ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 47 หาผู้ชายต้องหาแบบประธานซัง

“ คุณเฉิน เป็นคุณจริงๆด้วย”

ไม่เจอกันนานเลยนะครับเฉินเฉียวยิ้ม

ดวงตาของเธอเบิกโพลงเมื่อเห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ในรถ

เป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้เห็นเขา

ท่าทีสง่างามซ่อนอยู่ในความมืด มีรังสีอำมหิต

ในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องนี้ชายคนนั้นได้ผลักประตูรถลงไปแล้วสายตาของเขาก็สบเข้ากับสายตาของเฉินเฉียวและไม่มีอารมณ์ใด ๆ อยู่ในดวงตาของเขา

จากนั้นเขาก็มองที่ไปเจียงฉยงฉยง

คุณซังเจียงฉยงฉยงกล่าวทักทาย ได้เจอซังหลินจวินใกล้ขนาดนี้ เธอคิดว่าหล่อกว่าคราวที่แล้ว

จะว่าไปช่างเหมาะกับเฉียวเฉียวจริงๆ

ซังหลินจวินพยักหน้าเบา ๆ : “พี่ชายของคุณเพิ่งโทรหาผม”

ขอบใจนะ ดึกขนาดนี้รบกวนคุณแย่เลย ”

“ไม่เป็นไร”การแสดงออกของซังหลินจวินนั้นเย็นชาเสมอหลังจากที่ได้เห็นเฉินเฉียว เป็นแวบแรกสายตาของเขาก็ไม่มองไปที่เฉินเฉียวอีกเหมือนว่าเขาไม่รู้จักเธอ เขาหันกลับมาสั่ง: “ช่วยคุณเจียงจัดการด้วยนะครับ”

ได้ครับ นายท่าน

คนขับรถหันกลับมาและไปที่ท้ายรถ

เจียงฉยงฉยงมองเฉินเฉียว เดินตามคนขับรถไปข้างหลัง

เฉินเฉียวก็ตามพวกเขาไปด้วย

“ คุณเฉินครับดึกป่านนี้แล้วมาอยู่ที่นี้ได้ไง”คนขับรถถาม

“อ๋อ ฉันอยู่ที่นี้หน่ะค่ะ”

“อยู่เขตป้านซานหรอครับ”

“ค่ะ อยู่กับเพื่อน”เฉินเฉียวชี้ไปที่เจียงฉยงฉยง

คนขับดูมีความสุขมาก“ งั้นก็ดีเลยครับ เราอยู่ในเขตเดียวกัน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกผมได้ครับ ”

เฉินเฉียวซาบซึ้งในน้ำใจของเขา เธอคุยกับเขาไม่รู้จบ แต่ไม่ได้เธอเป็นคนเริ่ม ทั้งหมดเป็นคนขับรถที่เป็นคนถามแล้วเธอตอบ

บางครั้งเธอมองไปข้างๆโดยไม่รู้ตัว เธอคิดว่าคนๆนั้นจะอยู่ในรถแต่เขาไม่ได้อยู่ เพียงแค่ยืนอยู่ไกลๆ สองมือจับราวกั้นมองไปที่ทะเลสีเข้มไกลๆ

นิ้วยาวๆคีบบุหรี่ อาจเป็นเพราะกำลังเติมน้ำมันเลยไม่ได้จุดบุหรี่

ความมืดปกคลุมร่างนั้น ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า เฉินเฉียวรู้สึกว่ามองด้านหลังเขาแล้วมีท่าทีกังวลเล็กน้อย

เมื่อคนขับเห็นเธอมองไปที่เจ้านายของเขา เขาเลยช่วยบอก: “เมื่อเร็ว ๆ นี้นายท่านไม่อารมณ์ดีครับ”

เฉินเฉียวไม่ได้ตอบ เจียงฉยงฉยงถามด้วยสัญชาตญาณ: “มีเรื่องอะไรที่ทำให้ประธานซังอารมณ์เสียหรอคะ”

“ คุณหนูไม่สบาย อาละวาดอยู่ที่บ้าน ตะโกนว่าอยากจะเจอคุณเฉิน ไม่ว่ายังไงประธานซังก็ไม่อนุญาต ”

“โย่วอีป่วยหรอ”เฉินเฉียวเจ็บหัวใจ

“ ใช่ครับ ตั้งแต่วันที่คุณเฉินไป คุณหนูก็ไม่สบาย ติดเชื้อที่ทางเดินหายใจ มีอาการไอตลอด ไข้ก็สูงร้องไห้อยากโทรหาคุณเฉิน แต่นายท่านไม่ยอมให้โทรยึดโทรศัพท์ไว้ ทั้งสองไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้ว”

เฉินเฉียวได้ยินก็รู้สึกหนักใจ

“ เสร็จหรือยัง”เสียงเศร้าโศกของชายคนนั้นดังมา

“ ครับๆ เสร็จแล้วครับ”คนขับรถไม่พูดอะไรต่ออีก

เจียงฉยงฉยงขอบคุณซังหลินจวิน ซังหลินจวินพยักหน้ารับก่อนจะขึ้นรถไป

ไม่มีการรั้งใดๆไว้ รถคันนั้นก็หายเข้าไปในความมืด

หัวใจของเฉินเฉียวกระเพื่อมอย่างไม่มีเหตุผล

เจียงฉยงฉยงสตาร์ทรถและถามว่า: “เธอกับประธานซังมีอะไรหรือเปล่า ไม่พูดกันสักคำ ฉันเห็นอย่างกับว่าประธานซังกับเธอไม่รู้จักกัน”

“ ตอนนี้เธอไม่คงคิดว่าเขากับฉันไม่เหมือนเดิมนะ”

ไม่ล่ะ ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอ ถ้าเทียบแล้วแย่กว่าฉัน ฉันคิดว่าพวกเธอสองคนจะพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นมาได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงเยี่ยมมาก! “ตอนนี้มันดับสิ้นหมดแล้ว

เจียงฉยงฉยงใจไม่ดี นึกขึ้นได้จึงถามขึ้นมา: “ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายเขา ตะกี้คนขับรถบอกว่าลูกเขาตะโกนว่าอยากเจอคุณเฉิน หมายถึงเธอละสิ อะไรกัน เธอไม่ได้จับเขาพ่อ แต่ไปจับลูกเขาหรอ”

เฉินเฉียวเป็นห่วงซังโย่วอีจากใจจริง

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งก็ถามว่า: “ฉยงฉยง เธอให้พี่ชายเธอถามให้หน่อยได้ไหมว่าเด็กเป็นยังไงบ้างตอนนี้ ดีขึ้นหรอยัง

เจียงฉยงฉยงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ไปพลางมองเธอไป “เธอเป็นห่วงมากจริงๆนะเนี่ย เฉียวเฉียวถ้าไม่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อยู่ฉันคงคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกเธอจริงๆ”

หยุดล้อเล่นได้แล้วเฉินเฉียวเร่งเร้าให้โทร แต่พอจะกดโทรเฉินเฉียวก็พูดว่า：“อย่าดีกว่า ไม่ต้องถามแล้ว”

ทำไมล่ะ

เฉินเฉียวส่ายหัว “อย่าไปยุ่งจะดีกว่า”

เธอแข็งใจไม่ให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยว ตอนนี้ให้เจียงอี้ฝานไปถาม ซังหลินจวินน่าจะพอเดาออก

ในอีกด้านหนึ่ง จนกระทั่งไฟหน้าของรถคันนั้นหายไปในกระจกมองหลัง ซังหลินจวินสั่ง “ขับไปเถอะ”

คนขับรถสตาร์ทรถช้าๆ มุ่งตรงไปที่จิ้งหย่วน คนขับรถคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า：“คุณหนูคิดถึงคุณเฉินขนาดนั้นตอนนี้คุณเฉินก็อยู่ที่เขตป้านซานแล้วลองเชิญคุณเฉินมาไหมครับ ผมว่าคุณเฉินมาคุณหนูต้องอาการดีขึ้นเร็วแน่ๆครับ

ซังหลินจวินไม่เห็นด้วย“ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่าเด็กป่วยแล้วไม่ใช่หรอ? ถ้าเธอคิดจะมาจริงๆ ก็มาเอง ไม่อยากจะมา ชวนยังไงก็ไม่”

คนขับรถฟังคำนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่สงสารคุณหนูที่ไร้แม่

——

ในวันหยุดเฉินเฉียวกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านเป็นปกติ

เฉินอันถาม：“ทำไมอี้เฉินไม่กลับมาด้วย”

เฉินเฉียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งคีบผักเข้าปาก “หลังจากนี้มีแต่หนูคนเดียวค่ะ”

เฉินอันกับลู่ลี่ลี่ที่กินข้าวอยู่หยุดชะงักลง เฉินอินที่อยู่ข้างๆถาม：“พี่คะ พี่เขยเขามีชู้หรอคะ”

“เฉินอิน เป็นเด็กเป็นเล็กพูดอะไรมั่วซั่ว”

ฉันพูดความจริงเฉินอินขมวดคิ้ว“ ฉันเคยเห็นครั้งก่อน ปู้อี้เฉินไปกินข้าวกับผู้หญิงคนนึง

“ กินข้าวก็กินข้าวสิ เกี่ยวอะไรกับมีชู้ เพื่อนกินข้าวด้วยกันไม่ได้เหรอ? “เฉินอันพูด

“พ่อคะ กินข้าวกับผู้หญิง ป้อนกันไปป้อนกันมาแบบนี้หรอ? มันดูน่าขยะแขยง! ”

“เอาล่ะๆเฉินอิน หยุดได้แล้ว”ลู่ลี่ลี่ตำหนิ

เฉินเฉียวรู้ดีว่าผู้ใหญ่ทั้งสองทำเป็นปิดตาข้างเดียวกับชีวิตแต่งงานของเธอ เรื่องปู้อี้เฉินพวกนั้นไม่มีใครไม่รู้

แต่ก็คงไม่ได้ใส่ใจจริงๆ

ถ้าเป็นห่วงจริงๆตอนแรกคงไม่มีลับลมคมในให้เธอกับปู้อี้เฉินคบกันตั้งแต่แรก

ตอนนี้พูดถึงเรื่องพวกนี้ ไม่รู้ว่าต้องการอะไร ไม่มีความหมายเลยจริงๆ

“ พ่อฉันคิดไว้แล้วว่าฉันอยากหย่ากับปู้อี้เฉิน”

เฉินอันและลู่ลี่ลี่มองหน้ากัน

เฉินอินเป็นคนแรกที่เห็นด้วย“หย่าเลย！ ผู้ชายแบบนี้ถ้าไม่หย่า ฉันก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว พี่คะ พี่เขยเขาเป็นคนเลว พี่รีบหย่าเลยนะ ครั้งหน้าเดี๋ยวหาผู้ชายแบบประธานซังให้”

เฉินเฉียวเงยหน้ามองเธอ แบบท่าทีงงๆ “แบบประธานซังหรอ”