ท่านประธานที่รัก – ตอนที่ 492 หลงใหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เนื่องจากอวี้เฟิงได้รับสัญญาณตำแหน่งสุดท้ายจากชู่จี้เขาได้เริ่มค้นหามันอย่างจริงจัง หนึ่งวันสองวันและสามวันได้ผ่านไปโดยไม่เห็นอะไรและอวี้เฟิงรู้สึกหงุดหงิดและกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

เขารู้ดีว่าถ้าคนธรรมดาๆกระโดดลงทะเลโอกาสรอดมีน้อยมาก ยิ่งกว่านั้น เมื่อไม่มีอาหารและน้ำจืดสภาพของคนสองคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเชื่อว่าประธานของเขาจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน

เขานั่งบนเรือและมองดูเหตุการณ์ในระยะไกลด้วยกล้องส่องทางไกล ขยายออกไปและเริ่มค้นหาน่านน้ำที่อยู่ไกลออกไป

“มีเกาะอยู่ไม่ไกล!”อวี้เฟิงใจเต้นแรง “รีบไปดูเร็ว”เขาให้ลูกน้องขับเรือไปอย่างรวดเร็ว สายตามองไปรอบๆ

ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

เขาเบิกตากว้าง สายตาเต็มไปด้วยความดีใจเข้าเห็นประธานของเขาและภรรยาของประธานอยู่บนเกาะเล็กๆแห่งนี้!

ชู่จี้กำลังหยอกล้อจิ้งหรีดสองสามตัวอยู่บนพื้นอย่างสบายๆ

เมื่อเขาเห็นฉากนี้ อวี้เฟิงก็ตกใจ

“ท่านประธาน…”อวี้เฟิงไตร่ตรองคำพูดของเขา “พวกเราทำงานพลาด ท่านประธานโปรดลงโทษ”

ชู่จี้เหลือบมองอวี้เฟิงแต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความสง่างาม

“ท่านประธาน…”เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่างและจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเขาได้ละเลยบุคคลที่สำคัญที่สุด “ภรรยาท่านประธาน

ซังอี๋หัวเราะ “โอเคๆ จะจริงจังไปทำไมคะ? ที่รัก ขึ้นเรือกันเถอะ ”

ชู่จี้ลุกขึ้นอย่างสง่า เขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากหนวดเคราบนหน้าเขา แต่ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม

ทันทีที่บุคคลนั้นบันทึกภาพไว้เขาก็ได้ยินเสียงของประธานและเขาก็ตกใจ

เขารีบเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ เหงื่อออกและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ท่านประธาน…”

ชู่จี้ไม่ได้แม้แต่จะมองชายคนนั้นริมฝีปากบางๆของเขาเปิดออกแต่คำพูดที่เย็นชายังคงออกมา “ฉันบอกว่าให้ลบออก!”

ในไม่ช้าคนข้างๆเขาก็คว้าโทรศัพท์มือถือของเขาและลบทิ้ง”ท่านประธาน ผมตรวจสอบแล้ว ไม่มีแล้ว”

ชู่จี้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “นี้คือภรรยาของประธานฮวาเจิ้งในอนาคต ให้เธอเป็นอันดับหนึ่ง ส่วนฉันเป็นอันดันสองเข้าใจไหม”

ทุกคนพยักหน้า “ครับผม ท่านประธาน”

จากนั้นชู่จี้ก็สวมกอดซังอี๋และเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวที่หรูหรา ทิ้งกลุ่มคนไว้ด้วยความยุ่งเหยิง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาที่ชู่จี้หายไป งานก็แทบจะกองพะเนินเทินทึกเขามีเวลาแค่อาบน้ำแล้วเริ่มหมกมุ่นอยู่กับการตรวจสอบเอกสารที่ยังไม่ได้รับการอนุมัติ

“พักหน่อยไหม หรือไม่ก็ให้ฉันอ่านให้คุณฟัง “เธอรู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่งเมื่อเห็นเขาดูเหนื่อย

ชู่จี้ดึงมือเล็กๆของซังอี๋ออกมา “คุณอยู่ที่นี่กับผมสักพักก็ได้นะ ถ้าง่วงก็ไปนอนก่อนรอผมทำงานเสร็จแล้วจะไปเรียก”

เธออยู่กับเขาอย่างเงียบๆแม้ว่าเธอจะง่วงนอนก็ตาม เธอก็แค่งีบบนโต๊ะโดยเอามือค้ำหัวไว้เพราะกลัวว่าจะเผลอหลับไปเธออยากจะอยู่กับเขา ถึงแม้ว่าเธอจะทำอะไรไม่ได้ แต่ถึงแม้ทำได้แค่อยู่ด้วยเธอก็เต็มใจ

เอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะได้รับการอนุมัติอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาเห็นว่าซังอี๋ง่วงมากจนไม่สามารถเปิดเปลือกตาได้แต่เธอบังคับตัวเองให้ตื่น หัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้นทันใดและเขาก็ไปอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนเบา ๆ ราวกับว่ากลัวที่เสียอัญมณีล้ำค่าที่สุดไป เขาตั้งใจอุ้มเธอไปวางบนเตียงในห้องทำงานอย่างระมัดระวัง

ซังอี๋ก็กอดคอเขาและพูดด้วยความงุนงง “คุณตรวจงานเสร็จแล้วหรือ?”

ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาช่างอ่อนโยนเหมือนกระต่ายขาวนุ่มๆที่ให้ความเชื่อใจทั้งหมดแก่เขา