกไปซื้อของข้างนอกในวันนี้ ดันไหล่หลินจวินเบาๆ แล้วพูดขึ้น “หลินจวิน ฉันมีน้องสาวที่ชื่อเฉินอินหรือเปล่า”

ซังหลินจวินไม่คิดว่าเฉินเฉียวจะพูดแบบนี้ อึ้งสักพักแล้วพูดขึ้น “ทำไมจู่ๆ ถามเรื่องนี้”

สำหรับเรื่องเฉินอิน

เดิมทีเขาอยากส่งเรื่องนี้ให้อวี้เฟยจัดการด้วยความชิน แต่พอกำลังจะกดโทรออกไป ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาถูกส่งไปทำงานที่อื่นแล้ว

ไม่งั้นคงไม่เลือกผู้ช่วยในวันนี้

เห็นหลินจวินไม่ปฏิเสธ ก็เปิดประเด็นหัวข้อ เฉินเฉียวเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ชัดเจนขึ้นในความทรงจำ ใช้เวลาสักพักก่อนเธอจะพูดขึ้น “วันนี้ฉันเจอคนหนึ่ง เธอบอกว่าเป็นน้องสาวฉัน ฉันนึกว่าเธอล้อเล่น”

ช่วงกลางวัน เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้ออกไปชอปปิ้งคนเดียว

จู่ๆ ก็โดนจับมือ ในใจเฉินเฉียวก็รู้สึกขยะแขยง โดยเฉพาะเห็นคนฝั่งตรงข้ามทั้งๆ ที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาก แต่เธอมักรู้สึกว่าใบหน้าอ่อนโยนนี้มันเหมือนชมดอกไม้ในสายหมอก ดูปลอมเกินไป

ค่อยๆ เอามือตัวเองแกะออกจากมืออีกฝ่าย จงใจเอามือแตะหู เหมือนกับว่าร่างกายจะได้ไม่แข็งทื่อเกินไปขณะที่เธอยังควบคุมไม่ได้

“เธอบอกว่าเธอเป็นน้องสาวฉัน ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่เคยเจอเธอเลยล่ะ” ถึงแม้เฉินเฉียวจะสูญเสียความทรงจำ ก็ไม่โดนหลอกง่ายๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้นานแล้วว่าแม่แท้ๆ ของเธอคือใคร และยิ่งรู้อีกว่า คนคนนั้นไม่ได้คลอดใครอีกนอกจากเธอ

ดังนั้นความสัมพันธ์ในครอบครัวต้องเกิดเครื่องหมายคำถามใหญ่ๆ

เฉินอินไม่คิดว่าเฉินเฉียวจะคิดเกี่ยวกับปัญหานี้ ยิ้มที่มุมปากกลายเป็นแข็งทื่อเล็กน้อย ผ่านไปสักพักก็พูดขึ้น “หรือพี่จะลืมไปแล้วว่าพ่อเราเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า? ”

เฉินเฉียวส่ายหน้าอย่างซื่อสัตย์อย่างยิ่ง พูดขึ้น “ขอโทษนะ ฉันยังไม่เคยเจอพ่อเลย”

ถึงครั้งหนึ่งจะเหลือบมองสองสามครั้ง แต่ก็ไม่ได้เจอกันอย่างเป็นทางการ แม้แต่พูดคุยก็ไม่มี ดังนั้นก็ไม่ถือว่าโกหก

“พี่ความจำแย่จริงๆ เลยนะ แม้แต่พ่อก็ลืมได้” เฉินอินเบ้ปาก แสร้งทำเป็นบ่น

เธอรู้สึกว่า เฉินเฉียวคงถามเธอต่อไปว่าใครเป็นพ่อของเธอกันแน่

แต่เฉินเฉียวยอมรับโดยไม่เสแสร้งสักนิด “ความจำฉันแย่จริงๆ สองสามปีก่อนฉันความจำเสื่อม ขอโทษจริงๆ นะ”

สิ่งที่เฉินอินอยากพูดถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ ขณะที่เธออยากพูดต่อ จู่ๆ เฉินเฉียวก็ถามขึ้น “ก่อนหน้านี้เธอขับรถชนฉันหรือเปล่า? ”

แววตาเฉินอินเปลี่ยนจากความตกใจเป็นเกลียดชังทันที ถามด้วยน้ำเสียงดุเดือด “ที่แท้เธอก็ไม่ได้ความจำเสื่อม อย่างที่คิดไว้เลย ฉันว่าแล้วผู้หญิงอย่างเธอจะความจำเสื่อมได้ยังไง”

พอคิดว่าเมื่อครู่นี้เธอถูกหลอกเหมือนลิง เฉินอินก็กลั้นความเกลียดชังในใจไม่ไหวแล้ว มือก็ออกแรงผลักเฉินเฉียว