ตอนเที่ยงซังอี๋ทำอาหารพิเศษสองสามอย่างและใส่ไว้ในกล่องที่สวยงาม เธอแค่อยากจะให้ในสิ่งที่เธอต้องการให้ เธอเต็มใจทำซุปให้เขาสร้างครอบครัวที่อบอุ่น
“คุณมาแล้วเหรอ” พนักงานต้อนรับมีความสุขมากเมื่อเห็นซังอี๋ “คุณสวยจังใครที่แต่งงานกับคุณคงจะมีความสุขแน่เลย”
ซังอี๋หน้าแดง “คงอย่างนั้นมั้งคะ…ฉันแค่พยายามทำในสิ่งที่ฉันทำได้ ”
“อาหารนี้สำหรับใครคะ”เธอเห็นกล่องข้าวในมือของซังอี๋
ซังอี๋ไม่รู้จะตอบอย่างไรและพูดอย่างคลุมเครือว่า: “แค่มาส่งอาหารให้เฉยๆค่ะ ถ้าคุณอยากกินครั้งหน้าฉันจะเอามาฝากนะ”
ทันใดนั้นเธอก็ตกตะลึง
หลิงเย่ว์เดินออกจากลิฟต์อย่างมีความสุขโดยควงแขนของชู่จี้และทั้งสองก็ใกล้ชิดติดกันและพูดอะไรบางอย่างดูแล้วสนิทสนมกัน
“คุณคะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”พนักงานต้อนรับหญิงเรียกหลายครั้งก่อนที่ซังอี๋จะได้ยิน
จู่ๆ หัวใจของเธอก็เย็นชาและเธอก็ฝืนยิ้มแหยๆ “ไม่เป็นไรค่ะ จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าเขาน่าจะไม่ต้องการมันแล้ว ถ้าคุณไม่รังเกียจก็เอาไปทานเถอะค่ะ”
เธอยื่นกล่องข้าวไปให้พนักงานผู้หญิง สายตาแฝงไปด้วยความผิดหวัง
หลิงเย่ว์มองเห็นซังอี๋อยู่ไม่ไกล เธอเขย่งส้นสูงจูบชู่จี้โดยไม่ทันตั้งตัว
ชู่จี้หยุดก้าวและกำลังจะเช็ดปากด้วยความรังเกียจแต่หลิงเย่ว์หยุดเขา “คุณซังกำลังดูอยู่นะ”เธอควงแขนของชู่จี้ และทำท่าสนิทสนม
ชู่จี้รักษาระยะห่างเล็กน้อย “คราวหน้าอย่าทำอะไรเกินเลยโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”
หลิงเย่ว์อ้าปากค้างด้วยความไม่พอใจ แต่เธอทำได้เพียงฟังคำพูดของชู่จี้และถอนตัวออกไปเล็กน้อย
ชู่จี้เดินไปหาซังอี๋อย่างสง่างาม “ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าคุณอยู่ที่นี่”เขากำลังจะลูบหัวเธอแต่เธอหลบเขา
มือของเขาลอยอยู่ในอากาศครู่หนึ่งแล้วปล่อยมันไป “เกิดอะไรขึ้น? หึงเหรอ? “เขาหัวเราะ
ซังอี๋เม้มปากและไม่พูด
เขาโอบแขนไปรอบเอวเธอ โน้มตัวลงมองตาเธอ “หึงจริงๆด้วย ใช่ไหม?”
มือเล็กๆของเธอถูกมือใหญ่ๆจับไว้แน่น มือที่ร้อนระอุกำลังจะละลายผู้คนราวกับว่ามันกำลังจะละลายเข้าสู่กระแสเลือด
ปลายนิ้วของเขาปัดไปที่ใบหน้าของเธอ ปัดผมไปทัดหลังใบหูของเธอ “สิ่งเดียวที่ฉันชอบคือคุณส่วนหลิงเย่ว์คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเธอเลย” ชู่จี้หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดรอยจูบของหลิงเย่ว์ในตอนนี้ “ผมขอจูบได้ไหม? คุณซัง ”
ความอ่อนโยนในดวงตากำลังหลงระเริงกับมัน
ก่อนที่ซังอี๋จะปฏิเสธชู่จี้ก็จับซังอี๋และดูดลิ้นของเธอราวกับว่าเขาต้องการดูดวิญญาณของเธอ
อื้อ….”ซังอี๋ไม่สามารถผลักเขาออกไปได้และค่อยๆดื่มด่ำกับจูบ
“ว้าว ท่านประธานหล่อมาก!”พนักงานที่เดินมาค่อยๆหยิบกล้องมาถ่ายรูป หน้าตาทั้งผู้ชายผู้หญิงดีจริงๆ!
ซังอี๋หายใจไม่ออกหลังจากถูกจูบ “ปล่อยฉัน … ”
เดิมทีเธอโกรธแต่เพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรง คำพูดของเธอจึงนุ่มนวล
ชู่จี้หยุดและกอดซังอี๋ “คุณตอนนี้น่าดึงดูดมาก ทำให้ผมทนไม่ไหวอยากจะกินคุณ”
เธอหน้าแดงกับคำพูดนั้น
ชู่จี้โยนซังอี๋ขึ้นบนเตียงใหญ่ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ถูส่วนที่บอบบางของผู้หญิงคนนั้นและความร้อนก็พัดไปที่คอขาวๆของผู้หญิงคนนั้นกระตุ้นปฏิกิริยาของเธอ “เมื่อกี้คุณหึงเหรอ?” ห๊ะ”
เขาถามเธออย่างจงใจ
ซังอี๋หันหนีและพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่!”
เขาจับแขนทั้งสองข้างของผู้หญิงคนนั้นกดร่างกายของเธอ“เมื่อครู่ผมแค่คุยกับเธอเรื่องบริษัท ผมไม่ได้สนใจเธอเลย คุณก็น่าจะรู้”
ซังอี๋แค่คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชู่จี้นั้นเปราะบางมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งจิตใจของเธอมักจะฉายภาพความทรงจำแย่ๆอยู่เสมอ ดูเหมือนว่ามีคนมาจับที่คอของเธอดวงตานั้นดุร้ายและอยากจะกลืน
เมื่อร่างของชายผู้นั้นชัดเจนขึ้น กลายเป็นชู่จี้
หวังว่าจะคิดมากขึ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้
ซังอี๋สงบลง “ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีประโยชน์อะไร” เธอไม่ได้ขาดความมั่นใจในตนเองแต่เธอระมัดระวังและประหม่าเมื่อต้องรับมือกับความรู้สึก
เธอต้องการปกป้องความรักแต่เธอกลัวการถูกทำร้าย
เธอมักจะระวังกับความรักเสมอ
“ดูสิ พวกเราไม่เคยมีแฟน ช่วยๆกันแนะนำไม่ดีเหรอ? ภรรยาของผม”ชู่จี้ลูบปลายจมูกของเธอ
ผมยาวๆของเธอไหลกองลงมาผมสีดำและสวยงามของเธอขับผิวขาวซีดของซังอี๋ และริมฝีปากสีแดงสดของเธอก็เหมือนกับสีดอกไม้หลายร้อยดอก
“อื้อ โอเค ขอโทษนะฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรไป…”บางทีเธออาจจะอ่อนไหวเกินไปและซังอี๋รู้สึกตำหนิตัวเองสำหรับความสงสัยของเธอในตอนนี้
ชู่จี้ยังคงเกลี้ยกล่อมซังอี๋จนกระทั่งผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาสงบลงก่อนที่เขาจะลุกขึ้น “ฉันรู้สึกว่าคุณอารมณ์ไม่ดี ไม่สบายหรือเปล่า?”
ซังอี๋ส่ายหัว “อาจจะเป็นแค่ปัญหาเล็กน้อย ไม่มีอะไรหรอก”
ตอนกลางคืนที่เลิกงาน ชู่จี้ไม่คัดค้านที่จะพาเธอไปโรงพยาบาล
ซังอี๋ดูเศร้าๆ แม้จะไม่สามารถเอาชนะจิตใจของเธอได้
“ท่านครับ หญิงสาวคนนี้น่าจะเคยถูกกระตุ้นมาก่อนแล้วและอารมณ์ของเธอก็ไม่ค่อยคงที่ผมสั่งยากล่อมประสาทและใช้เวลาสองวันในการเฝ้าดูอาการโดยรวมแล้วยังไม่พบอาการป่วยนี้ ถ้าต้องการหาสาเหตุแล้วรักษาให้หายคงยาก”สีหน้าหมอดูไม่ดี
นัยน์ตาของชู่จี้เศร้าๆ “อืม ขอบคุณคุณหมอ”
เขาจับมือซังอี๋และเดินออกจากประตู
ซังอี๋ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยหรือทำงานเป็นเวลาหลายวัน เธออยู่ในสภาพที่ย่ำแย่เธอมักจะฝันถึงบางสิ่งเป็นครั้งคราว เมื่อเธอตื่นขึ้นจากการนอนหลับ เธอก็พบว่ามีเหงื่อออกที่หลังของเธอ
“พ่อคะ หนูอยากกลับบ้านอาทิตย์หน้า”ซังอี๋ถูขมับของเธอ พยายามบรรเทาความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้นี้
ซังหลินจวินไปเที่ยวพักผ่อนกับภรรยา เขาเลิกคิ้วเมื่อได้ยินลูกสาวโทรมา: “แต่พ่อกับแม่แกอีกสองอาทิตย์ถึงจะกลับไปนะ”
แผนการกลับบ้านก็ล้มเหลวเช่นกัน
เธอวางสายทันใดนั้นเธอก็เวียนหัว แล้วเธอก็หมดสติลงกับพื้น
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในห้อง เดินไปทางซังอี๋
“เรื่องเป็นยังไงบ้าง?”รุ่ยซือนั่งไขว่ห้างและเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา
“โครงสร้างสมองของผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะแตกต่างจากคนทั่วไปและการสะกดจิตก็ไม่ได้ราบรื่นนัก”
“ฉันอยากรู้ว่าชู่จี้กำลังเล่นอะไรอยู่ ถ้าเขาสนใจผู้หญิงคนนี้จริงๆฉันเชื่อว่าเขาจะได้เห็นบางอย่างผิดปกติ”รุ่ยซือทิ้งก้นบุหรี่ลง ดวงตาของเขาดูร้ายกาจ
