ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 456 พาลูกออกไปก่อน

“พวกแกหวานกันพอหรือยัง? พวกแกอยากให้ฉันตายๆไปพร้อมกับพวกแกใช่ไหมถึงพวกแกจะพอใจ “เมื่อเห็นพวกเขาทั้งคู่กระซิบกัน ปู้อี้เฉินก็โกรธ

ความเกลียดชังในดวงตาของเขาไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป

ได้ยินปู้อี้เฉินพูดเหมือนกับว่าโมโหเพราะคำพูดของพวกเธอ เฉินเฉียวก็พูดไม่ออกชั่วขณะ

ระหว่างสามคนนี้ไม่เคยมีใครค้างคาอะไรกัน ถ้าจะมีจริงๆคนคนนั้นก็ต้องเป็นปู้อี้เฉินที่ติดค้างพวกเขา

ถ้าปู้อี้เฉินไม่ได้ก่อเรื่อง หลายสิ่งหลายอย่างอาจจะไม่เกิดขึ้นตอนนี้

แต่เมื่อนานมาแล้วเขายังเป็นผู้บริสุทธิ์เป็นเพียงการแต่งงานระหว่างตระกูลปู้และตระกูลเฉิน

ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นเธอหรือใครก็ตามมันอาจจะไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ดี

เพราะสักวันหนึ่งโหยวจิ้งหลีจะกลับมา ความสงบสุขที่อาจมีอยู่ก็จะถูกทำลายได้เสมอ

ปู้อี้เฉินกำนาฬิกาจับเวลาไว้แน่น เขาคงอยากจะตายด้วยกันจริงๆพูดจบเขาก็กดนิ้วลงอย่างแรง

“อย่านะ”เฉินเฉียวตะโกนเสียงดัง ร่องรอยของความสิ้นหวังส่องประกายในดวงตาของเธอ

แต่เมื่อปู้อี้เฉินกดลงไป เธอก็รู้ถึงผลของเรื่องแล้ว

อย่างไรก็ตามซังหลินจวินรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของปู้อี้เฉินในขณะนี้

ขาเรียวยาวเตะข้อมือของเขา

“คุณตำรวจ แต่พวกเราไม่ได้ขับรถมา”เมื่อเห็นนายตำรวจใส่กุญแจมือปู้อี้เฉินและจะออกไปเฉินเฉียวก็หยุดเขาทันที

ตอนมาพวกเขานั่งรถตำรวจมา ถ้าตำรวจกลับไปแล้วพวกเขาไม่รู้จะกลับยังไง

“โอ้ ผมก็ลืมเหมือนกัน”ตำรวจลูบหัวของเขาและก็นึกขึ้นได้

เขาจับคนที่กำลังจะนั่งเบาะหลังให้ไปนั่งด้านหน้า ปู้อี้เฉินขัดเขินเขาเลยตบไปหนึ่งที

“ไอ้หนูอย่าขัดขืนดีกว่านะ ฉันไม่ใช่คนใจดีอะไร”

สำหรับตำรวจสิ่งที่ไม่ชอบที่สุดคือนักโทษประเภทนั้น เพราะนักโทษเหล่านั้นทำสิ่งที่เรียกว่าข่มเหงเพราะความเห็นแก่ตัว

ดังนั้นสำหรับปู้อี้เฉิน ตำรวจชายที่แข็งแรงจึงเตือนเขาแล้วนั่งลงที่เดิม

ตำรวจขับรถไปส่งเฉินเฉียวและครอบครัวกลับบ้านก่อน

เมื่อเห็นพ่อแม่และน้องสาวกลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ โย่วอีรีบวิ่งไปและแทบระเบิดความยินดีออกมาทั้งหมด

เมื่อเห็นพี่ชายของเขาร้องไห้เหมิงเหมิงยกแขนขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาให้พี่ชายของเขาทันทีปากสีชมพูเล็กๆ ของเธอยังคงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พี่ อย่าร้องไห้สิฉันเองยังไม่ร้องเลย พี่ร้องแล้วน่าอายนะ”

โย่วอีที่โดนน้องสาวพูดแบบนี้ก็หน้าแดงทันที

เฉินเฉียวเห็นโย่วอีอาย ลูบหัวโย่วอีพลางพูดว่า：“พี่ชายเขาเป็นห่วงหนูไงเลยร้องไห้ เหมิงเหมิงอย่าพูดแกล้งพี่อย่างนี้สิ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”หลังจากถูกแม่สั่งสอนแล้ว ก็เอื้อมมือไปกอดคอพ่อทันที

มุมปากของเธอยังคงพึมพำ: “แม่ชอบพี่มากกว่าหนู โกรธแล้ว”

ซังหลินจวินหัวเราะ

เขาจับเหมิงเหมิงเงยหน้าขึ้น “หนูมีพ่อแล้วยังไม่พออีกเหรอ? รู้ไหมแต่พ่อไม่เคยอุ้มพี่เขาเลย ”

“จริงเหรอ？”ได้ยินว่าสิทธิ์ในการที่จะถูกอุ้มเป็นของเธอเท่านั้น ดวงตาของเหมิงเหมิงก็แทบจะเป็นประกาย